...Αν είσαι νύχτα, μην ξημερώσει...
Κι αν είσαι μέρα, νάναι γιορτή!
Αν είσαι όνειρο, ας μην τελειώσει...
Μιά τέτοια αγάπη να μη χαθεί!
Casper, γεννήθηκες πριν από 4 χρόνια και ήρθες στην οικογένειά μας, φέρνοντάς μου ένα μήνυμα: “γίνε δυνατός, γίνε πιο καλός... γίνε καλύτερος... γίνε δυνατότερος!”...
Μέσα σ’ αυτά τα 4 χρόνια, γράφτηκαν πάρα πολλά στο θέμα σου, από εμένα και από πολλούς άλλους... και έγιναν άπειρα διαβάσματα για πάρτη σου... και έγιναν πολλά με σένα και για σένα... μέχρι που αλλάξαμε και σπίτι, για να νιώθεις λίγο πιο άνετα, λίγο καλύτερα...
Μιάς και (το ξέρουμε και οι δυό μας καλά αυτό, Casper) δεν θα μπορούσες να απολαύσεις ελεύθερος τη φύση (για την οποία τρελαίνεσαι) με κάτι πιο πολύ από ένα 20μετρο (γερό) ιμάντα... γιατί έπρεπε, αγόρι μου, να προστατέψουμε τα άλλα ζώα του είδους σου από σένα, σύμφωνα με τη λογική και τη γνώση... και (ακόμα σπουδαιότερο – μέσα στην καρδιά μας) να προστατέψουμε τη δική σου ζωή...
Πέρασαν 4 χρόνια, για να αποδεχθώ κάτι νομοτελειακό: Πέρα από την (εκτός προτύπου) “κάποια” νευρικότητα που παρουσιάζεις, έχεις ακριβώς τα γονίδια που προορίστηκες να έχεις... είσαι ένα Μπουρμπούλ... δεν είσαι, για παράδειγμα, ένα Labrador…
Και, όπως λέει και ένας φίλος “αν είχα ένα Boerboel, δεν θα με πείραζε και πολύ που δεν θα κάτσει στον κριτή να του πιάσει τα π@π@ρια και να του τραβήξει τα χείλη για να του ψάξει τα δόντια... δεν θα με πείραζε καθόλου που θα ήταν καχύποπτος με όλους όσους δεν είναι οικογένεια”...
Βέβαια, πέρασαν ταυτόχρονα 4 χρόνια χαράς, όπου δέθηκες επιτέλους με τα ζώα της οικογένειας... σε τέτοιο βαθμό που λίγα ζώα δένονται... σε τέτοιο βαθμό που αποδέχεσαι άνετα (και θα έλεγα ξετρελαίνεσαι κιόλας) να σε βάζει κάτω η Μόκα και να σου μασουλάει το λαιμό, ή να τρως, καθημερινά, άπειρες φάπες από το γάτο... και, κυρίως, δέθηκες με μας τόσο πολύ, που σε έχουμε κατατάξει στο Νο1 “αγαπησιάρικο” και παιχνιδιάρικο ζώο της μικρής μας αγέλης!
Πέρασαν 4 χρόνια, για να επιβεβαιώσεις αυτό που έχουμε διαβάσει όσοι λατρεύουμε τις φυλές τις “δικές σου”:
Ο (αρσενικός) σκύλος ενηλικιώνεται τουλάχιστον στα 4 χρόνια του... και μαλακώνει και ωριμάζει (δεν ξέρω, βέβαια, πότε θα ωριμάσεις εσύ!) και (ευτυχώς ή δυστυχώς) παγιώνει αντιλήψεις...
Μεταξύ 4 και 8 ετών, εισπράττεις όλα τα «κέρδη» από αυτή τη δεμένη σχέση...
Εν τω μεταξύ, μεταξύ 6 και 8 ετών, γιορτάζεις πλέον με τούρτα και κεράκια για τον φανταστικό σου σύντροφο...
Και, πάνω από 8 ετών... κάθε χρόνο... αφού φτύσεις τον κόρφο σου για την “Μητέρα Φύση” που τον ευνόησε να είναι υγιής... αργά το βράδυ εκείνης της ημέρας, κάθεσαι με τη γυναίκα σου και ανοίγεις σαμπάνιες! Ενώ εκείνος κοιμάται (πάντα κάπου κοντά!) για να έχει μισό μάτι ανοιχτό και να προσέχει την ασφάλειά σου...
Αγοράκι μου, σου εύχομαι νάχεις υγεία και να μας συντροφεύεις πολλά χρόνια ακόμα!
Για το Ζιντάν και τη Μόκα, δεν το συζητάμε... είσαι ο προστάτης και ο «αρχηγός» τους... το "ζήτησες" και σου το έδωσαν, άνευ όρων...
Οσο για μας, σίγουρα συμβάλλεις να γινόμαστε πιο “έξυπνοι”, πιο διορατικοί, πιο καλοί, πιο δυνατοί... και πιο ώριμοι...
Χρόνια Πολλά αγοράκι μου!
Υ.Γ. Και μια φωτο που δεν την έχουμε δει "εδώ μέσα", στη ζεστή γωνιά μας...