Αυτό το θέμα μοιάζει με το ωραίο παλιό topic για τα σκυλιά-απωθημένα μας. Έχει διαφορές, όμως. Γιατί κάποια απ’ τα σκυλιά-απωθημένα μας μπορεί κάποια στιγμή να τα αποκτήσουμε. Εδώ θέλω (σαν παιχνίδι ας πούμε) να μιλήσουμε για τον ΕΝΑΝ καθαρόαιμο σκύλο (μην κάνετε λίστα, δεν έχει νόημα, διαλέχτε έναν) που θαυμάζουμε, γουστάρουμε τρελά και κατά βάθος ΘΕΛΟΥΜΕ, αλλά δεν θα αποκτήσουμε ΠΟΤΕ, γιατί δεν μας ταιριάζει… Με άλλα λόγια, δεν είμαστε κατάλληλοι ιδιοκτήτες γι’ αυτόν.
Στα σκυλιά - απωθημένα μου συγκαταλέγονται πολλά, που ίσως, κάποτε η ζωή μου επιτρέψει να αποκτήσω αν κι εφ’ όσον «ξεκολλήσω» απ’ τα poodles, αλλά υπάρχει ένα που δεν είναι καν στη «λίστα» γιατί όσο κι αν με τρελαίνει δεν πρόκειται να το αποκτήσω ποτέ. Πρόκειται για το χάσκυ Σιβηρίας.
Τι μου αρέσει σ’ αυτό? Η ομορφιά του, που δεν πρέπει να αποτελεί κατά τη γνώμη μου σοβαρό και ικανό κριτήριο για την απόκτηση κανενός σκύλου. Πέρα απ’ αυτό μου προκαλεί απίστευτο δέος η ιστορία της φυλής, η εργασία για την οποία προορίζεται και η αξιοπρεπής του ευγένεια.
Ζηλεύω αφάνταστα τους ιδιοκτήτες αυτών των πανέμορφων πλασμάτων που μοιάζουν με λύκους και ακούγονται όπως οι άγριοι συγγενείς τους.
Όμως δεν θα το αποκτήσω ποτέ γιατί: Δεν θα μπορούσα ποτέ να ανταπεξέλθω στις ανάγκες που έχει αυτός ο σκύλος, ως εργαζόμενη και ζώντας σε αστικό κέντρο και διαμέρισμα, λείποντας πολλές ώρες από το σπίτι και μην έχοντας τη δυνατότητα να του έχω έστω ένα δεύτερο σκύλο για παρέα.
Μου αρέσει μεν ο χαρακτήρας του, αλλά η πλέον βασική απ’ τις προϋποθέσεις που έχω θέσει στην επιλογή φυλής είναι η μέγιστη εκπαιδευσιμότητα.
Δεν αντέχω να χάνει το σκυλί πολλή τρίχα, δεν αντέχω στην ιδέα ότι έχει τάσεις φυγής και δεν μου αρέσει το στοιχείο του «ανεξάρτητου» σχετικά χαρακτήρα.
Συνεπώς, είμαι παντελώς ακατάλληλη ιδιοκτήτρια για ένα υπέροχο χάσκυ Σιβηρίας…
Κρίμα…
Για πείτε…
Στα σκυλιά - απωθημένα μου συγκαταλέγονται πολλά, που ίσως, κάποτε η ζωή μου επιτρέψει να αποκτήσω αν κι εφ’ όσον «ξεκολλήσω» απ’ τα poodles, αλλά υπάρχει ένα που δεν είναι καν στη «λίστα» γιατί όσο κι αν με τρελαίνει δεν πρόκειται να το αποκτήσω ποτέ. Πρόκειται για το χάσκυ Σιβηρίας.
Τι μου αρέσει σ’ αυτό? Η ομορφιά του, που δεν πρέπει να αποτελεί κατά τη γνώμη μου σοβαρό και ικανό κριτήριο για την απόκτηση κανενός σκύλου. Πέρα απ’ αυτό μου προκαλεί απίστευτο δέος η ιστορία της φυλής, η εργασία για την οποία προορίζεται και η αξιοπρεπής του ευγένεια.
Ζηλεύω αφάνταστα τους ιδιοκτήτες αυτών των πανέμορφων πλασμάτων που μοιάζουν με λύκους και ακούγονται όπως οι άγριοι συγγενείς τους.
Όμως δεν θα το αποκτήσω ποτέ γιατί: Δεν θα μπορούσα ποτέ να ανταπεξέλθω στις ανάγκες που έχει αυτός ο σκύλος, ως εργαζόμενη και ζώντας σε αστικό κέντρο και διαμέρισμα, λείποντας πολλές ώρες από το σπίτι και μην έχοντας τη δυνατότητα να του έχω έστω ένα δεύτερο σκύλο για παρέα.
Μου αρέσει μεν ο χαρακτήρας του, αλλά η πλέον βασική απ’ τις προϋποθέσεις που έχω θέσει στην επιλογή φυλής είναι η μέγιστη εκπαιδευσιμότητα.
Δεν αντέχω να χάνει το σκυλί πολλή τρίχα, δεν αντέχω στην ιδέα ότι έχει τάσεις φυγής και δεν μου αρέσει το στοιχείο του «ανεξάρτητου» σχετικά χαρακτήρα.
Συνεπώς, είμαι παντελώς ακατάλληλη ιδιοκτήτρια για ένα υπέροχο χάσκυ Σιβηρίας…
Κρίμα…
Για πείτε…
