Ευχαριστώ μαρέκο που τίναξες το σεντόνι σου για χάρη μου! (Τώρα αλήθεια, δεν υπερβάλλεις ούτε τόσο δα? Αποκλείεται! Έτσι όπως τα λες ξεκινώντας κάθε παράγραφο αρχίζω σκεπτόμενη "αχ, να, συνάδελφος!" και καταλήγω να φτύνω τον κόρφο μου για την τύχη μου, πώς τα καταφέρνεις?!)
Έχω απορίες γιατί μερικά τα είχαμε ίδια αλλά τα ξεπεράσαμε πλήρως - ή σχεδόν πλήρως, και άλλα, κυρίως όσον αφορά το έξω, ακόμα τα παλεύουμε. Αλλά φτάνουν τόσα σεντόνια, δε χωράει άλλη μπουγάδα στο θρεντ. Μπορεί να τα απλώσω κάπου παραδώθε παρακείθε.
Κουράγιο! Σε ένα χρόνο, άντε δύο, θα γελάμε με τους άλλους γονείς κουταβιών και εφήβων, είμαι πεπεισμένη (= όσο ζω ελπίζω).