Μην τρομαξετε, δεν γραφω για τον Κρητικο... Θα γραψω ομως λιγα πραγματα για το πρωτο μου σκυλι, την Μελενια.
Μελενια εκτιμωμενη ημερ. γεννησης 01/09/2010-08/12/2019.
Εμεις την πηραμε απο καταφυγιο καποια στιγμη μεσα στο 2012. Ειχε την κλασικη εικονα ενος καλαζαρικου σκυλου, αδυνατη, χαλια ποιοτητα τριχωμα, ενα κουτσεμα στα πισω ποδια. Θυμαμαι πως την πρωτη φορα που την χαιδεψα, πεταχτηκε κυριολεκτικα απο πανω της μια μπαλα τριχας.
Τοτε δεν ξεραμε τι ακριβως ειναι το καλαζαρ. Θυμαμαι πως οι ενεσεις δεν θεωρουνταν καν νομιμες στην ελλαδα. Ερχονταν καθε μερα για 28 μερες στο σπιτι μας η ιδια η υπευθηνη του καταφυγιου για να της κανει τις ενεσεις.
Το καλαζαρ το περασε σχετικα ανεμακτα. Ο τιτλος επεσε, και ανεβηκε μια φορα στη ζωη της μοναχα στο 1/400, μετα επεσε απο μονος του παλι στο μηδεν. Ενα χρονο αφοτου την υιοθετησαμε, ενα βραδυ κατα τις 2-3 τα χαραματα, επαθε την πρωτη κριση επιληψιας. Η μανα μου ηρθε στο δωματιο μου, λεγοντας μου πως μαλλον πεθαινει. Πηγε σε κλινικη, οπου μας ειπαν πως εαν ξαναπαθει, μαλλον ειναι επιληψια. Απο εκει και περα, οι κρισεις γινονταν καθε μηνα με το ρολοι. Αρχισε να παιρνει φαρμακα και κιλα.
Μεσα στη ζωη της, περαν απτο καλαζαρ και την επιληψια, ειχε παθει και πολλα αλλα. Πυομητρα στα 5 της, παγκρεατιτιδα, απτην οποια και παραλιγο να πεθανει, θυροειδη. Ενα ταλαιπωρημενο ζωο, προιον ανευθυνης αναπαραγωγης, που ομως δεν το εβαλε κατω ποτε. Υπαρχουν πολλα πραγματα που ευχομαι να ειχα κανει καλυτερα για εκεινη, ομως πιστευω πως η αγαπη και η φροντιδα που πηρε την βοηθησαν να ζησει οσο εζησε, και να νιωθει ασφαλης και αγαπητη.