Ευχαριστώ πολύ,
Ο Καρίμ μας άφησε σήμερα το πρωί και πήγε στο Rainbow Bridge
(λένε η Cocker - Fan και η Rottie, ακούγετε ωραίο μέρος
).
Ίσως μας περίμενε...εχτές το βράδυ ήρθε όλη οι οικογένεια
στο σπίτι και μιλάγαμε για αναμνήσεις.
Γελάσαμε γιατί, ήταν άσχημο κουταβάκι
ψηλός με μακριά πόδια
με σγουρό μαύρο τρίχωμα. Έτσι τον ονομάσαμε από τον
μπασκεμπολίστα "Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ"...η μητέρα μου τον
διάλεξε, "Οχι, αυτόν θα κρατήσουμε!"...έχει να το λέει
Επίσης δεν είχε καθόλου, μα καθούλου καλή όσφρση - ας είχε
μεγάλη μύτη...τις περισσότερες φορές λέγαμε, "Καρίμ, it's us!"
πρίν βάλουμε το κλειδί στην τρύπα και ανοίξουμε.
Είχε όμως μεγάλη καρδιά!
Ωρίμασε μετά τα 3 του χρόνια, αλλά άξιζε. Ήταν πράος σκύλος,
γεμάτος υπομονή με μικρούς και μεγάλους αλλά αυτό που μας
μάγεψε όλους σαν οικογένεια, ήταν ο τρόπος με τον οποίο
αντιμετώπιζε όλα αυτά τα σκυλιά που έχουν περάσει από το σπίτι μας.
Πάντα βοηθός και σημαντικό μέρος μιας εκπαίδευσης.
Ιδιοκτήτες τον χαιρόντουσαν και τον έβλεπαν ως πρότυπο
για το τί ιδιοκτήτες θα ήθελαν να είναι και το πώς θα ήθελαν
να είχαν το σκύλο τους.
Βέβαια δεν τους το κρύψαμε ποτέ. Λέγαμε, "ο Καρίμ είναι μεγάλος
τεμπέλης
για αυτό και δεν έγινε σκύλος οδηγός.
Δώστου μασάζ, γάυβρο και παραλία και πάρτου την ψυχή, αλλά
μήν του πείς να βρεί το πεζοδρόμιο γιατί θα βρεί την πρώτη ταβέρνα
στον δρόμο του
Μας έμαθε πολλά. Και μέχρι πρίν δύο χρόνια ήταν αναπόσπαστο
μέλος στην δουλειά, στην βόλτα, στις διακοπές και στα ψώνια μου
Θα μας λείψει. Η μητέρα μου είχε δίκιο...Τι να πείς
τώρα ξεκουράζετε,
όπως λέει το Kokoni...