To πάτε τελειως λάθος.
Δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχέση το συναισθηματικό δέσιμο και η στεναχώρια του ιδιοκτήτη, με την ποιότητα ή την καθαροαιμία, ή την προέλευση του σκύλου.
Ακόμα και ο πιο κυνικός εκτροφέας, αν χάσει έναν σκύλο θα στεναχωρεθεί
και για τον σκύλο, είναι σίγουρο αυτό. Δεν γνωριζω κανέναν όμως που να στεναχωρεθεί περισσότερο
ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ γιατί ο σκύλος είναι από καλά αίματα ή ακριβός. Αυτό είναι μάλλον ίδιον των ιδιωτων και το θεωρω αρρωστημένο - ένας τέτοιος άνθρωπος είναι απόβρασμα για μένα.
Αλλο το ένα και άλλο το άλλο όμως. Απλά - ένας εκτροφέας ίσως στεναχωρεθεί 2 φορές - μπορείς να το δείς κι έτσι ... αν δεν δεθεί με τον σκύλο - είναι άλλο θέμα, μπορει να μην πλαντάξει στο κλάμα, αλλά φανταστείτε ότι αυτό που εσείς περνάτε ίσως 4 ή 5 φορες στην ζωή σας (κατά μέσο όρο) μπορεί ένας εκτροφέας να το περνάει συνέχεια, κάθε χρόνο, για όλη του την ζωή ...
Χαρακτηρίστικά θα αναφέρω την κοπέλα μου, που ενώ ΛΙΩΝΕΙ με οποιοδήποτε άλλο σκυλι, τα δικά μου δεν τα αγκαλιάζει, δεν τους μιλάει γλυκά κλπ κλπ πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ... σε κάποιον λοιπόν ''καυγά'' ας πούμε, της λέω εγώ ''δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό που κάνεις ... πώς λιώνεις έτσι πχ για το κόκερ της αδερφής σου και όχι για τα δικά μας ... ?? και τότε μου είπε κάτι που ποτέ μέχρι τώρα δεν το είχα αναλογιστεί, (είμαι και νέος εκτροφέας - εχω χάσει 2-3 σκύλους αλλά πολλά σκυλιά έχω τα τελευταία 8 χρόνια περίπου)
'' τα δικά μας μήπως έχεις καταλάβει ότι θα αρχίζουν να πεθαίνουν ένα - ένα σε λίγο ?? ''
Σκεφτείτε το ...
Τώρα, σχετικά με την τοποθέτηση της Rottie, διαφωνώ κάθετα και αυτό λόγω εμπειρίας.
Συμφωνώ μόνο στο κομμάτι των box.
Στο κομμάτι των ανταλλαγών - πωλήσεων - ενοικιάσεων κλπ έχω να πώ το εξής:
- Ο σκύλος στρεσσάρεται, οκ ...
- Ο σκύλος όμως δεν δυστυχεί ... γιατί ??
έχω δεί (και έχω) σκυλιά που έχουν μεγαλώσει αλλού, και μετά πωλήθηκαν. Εχω να πώ ότι το σκυλί προσαρμόζεται και σε χ χρονικό διάστημα (ανάλογα με την φυλή - το φύλο - τον χαρακτήρα του κλπ ) δεν έχει ΚΑΜΙΑ διαφορα από πρίν, που ήταν με άλλον ιδιοκτήτη.
- Θεωρώ ότι παρασυρόμαστε απο συναισθηματισμό όταν δίνουμε στον σκύλο ανθρώπινα χαρακτηριστικά (πιστεύω βέβαια τις διάφορες ιστορίες για σκυλιά που πέθαναν από την πεινα όταν πέθανε ο ιδιοκτήτης τους αλλά νομίζω ότι είναι η εξαίρεση που επιβεβαιωνει τον κανόνα) και σίγουρα είναι ακραίο να λέμε ότι ΤΑ ΠΙΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΑ είναι τα εκθεσιακά,
για μένα ότι χειρότερο έχω δεί και μπορώ να φανταστώ ποτέ είναι σκυλί μόνο του στο μπαλκόνι στον ήλιο για 12 χρόνια, και αυτό - ναι- είναι δυστυχισμένο.
Αν πωληθεί - σαν εμπόρευμα ίσως το δέχομαι- ένα σκυλί ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ αυτό να κάνει δυστυχισμένο
το σκυλί, γιατί πολύ απλά δεν το συνειδητοποιεί -
δεν το ενοχλεί να πωληθεί σαν σακί με πατάτες - το σκυλί το ενοχλεί όταν δεν έχει παρέα - φαγητό - νερό - ίσκιο και υγεία και γνωρίζω ελάχιστα εκθεσιακά που δεν απολαμβάνουν αυτά τα προνόμια.
Να εξειδικεύσω εδώ ότι σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί η παρέα ενός maltese που ζεί σε διαμέρισμα με την παρέα που κάνω εγώ πχ στα σκυλιά μου, αυτό ισχύει και το γνωρίζουν όλοι , αλλά δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις τα σκυλιά αυτά δυστυχή, ακόμα και θέμα ρουτίνας να κάνω εγώ την εκπαίδευση - το χάδι - το παιχνίδι κλπ αυτά πάλι ευτυχισμένα θα είναι, γιατί δεν το συνειδητοποιούν ... παράδειγμα αν πάω τα σκυλιά μου στην θάλασσα για να γραμμώσουν τα πόδια τους αυτά πάλι θα παίξουν θα τρέξουν και θα ξετρελλαθούν - δεν θα έχει καμία διαφορά από το σκυλί της chloe που θα πάει στην θάλασσα για να περάσουν ένα ωραίο απόγευμα και μόνο ...
αυτα και sorry για το μεγάλο post
