1) ...πολλες φορες, παντα σχεδον, παιρνει θεση ισαξια με μελους της οικογενειας μας. τρεφουμε απεραντι αγαπη κ στοργη για αυτα, δενομαστε χωρις μετρο μαζι του, για να πρεπει να "λυθουμε" σχετικα τοσο νωρις απο αυτον.... ο σκυλος κ ο χαμος του μας βοηθαει σε ενα πολυ μεγαλο βαθμο με το να παραλληλησουμε προσωπα κ να καταλαβουμε πολλα πραγματα για την ζωη κ τους γυρο μας
2) ...μηπως εκτος απο συντροφος μας σε καποιο κομματι της ζωης ,ειναι κ ξεναγος μας σε μια αλλη αποψη αυτης?μηπως ειναι εδω για να μας δειξουν κατι?φανταστειτε λιγο τα σκυλια μας να ζουσαν 60-70 χρονια....θα αλλαζε καπως η αξια του?θα θελατε κατι τετοιο? εγω προσωπικα ,οπως το φιλοσοφησα,λεω οχι...δεν θα ηθελα...θελω να περναω την χαρα κ τον πονο ξανα κ ξανα...κατι μας προσφερει ολο αυτο πιστευω...μα δειχνειι πραγματα που αλλιως δεν θα μπορουσαμε ποτε να σκεφτουμε.. καλα σταματαω.... ελπιζω να μην ταλαιπωρηθηκε ο μικρος...
Πολύ όμορφο το κείμενο που αφιέρωσες στο φιλαράκο που έφυγε, φίλε lawrence-gr!!!
1) Ο σκύλος δεν έχει αμαρτίες και πεθαίνει νωρίς... Ερχεται και φεύγει "καθαρός".
Ισως, γι' αυτό το λόγο εμείς ζούμε περισσότερο, γιατί έχουμε πολλά να μάθουμε, μέχρι να φύγουμε από αυτή τη ζωή...
2) Κάποτε το σκεφτόμουν αυτό, ότι θα ήθελα ο σκύλος να ζει πολλά χρόνια. Οσο μεγαλώνω, αρχίζω και σκέφτομαι λιγάκι διαφορετικά: Αν πάθω κάτι, τι θα γίνει ο σκύλος μου? Ποιός μπορεί να τον κρατήσει? Πως θα είναι η ζωή του?
Ενα, βέβαια, είναι το σίγουρο γεγονός: Οσοι αγαπάνε τα σκυλιά, είναι πιθανόν να ζήσουν τουλάχιστον 5-6 φορές στη ζωή τους αυτή τη θλίψη, αυτό το καθαρτήριο...