Καλησπέρα στην παρέα σας

[kostaskoker]

Καλησπερίζω την παρέα σας!
Ειμαι ο Κώστας από Αθήνα, δυστηχώς έφυγε η σκυλίτσα μου Κάρμα -Μαύρο Κόκερ Σπάνιελ- στην αγκαλιά μου στις 5/12/2013... από γήρανση εγκεφάλου στα 17 της χρόνια και 3 μήνες καθώς γεννήθηκε στις 13/9/1996 μαζί με άλλα 3 κουτάβια (1 αρσενικό και 3 θυληκα).
Μόνον καλές εμπειρίες έχω απ' την Κάρμα, καθως συμβίωνα μαζί της από 42ημερών μετά τη γέννα που περίμενα καθώς ειχα γνωρίσει τους γονείς της.
Η Κάρμα ήταν ένα σκυλάκι φιλικό με όλους δε θυμάμαι ούτε μία φορά να γρύλισε, να δάγκωσε ή να αγρίεψε τόσο σε ανθρώπους όσο και σε άλλα ζώα (σκυλιά και γατιά), ενω παράλληλα προσαρμοζόταν αμέσως στον τρόπο ζωής μου και τις αλλαγές του (από μόνος σε 3συμβιώσεις, σε αλλαγές ωραρίων εργασίας κλπ κλπ)....
...δυστηχώς έφυγε και την κλαίω ακόμα... ήταν ένα άριστης μορφολογίας Κόκερ Σπάνιελ όπου είχε περάσει αναγνώση (ΒΕΑ1) καθώς ο πατέρας της ήταν ΒΕΑ3 αλλά η μητέρα δεν ειχε αναγνωριστεί...
....τώρα με την ανάμνηση της και συχνές επισκέψεις στο τόπο που αναπαύεται (Λυκαβηττό) ψάχνω σκυλάκι, μάλλον μπιγκλ, σίγουρα μικρόσωμο, φιλικό, όχι γαυγίσματα χωρίς λόγο και αιτία

 

[l.Kyveli]

Πολύ όμορφο να σε συντροφεύει τόσα χρόνια ο αγαπημένος σου σκύλος!
Να ζήσεις να την θυμάσαι και γρήγορα με ένα τετράποδο παρεάκι εύχομαι!
Μόνο δες λίγο το θέμα beagle γιατί γαυγίζουν πολύ από φύση

 

[kostaskoker]

σε ευχαριστώ!!!
το καλό ήταν πως ήταν υγιέστατη η κοκερίνα μου... μέχρι τα 14 κανένα πρόβλημα, φυσικά στειρωμένη, μόνα στα 14 έχασε εντελώς ακοή και στα 15,5 έκανε την πρώτη κρίση νευρολογική με αστάθεια...ενώ από καρδιά, νεφρά, ζωτικά όργανα σε αρίστη κατάσταση, στα 15,5 που τη θεραπευσαμε με κορτιζόνη αλλά... μετά μόλις λίγες μέρες μετά τα γενέθλια των 17 της άρχισε ξανά και επιδεινώθηκε μη υποχωρόντας σε θεραπεία. Ευτυχώς τις δύο τελευταίες ημέρες έπεσε σε βύθιση...οπότε πιστεύω πως δεν κατάλαβε το ταξίδι της, που μολις την πήρα αγκαλιά έφυγε με 3-4 ανάσες... (μου είπε ο κτηνίατρος ήταν διακοπή βηματοδότη της καρδιάς αυτό το σύμπτωμα)
πίστευα ως κυνηγιάρικα πως είναι ήρεμα και όχι σκύλος - συναγερμός. Και σε διάφορα βίντεο που είδα έδειχναν ήπια ως χαρακτήρες ακόμα και στο κυνήγι

 

[Marion_Russel]

Μεγάλη ευτυχία να σε συντροφεύει 17 χρόνια το σκυλάκι σου. Η απώλεια πρέπει να είναι πολύ οδυνηρή.. Αυτό έχει αρχίσει να με τρομάζει όσο δένομαι με το σκυλάκο μου. Εύχομαι σύντομα να βρεις το νέο σου σύντροφο!:wink:

 

[kostaskoker]

...σε ευχαριστώ! η απώλεια είναι τεράστια, καθώς την πήρα μετά απο ψάξιμο (γονείς, και γονεων σπίτια που επισκέφτηκα και συζητήσεις μαζί τους σε τηλέφωνα και επισκέψεις στα σπίτια τους) σε μία ηλικία δική μου 28 ετών και τώρα είμαι 46... άρα ζήσαμε μαζί στην παραγωγική περίοδο της ζωης μου και την έχω συνδέση με πρόσωπα, καταστάσεις κλπ... Πάντα ήμουν περήφανος για την Κάρμα, τη συμπεριφορά της που συχνά έφερε έκπληξη σε φίλους, συγγενείς, γυναίκες που έζησα μαζί τους, στον κτηνίατρο... ενώ πριν 2,5 χρόνια όταν παρουσιάστηκε το πρόβλημα, για τη θεραπεία της έμεινα σπίτι 12 μέρες δίπλα της ακόμα και με ορούς και ενέσιμα καθώς είχε ανοιχτή φλέβα ο γιατρός με πεταλούδα την περιέθαλπτα... πίστευα πως πάλι θα ξεπερνούσε το πρόβλημα της γήρανσης του εγκεφάλου ενώ την τελευταία διετία από 14 κιλά έφτασε να είναι 6,5-7,5.... αλλά... τα χρόνια φεύγουν και τη γήρας όσο και να μην θέλουμε να το δεχτούμε έρχεται ...έτσι στις 5/12/2013 στις 23.00 η Κάρμα στην αγκαλιά μου έφυγε κλείνοντας τα ματάκια της.... μέχρι την άλλη μέρα το πρωι έκλαιγα δίπλα της και κοιμήθηκα 1-2 ώρες το μεσημέρι και αργά το απόγευμα με έναν καλό μου παιδικό φίλο την συνοδεύσαμε στην τελευταία κατοικία.....
......2-2,5 μήνες έκλαιγα καθημερινά... τώρα ο πόνος πάλι υπάρχει αλλά ταυτόχρονα ένας θαυμασμός για τη συμπεριφορά της όλα αυτά τα χρόνια που καταλάβαινε και προσαρμοζόταν στις συνθήκες ζωής μου (αλλαγή κατοικιών, συμβίωση ή μόνο οι δυό μας, καφέ και μπύρες βράδυ μαζί, ξενύχτια μαζί ή εκείνη σπίτι, ταξίδια μου 2-3 μέρες και εκείνη με τη μητέρα μου, αλλαγές συνθηκών εργασίας -εργάστηκα και βράδυ με πρωι και η Κάρμα ποτέ δεν ενόχλησε...και τόσα τόσα άλλα... που συχνά τα επαναλαμβάνω για να τα ζω ξανά...μνήμες... ερώτημα πως ποτέ δεν απασχόλησε θέμα προσαρμογής, πως ποτέ δεν μάλωσα, δεν εκπαίδευσα -είμαι τεμπέλης σε αυτά- πως την είχα σα να ήταν παιδί μου.... και απλά θέλω ένα σκυλάκι τώρα πια για να σπρώξω τον καιρό -όσο μου δίνει η ζωή- μεχρι να συναντήσω πάλι την Κάρμα μου...

 

[l.Kyveli]

Kostakoker ευτυχώς είμαι μόνη μου σε γραφείο γιατί συγκινήθηκα πολύ με το ποστ σου.
Για την Κάρμα που έφυγε τόσο γεμάτη από αγάπη, για εσένα που έχασες ένα κομμάτι της ζωής σου, για τα σκυλιά που δεν γνωρίζουν αυτή την αγάπη και την αφοσίωση ενώ την αξίζουν όλα.
Να είσαι πάντα καλά, να αργήσεις πολύ να την συναντήσεις και να βρεις τον επόμενο σύντροφο σου σύντομα και μην ξεχνάς ότι τα καλύτερα έρχονται!!!