Είναι και λίγο ρίσκο και από τις δύο πλευρές. Ακόμα και αν ένας εκτροφέας δει ότι ο μελλοντικός ιδιοκτήτης πληρεί όλες τις προϋποθέσεις, αν και ο υποψήφιος ιδιοκτήτης ξέρει τι θέλει και γιατί το θέλει, κανένας από τους δύο δεν μπορεί να είναι σίγουρος απόλυτα, για τον απλό λόγο ότι όλα έχουν γίνει υποθετικά και όχι σε πραγματικές συνθήκες!
Και για να το εξηγήσω, ωραία φαίνεται η συμβίωση με ένα σκύλο, ωραία και η βόλτα μαζί του, ωραίο και το να το φροντίζεις και να το ταΐζεις, αλλά όλα αυτά είναι τα θετικά, που κάθε υποψήφιος σκυλοιδιοκτήτης έχει φανταστεί και λέει "ναι, είμαι έτοιμος να πάρω σκύλο".
Η πραγματικότητα όμως διαφέρει αρκετά... Γιατί θα πρέπει να σηκώνεται χαράματα να πάει το σκύλο βόλτα, θα πρέπει να το νουθετεί συνεχώς (και να του σπάνε τα νεύρα), να δίνει χρήματα αρκετά για τη φροντίδα - υγεία - διατροφή του, να μην πάει για καφέ την ώρα που θέλει γιατί το κουτάβι έχει ανάγκες, να προγραμματίσει διαφορετικά τις διακοπές του και άλλα 2000+ πράγματα!!
Και μαζί με όλα αυτά να έχει και τα θετικά που φαντάζεται και εννοείται πως υπάρχουν και πως είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά που ανέφερα πιο πάνω.
Μπορεί να ακούγονται λίγο αγχωτικά και αποτρεπτικά (για φιλόδοξους σκυλογονείς) όλα τα παραπάνω, αλλά πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη και μόνο τότε δεν θα έρθουν απρόοπτα και δυσάρεστα με αποτέλεσμα να δίνουμε το σκυλί στην καλύτερη ή να το πετάμε στο δρόμο στη χειρότερη.
Βάση όλων αυτών (γιατί ξέφυγα λίγο, αλλά αυτά λέω σε όλους που μου λένε, θέλω και εγώ ένα σκυλί), οι περισσότεροι θεωρούν πως θα τα καταφέρουν και αρχικά, στα μάτια του εκτροφέα, πληρούν όλες τις προϋποθέσεις, αλλά μετά... υποφέρουν και αυτοί και το σκυλί!
Άρα τους περνάει από κόσκινο, τόσο πολύ που λένε "μα καλά τι έγινε, παιδί θα υιοθετήσουμε?" και έχει συχνότατη επικοινωνία μαζί τους. Για να είναι και ο σωστός εκτροφέας καλά, και αυτοί και το σκυλί! Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!