Και ξαφνικά όλα τα άλλα θέματα που έχουμε με την Πίσσα μου φαίνονται ανούσια. Δεν πάει να τα κάνει μέσα στο σπίτι, να μην ακούει κάνα δύο εντολές, ή να μην μπορώ να μπω μπροστά της στη βόλτα;
Εδώ μου το έσκασε και διέσχισε ολόκληρο τετράγωνο πριν σταματήσει (για χάδια το κωλόσκυλο) σε έναν περαστικό που βρέθηκε στο δρόμο της...
Πάλι καλά βέβαια που έτυχε εκί ο άνθρωπος και σταμάτησε η δαιμονισμένη, αλλιώς ακόμα θα έτρεχα (με τις παντόφλες και τις πυτζάμες!!). Πάω να την πιάσω, να μου φεύγει!! Αλλά από κοντά τον περαστικό, μη χάσει και το χάδι... Κάπως έτσι κατάφερα να τη γραπώσω. (το τι άκουσα από τον άνθρωπο, που την είχα λυτή και χωρίς ταυτότητα δε λέγεται. Και άντε να εξηγήσεις την κατάστασή σου και ότι δεν μου το έσκασε επειδή την έπνιγα. Το βλέμα της περιφρόνησης δεν το γλύτωσα)
Τώρα έχω ηρεμίσει κάπως, τις δύο πρώτες ώρες με χτύπησε τρελός πανικός. Τι ήθελα και το έκλεισα σε ένα σπίτι το καημένο που έχει μάθει να ζει στους δρόμους, εγώ δεν κάνω για σκυλιά, τι της έκανα κι έπαψε να μ' αγαπά (από το γνωστό ρεφρενάκι) και άλλα τέτοια έμορφα.
Βαθιές ανάσες, το σκέφτηκα πιο ψύχραιμα και συνειδητοποιήσα ότι τις τελευταίες ώρες πριν την κοπανίσει, 1.την έβρεξα (γιατί πριν λίγη ώρα, στη βόλτα, είχε κάτσει σε σκ*τά), 2. την τάισα μέσα στο μπάνιο (να το συνδέσει με κάτι καλό, τρομάρα μου), 3. ξεκίνησα να σκουπίζω. Ιδίως αυτό με το σκούπισμα, είναι το αποκορύφωμα, σιχαίνεται τα κοντάρια (με τη χειρός ήμουν). Άνοιξα την πόρτα να τινάξω το χαλάκι και όπου φύγει - φύγει η μικρά.
Και οκ, δικαιολογώ πολλά... Αλλά τόσο πολύ να μη με εμπιστεύεται που σταμάτησε στον πρώτο (1000% άγνωστο) για παρηγοριά; Και πώς κερδίζεις την εμπιστοσύνη του κωλόσκυλού σου;;
Εδώ μου το έσκασε και διέσχισε ολόκληρο τετράγωνο πριν σταματήσει (για χάδια το κωλόσκυλο) σε έναν περαστικό που βρέθηκε στο δρόμο της...
Πάλι καλά βέβαια που έτυχε εκί ο άνθρωπος και σταμάτησε η δαιμονισμένη, αλλιώς ακόμα θα έτρεχα (με τις παντόφλες και τις πυτζάμες!!). Πάω να την πιάσω, να μου φεύγει!! Αλλά από κοντά τον περαστικό, μη χάσει και το χάδι... Κάπως έτσι κατάφερα να τη γραπώσω. (το τι άκουσα από τον άνθρωπο, που την είχα λυτή και χωρίς ταυτότητα δε λέγεται. Και άντε να εξηγήσεις την κατάστασή σου και ότι δεν μου το έσκασε επειδή την έπνιγα. Το βλέμα της περιφρόνησης δεν το γλύτωσα)
Τώρα έχω ηρεμίσει κάπως, τις δύο πρώτες ώρες με χτύπησε τρελός πανικός. Τι ήθελα και το έκλεισα σε ένα σπίτι το καημένο που έχει μάθει να ζει στους δρόμους, εγώ δεν κάνω για σκυλιά, τι της έκανα κι έπαψε να μ' αγαπά (από το γνωστό ρεφρενάκι) και άλλα τέτοια έμορφα.
Βαθιές ανάσες, το σκέφτηκα πιο ψύχραιμα και συνειδητοποιήσα ότι τις τελευταίες ώρες πριν την κοπανίσει, 1.την έβρεξα (γιατί πριν λίγη ώρα, στη βόλτα, είχε κάτσει σε σκ*τά), 2. την τάισα μέσα στο μπάνιο (να το συνδέσει με κάτι καλό, τρομάρα μου), 3. ξεκίνησα να σκουπίζω. Ιδίως αυτό με το σκούπισμα, είναι το αποκορύφωμα, σιχαίνεται τα κοντάρια (με τη χειρός ήμουν). Άνοιξα την πόρτα να τινάξω το χαλάκι και όπου φύγει - φύγει η μικρά.
Και οκ, δικαιολογώ πολλά... Αλλά τόσο πολύ να μη με εμπιστεύεται που σταμάτησε στον πρώτο (1000% άγνωστο) για παρηγοριά; Και πώς κερδίζεις την εμπιστοσύνη του κωλόσκυλού σου;;
