Εκτός του ότι είμαι χαρούμενη για το λόγο ότι, ενώ οι περισσότεροι ακόμα και οι εκτροφείς της φυλής θεωρούν ότι τα ιρλανδικά σέττερ δεν μπορούν να τα καταφέρουν σε αυτούς τους αγώνες, εμείς τα καταφέραμε.
Είμαι χαρούμενη γιατί απέδειξα ότι και τα σκυλιά του σαλονιού, όσο κακομαθημένα και να είναι όπως η δικιά μου, τα καταφέρνουν ισάξια και ακόμα καλύτερα στα εργασιακά τους καθήκοντα και σε αντίξοες καιρικές συνθήκες.
Την Μπράντι μου την έχω σαπίσει στις αγκαλιές, κοιμάται μαζί μου στο μαλακό κρεβάτι, της δίνω όλο λιχουδιές και δεν της χαλάω χατίρι αρκεί να τα κερδίσει βάζοντας το μυαλό της να δουλέψει και να με τουμπάρει.
Παρόλα αυτά, στους απαιτητικότατους αγώνες από άποψη σωματικής αντοχής και υπακοής τα πηγαίνει περίφημα. Τώρα αγωνίζεται με χιόνι και τα καταφέρνει.
Το σπίτι το έχω στρώσει όλο με χοντρή μοκέτα για να μη γλιστρά και στους αγώνες και τις προπονήσεις που γίνονται σε κακοτράχαλα βουνά ποτέ δεν μάτωσαν οι πατούσες της εν αντιθέσει με άλλα σκυλιά.
Και συμφωνώ με αυτούς που λένε ότι όσο πιο κοντά είναι ο άνθρωπος με το σκύλο του τόσο πιο έξυπνος γίνετε ο σκύλος.
Ακόμα και τώρα οι εκπαιδευτές του είδους της διαφωνούν με αυτό.