Καλησπερα σε ολους και Καλο Πασχα.
Εχω ενα ημιαιμο βελγικο λυκοσκυλο (7.5 ετων), πρωην αδεσποτο , την υιοθετησα οταν ηταν 7-8 μηνων και εδω και 6 χρονια, πολυ απλα δεν παω στην ανασταση για να ειμαι μαζι της. Σεβομαι ΑΠΟΛΥΤΑ τον πανικο της , και προσπαθω να ειμαι αταραχη ωστε να μη της μεταφερω καθολου αγχος. Οι πρωτες της αντιδρασεις οταν ξεκινανε τα μπαμ-μπουμ (τα οποια περα απο τα βεγγαλικα ειναι το ιδιο και σε μια καταγιδα με κεραυνους), ειναι τα εξης: κανει τσισα και κακακια μεσα στο σπιτι, τρεμει , γουρλωνει τα ματακια της, η αναπνοη της γινεται πολυ γρηγορη, κλαιει και κολλαει επανω μου. Οι δικες μου αντιδρασεις ειναι : απολυτη ηρεμια στο βλεμα και τις κινησεις μου, εννοειται δεν την μαλωνω για τα τσισα και τα κακακια, δυνατη μουσικη (αν και δεν "πιανει"), και οτι θελω να της πω της το λεω με γελιο μπας και καταλαβει οτι ειναι κατι καλο (ουτε αυτο "πιανει", χαχαχα)
Το χειροτερο ειναι οτι η εκκλησια ειναι στον πισω δρομο και φανταστειτε τι χαμος γινεται.... καμπανες, πυροτεχνηματα, δυναμιτακια και πυροβολισμοι , ολα μαζι ταυτοχρονα!!! Και φυσικα δυναμιτακια και πυροβολισμους εχουμε και την επομενη μερα, μιας και μενω σε περιοχη οπου εχουν σαν εθιμο , καθε χαρα να την ταυτιζουν με "παρτυ" απο καραμπινες.
Σκεφτομαι αυτη την εβδομαδα, να επισκεφτω τον κτηνιατρο ωστε να ζητησω τη συμβουλη του για καποιο ηρεμιστικο, φοβαμαι οσο περνανε τα χρονια, οτι ισως να θελει μια υποστηριξη για τυχον προβληματα με την καρδουλα της.