Η Μπραντούλα μου
- Thread starter Lumpie
- Ημερομηνία δημιουργίας
[h=5]ΑΝΑΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΙΡΛΑΝΔΙΚΑ ΣΕΤΤΕΡ[/h][h=1]Η επιστροφή... των «κόκκινων»![/h][h=2]Ο εθνικός σκύλος της Ιρλανδίας είχε τα τελευταία 150 χρόνια μια εντυπωσιακά εναλλασσόμενη ιστορία... ακμής και παρακμής!
[/h]Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η παρουσία του γίνεται ουσιαστικά πιο σταθερή και ισχυρή, καθώς αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς σαν ένα εξαίρετο κυνηγετικό σκυλί φέρμας... Ολοι οι μεγάλοι κυνόφιλοι έκαναν την αρχή τους με το Ιρλανδικό Σέττερ: ο Μαρ, ο Σόλτερ, ο Λουέλιν ,ο Χάμφρεϊ, ο πατέρας του ο Χάμφρεϊ ντε Τράφορ, ο Λάβερακ, όλοι τους στα νιάτα τους είχαν Ιρλανδικά Σέττερ.
Η νέα διαδρομή του Ιρλανδικού Σέττερ έχει στηριχτεί σε μια «μαγιά» αφοσιωμένων εκτροφέων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίοι ανταλλάσσουν «αίματα» χωρίς... στιλιστικά συμπλέγματα ή εμμονές κάθε είδους.
Ιρλανδικό ήταν και το Σέττερ που κέρδισε τον πρώτο αγώνα του Κέννελ Κλαμπ στη Βρετανία. Το 1882 δημιουργήθηκε το κλαμπ της φυλής στην Ιρλανδία, σε μια εποχή που κυριαρχούσαν... σαν ενιαία φυλή, τα λευκά και κόκκινα ιρλανδικά! Το γεγονός της ίδρυσης του κλαμπ στην Ιρλανδία συνέπεσε με μια περίοδο λαμπρής ανόδου της φυλής που σταδιακά έγινε μονόχρωμη, με σημαντική εκπροσώπηση στους αγώνες και με αρκετές «εξαγωγές».
Κατά παράδοξο τρόπο, η φυλή έδειχνε μια μοναδική δυναμική, χωρίς να υπάρχει κάποια σημαντική και κυρίαρχη γενεαλογική γραμμή (ούτε αιμομειξία, ούτε γραμμική εκτροφή, ούτε μεγάλα εκτροφεία, ούτε πάτρωνες...) Υπήρχε ο μεγάλος γενάρχης Πάλμερστον, αλλά η εκτροφή γινόταν σε προσωπικό επίπεδο και έδειχνε να παράγει ικανότατα σκυλιά, που θεωρούνταν τα πιο ανθεκτικά και επίμονα Σέττερ της εποχής!
Ο αιώνας που ακολούθησε όμως, δεν ήταν «φιλικός» για τη φυλή. Σταδιακά, τα κόκκινα Σέττερ έπαψαν να είναι ταχύτατα και ανάλαφρα. Εγιναν βαρυκόκαλα, μεγαλόσωμα και «μαονί» μονόχρωμα, ώσπου τελικά έπαψαν να θεωρούνται κυνηγόσκυλα. Από τότε όμως, η φυλή ακολούθησε μια αργή πορεία προς την ουσιαστική βελτίωση.
Κατέγραψαν έναν πυρήνα άξιων θηλυκών και επέλεξαν μια σειρά εξαίρετους αρσενικούς, από τα οποία δημιουργήθηκε η «μαγιά» της νέας εποχής...
Νέα αρχή...
Αν κανείς θέλει να ερευνήσει τη... νέα απαρχή του Ιρλανδικού Σέττερ, πρέπει να γυρίσει σε μια συζήτηση που είχαν τρεις Ιρλανδοί, στις 24 Ιουλίου του 1950! Ηταν ο γιατρός Ντίνι, ο ιερέας Πατ Μάλιγκαν, και ο θρυλικόςσήμερα Τζον Νας... Οι τρεις άνδρες βρέθηκαν στο σπίτι του γιατρού και συζήτησαν το μέλλον της φυλής, σχεδιάζοντας ένα πρόγραμμα εκτροφής που θα έδινε μια ξεκάθαρη ώθηση στο Ιρλανδικό. Κατέγραψαν έναν πυρήνα άξιων θηλυκών και επέλεξαν μια σειρά εξαίρετους αρσενικούς, από τα οποία δημιουργήθηκε η «μαγιά» της νέας εποχής...
Το Ιρλανδικό Σέττερ είναι ένα λαμπρό παράδειγμα φυλής που αναβιώνει αθόρυβα, χωρίς υπερβολές στο στυλ ή στον τύπο.
Ο Νας είχε απόλυτη γνώση της πραγματικής ιστορίας αυτού του Σέττερ. Ηξερε πως τα κορυφαία σκυλιά εμφανίζονται απρόβλεπτα στη φυλή, χωρίς να δίνουν εύκολα ισάξιους απογόνους. Σε όλες τις εποχές υπήρχαν στην Ιρλανδία κάποια πολύ άξια ζώα στα χέρια κυνηγών, που ανταγωνίζονταν ισότιμα τις καλύτερες ευρωπαϊκές εκτροφές Αγγλικών Σέττερ και Πόιντερ. Ο σκοπός, λοιπόν, ήταν να δημιουργηθεί μια ισχυρή γραμμή εργασίας πιο σταθεροποιημένη και η προσπάθεια από πολύ νωρίς έδειξε πως είναι σε καλό δρόμο. Οι «εξαγωγές» του Νας θεμελίωσαν το κόκκινο Σέττερ στην Ιταλία, στη δεκαετία του 1970.
Η Γερμανία, μετά έναν αιώνα αποτυχιών στην εκτροφή και δύο παγκόσμιους πολέμους, στηρίχθηκε μετά το 1970 σε εισαγωγές Ιρλανδικών Σέττερ εργασίας από την υπόλοιπη Ευρώπη. Στη Γαλλία η αποδοχή του κόκκινου Σέττερ ήρθε όψιμα, και σήμερα έχει μια σημαντική δυναμική.
Σημαντικές εισαγωγές εξαίρετων κυνηγόσκυλων έγιναν από την Ιρλανδία και τη Σκανδιναβία, όπου «καλλιεργήθηκε» ένας τύπος πιο κοντά στον σημερινό ελαφρύ Ιρλανδικό Σέττερ εργασίας.
Μέσα σε αυτήν την εκτροφή υπάρχουν και ορισμένα σκυλιά εκθεσιακού τύπου, που όμως δεν θυσιάζουν τη χρηστικότητά τους στο κυνήγι. Γενικά όμως, σήμερα έχουν εκλείψει από τη γαλλική εκτροφή, τα ογκώδη σκυλιά με τα κατωλαίμια και τα κρεμαστά χείλη...
Στους αγώνες...
Τα κόκκινα Σέττερ απέδειξαν την πολλαπλή χρηστικότητά τους στους κυνηγότοπους της Γαλλίας, με πλήρη κυριαρχία μάλιστα στους... αγώνες πρακτικού κυνηγίου στα μπεκατσίνια! Σε αυτήν τη νέα ανοδική πορεία, κόκκινα Σέττερ τρέχουν επάξια και ισότιμα ακόμα και στους αγώνες της Μεγάλη Ερευνας... Η Σκανδιναβία από την άλλη, αποτελούσε πάντοτε... μια «κρυφή τράπεζα» των αγγλικών φυλών φέρμας. Τα κλαμπ των φυλών εκεί έχουν πάνω από 100 χρόνια ζωή, με το κυνήγι και τους αγώνες να είναι ένα και το αυτό!
Τα Ιρλανδικά Σέττερ εισήχθησαν εκεί από πολύ νωρίς, και σήμερα χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Ανήκουν κυρίως στον παλιότερο τύπο, αλλά είναι πολύ αξιόλογα κυνηγετικά σκυλιά. Οι Σκανδιναβοί εισήγαγαν και αμερικάνικα Ιρλανδικά Σέττερ στη δεκαετία του 1970-1980, που έδωσαν άριστες εντυπώσεις και συνεχίζουν να εκτρέφονται.
Εχουν βέβαια ορισμένα προβλήματα ασθενειών κληρονομικής φύσης, λόγω της πολύ κλειστής εκτροφής και των περιορισμένων εισαγωγών, αλλά οι «καταγραφές» τους είναι πολύ ακριβείς και ελέγχουν απολύτως την κατάσταση.
Τα σκανδιναβικά σκυλιά έχουν εξαχθεί με μεγάλη επιτυχία και στην Αγγλία και στην Ιρλανδία, ανατροφοδοτώντας τη «δεξαμενή» των γονιδίων. Το αμερικάνικο Ιρλανδικό Σέττερ εργασίας έχει μετονομαστεί σε «κόκκινο», από την εποχή της εξωτερικής του διασταύρωσης με το Αγγλικό Σέττερ, στη δεκαετία του 1940...
Ομως, η εκτροφή του με εργασιακά κριτήρια περιορίζεται σε κάποια ελάχιστα και συγκεκριμένα εκτροφεία, που επιμένουν. Η εκτροφή για εκθέσεις έχει πλήρως διαχωρίσει τον τύπο, με ζώα... υπερβολικά σε τρίχωμα, μέγεθος, χρώμα και βάρος.
Ωστόσο, η εκτροφή εργασίας στις Η.Π.Α. έχει δώσει εξαιρετικά σημαντικά σκυλιά πρωταθλητικού επιπέδου (και... πιο λοξής ουράς στη φέρμα)!
Ο άλλος... «παίχτης» στην εξέλιξη του Ιρλανδικού Σέττερ είναι η Ρωσία, όπου η φυλή έχαιρε ανέκαθεν μεγάλης εκτίμησης, κυρίως επειδή στις απέραντες πλημμυρισμένες εκτάσεις της κυνηγούσαν μπεκατσίνια με σκυλιά φέρμας.
[/h]Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η παρουσία του γίνεται ουσιαστικά πιο σταθερή και ισχυρή, καθώς αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς σαν ένα εξαίρετο κυνηγετικό σκυλί φέρμας... Ολοι οι μεγάλοι κυνόφιλοι έκαναν την αρχή τους με το Ιρλανδικό Σέττερ: ο Μαρ, ο Σόλτερ, ο Λουέλιν ,ο Χάμφρεϊ, ο πατέρας του ο Χάμφρεϊ ντε Τράφορ, ο Λάβερακ, όλοι τους στα νιάτα τους είχαν Ιρλανδικά Σέττερ.
Η νέα διαδρομή του Ιρλανδικού Σέττερ έχει στηριχτεί σε μια «μαγιά» αφοσιωμένων εκτροφέων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίοι ανταλλάσσουν «αίματα» χωρίς... στιλιστικά συμπλέγματα ή εμμονές κάθε είδους.Ιρλανδικό ήταν και το Σέττερ που κέρδισε τον πρώτο αγώνα του Κέννελ Κλαμπ στη Βρετανία. Το 1882 δημιουργήθηκε το κλαμπ της φυλής στην Ιρλανδία, σε μια εποχή που κυριαρχούσαν... σαν ενιαία φυλή, τα λευκά και κόκκινα ιρλανδικά! Το γεγονός της ίδρυσης του κλαμπ στην Ιρλανδία συνέπεσε με μια περίοδο λαμπρής ανόδου της φυλής που σταδιακά έγινε μονόχρωμη, με σημαντική εκπροσώπηση στους αγώνες και με αρκετές «εξαγωγές».
Κατά παράδοξο τρόπο, η φυλή έδειχνε μια μοναδική δυναμική, χωρίς να υπάρχει κάποια σημαντική και κυρίαρχη γενεαλογική γραμμή (ούτε αιμομειξία, ούτε γραμμική εκτροφή, ούτε μεγάλα εκτροφεία, ούτε πάτρωνες...) Υπήρχε ο μεγάλος γενάρχης Πάλμερστον, αλλά η εκτροφή γινόταν σε προσωπικό επίπεδο και έδειχνε να παράγει ικανότατα σκυλιά, που θεωρούνταν τα πιο ανθεκτικά και επίμονα Σέττερ της εποχής!
Ο αιώνας που ακολούθησε όμως, δεν ήταν «φιλικός» για τη φυλή. Σταδιακά, τα κόκκινα Σέττερ έπαψαν να είναι ταχύτατα και ανάλαφρα. Εγιναν βαρυκόκαλα, μεγαλόσωμα και «μαονί» μονόχρωμα, ώσπου τελικά έπαψαν να θεωρούνται κυνηγόσκυλα. Από τότε όμως, η φυλή ακολούθησε μια αργή πορεία προς την ουσιαστική βελτίωση.
Κατέγραψαν έναν πυρήνα άξιων θηλυκών και επέλεξαν μια σειρά εξαίρετους αρσενικούς, από τα οποία δημιουργήθηκε η «μαγιά» της νέας εποχής...Νέα αρχή...
Αν κανείς θέλει να ερευνήσει τη... νέα απαρχή του Ιρλανδικού Σέττερ, πρέπει να γυρίσει σε μια συζήτηση που είχαν τρεις Ιρλανδοί, στις 24 Ιουλίου του 1950! Ηταν ο γιατρός Ντίνι, ο ιερέας Πατ Μάλιγκαν, και ο θρυλικόςσήμερα Τζον Νας... Οι τρεις άνδρες βρέθηκαν στο σπίτι του γιατρού και συζήτησαν το μέλλον της φυλής, σχεδιάζοντας ένα πρόγραμμα εκτροφής που θα έδινε μια ξεκάθαρη ώθηση στο Ιρλανδικό. Κατέγραψαν έναν πυρήνα άξιων θηλυκών και επέλεξαν μια σειρά εξαίρετους αρσενικούς, από τα οποία δημιουργήθηκε η «μαγιά» της νέας εποχής...
Το Ιρλανδικό Σέττερ είναι ένα λαμπρό παράδειγμα φυλής που αναβιώνει αθόρυβα, χωρίς υπερβολές στο στυλ ή στον τύπο.Ο Νας είχε απόλυτη γνώση της πραγματικής ιστορίας αυτού του Σέττερ. Ηξερε πως τα κορυφαία σκυλιά εμφανίζονται απρόβλεπτα στη φυλή, χωρίς να δίνουν εύκολα ισάξιους απογόνους. Σε όλες τις εποχές υπήρχαν στην Ιρλανδία κάποια πολύ άξια ζώα στα χέρια κυνηγών, που ανταγωνίζονταν ισότιμα τις καλύτερες ευρωπαϊκές εκτροφές Αγγλικών Σέττερ και Πόιντερ. Ο σκοπός, λοιπόν, ήταν να δημιουργηθεί μια ισχυρή γραμμή εργασίας πιο σταθεροποιημένη και η προσπάθεια από πολύ νωρίς έδειξε πως είναι σε καλό δρόμο. Οι «εξαγωγές» του Νας θεμελίωσαν το κόκκινο Σέττερ στην Ιταλία, στη δεκαετία του 1970.
Η Γερμανία, μετά έναν αιώνα αποτυχιών στην εκτροφή και δύο παγκόσμιους πολέμους, στηρίχθηκε μετά το 1970 σε εισαγωγές Ιρλανδικών Σέττερ εργασίας από την υπόλοιπη Ευρώπη. Στη Γαλλία η αποδοχή του κόκκινου Σέττερ ήρθε όψιμα, και σήμερα έχει μια σημαντική δυναμική.
Σημαντικές εισαγωγές εξαίρετων κυνηγόσκυλων έγιναν από την Ιρλανδία και τη Σκανδιναβία, όπου «καλλιεργήθηκε» ένας τύπος πιο κοντά στον σημερινό ελαφρύ Ιρλανδικό Σέττερ εργασίας.
Μέσα σε αυτήν την εκτροφή υπάρχουν και ορισμένα σκυλιά εκθεσιακού τύπου, που όμως δεν θυσιάζουν τη χρηστικότητά τους στο κυνήγι. Γενικά όμως, σήμερα έχουν εκλείψει από τη γαλλική εκτροφή, τα ογκώδη σκυλιά με τα κατωλαίμια και τα κρεμαστά χείλη...
Στους αγώνες...
Τα κόκκινα Σέττερ απέδειξαν την πολλαπλή χρηστικότητά τους στους κυνηγότοπους της Γαλλίας, με πλήρη κυριαρχία μάλιστα στους... αγώνες πρακτικού κυνηγίου στα μπεκατσίνια! Σε αυτήν τη νέα ανοδική πορεία, κόκκινα Σέττερ τρέχουν επάξια και ισότιμα ακόμα και στους αγώνες της Μεγάλη Ερευνας... Η Σκανδιναβία από την άλλη, αποτελούσε πάντοτε... μια «κρυφή τράπεζα» των αγγλικών φυλών φέρμας. Τα κλαμπ των φυλών εκεί έχουν πάνω από 100 χρόνια ζωή, με το κυνήγι και τους αγώνες να είναι ένα και το αυτό!
Τα Ιρλανδικά Σέττερ εισήχθησαν εκεί από πολύ νωρίς, και σήμερα χαίρουν μεγάλης εκτίμησης. Ανήκουν κυρίως στον παλιότερο τύπο, αλλά είναι πολύ αξιόλογα κυνηγετικά σκυλιά. Οι Σκανδιναβοί εισήγαγαν και αμερικάνικα Ιρλανδικά Σέττερ στη δεκαετία του 1970-1980, που έδωσαν άριστες εντυπώσεις και συνεχίζουν να εκτρέφονται.
Εχουν βέβαια ορισμένα προβλήματα ασθενειών κληρονομικής φύσης, λόγω της πολύ κλειστής εκτροφής και των περιορισμένων εισαγωγών, αλλά οι «καταγραφές» τους είναι πολύ ακριβείς και ελέγχουν απολύτως την κατάσταση.
Τα σκανδιναβικά σκυλιά έχουν εξαχθεί με μεγάλη επιτυχία και στην Αγγλία και στην Ιρλανδία, ανατροφοδοτώντας τη «δεξαμενή» των γονιδίων. Το αμερικάνικο Ιρλανδικό Σέττερ εργασίας έχει μετονομαστεί σε «κόκκινο», από την εποχή της εξωτερικής του διασταύρωσης με το Αγγλικό Σέττερ, στη δεκαετία του 1940...
Ομως, η εκτροφή του με εργασιακά κριτήρια περιορίζεται σε κάποια ελάχιστα και συγκεκριμένα εκτροφεία, που επιμένουν. Η εκτροφή για εκθέσεις έχει πλήρως διαχωρίσει τον τύπο, με ζώα... υπερβολικά σε τρίχωμα, μέγεθος, χρώμα και βάρος.
Ωστόσο, η εκτροφή εργασίας στις Η.Π.Α. έχει δώσει εξαιρετικά σημαντικά σκυλιά πρωταθλητικού επιπέδου (και... πιο λοξής ουράς στη φέρμα)!
Ο άλλος... «παίχτης» στην εξέλιξη του Ιρλανδικού Σέττερ είναι η Ρωσία, όπου η φυλή έχαιρε ανέκαθεν μεγάλης εκτίμησης, κυρίως επειδή στις απέραντες πλημμυρισμένες εκτάσεις της κυνηγούσαν μπεκατσίνια με σκυλιά φέρμας.
«Αναδυόμενη» εκτροφή
Από την εποχή του τσάρου Αλέξανδρου, το Ιρλανδικό Σέττερ κάνει διαρκώς αισθητή την παρουσία του... Επιβίωσε στις εποχές του υπαρκτού σοσιαλισμού και ενώ η κόκκινη σημαία? υποστελλόταν μετά την Περεστρόικα, το κόκκινο Σέττερ ξανάβρισκε την παλιά του αίγλη. Σήμερα, υπάρχει εκεί μια «αναδυόμενη» εκτροφή, που στηρίζεται σε «παλιά αίματα» και αρκετές νεότερες εισαγωγές από την Ιρλανδία.
Περιστασιακά εμφανίζονται και στη Ρωσία κάποια χρήσιμα εκθεσιακά δείγματα, που δεν έχουν τα συγγενή ελαττώματα αυτής της εκθεσιακής εκτροφής (δηλαδή ξεροκεφαλιά, έλλειψη κυνηγετικού ενστίκτου, αδιαφορία για θήραμα, κροτοφοβία, αδυναμία εκπαίδευσης, αυτισμός, νωθρότητα).
Αυτά τα δείγματα -χωρίς να είναι και εξαίρετα κυνηγόσκυλα- έδωσαν μερικές φορές αξιόλογα κυνηγετικά σκυλιά, όταν ζευγαρώθηκαν με σκυλιά εργασίας.
Η διαδρομή αυτή του Ιρλανδικού Σέττερ έχει στηριχτεί σε μια «μαγιά» αφοσιωμένων εκτροφέων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίοι ανταλλάσσουν «αίματα» χωρίς... στιλιστικά συμπλέγματα ή εμμονές κάθε είδους.
Απουσιάζουν οι υπερβολές, η εκτροφή γίνεται με σύνεση και με αυστηρή κυνηγετική αξιολόγηση των σκύλων. Πυρήνας της εκτροφής είναι ακόμα η προσπάθεια του Νας, καθώς τα σκυλιά του φιγουράρουν στα περισσότερα πιστοποιητικά των αξιόλογων κόκκινων Σέττερ σήμερα.
Το Ιρλανδικό Σέττερ είναι ένα λαμπρό παράδειγμα φυλής που αναβιώνει αθόρυβα, χωρίς υπερβολές στο στυλ ή στον τύπο, αλλά με μέγιστες κυνηγετικές δυνατότητες...
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Το Βέλγιο είχε εξαιρετικά κόκκινα Σέττερ στην αρχή του αιώνα, με μια μεγάλη σειρά επιτυχημένων σκύλων που εξήχθησαν σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, μετά το 1930 έπαψε να έχει σημαντική επιρροή, αν και η επίδραση του συνέχισε να είναι ορατή για αρκετά χρόνια.
ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΛΛΗΣ
Από την εποχή του τσάρου Αλέξανδρου, το Ιρλανδικό Σέττερ κάνει διαρκώς αισθητή την παρουσία του... Επιβίωσε στις εποχές του υπαρκτού σοσιαλισμού και ενώ η κόκκινη σημαία? υποστελλόταν μετά την Περεστρόικα, το κόκκινο Σέττερ ξανάβρισκε την παλιά του αίγλη. Σήμερα, υπάρχει εκεί μια «αναδυόμενη» εκτροφή, που στηρίζεται σε «παλιά αίματα» και αρκετές νεότερες εισαγωγές από την Ιρλανδία.
Περιστασιακά εμφανίζονται και στη Ρωσία κάποια χρήσιμα εκθεσιακά δείγματα, που δεν έχουν τα συγγενή ελαττώματα αυτής της εκθεσιακής εκτροφής (δηλαδή ξεροκεφαλιά, έλλειψη κυνηγετικού ενστίκτου, αδιαφορία για θήραμα, κροτοφοβία, αδυναμία εκπαίδευσης, αυτισμός, νωθρότητα).
Αυτά τα δείγματα -χωρίς να είναι και εξαίρετα κυνηγόσκυλα- έδωσαν μερικές φορές αξιόλογα κυνηγετικά σκυλιά, όταν ζευγαρώθηκαν με σκυλιά εργασίας.
Η διαδρομή αυτή του Ιρλανδικού Σέττερ έχει στηριχτεί σε μια «μαγιά» αφοσιωμένων εκτροφέων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίοι ανταλλάσσουν «αίματα» χωρίς... στιλιστικά συμπλέγματα ή εμμονές κάθε είδους.
Απουσιάζουν οι υπερβολές, η εκτροφή γίνεται με σύνεση και με αυστηρή κυνηγετική αξιολόγηση των σκύλων. Πυρήνας της εκτροφής είναι ακόμα η προσπάθεια του Νας, καθώς τα σκυλιά του φιγουράρουν στα περισσότερα πιστοποιητικά των αξιόλογων κόκκινων Σέττερ σήμερα.
Το Ιρλανδικό Σέττερ είναι ένα λαμπρό παράδειγμα φυλής που αναβιώνει αθόρυβα, χωρίς υπερβολές στο στυλ ή στον τύπο, αλλά με μέγιστες κυνηγετικές δυνατότητες...
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Το Βέλγιο είχε εξαιρετικά κόκκινα Σέττερ στην αρχή του αιώνα, με μια μεγάλη σειρά επιτυχημένων σκύλων που εξήχθησαν σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, μετά το 1930 έπαψε να έχει σημαντική επιρροή, αν και η επίδραση του συνέχισε να είναι ορατή για αρκετά χρόνια.
ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΛΛΗΣ
Η συνέχεια του παραπάνω άρθρου είνα:
[h=5]ΝΕΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΙΡΛΑΝΔΙΚΑ ΣΕΤΤΕΡ[/h] [h=1]«Επανεκκίνηση» με την Abby[/h] [h=2] Είχαμε πολύ καιρό να δούμε ένα Ιρλανδικό Σέττερ να συμμετέχει στους αγώνες του ΟΚΑΔΕ και να ανταγωνίζεται στα... ίσα τα Πόιντερ Αγγλικά Σέττερ, στη δύσκολη και λίαν ανταγωνιστική «Ερευνα Κυνηγίου»...
[/h] Κι όμως, αυτό ακριβώς έγινε με την Abby Petrochilou (ιδιοκτησίας της κ. Μαριάνας Κελπερή), που ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι τα Ιρλανδικά εξακολουθούν να υπάρχουν.
Επειτα από πολλά χρόνια είδαμε ένα κόκκινο Σέττερ να παρουσιάζεται στον Λαγκαδά και, όπως είναι φυσικό, μας ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν, από την εποχή που ο Θωμάς Πετρόχειλος και Θόδωρος Μαγουλάς παρουσίαζαν σκύλους της φυλής...
Από τότε που ο πρώτος ιδιωτεύει και ο δεύτερος αφοσιώθηκε στον ρόλο του κριτή, τα Ιρλανδικά Σέττερ είχαν χαθεί από τα τερέν των αγώνων. Και για να πάμε λίγο πιο πίσω, αξίζει να θυμηθούμε και τον Μάνο Καραντώνη που παρουσίαζε τη δεκαετία του ΄90 τον θρυλικό Ντέρεκ του Λευτέρη Κακαβούλη, αλλά και τον κ. Σαργιώτη από τα Τρίκαλα που ήταν ένας από τους λίγους εκτροφείς της φυλής.
«Το υλικό»...
Τα χρόνια πέρασαν όμως, οι φίλοι των Ιρλανδικών αποσύρθηκαν (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) από το προσκήνιο, και μαζί του αποσύρθηκε και η φυλή... Ωσπου, ήρθε η Abby, που στα μαγικά χέρια του Χρήστου Ραπακούλια επιβεβαίωσε πως υπάρχουν ακόμα ελπίδες για... επανεκκίνηση αυτής της όμορφης φυλής και στην πατρίδα μας!
Το περασμένο καλοκαίρι, μάλιστα, ο Ομιλος Πόιντερ-Σέττερ διοργάνωσε και ένα ενδιαφέρον σεμινάριο, με ομιλητή τον πρόεδρο του Ομίλου της φυλής στη Γαλλία. Ωστόσο, το σταθερά μικρό ενδιαφέρον που υπάρχει για τα Ιρλανδικά Σέττερ σε σχέση με τα Αγγλικά ή τα Πόιντερ, συνεχίζει να υφίσταται...
Παρ΄ όλα αυτά, ελπίδες υπάρχουν, όπως και ένα νέο ελπιδοφόρο «υλικό». Αυτό τουλάχιστον επιβεβαιώνει η Abby με τις απανωτές επιτυχίες της. Μάλιστα, στους πρόσφατους αγώνες του Κυνοφιλικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, η ίδια σκύλα απέσπασε και ένα CACT, κάτι που είναι πρωτοφανές στη χώρα μας γι΄ αυτή τη φυλή!
Καταγωγή και εργσαία
«Το "κόκκινο Σέττερ" εξελίχθηκε και χρησιμοποιήθηκε στην Ιρλανδία, στο κυνήγι των γκράους, του μπεκατσινιού, της μπεκάτσας, της πέρδικας και του φασιανού...
Κανένα... άλλο θήραμα δεν επηρέασε την εξέλιξη της φυλής όσο το κόκκινο γκράους. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Ιρλανδικό Σέττερ είναι ο σπεσιαλίστας γι' αυτό το κυνήγι, κάτι που αποδεικνύεται ιστορικά, από τα αποτελέσματα αγώνων σε χώρες όπου το γκράους αποτελεί το κύριο θήραμα... Οι αχανείς ορεινές εκτάσεις χρειάζονται σκύλο με ανοιχτή έρευνα και μεγάλα αποθέματα ενέργειας, που είναι έμφυτα σε όλα τα Σέττερ υψηλής κλάσεως. Τα Ιρλανδικά Σέττερ έχουν την ικανότητα να κυριαρχούν σε αυτό το τοπίο, χρησιμοποιώντας τον άνεμο για να βρουν αυτά τα άγρια πουλιά... Επίσης, στο κυνήγι του μπεκατσινιού το Ιρλανδικό Σέττερ θεωρείται ασυναγώνιστο! Το κυνήγι του μπεκατσινιού στα βουνά και στα ρείκια της Ιρλανδίας είναι απόλαυση, διότι συνδυάζει την άγρια ομορφιά του τοπίου, την αίσθηση μοναχικότητας που σου δίνουν οι απέραντες εκτάσεις και ένα από τα πιο δύσκολα θηράματα για τον σκύλο.
Το μπεκατσίνι είναι ένα απρόβλεπτο θήραμα και η παρουσία του επηρεάζεται πολύ από τις καιρικές συνθήκες, το φεγγάρι και άλλες παραμέτρους...
Το κυνήγι της μπεκάτσας δεν άντεξε στον χρόνο, ενώ ήταν παραδοσιακό για τους Ιρλανδούς κυνηγούς. Ακόμη και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το Ιρλανδικό Σέττερ ήταν το σκυλί επιλογής για το κυνήγι της μπεκάτσας, ωστόσο το κυνήγι αυτό δεν είναι σήμερα δημοφιλές στην Ιρλανδία.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα καλύτερα μπεκατσοτόπια δεν προσφέρονται για τη σωστή εργασία των Σέττερ. Η μεγάλη ανάπτυξη νέων δασών από κωνοφόρα δένδρα, καθιστά... αδύνατη την επαφή με έναν σκύλο ανοιχτής έρευνας (και έτσι σήμερα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά τα Επανιέλ γι' αυτό το κυνήγι). Κι όμως, ολόκληρες γενεές Ιρλανδών κυνηγών κυνηγούσαν την μπεκάτσα με Ιρλανδικά Σέττερ. Στη Δυτική Ιρλανδία εθεωρείτο εκτός τόπου και χρόνου ο κυνηγός να κυνηγά μπεκάτσα με σκύλο άλλης φυλής! Η ομορφιά ενός υψηλής κλάσης Ιρλανδικού Σέττερ στο κυνήγι της μπεκάτσας, είναι ασύγκριτη...»
Raymond O Dwyer, Πρόεδρος του Ομίλου της φυλής στην Ιρλανδία
ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
[email protected]
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
[h=5]ΝΕΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΙΡΛΑΝΔΙΚΑ ΣΕΤΤΕΡ[/h] [h=1]«Επανεκκίνηση» με την Abby[/h] [h=2] Είχαμε πολύ καιρό να δούμε ένα Ιρλανδικό Σέττερ να συμμετέχει στους αγώνες του ΟΚΑΔΕ και να ανταγωνίζεται στα... ίσα τα Πόιντερ Αγγλικά Σέττερ, στη δύσκολη και λίαν ανταγωνιστική «Ερευνα Κυνηγίου»...
[/h] Κι όμως, αυτό ακριβώς έγινε με την Abby Petrochilou (ιδιοκτησίας της κ. Μαριάνας Κελπερή), που ήρθε να μας υπενθυμίσει ότι τα Ιρλανδικά εξακολουθούν να υπάρχουν.
Επειτα από πολλά χρόνια είδαμε ένα κόκκινο Σέττερ να παρουσιάζεται στον Λαγκαδά και, όπως είναι φυσικό, μας ξύπνησε μνήμες από το παρελθόν, από την εποχή που ο Θωμάς Πετρόχειλος και Θόδωρος Μαγουλάς παρουσίαζαν σκύλους της φυλής...
Από τότε που ο πρώτος ιδιωτεύει και ο δεύτερος αφοσιώθηκε στον ρόλο του κριτή, τα Ιρλανδικά Σέττερ είχαν χαθεί από τα τερέν των αγώνων. Και για να πάμε λίγο πιο πίσω, αξίζει να θυμηθούμε και τον Μάνο Καραντώνη που παρουσίαζε τη δεκαετία του ΄90 τον θρυλικό Ντέρεκ του Λευτέρη Κακαβούλη, αλλά και τον κ. Σαργιώτη από τα Τρίκαλα που ήταν ένας από τους λίγους εκτροφείς της φυλής.
«Το υλικό»...
Τα χρόνια πέρασαν όμως, οι φίλοι των Ιρλανδικών αποσύρθηκαν (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) από το προσκήνιο, και μαζί του αποσύρθηκε και η φυλή... Ωσπου, ήρθε η Abby, που στα μαγικά χέρια του Χρήστου Ραπακούλια επιβεβαίωσε πως υπάρχουν ακόμα ελπίδες για... επανεκκίνηση αυτής της όμορφης φυλής και στην πατρίδα μας!
Το περασμένο καλοκαίρι, μάλιστα, ο Ομιλος Πόιντερ-Σέττερ διοργάνωσε και ένα ενδιαφέρον σεμινάριο, με ομιλητή τον πρόεδρο του Ομίλου της φυλής στη Γαλλία. Ωστόσο, το σταθερά μικρό ενδιαφέρον που υπάρχει για τα Ιρλανδικά Σέττερ σε σχέση με τα Αγγλικά ή τα Πόιντερ, συνεχίζει να υφίσταται...
Παρ΄ όλα αυτά, ελπίδες υπάρχουν, όπως και ένα νέο ελπιδοφόρο «υλικό». Αυτό τουλάχιστον επιβεβαιώνει η Abby με τις απανωτές επιτυχίες της. Μάλιστα, στους πρόσφατους αγώνες του Κυνοφιλικού Ομίλου Θεσσαλονίκης, η ίδια σκύλα απέσπασε και ένα CACT, κάτι που είναι πρωτοφανές στη χώρα μας γι΄ αυτή τη φυλή!
Καταγωγή και εργσαία
«Το "κόκκινο Σέττερ" εξελίχθηκε και χρησιμοποιήθηκε στην Ιρλανδία, στο κυνήγι των γκράους, του μπεκατσινιού, της μπεκάτσας, της πέρδικας και του φασιανού...
Κανένα... άλλο θήραμα δεν επηρέασε την εξέλιξη της φυλής όσο το κόκκινο γκράους. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Ιρλανδικό Σέττερ είναι ο σπεσιαλίστας γι' αυτό το κυνήγι, κάτι που αποδεικνύεται ιστορικά, από τα αποτελέσματα αγώνων σε χώρες όπου το γκράους αποτελεί το κύριο θήραμα... Οι αχανείς ορεινές εκτάσεις χρειάζονται σκύλο με ανοιχτή έρευνα και μεγάλα αποθέματα ενέργειας, που είναι έμφυτα σε όλα τα Σέττερ υψηλής κλάσεως. Τα Ιρλανδικά Σέττερ έχουν την ικανότητα να κυριαρχούν σε αυτό το τοπίο, χρησιμοποιώντας τον άνεμο για να βρουν αυτά τα άγρια πουλιά... Επίσης, στο κυνήγι του μπεκατσινιού το Ιρλανδικό Σέττερ θεωρείται ασυναγώνιστο! Το κυνήγι του μπεκατσινιού στα βουνά και στα ρείκια της Ιρλανδίας είναι απόλαυση, διότι συνδυάζει την άγρια ομορφιά του τοπίου, την αίσθηση μοναχικότητας που σου δίνουν οι απέραντες εκτάσεις και ένα από τα πιο δύσκολα θηράματα για τον σκύλο.
Το μπεκατσίνι είναι ένα απρόβλεπτο θήραμα και η παρουσία του επηρεάζεται πολύ από τις καιρικές συνθήκες, το φεγγάρι και άλλες παραμέτρους...
Το κυνήγι της μπεκάτσας δεν άντεξε στον χρόνο, ενώ ήταν παραδοσιακό για τους Ιρλανδούς κυνηγούς. Ακόμη και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το Ιρλανδικό Σέττερ ήταν το σκυλί επιλογής για το κυνήγι της μπεκάτσας, ωστόσο το κυνήγι αυτό δεν είναι σήμερα δημοφιλές στην Ιρλανδία.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα καλύτερα μπεκατσοτόπια δεν προσφέρονται για τη σωστή εργασία των Σέττερ. Η μεγάλη ανάπτυξη νέων δασών από κωνοφόρα δένδρα, καθιστά... αδύνατη την επαφή με έναν σκύλο ανοιχτής έρευνας (και έτσι σήμερα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά τα Επανιέλ γι' αυτό το κυνήγι). Κι όμως, ολόκληρες γενεές Ιρλανδών κυνηγών κυνηγούσαν την μπεκάτσα με Ιρλανδικά Σέττερ. Στη Δυτική Ιρλανδία εθεωρείτο εκτός τόπου και χρόνου ο κυνηγός να κυνηγά μπεκάτσα με σκύλο άλλης φυλής! Η ομορφιά ενός υψηλής κλάσης Ιρλανδικού Σέττερ στο κυνήγι της μπεκάτσας, είναι ασύγκριτη...»
Raymond O Dwyer, Πρόεδρος του Ομίλου της φυλής στην Ιρλανδία
ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
[email protected]
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν γράφετε ακριβώς έτσι το όνομά της αλλά δεν πειράζει, και έχει πάρει CACIT αντί CACT που αναφέρει που είν αι ανώ
Από τότε που ήρθε πίσω στο σπίτι έχει γίνει άγρυπνος φρουρός μου μιας και έχει υπερβολικά ανεπτυγμένο το ένστικτο της προστασίας. Δεν τολμάει να πλησιάσει κανένας ζώντας οργανισμός γύρω από το σπίτι. Αυτό το κάνει για να μου δείξει την αφωσίωσή της και την εκτίμησή της προς εμένα που της έλειψα τόσο πολύ. Κατά τα άλλα είναι ακόμα μια τρελή-τρελή έφηβος!
Από τότε που ήρθε πίσω στο σπίτι έχει γίνει άγρυπνος φρουρός μου μιας και έχει υπερβολικά ανεπτυγμένο το ένστικτο της προστασίας. Δεν τολμάει να πλησιάσει κανένας ζώντας οργανισμός γύρω από το σπίτι. Αυτό το κάνει για να μου δείξει την αφωσίωσή της και την εκτίμησή της προς εμένα που της έλειψα τόσο πολύ. Κατά τα άλλα είναι ακόμα μια τρελή-τρελή έφηβος!
