Πραγματικά δεν ξέρω πλέον εάν είναι καλύτερα κάπου στο εξωτερικό, από ότι είναι εδώ. Παντού όλα αλλάζουν, δυστυχώς όχι προς το καλύτερο. Θα σου προτείνω να το σκεφτείς πολύ καλά, και επίτρεψε μου να σου αφιερώσω ένα ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, το οποίο έγραψε το 1968, ελπίζοντας ότι θα σε βοηθήσει...είναι επίκαιρο όσο ποτέ.
Υστατος Οβολός
Γιάννης Ρίτσος
Δύσκολες ὧρες, δύσκολες στὸν τόπο μας. Κι αὐτὸς ὁ περήφανος,
γυμνός, ἀνυπεράσπιστος, ἀνήμπορος, ἀφέθηκε νὰ τὸν βοηθήσουν·
ἐγγράψαν ὑποθῆκες πάνω του· πῆραν δικαιώματα· ἀξιώνουν·
μιλᾶνε γιὰ λογαριασμό του· τοῦ ρυθμίζουν τὴν ἀνάσα, τὸ βῆμα·
τὸν ἐλεοῦν· τὸν ντύνουν μ᾽ ἄλλα ροῦχα ξέχειλα, χαλαρωμένα·
τοῦ σφίγγουν μ᾽ ἕνα καραβόσκοινο τὴ μέση. Ἐκεῖνος,
μέσα στὰ ξένα ροῦχα, οὔτε μιλάει κι οὔτε πιὰ χαμογελάει
μὴ καὶ φανεῖ ποὺ ἀνάμεσα στὰ δόντια του κρατάει (ὣς καὶ τὴν ὥρα τοῦ ὕπνου)
σφιχτὰ–σφιχτά, σαν ὕστατο ὀβολό του, (μόνο τώρα βιός του)
γυμνό, ἀπαστράπτοντα κι ἀνένδοτο, τὸ θάνατό του.
ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑ 7.XI.68