Άλλο να σε δουν με ένα μαλτεζάκι στην αγκαλιά σου και άλλο με ένα ντομπερμαν ή ροττ.Σε αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά.
.
Έχω την εντύπωση πως σε αντιμετωπίζουν καλύτερα (με μεγάλο σκύλο).
Α- γιατί ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ θα τον περιορίσεις και δεν θα τον έχεις ούτε αμολυμένο αλλά ΟΥΤΕ σε καρέλα και
Β- γιατί φοβούνται να κάνουν καβγά μαζί σου!!!
Από το '94 μέχρι σήμερα δεν με έχουν διώξει ποτέ από καφέ, μπάρ ή ταβέρνα. Πηγαίνω ΤΟΣΟ πολύ συχνά σε τέτοια μέρη (με ΠΟΛΥ μεγάλους σκύλους) που μπορεί να πει κανείς πως είναι η αγαπημένη μας ασχολία!
Επειδή ακριβώς είναι πίσω η χώρα μας στα θέμα των δικαιωμάτων των φιλόζωων και τον κατοικιδίων, ΠΡΕΠΕΙ να βγαίνουμε σε τέτοια μέρη όσο περισσότερο μπορούμε πιστεύω.
ΑΛΛΑ είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τους "βάζουμε τα γυαλιά" και να μην προκαλούμε. Να μην δώσουμε δικαίωμα σε κανέναν να παραπονεθεί.
Όσο για σκύλους σε καρέκλες (πετσέτα, ξε-πετσέτα) το θεωρώ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ για όλους τους λόγους που ανέφεραν ο Ντένις κι η Ρόττι.
Με ενοχλεί αφάνταστα. Και δεν είναι σαν να βάζει τα παπούτσια σου στην καρέκλα, είναι χειρότερο! Που ξέρεις τι πάτησε ο σκύλος σου πριν κάτσει; Και δεν πιστεύω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ πως το "γαυγισιάρικο σκυλάκι" του Κοκόνι δεν κουνάει την πετσέτα του συνεχώς...
ΔΕΝ πρέπει να εκμεταλευόμαστε την ευγένεια των άλλων.
Εμένα δεν έχει λόγο να με διώξει κάποιος με τον σκύλο μου ακόμη κι αν υπάρχει αλλεργικός κοντά (δεν θα κάτσουμε δίπλα του απλά) και φυσικά ούτε αν έχει κάποιος φοβίες (μου έχει τύχει και τελικά είδε η γυναίκα πως δεν θα έρθει κοντά της ο σκύλος σε καμία περίπτωση -και ηρέμισε).
Αντιθέτως έχω φύγει από μαγαζιά όπου μαζεύτικε πολύ φασαρία ή πολλά ζωηρά παιδιά, για να μην ενοχθληθεί ο σκύλος μου ή κουραστεί/στρεσαριστεί.
Η Μαρία (Φαινόμενον) έχει δίκιο. Παντού στην Ευρώπη κρατούν το δικαίωμα να σε σουτάρουν με το σκύλο σου.
Και είναι απαραίτητο καθώς κυκλοφορούν ΠΟΛΛΟΙ ενοχλητικοί κυνόφιλοι (μου έχει τύχει σε ακριβή ταβέρνα να αμολύσει ένας Μακάκας τα ΔΥΟ του σκυλιά, μεγέθους Χάσκυ, για να παίξουν ανάμεσα στα τραπέζια!)! Βασικά, τα είχε φέρει ΧΩΡΙΣ ΛΟΥΡΙ.
Να φροντήσουμε όλοι να είμαστε το καλό παράδειγμα και θα δείτε για πότε θα γίνουμε "Γερμανία". Αν και δεν πιστεύω πως πάμε πίσω πολύ σ'αυτό. Όπως είπα, προσωπικά τα πάω τέλεια με τους "καταστηματάρχες". Η περισσότερη πελάτες αγνοούν μάλιστα την ύπαρξη του σκύλου μου (55 κιλά) γιατί είναι τόσο πολύ ήσυχος.
Τέλος, θυμάμαι στην Γερμανία ένα αυτοκόλλητο σε πόρτα εστιατορίου που απαγόρευε τα παιδιά ΟΛΟΤΕΛΑ και ένα άλλο (άλλο εστιατόριο) μετά της 7 το απόγευμα. Οι σκύλοι αντιθέτως ήταν ΠΑΝΤΑ καλοδεχούμενοι.
Είχα πετύχει μια βραδιά ένα μπουλ-ντογκ και έναν μολοσσό (άλλα τραπέζια).
Να είστε σίγουροι όμως πως τα φασαριόζικα σκυλάκια, τα ελεύθερα/ανεκπαίδευτα και εκείνα που θέλουν καρέκλα, ΔΕΝ θα έμεναν για πολύ...