Ιστορίες- Η πρώτη μέρα!

[Chloe]

Πολλή ησυχία στο φόρουμ τι πάθατε?
Ας πούμε αν θέλετε ιστορίες από την πρώτη μέρα με τα ζουζούνια μας στο σπίτι! (Δε θυμάμαι να υπάρχει τέτοιο θέμα). Όσοι έχετε πάνω από ένα σκύλο ή είχατε πολλούς στη ζωή σας έχετε και πολλές ιστορίες να διηγηθείτε! Διαλέξτε μία ή περισσότερες και πείτε...

Λοιπόν, όταν ήμουν πιτσιρίκι λύσαγα για σκύλο. Η μαμά μου, μου είχε υποσχεθεί ότι θα πάρουμε όταν περάσω στο πανεπιστήμιο. Όντως πέρασα μια χαρά στην ώρα μου (και νωρίτερα εφόσον έχω κερδίσει χρόνο) και η επόμενη κουβέντα ήταν "Οκ τέρμα οι βλακείες, τώρα θέλω σκύλο".
Ευτυχώς ήταν αρκετά έξυπνη ώστε να ψαχτεί με εκτροφείς κι όχι να μπει στο πρώτο πετ-σοπ και να πάρει το μικρόσωμο σκυλάκι που θέλαμε (όπως ήθελα εγώ να κάνει). Αποτέλεσμα? Πέρασα το καλοκαίρι και είχα σκύλο το Γενάρη!

Μένω στον τέταρτο τότε με μαμά και πατριό (τώρα τα πράγματα είναι μπερδεμένα). Στον δεύτερο μένει η γιαγιά. Το μεσημέρι της πρώτης μέρας ανέβηκε η γιαγιά κρατώντας ένα κρεβάτι σκύλου και μου είπε "ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΦΗΣΕ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ???".
"Τίποτα θα δεις" της λέω "μην της πεις ότι μου το είπες".

Έτσι ήξερα εκ των προτέρων ότι έπαιζε έκπληξη και δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσει απ' τη δουλειά της! Μου ΄ρθε στις 10.00 κρατώντας το Παιδί!
Έβαλα τις φωνές και το πήρα αγκαλιά. Εκείνο προσπάθησε να φύγει
Ήταν τόσο απαλό, φοβισμένο, μικρό... δυο μηνών κανισάκι. Δεν είχα ξαναδεί τέτοιο χρώμα (είναι βερυκοκί ο μικρός μου).

Του φτιάξαμε το κρεβατάκι του στην κουζίνα, γεμίσαμε και τον τόπο πάνες-εφημερίδες, του βάλαμε και φαγάκι το οποίο δεν έφαγε, παρά μόνο όταν φύγαμε απ' το οπτικό του πεδίο. Στο κρεβατάκι του βάλαμε θερμοφόρα τυλιγμένη με πετσέτες, μαζί ένα ρολόι να χτυπάει και πολλά παιχνίδια. Είπε η μάνα μου: ΠΟΤΕ στο κρεβάτι...
(ναι καλά... :lol: λίγες μέρες μετά είχε καταλάβει το κρεβάτι μου, μόνο εμένα ήθελε)
Τον αφήσαμε μόνο του, γιατί παρουσία μας δεν κουνιόταν. Τον παρακολουθούσαμε απ' τη γωνία να ψάχνει δειλά τον καινούριο του χώρο. Είπε ο πατριός μου στη μάνα μου: "Μα καλά, το πιο δειλό κουτάβι πήγες και πήρες? κορόιδο σε πιάσανε!"
Λίγο μετά μπήκε στο κρεβάτι του και έκατσε (αφού είχε κατουρήσει παντού εκτός από την πάνα.
Στο σημείο αυτό έβαλα τα κλάμματα απ' τη χαρά μου...
Κάτσαμε όλοι μαζί να του βρούμε όνομα. Τον είχα αγκαλιά και είχε κρύψει τη φατσούλα του στη μασχάλη μου! Ακόμα το κάνει!
Η μάνα μου επέμενε "Λούνης"!
Ο πατριός μου "Άρτσι"
Εγώ: "Δικός μου είναι ο σκύλος τον λένε Βαγγέλη. ΤΕΛΟΣ". Δε συμφωνήσαμε ποτέ... όμως ακούει σε όλα. Έτσι του μεινε και το πραγματικό του όνομα... δηλαδή Παιδί!
Στο τέλος τον αφήσαμε μόνο στην κουζίνα να κοιμηθεί, κλείσαμε πόρτες, κλείσαμε φώτα. Δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα για πρώτη φορά το λυπημένο του κλάμμα. Ένα μωρό που αποχωρίστηκε τη μαμά του... όχι παιχνιδιάρικο σαν όλα τα κουτάβια που είχα δει μέχρι τότε...
Πήγα κρυφά στην κουζίνα και τον είδα στο κρεβατάκι του. Γονάτισα.
"Πού είσαι παιδί μου? Πού είναι το παιδί μου?" του είπα.
Με κοίταξε διστακτικά και μετά πήδηξε στην αγκαλιά μου. (Επιβραβεύοντας συνεχώς το κλάμμα του τον έχω μετατρέψει στον πιο γκρινιάρη σκύλο της υφηλίου αλλά δεν είναι ώρα να αναλύσουμε τα λάθη μας).
Σταμάτησε να κλαίει, αλλά... άρχισα εγώ.
:wink:

 

[cocker-fan]

Δικο ΜΟΥ σκυλο δεν εχω ακομα...

Ημουν αρκετα μικρη για να εκφερω γνωμη.Αλλα αρκετα μεγαλη για να πω οτι Θελω σκυλο κ οτι θα τον προσεχω κ εγω...

Θυμαμαι που πηγαμε οικογενειακως στο σπιτι τ εκτροφεα...Δεν ηταν σιγουρο οτι θα παρουμε,γιατι η γεννα που ειχε εκεινη την εποχη ηταν ηδη 7 μηνων τα κουταβια κ θελαμε να το εχουμε απο μικρο...

Μου ειχε πει η μαμα μου να μην βαλω τα κλαματα κ αρχισω τις γκρινιες αν δεν παρουμε...Συμφωνησα,αν κ ηξερα οτι δεν θα κραταγα την υποσχεση μου...

Πηγαμε μεσα,μας συστησε ο εκτροφεας τα σκυλια..Γινοτανε σκυλοχαμος...Δεν ηξερες πιο να πρωτοχαιδεψεις..Ολα πηδαγαν στις αγκαλιες μας..Δεν ειχα καταλαβει ποια ειναι η Εσμεραλντα..Μας εξηγησε ο εκτροφεας γιατι την εβγαλε ετσι...Με τα πολλα...Καταλαβα οτι τελικα θα παρουμε σκυλο...Φωναζαμε την Εσμεραλντα να την χαιδεψουμε αλλα δεν προλαβαιναμε γιατι ερχοντουσαν ολα τα αδερφια της πρωτα...

Μην πολυλογω...Μετα απο πολλες ωρες σηκωθηκαμε να φυγουμε κ πηρε ο μπαμπας αγκαλια την μικρη...Εγω την κοιταγα..Η μανα μου μιλαγε(κλασσικα :lol: ) με τον εκτροφεα,ο αδερφος μου ειχε βαρεθει τοσες ωρες...
Παμε να βγουμε απο το σπιτι κ ειδα την Εσμεραλντα να κοιταει ενα ενα τα πραγματα μεσα στο σπιτι μελαγχολικα σαν να ηξερε τι θα ακολουθησει...Εβαλα τα κλαματα γιατι στεναχωρηθηκα ετσι οπως την ειδα...

Μπηκαμε στο αυτοκινητο κ την ειχε η μαμα μου αγκαλια κ μου ελεγε''ΑΜΑΝ ΠΙΑ,πηραμε σκυλο κ κλαις,αν δεν παιρναμε Παλι θα εκλαιγες...''
:x

Οταν φτασαμε σπιτι την πηγαμε στην γιαγια να την δει ...Γιαγια:''Καλα πιο ασχημο δεν βρηκατε να παρετε?''


Μετα δεν θυμαμαι πολλα...οτι προσπαθουσε η μαμα να βολεψει το κρεβατακι της διπλα στο δικο τους κρεβατι...
Και οτι δεν εκανε η μικρη τσισα για 2 μερες, ειχαμε γυρισει οοολες τις πλατειες για να κανει...

 

[antonis_xl]

Υπέροχη ιστορία Chloe, "δακρυβρεχτη" :lol: :wink: !!!!
Είσαι πολλυ ευαισθητο ατομο!!!

Όταν με ειδοποίησαν να πάρω την Φοίβη ήμουν στην δουλειά, έτρεχα από οικοδομή σε οικοδομή και το χειρότερο το κανονικό μου αυτοκίνητο ήταν στο συνεργείο και κυκλοφορούσα με αυτό που τρέχω στις δεξιοτεχνίες. Την πήρα και ήταν πραγματικά μικροσκοπική 900γραμμαρια ζυγηζε τότε. Την αφήνω στο πανάκριβο κάθισμα του συνοδηγού επάνω σε κάποια χαρτιά της δουλείας γιατί δεν είχαμε προβλέψει να μεταφέρουμε με αυτό το αυτοκίνητο σκύλο. Όπως είναι φυσικό κατούρισε και τα χαρτιά και το sparco κάθισμα. Πήραμε το "σωστό" αυτοκίνητο και αφού τρέλανε όλο το συνεργείο πήγαμε σπίτι. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου είναι την στιγμή που συναντήθηκε με την αδερφή μου - Δέσποινα 18 χρονών- η αδερφή μου τσίριζε από την χαρά της και φώναζε "ματάρες μου" η Φοίβη την κοίταξε, άπλωσε το ποδαράκι της σαν να έλεγε "χάρηκα" και η αδερφή μου έβαλε τα κλάματα!!! Το όνομα ήταν έμπνευση του αδερφού μου γιατί εγώ επέμενα να την βγάλουμε CRISTAL. Απο τότε είναι το επίκεντρο της οικογένειας..Δεν είναι τόσο σημαντική ιστορία αλλά το μωρό μου είχε από τότε την τάση να αυτοσυστίνετε.

 

[Chloe]

χμ... εγώ, η Χρυσάνθη, η αδελφή του Αντώνη... Κορίτσια, καμία που να μην έκλαψε υπάρχει? :lol: :lol: :lol: :lol:

 

[Rania]

Εγω :roll:

 

[mitsakos]

εγω περιμενα τηλ απο την φιλοζωικη οταν θα εβγαινε απο την στειρωση η λιζα

βεβαια πηραν νωριτερα απο οτι περιμενα κ ετσι ημασταν λιγο απροετοιμαστοι,δεν την ειχα δει κιολας και δεν ηξερα τι να περιμενω..
πηγαμε στο ιατριο με τον πατερα μου,την ειδα,την ερωτευτηκα και την πηρα σπιτι...

η κακομοιρα ηταν τοσο τρομαγμενη που ετρεμε 2 μερες..την πηρα αγκαλια απο το ιατριο ως το σπιτι γιατι δεν προχωραγε και ετρεμε ολοκληρη,με το που την εβαλα στο δωματιο μου της εδωσα λιγο φαι και νερο στα οποια επεσε πανω σαν να μην ειχε ξαναδει,ηταν κοκκαλιαρα και μαζεμενη.με το που εφαγε τα εκανε πανω στο χαλι και πηγε στο μπαλκονι και κοιμηθηκε.και για 2-3 μερες δεν πλησιαζε κανεναν εκτως απο εμενα....

βεβαια ακομα στην αρχη ειμαστε αλλα οσο παει την αγαπαω και περισσοτερο

 

[cocker-fan]

ΑΑ εγω δεν ξερω τι παθαινω...

Οταν πηρε η κολλητη μου το κοκερ της με πηρε τηλεφωνο η μαμα της κατα τις 10 το βραδυ(μολις ειχαν γυρισει απο την εκτροφεα) κ μου λεει ελα σπιτι να δεις την κολλητη σου...
Παω εγω..Υποψιαζομουν τι ειχε γινει(γιατι την προηγουμενη μερα ειχαμε παει μαζι στην εκτροφεα) αλλα δεν ημουν κ σιγουρη...

Μπαινω στο δωματιο τηςκ βλεπω το μωρο που ηρθε και μ εκανε χαρουλες ....Πεφτω στα γονατα,βαζω τα κλαμματα,τον παιρνω αγκαλια...Κ καθομασταν με την Cocker-Lover κ κλαιγαμε... :roll:

 

[Alexandra]

χμ... εγώ, η Χρυσάνθη, η αδελφή του Αντώνη... Κορίτσια, καμία που να μην έκλαψε υπάρχει? :lol: :lol: :lol: :lol:

Ούτε εγώ έκλαψα η αλήθεια είναι. Αλλά πάλι σχεδόν ποτέ δεν κλαίω στις χαρές

 

[Cocker-Lover]

Χαχαχαχαχ!!!!
Το θυμαμαι....
Κ μετα η αντιδραση της μαμας μου:"Εγινε κατι???Γιατι κλαιτε????" :shock:

 

[galazia]

τοσα σκυλια και πολυ λιγα πραγματα θυμαμαι- κι αυτα χωρις κλαμματα :lol:-
η πιο αφασια ηταν η μπεμπα μου και μου εχει μεινει η πρωτη της μερα,περισσοτερο λογω της αγριαδας της...στο σαλονι του εκτροφεα με τα αδερφια της,να τους εχει παρει το μοναδικο κοκαλλο και οποιο την πλησιαζε να το γραπωνει...ολη την ωρα που ειμασταν εκει,ακουγες ενα γρρρρ :lol:
στο αυτοκινητο,ποσο κυρια ηταν και μετα στο σπιτι να παιζει με ενα πορτοκαλι-δεν ειχα εφοδιαστει ακομη παιχνιδια-,οι κατρουλες της πανω στο χαλι μου,οτι κοιταξα εξω που ειχε πανσεληνο και την εβγαλα λουνα ,
τον αντρα μου που την βουταγε και ελεγε "κοιτα μια κωλαρα μωρε,μπεμπα μου,μπεμπαρρρρααα μου!" :lol: και μετα για υπνο σε κλουβακι...
ολο το βραδυ γρυλιζε και οταν σηκωνομουν να την δω , η να πιω νερο η ακουγε οποιοδηποτε θορυβο,αγκρρρρ-ΓΚΡΑΠ-ΓΚΡΑΠ!! :lol:

 

[LUNA07]

κι εγω χωρις κλαματα και συγκινησεις :lol:

και οι δυο ηταν μετα απο τραπεζια,μπολικο φα'ι', ρετσινες κτλ.
ειδικα η μια μεταμεσονυκτια εντελως :lol:
και μετα θυμαμαι οτι δεν μπορουσα να κοιμηθω απ'την υπερενταση,απο την οικονομικη καταστροφη που ειχα παθει και τα σκατα που μαζευα.....
(πλακα κανω)
ειμαι πολυ συναισθηματικη :lol:

 

[galazia]

και οι δυο ηταν μετα απο τραπεζια,μπολικο φα'ι', ρετσινες κτλ.
ειδικα η μια μεταμεσονυκτια εντελως :lol:
:

αχ,συγκινηθηκα..μου θυμισες την αποκτηση του δευτερου γιου μου :lol:

 

[Rania]

Παιδια ολες οι ιστοριες σας ειναι τοσο ομορφες

Η δικη μας ξεκινησε απο τον Ιανουαριο που μας περασε περιπου οταν ο πατερας μου αρχισε να εχει μια σταδιακη πτωση στην κατασταση της υγειας του. Ηταν βεβαια σε κατακλιση αλλα τα πραγματα ειχαν αρχισει να επιδεινωνονται με διαφορες ιωσεις. Ομολογουμενως, περασα μια πολυ ασχημη φαση συνειδητοποιωντας οτι θα εχανα τον πατερα μου αρκετα συντομα πλεον. Και ετσι αρχισα μια αναδρομη στα παιδικα μου χρονια...

Ετσι θυμηθηκα οτι ο αυστηρος και λιγολογος πατερας μου στο μονο ον που ειχε εκφρασει την αγαπη του με χαδι ηταν ... ο σκυλος μας. Ενα φανταστικο γερμανικο ποιμενικο που ειχε ερθει απο εκτροφεα απο τη Γερμανια (πολυ περιεργο για το '87 :shock: ). Στην προσπαθεια μου λοιπον να ερθω σε επαφη μετα "καλα" στοιχεια του πατερα μου αποφασισα να παρω σκυλο .

Βεβαια σκυλο ηθελα και παλιοτερα και μου το ζητουσε η κορη μου εδω και τρια χρονια αλλα πιστευα οτι
1ον ηταν πολυ μικρη για να καταλαβει τι θα πει ενα μικρο ζωακι στο σπιτι
2ον το σπιτι τοτε ηταν μικρο και
3ο (αυτο θα σας φανει αστειο ισως) οτι με βαση το μεσο ορο ζωης των σκυλων (10-13 χρονια) το ζωακι μαλλον θα εφευγε παραμονες των πανελληνιων της μικρης. Οποτε δεν ηθελα να βιωσει σε εκεινη τη φαση το πενθος απο το κατοικιδιο της που ηξερα οτι θα αγαπουσε πολυ.

Οταν λοιπον το αποφασισα αρχισα να διαβαζω για εκτροφεις, πετ σοπ και τα ΑΔΕΣΠΟΤΑ. Εκει κολλησα... Θα περναμε οπωσδηποτε ενα αδεσποτο. Εφοσον θα διναμε αγαπη και χρηματα θα τα διναμε σε μια ψυχουλα που εμεινε ορφανη. Αρχισα να επικοινωνω με καποια φιλοζωικα σωματεια και τοτε καταλαβα οτι θελανε να υπογραψουμε καποιας μορφης συμβολαιο. Ο αντρας μου εγινε εξαλλος και δεν το δεχοταν με τιποτα :roll: . Ετσι στραφηκα στις αγγελιες "Χαριζονται".

Για πολυ καιρο (σχεδον 2 μηνες) τηλεφωνουσα και εστελνα mail. Δεν ηταν και τοσο ευκολο . Τελικα, στις 4 Μαϊου βρηκα τη Ρανια.

Πηγαμε και την ειδαμε αμεσως μολις μιλησαμε με την ιδιοκτητρια της μαμας της. Ηταν μολις 3 εβδομαδων και ημουν αποφασισμενη να την αφησω τουλαχιστον αλλες 3 εβδομαδες με τη μαμα της. Ομως... το κουταβι ητανε μεσα στους ψυλλους και η κατασταση της μαμας της δε μου εγγυονταν οτι θα την ξαναεβρισκα

Την πηραμε το ιδιο απογευμα. Φτασαμε σπιτι και τη βαλαμε σε μια μαξιλαρα που ειχα αγορασει για το σκυλακι που θα αποκτουσα καποια στιγμη. Ολο το βραδυ εκλαιγε και εγω αναγκαστηκα και κοιμηθηκα στο δωματιο που την ειχαμε, παιρνοντας την αγκαλιτσα.

Τα συναισθηματα μου;;; Αναμεικτα... Ενθουσιασμος αλλα και τεραστιο αισθημα ευθυνης για το μωρο που ειχα στα χερια μου. Δεν ηταν φοβος αλλα ηταν σχεδον το ιδιο που ενιωσα την πρωτη μερα στο σπιτι με την κορη μου αγκαλια που ζυγιζε μολις 1,850. Ειχα πολλη δουλεια να κανω...

Την αλλη μερα μολις ξυπνησαμε πηραμε γαλατακι σκονη, μπιμπερο και της εφτιαξα και μια φωλιτσα με πολλες κουβερτουλες και με μια λαμπα απο πανω της για να τη ζεσταινει. Απο κει και περα δεν ξαναεκλαψε το πουλακι μου.

Τα υπολοιπα τα ξερετε πανω κατω.... :wink:

(sorry για το μεγαλο post)

 

[Alexandra]

Από όλες τις ιστορίες των σκυλιών μου, μου έχει μείνει η ακόλουθη.

Ήμουνα με τους γονείς στο πατρικό της μάνας μου και βοηθούσα στο μάζεμα της ελιάς (τρελό χώσιμο, I know).

Σε μια φάση είδα ένα φουντωτό κουτάβι αρκουδίτσα παράμερα, οπότε με καβαλίκεψε ο διάολος. Ειδικά όταν πήγαινα να πλησιάσω το κουτάβι και αυτό έφευγε και μου γρύλιζε. Σε ποιον? Σε εμένα παρακαλώ. Εντελώς χαζό αλλά το πήρα προσωπικά και πατριωτικά, ακούς εκεί.

Μετά από μισή ώρα γούτσου γούτσου και τέτοιες μαλακιούλες, κατάφερα και το βούτηξα.

Ήταν όλη τη μέρα μαζί μας ενώ μαζεύαμε ελιές. Μάλιστα όταν πήγαινε κάποιος να με πλησιάσει του γρύλιζε.

Έφτασε απόγευμα και έπρεπε να φύγουμε. Παρά το πρήξιμο εννοείται των γονιών (κυρίως της μάνας μου που είναι ο decision maker) ανένδοτοι. φεύγαμε και πηγαίναμε προς τη λεωφόρο. Το κουτάβι από πίσω δε γυρνούσε με τίποτα. Ήρθε και μια γειτόνισα να το πάρει, αλλά αυτό εκεί. Τότε έβαλα κάτι κλάματα σπαραξικάρδια (πλήρης ψυχολογικός εκβιασμός και ξέπεσμα αλλά τι να γίνει) και ω του θαύματος την τούμπαρα την άλλη την ψυχοπονιάρα (υπήρχε βασικά ο φόβος μη γίνει αλοιφή το αρκουδάκι).

Το έβαλα σε μια σακούλα σκουπιδιών και το κρατούσα αγκαλιά κάτω από το μπουφάν μου. Αλλάξαμε τρία λεωφορεία, ψόφος Δεκέμβρης μήνας, και το κουταβάκι είχε κουρνιάσει και δεν έκανε κιχ.

Μετά από δυο χρόνια, ο Φιντέλ είναι πάλι μαζί μου, το τρίτο και πλέον πρόσφατο απόκτημα της σκυλο-οικογένειάς μου.

 

[Chloe]

Α! Αυτή η ιστορία είχε twist Αλεξάνδρα! Δεν ξέρω τι έγινε στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν, αλλά μάλλον με τον κούκλο έχετε σχέση καρμική

 

[Alexandra]

Α! Αυτή η ιστορία είχε twist Αλεξάνδρα! Δεν ξέρω τι έγινε στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν, αλλά μάλλον με τον κούκλο έχετε σχέση καρμική

Τον είχα συνιδιοκτησία, άλλος το χώρο εγώ τα έξοδα. Παρουσίασε κάποιο πρόβλημα υγείας και αποφασίσαμε να τον κρατήσουμε παρά τις δυσκολίες του 3ου σκυλιού, για να τον φροντίσουμε καλύτερα.

 

[kango1]

Εγώ θα πω για τον Ρούντι το μαλτεζάκι μου..
Από μικρή το όνειρο μου ήταν να μου πάρουν ένα σκυλάκι..,όταν πήγαινα έκτη δημοτικού τους έπεισα γιατί πάτησε το γατάκι μου το αυτοκίνητο και έτσι μου πήρανε ένα μαλτεζάκι..
Πήγαμε να το διαλέξουμε στο pet shop όπου θα έφευγε για θεσσαλονίκη και η μαμά μου τους έπεισε να το δώσουν σε μας..
Ηταν η πιο ωραία μέρα μέχρι τότε της ζωής μου..
Πάμε και βλέπουμε δυο γυάλινα κουτιά ένα με 5 καφέ και ένα με ένα λευκό μονο του..
Κατευθείαν πάμε στο λευκό νομίζαμε ότι αυτό είναι..όχι λέει η κυρια του μαγαζιού είναι αυτό..αυτό είναι λύκος Αλσατίας..ndoig!!!
και έτσι κάτω από ένα καφέ βουνό βγαίνει ένα λευκό, μικρό, πανέμορφο μαλτεζάκι..όπου το είχαν πλακώσει από πάνω όλα τα giorksairakia..
έτσι είδα την πρώτη μου αγάπη..τον Ρούντι..

Τον πήραμε σπίτι και όλοι η οικογένεια θαύμαζε το νέο της μέλος..,ήταν 44 ημερών..,καλά καλά δεν μπορούσε να περπατήσει και έπαιρνε φορα και γλίστραγε με ανοιχτά ποδαράκια στο πάτωμα..
Δεν θα ξεχάσω ένα απαλό ροζακί που είχε μέσα από τις τριχούλες η φατσούλα του..και όταν με κατούρησε όταν τον πήρα αγκαλιά..


Ημουνα το πιο χαρούμενο 11χρόνο κοριτσάκι στον κόσμο..
Είχα αποκτήσει τον πιστό μου σύντροφο..,όπου στο μέλλον θα με πήγαινε σχολειό...(με την μαμά μου..),θα με συνόδευε στο καλαθάκι του ποδηλάτου μου στις εξορμήσεις μας στην εξοχη..,θα με παρηγορούσε στην αγκαλιά μου από τον εφηβικό ερωτα και θα με μάθαινε τι σημαίνει να έχεις σκυλί στα καλύτερα σου χρονια..

 

[FrenchieFan]

Για το πως εγινε με την Εσμεραλντα, το εγραψε η Χρυσανθη-
Να σημειωσω μονο, οτι δεν ηθελα σε καμια περιπτωση black-Brindle θηλυκο γαλλικο- αλλα fawn αρσενικο και πηγαμε μονο για να δουμε τα κουταβια!!!!


Εγω θυμαμαι παρα πολυ καλα, την πρωτη μερα με τον πρωτο μας σκυλο, τον "Consul vom Amtshausberg". Μαυρο κανις νανος- με αυτον αρχισαν ολα τοτε!
Εγω πηγαινα 1η δημοτικο. Ειχα πριξει τους γονεις μου, οτι ηθελα σκυλο- και μου ειχαν πει, οτι θα παρουμε, οταν ο αδελφος μου γινει 3 χρονον και θα παει παιδικο σταθμο.
Σιγα μην τους πιστευα!!

Μια μερα ερχομαι απο το σχολειο και μου λεει η Μαμα μου με αυστηρο υφος να παω να πλεινω να χερια μου. Εγω καπος ξαφνιαστηκα- δεν ειχε ποτε τοσο κολλημα με την καθαριοτητα και ΠΟΤΕ δεν μου το ειχε διαταξει αλλη φορα με αυτον τον τροπο.
Ακομα καπος- παω στο μπανιο, πλενω τα χερια μου και βγαινω.
Μου λεει η μαμα μου: Μαλλον δεν πας καθολου καλα, για ξαναπηγαινε να πλενεις τα χερια σου!!
Εγω εμεινα και την κοιταξα, νομιζα οτι τρελαθηκε τωρα η μανα μου- να παω και 2η φορα???
Ξαναπαω στο μπανιο- αλλα τωρα καπος πιο υποψιασμενη- και βλεπο στην γονια ενα καλαθακη σκυλου με ενα μικρο μαλλιαρο σκυλομωρο μεσα να κοιμαται!
Εκει αρχισα να τσιριζω και ακουγα την μαμα μου να λεει : Αμαν πια- καιρος ηταν!!!

Με τον Consul πηραν τα πραγματα την ροη τους.
Μπηκαν σε ομιλο οι γονεις μου- πηγαινανε σε εκθεσεις, εμαθε να κουρεβει η μαμα μου και το ενα εφερε το αλλο.
Κανα 2 χρονια μετα απο το πρωτο κανις, ηρθε το 2ο. Η "Anja vom Amthausberg" και αυτα τα δυο εκαναν την αρχη για τo εκτοφειο "von der Lindenhorster Heide", οπου αργορτερα προστεθηκαν και αρκετα αλλα σκυλια ακομα, απο τα οποια θυμαμαι πολυ καλα την Chipsi (Cleo vom Rosengarten), Akasha ( of Castle Blore Heat), Asilla (von der Lindenhorster Heide)και Bonita (von der Lindenhorster Heide).

H Chipsy ηταν το πρωτο "δικο μου" σκυλι!
Δεν θυμαμαι ακριβος την ημερα που την πηραμε- μονο, οτι μολις μηηκε μεσα- ορμηξε σε ενα ακριβο χειροποιητο χαλακι της μαμας μου, το δακγοσε και εκοψε μερικα απο τα κροσια!!
Σε αυτην εμαθα να ψαλιδιζω κανις- την πηγαινα σε εκθεσεις και σε διαγονισμους δεξιοτητων (κατι σαν το σημερινο Agility), κοιμοταν στο κρεβατι μου και γενικος την κουβαλουσα παντου μαζι μου.

 

[Chloe]

Ηταν η πιο ωραία μέρα μέχρι τότε της ζωής μου..

Η μέρα που περιέγραψα εξακολουθεί να είναι η ωραιότερη της ζωής μου.
Εσένα μικρή Κάτια σου έκαναν τελικά το χατήρι νωρίς! Εγώ παραλίγο να γίνω ενήλικη για να μου το κάνουν! (ευτυχώς που δεν είχα εφηβικούς έρωτες δηλαδή!) :lol: :lol: :lol: :lol:
Υπέροχη ιστορία παρεπιπτόντως...

 

[cocker-fan]

Εσένα μικρή Κάτια σου έκαναν τελικά το χατήρι νωρίς! Εγώ παραλίγο να γίνω ενήλικη για να μου το κάνουν!

Εγω κοντευω να ενηληκιωθω κ ακομα προκοπη δεν βλεπω για αυτο το χατηρι....