Θεωρώ ότι ο σεβασμός και η τοποθέτηση των ορίων εμπνέεται σε ένα ζώο από την ψυχραιμία σου, την αποφασιστικότητα σου και από την πλήρως ξεκάθαρη τοποθέτηση σου εξωλεκτικά και λεκτικά απέναντι στο σκύλο για το τι επιτρέπεις και τι δεν επιτρέπεις ως αρχηγός της αγέλης. Από τον τρόπο που κατανοείς τη γλώσσα του ζώου και από την εμπιστοσύνη που του εμπνέεις. Σε σέβεται όταν σε εμπιστεύεται και αφήνεται στην καθοδήγηση σου.Όταν σε φοβάται δεν σε σέβεται. Ειδικά όταν μιλάμε για μεγαλόσωμα ζώα θα γίνει το κακό εύκολα και είναι αποκλειστική σου ευθύνη.
Επίσης θεωρώ ότι, όπως προαναφέρθηκε, είναι πολύ σημαντικό να διαβάζεις σωστά το σκύλο σου αλλά και να ερμηνεύεις μετέπειτα τη συμπεριφορά του.
@dogmother μπορώ να πω πως συμφωνώ σχεδόν 100% με την παραπάνω περιγραφή αλλά δυστυχώς δεν την συναντώ συχνά στο forum. Το πρόβλημα είναι ίσως πως όλα αυτά ακούγονται θεωρητικά και αόριστα και γι αυτό ο μέσος ιδιοκτήτης δεν τα αξιολογεί σωστά. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως τα παραπάνω δεν είναι απλή θεωρία, έχουν 100% ακαριαίο και πρακτικό αντίκτυπο στην συμπεριφορά του σκύλου, εάν εφαρμοστούν σωστά και με συνέπεια. Ο σκύλος πραγματικά μεταμορφώνεται, άσχετα με το πως τον χειριζόμασταν μέχρι τότε και τις παγιωμένες του συμπεριφορές. Εάν πιστεύουμε πως τα εφαρμόζουμε αλλά δεν βλέπουμε αποτέλεσμα, δεν σημαίνει πως τα παραπάνω δεν ισχύουν αλλά οτι δεν τα εφαρμόζουμε σωστά.
Όσον αφορά τις έννοιες του σεβασμού και της εμπιστοσύνης, σύμφωνα πάντα με την δική μου μικρή εμπειρία: Ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται αμέσως, απ'την πρώτη στιγμή που θα υπάρξει σωστός "διάλογος" (πχ. σε κάποια οριοθέτηση). Όμως δεν είναι κάτι που κερδίζεται μία φορά και τέλος, καθώς τους λείπει η εκλογίκευση (όπως είπε νωρίτερα κάποιο μέλος). Θα πρέπει κανείς να κερδίζει συνεχώς τον σεβασμό τους ξεχωριστά σε κάθε περίσταση (πάντα μέσω της ψυχραιμίας, της αποφασιστικότητας και της συνέπειας). Μετά από πολλές, πάρα πολλές "επιτυχημένες¨ περιστάσεις, αρχίζει και έρχεται σιγά σιγά η εμπιστοσύνη (αναλόγως πάντα τον σκύλο και τα προηγούμενα βιώματά του). Και η αποκορύφωση ορίζεται για μένα όταν σε κάθε νέο ερέθισμα που κανονικά θα γινόταν χαμός, γυρίζουν να σε κοιτάξουν και χαλαρώνουν αμέσως με ένα απλό σήμα "ηρεμίας".
Όλα τα παραπάνω ισχύουν σε όλους τους σκύλους ανεξαιρέτως. Αυτό που αλλάζει είναι ο βαθμός δυσκολίας, καθώς κάποιοι σκύλοι έχουν ανάγκη να σε δοκιμάζουν πολύ περισσότερο από κάποιους άλλους. Ξέρουν πως να σε κάνουν να χάσεις την ψυχραιμία σου και αν το καταφέρουν απλά δεν είσαι "άξιος" στα μάτια τους. Μπορεί να έχεις τον σεβασμό τους σε πολλές περιστάσεις, αλλά ποτέ δεν θα κερδίσεις την εμπιστοσύνη τους.
Κάποια στιγμή ξεκίνησα να γράφω ένα σχετικό θέμα αλλά έφτασα τις 10 σελίδες και είχα καλύψει μόνο τον ορισμό της "διόρθωσης"...
Όταν καταφέρω να το μαζέψω ίσως το ανεβάσω.
Εχω την αίσθηση ότι δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς συμβαίνει, και μάλλον δεν είμαι η μόνη. Μπορεί να μας διαφωτίσει κάποιος;
Είμαι πολύ περίεργος να ακούσω που έχει πάει το μυαλό σου..