Λοιπόν, επειδή δεν έχω χρόνο αλλά κυρίως διάθεση μετά από όλα αυτά να απαντάω στον καθένα ξεχωριστά, θα τα πω όλα μαζί για τελευταία φορά.
Η δουλειά μου τροποποιήθηκε από τον ερχομό του σκυλιού στο σπίτι, με την έννοια ότι δούλευα και λιγότερες ώρες και εναλλάσσονταν αυτές οι ώρες με άτομο που μπορούσε να είναι με το σκυλί τις ώρες που έλειπα, άρα δεν ήταν μόνο του (που ήταν ο ενδοιασμός των εκτροφείων που μου αρνήθηκαν κουτάβι). Τώρα πλέον δουλεύω από το σπίτι. Και ναι, έχω δική μου δουλειά που μπορώ να δουλεύω όποτε γουστάρω.
Δεν άνοιξα το θέμα για συμβουλές, τις βρίσκω α) μόνη μου ψάχνοντας και β) με εκπαιδευτή που ήδη πληρώνω.
Το θέμα το άνοιξα διότι για τους στενόμυαλους που δεν έκατσαν να διαβάσουν τα όσα λέω στο πρώτο μήνυμα, ΝΑΙ, ΟΛΑ ΣΧΕΔΟΝ τα θέματα που έχει το σκυλί προήλθαν από την ανεύθυνη γέννα διότι:
α) είναι υπερκινητική και δεν ηρεμεί διότι πονάει κάπου συνεχώς, λόγω των κληρονομικών ασθενειών που έχει,
β) λόγω μη σωστής κοινωνικοποίησης καθότι έφυγε από την τοκετοομάδα 40 ημερών
γ) ήμουν στην αρχή προετοιμασμένη μέσω διαβάσματος για εκπαίδευση και αντιμετώπιση σκυλιού με χαρακτήρα LABRADOR και όχι ενός τόσο δύσκολου και κυριαρχικού σκύλου που εξελίχθηκε.
Όλα τα παραπάνω δεν θα υπήρχαν εάν το σκυλί προερχόταν από εκτροφέα διότι:
α) Δεν θα πονούσε συνεχώς λόγω δυσπλασίας και χρόνιας ωτίτιδας
β) Θα είχε κοινωνικοποιηθεί σωστά έως τους 2 μήνες τουλάχιστον
γ) Θα έπαιρνα αυτό που ήξερα να χειριστώ (ως άπειρη που είπατε πολλοί)
Μετά λοιπόν τους πρώτους μήνες ζωής και αφού αρχίσαμε από τον 4ο μήνα εκπαίδευση άρχισα να διαβάζω και να ψάχνομαι πιο εντατικά για εκπαιδευτικές μεθόδους καθώς ο χαρακτήρας του σκυλιού με ωθούσε σε κάτι τέτοιο, δεν έμοιαζε με τα χαρακτηριστικά αυτών που ήξερα για τα labrador. Η εμπειρία με τη Ζούκι με ώθησε στη γνώση εκπαιδευτικών μεθόδων, όπως και στη γνώση πολλών ιατρικών θεμάτων που πριν την απόκτησή της δεν είχαν καν περάσει από το μυαλό μου ότι θα συναντούσα. Οπότε δεν ψεύδομαι για τις γνώσεις μου πάνω σε αυτά τα ζητήματα.
Δεν είπα πουθενά και ποτέ ότι είμαι αλάνθαστη, απλά δεν ήμουν προετοιμασμένη για τέτοιου είδους χαρακτήρα. Γι αυτό και πληρώνω επαγγελματίες και δεν κάνω ό,τι μου κατέβει στην κεφάλα.
Πουθενά δεν είπα ότι το crate είναι κλειστού τύπου. Χωράνε άλλο ένα σκυλί μέσα και ένας άνθρωπος. Είναι στο κεντρικό σημείο του σπιτιού όπου περνάω τις περισσότερες ώρες και όταν δουλεύω ή κάνω δουλειές στο σπίτι το σκυλί είναι εκεί και συνήθως ροχαλίζει. Οι ώρες που περνάει στο crate -εκτός το βράδυ- δεν είναι συνεχόμενες αλλά είναι τις ώρες που δεν μπορώ να την επιτηρώ. Το crate δεν θα το χρησιμοποιούσα ποτέ εάν δεν το έκρινα απαραίτητο αλλά κινδύνευσε η ζωή του σκυλιού όταν ήταν εκτός με αποτέλεσμα να είναι μονόδρομος. Και ειδικά μετά τη στείρωση που χρειαζόταν σχετική ακινησία, εκεί ήταν που εντατικοποιήσαμε την εκπαίδευση και τη χρήση του διότι κινδύνευσαν να κοπούν τα ράμματα. Δεν ηρεμεί αλλιώς, πώς να το κάνουμε; Κι εγώ θα την ήθελα δίπλα μου κάθε στιγμή, αλλά δεν γίνεται. Και ναι, μπορεί να είναι και οχτώ ώρες κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά όχι συνεχόμενα. Και λέω: δεν υπάρχει κανείς που να δουλεύει 8 ώρες και να αναγκάζεται να αφήνει το σκύλο του στο crate (μεγάλο φυσικά) ή σε κανά δωμάτιο; Ακόμη και γνωστή εκτροφέα που ρώτησα το βρήκε αποδεκτό το 8ωρο για την ηλικία.
Προσπάθησα με το θέμα αυτό να ενημερώσω για την -ακραία δε λέω, περίπτωσή μου, μήπως και σταματήσουμε όλοι μας να στηρίζουμε αυτού του τύπου τις γέννες ψάχνοντας ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΟ ΣΤΑ ΜΙΣΑ ΛΕΦΤΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ.
Δε μίλησα για φιλοζωϊκές με κανένα αρνητικό ύφος, ούτε και για το μονόδρομο του εκτροφέα όπως τον αντιληφθήκατε. Μίλησα για το ΓΕΓΟΝΟΣ πως εάν ψάχνει κανείς σκυλί (πέραν της μορφολογίας που ούτε αυτό μου έκατσε) με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και όσο το δυνατόν προβλέψιμες συμπεριφορές και πορεία υγείας ή για κάποια εργασία, το εκτροφείο ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ είναι μονόδρομος.
Είμαι απόλυτα συνειδητοποιημένη ότι αυτό που συνέβη σε εμένα είναι ίσως μία στις εκατό, αλλά συνέβη και γι' αυτό θέλησα να το μοιραστώ. Τη Ζούκι τη λατρεύω με όσα στραβά μπορεί να έχει και με λατρεύει για τα όσα στραβά έχω κι εγώ. Το ότι είναι στιγμές που μετά από όλες τις προσπάθειες απογοητεύομαι ή στεναχωριέμαι είναι θεωρώ απόλυτα λογικό καθώς συναντάω ανθρώπους με σκυλιά στο δρόμο που όταν τους περιγράφω το τί ζω μένουν άναυδοι. Φυσικά και θα απογοητευτώ και θα στεναχωρηθώ όταν πηγαίνω σε σπίτια φίλων που τα σκυλιά τους είναι λες και δεν υπάρχουν στο χώρο κι εγώ με τη δικιά μου δεν μπορώ ούτε το ένα βλέφαρο να κλείσω εάν δεν είναι στο crate. Φυσικά και θα στεναχωρηθώ όταν βλέπω ανθρώπους να τρώνε έξω με το σκυλί τους στα πόδια τους, να πίνουν καφέ ή να είναι ανέμελοι στις παραλίες και να μην κυνηγάνε συνεχώς από πίσω τα σκυλιά τους όπως εγώ. Ευελπιστώ ότι με την συνεχή εκπαίδευση και απευαισθητοποίηση θα στρώσουν πολλά από τα παραπάνω, χωρίς όμως ποτέ να σταματήσουμε να είμαστε σε εγρήγορση.
Για όσους επιμένουν ακόμη ότι τα θέματα συμπεριφοράς που αντιμετωπίζουμε δεν είναι αποτέλεσμα byb θα έλεγα να έρθουν στην Αργολίδα που είναι δίπλα από το Ρέθυμνο να τους πάω να δουν τον πατέρα της και την εκπαιδεύτριά του. Αυτό το σκυλί ποτέ κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα το ζευγάρωνε, πόσο μάλλον εκτροφέας. Τα ίδια ακριβώς θέματα με τη Ζούκι έχει, όπως και τη δυσπλασία. Δυστυχώς όλα αυτά τα έμαθα εκ των υστέρων.
Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω ότι όντως αποφάσισα να γράψω στο φόρουμ την εμπειρία μου τώρα, μετά από τόσα χρόνια που σας παρακολουθώ, διότι διάβασα κάποια σχόλια στο θρέντ του asmodeus περί εκτροφέων που με αηδίασαν. Ας μη τα ισοπεδώσουμε όλα λοιπόν.
