Είπαμε
@mareco η ζωή μας τα τελευταία δύο χρόνια τρενάκι του Λουνα παρκ!!
ευχέλαιο έπρεπε να κάνω, μην σου πω και εξορκισμό!
Όταν σκέφτομαι τι έχουμε περάσει, καλά και κακα, δεν ξέρω τι να κάνω να κλάψω ή να γελάσω. Είχαμε τόσα σκαμπανεβάσματα που αν με ρωτήσεις τι μου έμεινε στο μυαλό δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Ο μικρός με εξέπληξε τόσο πολύ κυρίως θετικά με τις αντιδράσεις του σε εξτριμ καταστάσεις που έζησε, τόσο η φωτιά όσο και ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο που είχαμε και ήταν στο πίσω κάθισμα, που πραγματικά περίμενα ότι δεν θα θέλει να ξανά βγει από το σπίτι αλλά αυτός όλα καλά και σαν χαρούμενο συννεφάκι μετα... Λες και τα προηγούμενα χρόνια που ήταν ένα άγχος με πόδια διαγράφτηκαν σε μια μέρα.
Και με την αλλαγή σπιτιού σε περιοχή με πολλά σκυλιά σε αυλές περνάει από δίπλα αυτά λυσσανε και αυτός απλά περνάει και δεν δίνει σημασία? Σαν να πήρε κάποιος τον Φράνκι και να μου έδωσε ένα άλλο ίδιο
Βγαίνω από την πόρτα και απλά με κοιτάει χωρίς να βάζει μοιρολόι, αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα αλλά να που έγινε, λες και η αλλαγή περιβάλλοντος τον επαναπρογραμματισε.