Ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σας λόγια...
Τελικά...το κουτάβι το πήγα σε έναν κύριο χτες, το άφησα, και μετά από 40 λεπτά βόλτας τριγύρω (όπου συνάντησα και κάτι αδεσποτάκια - έτσι για σπάσιμο!
) γύρισα και το πήρα με δάκρυα στα μάτια.
Τον αγαπώ...μπορεί να μην έχω αυλή και άπλετη υπομονή αλλά τον αγαπώ και φοβάμαι να τον δώσω οπουδήποτε αλλού μήπως και δεν μου τον προσέξουν αρκετά. Δεν είμαι τέλεια και ενίοτε χάνω την ψυχραιμία μου, αλλά αυτό δε συμβαίνει σε όλους τους γονείς;
So I guess he's staying. Εγώ κι εσύ μαζί Buddy μου...
ΥΓ. Έχουμε δε και τον μπαμπά Χρίστο ο οποίος ήταν συνοφρυωμένος σε όλη την διαδρομή, αλλά δεν τολμούσε να μου πει πως ένιωθε για να μη με επηρεάσει. Βλέπετε στο δικό μου σπίτι μένει ο μικρός μπελάκος, ο μπαμπάς απλά έρχεται όποτε μπορεί. Είναι όμως και οι δύο χαρούμενοι τώρα