Επιθετικός σκύλος
- Thread starter Δάφνη
- Ημερομηνία δημιουργίας
Υπάρχει περίπτωση ο Μάρλεϋ να "στρώνει" όποτε του σφίγγετε τα λουριά, μετά να χαλρώνετε οπότε να ξανατσιτώνει; Μήπως όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα στη συμπεριφορά του έχουν να κάνουν με το ότι οι κανόνες στο σπίτι σας δεν είναι τόσο σταθεροί όσο νομίζετε;
Βλέπω μια οικογένεια που αγαπάει πολύ το σκύλο της και της αξίζουν συγχαρητήρια, αλλά διαβάζοντας ολόκληρο το θέμα σας μονορούφι στεναχωρήθηκα για αυτά που περνάτε (σε κύματα όμως) όλοι μαζί. Σταθερότητα, σταθερότητα, σταθερότητα...
Μια ακόμα σκέψη... Μήπως αν γραφόσασταν σε ένα κλαμπ (ένας από εσάς ή και όλοι σας) θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά; Ένα μέρος, που με μηνιαία συνδρομή, θα πηγαίνετε μια δυο φορές την εβδομάδα για ασκήσεις υπακοής και κάποιο άθλημα. Έτσι θα συνδυάζατε υπακοή, εκτόνωση, και το μάτι του εκπαιδευτή όταν βλέπει ότι κάπου υπάρχει χαλάρωση.
Εύχομαι τα καλύτερα για όλους σας. (Μάλλον είμαι απο αυτούς που πιστεύουν μπορείτε να τα καταφέρετε να ζήσετε αρμονικά μαζί)
Βλέπω μια οικογένεια που αγαπάει πολύ το σκύλο της και της αξίζουν συγχαρητήρια, αλλά διαβάζοντας ολόκληρο το θέμα σας μονορούφι στεναχωρήθηκα για αυτά που περνάτε (σε κύματα όμως) όλοι μαζί. Σταθερότητα, σταθερότητα, σταθερότητα...
Μια ακόμα σκέψη... Μήπως αν γραφόσασταν σε ένα κλαμπ (ένας από εσάς ή και όλοι σας) θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά; Ένα μέρος, που με μηνιαία συνδρομή, θα πηγαίνετε μια δυο φορές την εβδομάδα για ασκήσεις υπακοής και κάποιο άθλημα. Έτσι θα συνδυάζατε υπακοή, εκτόνωση, και το μάτι του εκπαιδευτή όταν βλέπει ότι κάπου υπάρχει χαλάρωση.
Εύχομαι τα καλύτερα για όλους σας. (Μάλλον είμαι απο αυτούς που πιστεύουν μπορείτε να τα καταφέρετε να ζήσετε αρμονικά μαζί)
Η οικογένεια του Μάρλευ, είχε την νηφαλιότητα, να απευθυνθεί σε κανονικό εκπαιδευτή [όχι ότι μια άλλη γνώμη δεν θα ήταν επιθυμητή] και να πάρει τις οδηγίες και κάποια στιγμή και τις αποφάσεις της.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος, που δεν έχει αντιληφθεί την σοβαρότητα του θέματος εξ'αρχής. Αρα...δεν χρειάζεται η δική σου "αφύπνιση". Επίσης, η διχογνωμία, από πότε νοείται ως "μαλλιοτράβηγμα";
δεν ειμαι γενικα αντιθετος με την θετικη εκπαιδευση ουτε πιστευω οτι η κυριαρχια ειναι η εξηγηση για τα παντα. ΑΛΛΑ δεν ισχυουν και αυτα που λες. εισαι απολυτη. για εμενα οσο λαθος ειναι να τα εξηγουμε ολα με την κυριαρχικοτητα αλλο τοσο ειναι να προσπαθουμε να βγαλουμε εκτος καθε τετοια εννοια.
αν δηλαδη εχουμε ηδη 1 αρσενικο σκυλο και αποκτησουμε ενα κουταβι αρσενικο και μεγαλωσουν μαζι, οποτε δεν θα του λειπει καμια επαφη με το ειδος του, δεν θα μαλωνουν? θα φερονται φιλικα το ενα προς το αλλο παντα?
εχεις δει πως συμπεριφερονται τα σκυλια οταν υπαρχουν 3-4 μαζι στον ιδιο χωρο? υπαρχει κανονικοτατη ιεραρχια.
οσο για την γλωσσα του σωματος, εγω διαφωνω οτι την ξεχνανε. η δικια μου σκυλα εφυγε απο την μανα της σχεδον 2.5 μηνων. μεγαλωσε χωρις αλλα σκυλια. ουτε στη βολτα πετυχαιναμε παντα καποιο. και ομως. μετα απο 3 μηνες βρεθηκαμε με ενηλικα σκυλια φιλου και η συμπεριφορα της ηταν απιστευτη. στο κυριαρχικο 'τερας' πηγε αμεσως, ξαπλωσε και αφησε να την μυρισει. και μετα αρχισαν να παιζουν...
στο θεμα μας... αμφιβαλω αν με θετικη εκπαιδευση ο μαρλευ μπορει να διορθωθει. γενικα αν μπορει αν δεν αλλαξει κατι δραματικα, οπως πχ ιδιοκτητη ωστε να μπουν ολα σε νεες βασεις.
Απ΄τα λίγα που γνωρίζω για σκυλιά, αυτός ο σκύλος φαίνεται να είναι ο ιδανικός φύλακας σε περιφραγμένο χώρο.
Δεν είναι το pet που θα έχεις μέσα στο διαμέρισμα, και σίγουρα δεν του αξίζει η οικογένεια που έχει.
Ευτυχώς, δεν κάνουν όλα τα σκυλιά για τις ίδιες δουλειές...
Δεν είναι το pet που θα έχεις μέσα στο διαμέρισμα, και σίγουρα δεν του αξίζει η οικογένεια που έχει.
Ευτυχώς, δεν κάνουν όλα τα σκυλιά για τις ίδιες δουλειές...
βασικα ,κουλα,εχετε ξεκαθαρισει τι θα κανετε? θα συνεχισετε την προσπαθεια η θα τον δωσετε?
....Να τον δωσουν ΠΟΥ?Να τον παρει ΠΟΙΟΣ?Να τον κανει ΤΙ αυτον τον ακυλο?Νομιζω ολοι ημαστε υπευθυνοι των πραξεων μας κ ολοι οφειλουμε να αναλαμβανουμε τις ευθυνες μας...παρακολουθω σιωπηλα το ολο θεμα καιρο τωρα,θεωρω υπευθυνους για την καταληξη του σκυλου σαυτη την κατασταση την αγνοια κ τις αποκλινουσες συμπεριφορες της οικογενειας...κ πολυ καλα κανουν που το παλευουν,ειναι η ευθυνη τους απεναντι σαυτο το πλασμα!Νομιζω ολοι μπορουμε να φανταστουμε τι θα γινει εαν αποφασισουν ξαφνικα οτι δεν θελουν πια να εχουν τετοια ευθυνη...
Χαίρομαι που μπήκαν και οι γονείς στο φόρουμ, μπας και σωθεί το σκυλάκι.
Χαίρομαι επίσης για την υπευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζετε το θέμα.
Σε αντίθεση με τους άλλους, θα κάνω λίγο τον κακό.
Η Δάφνη μας είχε πει στην αρχή ότι αυτή είναι η αρχηγός, ότι οι γονείς λείπουν αρκετά, και ότι η μαμά κανακεύει τον σκύλο.
Από τις μέχρι τώρα περιγραφές όμως, εγώ καταλαβαίνω ότι ο μπαμπάς είναι ο αρχηγός, και ότι και η μαμά προσπαθεί, αλλά όντως...το κανάκεμα πάει σύννεφο απ την μεριά της με τις λιχουδιές. Αυτό βασίζεται στην πολύ ωραία προηγούμενη εμπειρία που είχε με τα ζώα, και την αλεπουδίτσα. Δεκτον. Απ την άλλη έχει το θάρρος να το κυκλοφορεί έξω και να μυρίζεται με άλλα σκυλιά, θάρρος που η δάφνη δεν έχει.
Όμως...αν δεν αποφασίσετε μεταξύ σας το ποιος πρέπει να κάνει τι σε σχέση με τον σκύλο, όλη η δουλειά του καθενός ατομικά θα πάει στράφι.
Υπάρχουν σκυλιά που έχουν αυξημένη αίσθηση ιεραρχίας (1ος, 2ος, 3ος...κλπ) αλλά και σκυλιά που δεν τα ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Έχω την εντύπωση (από αυτά που έχω διαβάσει και μόνο) ότι ο Marley ανήκει στην πρώτη κατηγορία, αλλά ζει σε ένα περιβάλλον ιδανικό για την δεύτερη.
Πρέπει να αποφασίσετε όλοι μαζί από κοινού το πώς θα κινηθείτε, ουτώς ώστε ο ένας να μην χαλάει την δουλειά του άλλου.
Δεν μπορεί να κάνουν αυστηρή υπακοή στον σκύλο κάποιοι, και μετά να παίρνει τζάμπα λιχουδιές. Ούτε είναι νορμαλ για τον σκύλο να βγαίνει την μία μέρα χαλαρός βόλτα και την άλλη να το βγάζει ένα άτομο που φοβάται μην πλακωθεί με ότι κινείται, και εκ των πραγμάτων να του μεταδίδει το δικό του στρες.
Συνέπεια και συνεννόηση χρειάζεται από σας ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, και μετά τα ιδιαίτερα θέματα του κάθε σκύλου θα τα δει και ο εκπαιδευτής.
Χαίρομαι επίσης για την υπευθυνότητα με την οποία αντιμετωπίζετε το θέμα.
Σε αντίθεση με τους άλλους, θα κάνω λίγο τον κακό.
Η Δάφνη μας είχε πει στην αρχή ότι αυτή είναι η αρχηγός, ότι οι γονείς λείπουν αρκετά, και ότι η μαμά κανακεύει τον σκύλο.
Από τις μέχρι τώρα περιγραφές όμως, εγώ καταλαβαίνω ότι ο μπαμπάς είναι ο αρχηγός, και ότι και η μαμά προσπαθεί, αλλά όντως...το κανάκεμα πάει σύννεφο απ την μεριά της με τις λιχουδιές. Αυτό βασίζεται στην πολύ ωραία προηγούμενη εμπειρία που είχε με τα ζώα, και την αλεπουδίτσα. Δεκτον. Απ την άλλη έχει το θάρρος να το κυκλοφορεί έξω και να μυρίζεται με άλλα σκυλιά, θάρρος που η δάφνη δεν έχει.
Όμως...αν δεν αποφασίσετε μεταξύ σας το ποιος πρέπει να κάνει τι σε σχέση με τον σκύλο, όλη η δουλειά του καθενός ατομικά θα πάει στράφι.
Υπάρχουν σκυλιά που έχουν αυξημένη αίσθηση ιεραρχίας (1ος, 2ος, 3ος...κλπ) αλλά και σκυλιά που δεν τα ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Έχω την εντύπωση (από αυτά που έχω διαβάσει και μόνο) ότι ο Marley ανήκει στην πρώτη κατηγορία, αλλά ζει σε ένα περιβάλλον ιδανικό για την δεύτερη.
Πρέπει να αποφασίσετε όλοι μαζί από κοινού το πώς θα κινηθείτε, ουτώς ώστε ο ένας να μην χαλάει την δουλειά του άλλου.
Δεν μπορεί να κάνουν αυστηρή υπακοή στον σκύλο κάποιοι, και μετά να παίρνει τζάμπα λιχουδιές. Ούτε είναι νορμαλ για τον σκύλο να βγαίνει την μία μέρα χαλαρός βόλτα και την άλλη να το βγάζει ένα άτομο που φοβάται μην πλακωθεί με ότι κινείται, και εκ των πραγμάτων να του μεταδίδει το δικό του στρες.
Συνέπεια και συνεννόηση χρειάζεται από σας ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ, και μετά τα ιδιαίτερα θέματα του κάθε σκύλου θα τα δει και ο εκπαιδευτής.
Last edited:
Την καλησπέρα μου παιδιά.
Παρά το γεγονός ότι είχαμε κάποιες εξελίξεις με τον ατίθασο νεαρό μας και ότι μπήκα στο φόρουμ για να δω τα δικά σας ποστ, οι πολλές & πιεστικές επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να ενημερώσω αναλυτικά.
Μόλις ολοκλήρωσα με την Κούλα ένα 10ήμερο ταξίδι στη Β. Ελλάδα που περιλάμβανε και 2 τεχνολογικές ημερίδες όπου ήμουν ο βασικός εισηγητής.
Δεν επιστρέψαμε ακόμα στην Αθήνα, αλλά στο εξοχικό για να προλάβουμε να πάρουμε μια ανάσα.
Μια που το θέμα έχει πάρει αρκετή έκταση με τις γνώμες/παρατηρήσεις & προτάσεις πολλών φίλων, νομίζω ότι θα πρέπει να κάνω μια γενικότερη ενημέρωση για κάποιες ιδιομορφίες μας, αλλά και το πώς αποκτήσαμε σκύλο, έτσι ώστε να έχετε μια πληρέστερη εικόνα όλης της κατάστασης.
Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να ενημερώσω εδώ ότι η Δάφνη (η μεγάλη μου κόρη), είχε από μικρή μια παθολογική φοβία για τα σκυλιά. Εννοώ πραγματικά μεγάλη φοβία, η οποία δεν είχε κάποια ορατή αιτία από πλευράς δυσάρεστων εμπειριών, φοβία όμως που την παρέλυε σε απλές καταστάσεις συνάντησης ενός δεσποζόμενου μεγάλου σκύλου στο δρόμο. Δεν μπορούσε επίσης να συνυπάρχει στο ίδιο δωμάτιο ή αυλή με ένα ελεύθερο σκυλί, έτσι στις κοινωνικές μας σχέσεις με φίλους που είχαν σκυλιά, αυτά θα έπρεπε να περιοριστούν πριν βρεθεί στο χώρο η Δάφνη.
Αντίθετα η Χαρά δεν είχε κάποιο ανάλογο πρόβλημα – η σχέση της με τα σκυλιά φίλων μας ήταν απλή και φυσιολογική.
Φυσιολογική και για τις δύο κόρες ήταν η σχέση τους με τα άλλα ζώα, γάτες, ακόμα και με την αλεπού που είχαμε σχεδόν οικόσιτη στο εξοχικό.
Κάπου 10 χρόνια νωρίτερα γεννήθηκε η ιδέα να πάρουμε ένα σκυλάκι. Εκτός των προφανών λόγων που ισχύουν για όλους, υπήρξε η σκέψη πως η συναναστροφή της Δάφνης με ένα σκυλάκι από κουταβάκι, θα την βοηθούσε να ξεπεράσει την παθολογική της φοβία με τα σκυλιά.
Η ιδέα ήταν της Δάφνης και της Χαράς, αλλά συνεπικουρούσε και η Κούλα.
Στο δικό μου το μυαλό οι αντικειμενικές δυσκολίες είχαν να κάνουν με την έλλειψη του κατάλληλου χώρου και αμύνθηκα σθεναρά στις 3 γυναίκες της οικογένειας.
Το αποτέλεσμα ήταν πως κάποια στιγμή που έμειναν ορφανά τα γατάκια στην ταβέρνα δίπλα στο εξοχικό, μου έφεραν ένα γλυκύτατο γατάκι την Αλκυόνη, η οποία έγινε μέλος της οικογένειας, μια που δεν μπόρεσα να μην το αποδεχτώ.
Φυσικά ή ρητή συμφωνία με τις (μικρές τότε) κόρες ήταν ότι αναλαμβάνουν τη φροντίδα της Αλκυόνης – φυσικά μετά από δύο μήνες η συμφωνία «ξεχάστηκε» και η φροντίδα της έμεινε σε μένα και την Κούλα.
Παρά το γεγονός ότι είχαμε κάποιες εξελίξεις με τον ατίθασο νεαρό μας και ότι μπήκα στο φόρουμ για να δω τα δικά σας ποστ, οι πολλές & πιεστικές επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να ενημερώσω αναλυτικά.
Μόλις ολοκλήρωσα με την Κούλα ένα 10ήμερο ταξίδι στη Β. Ελλάδα που περιλάμβανε και 2 τεχνολογικές ημερίδες όπου ήμουν ο βασικός εισηγητής.
Δεν επιστρέψαμε ακόμα στην Αθήνα, αλλά στο εξοχικό για να προλάβουμε να πάρουμε μια ανάσα.
Μια που το θέμα έχει πάρει αρκετή έκταση με τις γνώμες/παρατηρήσεις & προτάσεις πολλών φίλων, νομίζω ότι θα πρέπει να κάνω μια γενικότερη ενημέρωση για κάποιες ιδιομορφίες μας, αλλά και το πώς αποκτήσαμε σκύλο, έτσι ώστε να έχετε μια πληρέστερη εικόνα όλης της κατάστασης.
Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να ενημερώσω εδώ ότι η Δάφνη (η μεγάλη μου κόρη), είχε από μικρή μια παθολογική φοβία για τα σκυλιά. Εννοώ πραγματικά μεγάλη φοβία, η οποία δεν είχε κάποια ορατή αιτία από πλευράς δυσάρεστων εμπειριών, φοβία όμως που την παρέλυε σε απλές καταστάσεις συνάντησης ενός δεσποζόμενου μεγάλου σκύλου στο δρόμο. Δεν μπορούσε επίσης να συνυπάρχει στο ίδιο δωμάτιο ή αυλή με ένα ελεύθερο σκυλί, έτσι στις κοινωνικές μας σχέσεις με φίλους που είχαν σκυλιά, αυτά θα έπρεπε να περιοριστούν πριν βρεθεί στο χώρο η Δάφνη.
Αντίθετα η Χαρά δεν είχε κάποιο ανάλογο πρόβλημα – η σχέση της με τα σκυλιά φίλων μας ήταν απλή και φυσιολογική.
Φυσιολογική και για τις δύο κόρες ήταν η σχέση τους με τα άλλα ζώα, γάτες, ακόμα και με την αλεπού που είχαμε σχεδόν οικόσιτη στο εξοχικό.
Κάπου 10 χρόνια νωρίτερα γεννήθηκε η ιδέα να πάρουμε ένα σκυλάκι. Εκτός των προφανών λόγων που ισχύουν για όλους, υπήρξε η σκέψη πως η συναναστροφή της Δάφνης με ένα σκυλάκι από κουταβάκι, θα την βοηθούσε να ξεπεράσει την παθολογική της φοβία με τα σκυλιά.
Η ιδέα ήταν της Δάφνης και της Χαράς, αλλά συνεπικουρούσε και η Κούλα.
Στο δικό μου το μυαλό οι αντικειμενικές δυσκολίες είχαν να κάνουν με την έλλειψη του κατάλληλου χώρου και αμύνθηκα σθεναρά στις 3 γυναίκες της οικογένειας.
Το αποτέλεσμα ήταν πως κάποια στιγμή που έμειναν ορφανά τα γατάκια στην ταβέρνα δίπλα στο εξοχικό, μου έφεραν ένα γλυκύτατο γατάκι την Αλκυόνη, η οποία έγινε μέλος της οικογένειας, μια που δεν μπόρεσα να μην το αποδεχτώ.
Φυσικά ή ρητή συμφωνία με τις (μικρές τότε) κόρες ήταν ότι αναλαμβάνουν τη φροντίδα της Αλκυόνης – φυσικά μετά από δύο μήνες η συμφωνία «ξεχάστηκε» και η φροντίδα της έμεινε σε μένα και την Κούλα.
Last edited:
Πριν 3 χρόνια οι κόρες επανήλθαν ζητώντας σκυλάκι αυτή τη φορά (μπαμπάαααα, να πάρουμε ένα σκυλάκι) μαζί με νάζια κλπ.
Πήρανε μαζί τους και την Κούλα, οπότε με έπαιξαν zone press για μεγάλο διάστημα.
Επικαλέστηκα την προηγούμενη αθέτηση συμφωνίας για την Αλκυόνη, μου ανταπάντησαν ότι «τότε είμαστε μικρές μπαμπά, τώρα είμαστε κοπέλες», από κοντά και η Κούλα να τις υποστηρίζει, οπότε …
Μέσα μου – πέρα από το γεγονός της έλλειψης κατάλληλου χώρου - και σε μένα άρεσε η ιδέα του σκύλου. Είμαι και χαζομπαμπάς, οπότε σύντομα υποχώρησα και δέχτηκα να πάρουμε σκύλο στο σπίτι, με τη ρητή συμφωνία ότι επειδή εγώ και η Κούλα δεν έχουμε το χρόνο να ασχοληθούμε, αλλά και επειδή λόγω δουλειάς θα λείπουμε τακτικά από το σπίτι, η ευθύνη για όλα όσα χρειάζεται ο σκύλος θα ήταν δική τους.
Η μεγάλη πίεση έγινε όταν είχε γεννήσει η μητέρα του Μάρλευ, οπότε πήγαν μαζί, είδαν τα μικρά, έφεραν και φωτογραφίες για να διαλέξουμε κουτάβι.
Διάλεξαν το Μάρλευ που ήταν και ναζιάρης, τον έφεραν σπίτι και περάσαμε τα γνωστά που τα ξέρετε όλοι για τα μικρά (τουαλέτα, μάσημα παπουτσιών κλπ).
Για τη Δάφνη φάνηκε πως ο Μάρλευ ήταν το φάρμακο για τη φοβία της απέναντι στα σκυλιά, οπότε καταχαρήκαμε όλοι.
Στους 5 μήνες ξεκίνησε και την εκπαίδευση, έμαθε τα βασικά, οπότε όλα ΟΚ.
Λίγο αργότερα άρχισε να μας δείχνει την ατίθαση πλευρά του χαρακτήρα του, οπότε ο πρώτος εκπαιδευτής από τη γειτονιά μας, μας σύστησε να τον δέσουμε με αλυσίδα …
Είναι γεγονός όμως ότι οι κόρες το είχαν πάρει επάνω τους όσο αφορά την περιποίηση του, τροφή, βόλτες κλπ, εκτός από την καθαριότητα όταν είμαστε και εμείς στην Αθήνα, με αποτέλεσμα μόνιμη γκρίνια μεταξύ Κούλας & κοριτσιών.
Το καλοκαίρι του 2012 με το Μάρλευ να είναι 10 μηνών, οι κόρες μας τον έφεραν στο εξοχικό και μας τον άφησαν.
Το σπίτι είναι στην άκρη ενός οικισμού δίπλα στη θάλασσα και δεν είναι περιφραγμένο. Υπάρχουν περαστικοί ιδιαίτερα το καλοκαίρι, επομένως με βάση όσα ξέραμε τον είχαμε και εδώ δεμένο με (πολύ μακριά) αλυσίδα.
Όσο ήταν δεμένος γαύγιζε με μεγάλη ένταση όποιον πέρναγε από κοντά μας.
Τα απογεύματα ή νωρίς το πρωί που δεν είχε κόσμο και τον είχαμε λυτό, παίζαμε ή κάναμε μπάνιο μαζί στη θάλασσα, ήταν μέσα στην καλή χαρά.
Έκανε όμως και αρκετά περίεργα όσο ήταν δεμένος, ενώ μάλλον εκείνη την εποχή άρχισε να εμφανίζει την υπερ-προστατευτικότητα για το φαγητό του. Δεμένος δάγκωσε την Κούλα που πήγε προς το φαγητό του, δεμένος επιτέθηκε και σε ένα κοριτσάκι που τον πλησίασε.
Αντίθετα ένα πρωί που τον είχαμε λυτό και ήρθε αναπάντεχα κόσμος σε ένα διπλανό παρεκκλήσι, πήγε κοντά τους και έπαιζε με τον κόσμο, άφηνε να τον χαϊδεύουν κλπ.
Νομίζω ότι μπορεί αυτές οι 40 μέρες που πέρασε στο εξοχικό να ήταν καθοριστικές για τη συμπεριφορά του.
Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, ήταν γενικά πιο τσαμπουκάς και ανυπάκουος
Στη συνέχεια της εκπαίδευσης και στα ερωτήματα για την επιθετικότητα και τα δαγκώματα, ο εκπαιδευτής μας σύστησε μεγαλύτερο περιορισμό με την αλυσίδα και όταν οι κόρες τον πίεσαν τους μίλησε για ευθανασία.
Φάνηκε ότι μάλλον ήθελε να αποφύγει την υποχρέωση του για συνέχιση της εκπαίδευσης χωρίς νέα πληρωμή, έτσι όπως διαφημίζει και είχαμε συμφωνήσει, οπότε δεν τον ξαναρωτήσαμε …
Πήρανε μαζί τους και την Κούλα, οπότε με έπαιξαν zone press για μεγάλο διάστημα.
Επικαλέστηκα την προηγούμενη αθέτηση συμφωνίας για την Αλκυόνη, μου ανταπάντησαν ότι «τότε είμαστε μικρές μπαμπά, τώρα είμαστε κοπέλες», από κοντά και η Κούλα να τις υποστηρίζει, οπότε …
Μέσα μου – πέρα από το γεγονός της έλλειψης κατάλληλου χώρου - και σε μένα άρεσε η ιδέα του σκύλου. Είμαι και χαζομπαμπάς, οπότε σύντομα υποχώρησα και δέχτηκα να πάρουμε σκύλο στο σπίτι, με τη ρητή συμφωνία ότι επειδή εγώ και η Κούλα δεν έχουμε το χρόνο να ασχοληθούμε, αλλά και επειδή λόγω δουλειάς θα λείπουμε τακτικά από το σπίτι, η ευθύνη για όλα όσα χρειάζεται ο σκύλος θα ήταν δική τους.
Η μεγάλη πίεση έγινε όταν είχε γεννήσει η μητέρα του Μάρλευ, οπότε πήγαν μαζί, είδαν τα μικρά, έφεραν και φωτογραφίες για να διαλέξουμε κουτάβι.
Διάλεξαν το Μάρλευ που ήταν και ναζιάρης, τον έφεραν σπίτι και περάσαμε τα γνωστά που τα ξέρετε όλοι για τα μικρά (τουαλέτα, μάσημα παπουτσιών κλπ).
Για τη Δάφνη φάνηκε πως ο Μάρλευ ήταν το φάρμακο για τη φοβία της απέναντι στα σκυλιά, οπότε καταχαρήκαμε όλοι.
Στους 5 μήνες ξεκίνησε και την εκπαίδευση, έμαθε τα βασικά, οπότε όλα ΟΚ.
Λίγο αργότερα άρχισε να μας δείχνει την ατίθαση πλευρά του χαρακτήρα του, οπότε ο πρώτος εκπαιδευτής από τη γειτονιά μας, μας σύστησε να τον δέσουμε με αλυσίδα …
Είναι γεγονός όμως ότι οι κόρες το είχαν πάρει επάνω τους όσο αφορά την περιποίηση του, τροφή, βόλτες κλπ, εκτός από την καθαριότητα όταν είμαστε και εμείς στην Αθήνα, με αποτέλεσμα μόνιμη γκρίνια μεταξύ Κούλας & κοριτσιών.
Το καλοκαίρι του 2012 με το Μάρλευ να είναι 10 μηνών, οι κόρες μας τον έφεραν στο εξοχικό και μας τον άφησαν.
Το σπίτι είναι στην άκρη ενός οικισμού δίπλα στη θάλασσα και δεν είναι περιφραγμένο. Υπάρχουν περαστικοί ιδιαίτερα το καλοκαίρι, επομένως με βάση όσα ξέραμε τον είχαμε και εδώ δεμένο με (πολύ μακριά) αλυσίδα.
Όσο ήταν δεμένος γαύγιζε με μεγάλη ένταση όποιον πέρναγε από κοντά μας.
Τα απογεύματα ή νωρίς το πρωί που δεν είχε κόσμο και τον είχαμε λυτό, παίζαμε ή κάναμε μπάνιο μαζί στη θάλασσα, ήταν μέσα στην καλή χαρά.
Έκανε όμως και αρκετά περίεργα όσο ήταν δεμένος, ενώ μάλλον εκείνη την εποχή άρχισε να εμφανίζει την υπερ-προστατευτικότητα για το φαγητό του. Δεμένος δάγκωσε την Κούλα που πήγε προς το φαγητό του, δεμένος επιτέθηκε και σε ένα κοριτσάκι που τον πλησίασε.
Αντίθετα ένα πρωί που τον είχαμε λυτό και ήρθε αναπάντεχα κόσμος σε ένα διπλανό παρεκκλήσι, πήγε κοντά τους και έπαιζε με τον κόσμο, άφηνε να τον χαϊδεύουν κλπ.
Νομίζω ότι μπορεί αυτές οι 40 μέρες που πέρασε στο εξοχικό να ήταν καθοριστικές για τη συμπεριφορά του.
Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, ήταν γενικά πιο τσαμπουκάς και ανυπάκουος
Στη συνέχεια της εκπαίδευσης και στα ερωτήματα για την επιθετικότητα και τα δαγκώματα, ο εκπαιδευτής μας σύστησε μεγαλύτερο περιορισμό με την αλυσίδα και όταν οι κόρες τον πίεσαν τους μίλησε για ευθανασία.
Φάνηκε ότι μάλλον ήθελε να αποφύγει την υποχρέωση του για συνέχιση της εκπαίδευσης χωρίς νέα πληρωμή, έτσι όπως διαφημίζει και είχαμε συμφωνήσει, οπότε δεν τον ξαναρωτήσαμε …
Κάποια στιγμή στις αρχές του 2013 η Χαρά άρχισε να μένει τακτικά εκτός σπιτιού και η Δάφνη πήρε το μεγαλύτερο βάρος της υποστήριξης του Μάρλευ, δεδομένου πάντα ότι εγώ και η Κούλα είμαστε τακτικά εκτός Αθήνας.
Μέχρι το καλοκαίρι η κατάσταση φαινόταν καλή, χωρίς σοβαρά προβλήματα στη βόλτα, πάντα όμως Δάφνη είχε μια φοβία με το Μάρλευ – κυρίως τι θα κάνει αν περάσει δίπλα της άνθρωπος, γάτα και κυρίως σκύλος.
Το καλοκαίρι του 13 ο Μάρλευ πήγε σε νησί μαζί με τη Δάφνη και το φίλο της. Υπήρχε σπίτι με αυλή, οπότε όλα ΟΚ, ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες όπου ο Μάρλευ ήταν φιλικός με ανθρώπους που πρωτογνώριζε.
Λίγο πριν την επιστροφή και εντελώς στα καλά καθούμενα ο νεαρός δάγκωσε μια ξαδέρφη της. Δεν υπήρξε προειδοποίηση, δεν την έβλεπε για πρώτη φορά και λίγο πιο πριν η κοπέλα τον χάιδευε.
Από εκεί και μετά η ψυχολογία της Δάφνης άλλαξε δραματικά.
Με την επιστροφή στην Αθήνα φοβόταν να τον βγάλει μόνη της έξω για τουαλέτα, οπότε έγιναν τουαλέτα του Μάρλευ τα λευκά μάρμαρα της βεράντας.
Όταν επιστρέψαμε και εμείς στην Αθήνα, μου ζήτησε να την βοηθήσω τις πρώτες φορές και να τον βγάλουμε μαζί βόλτα, για να μπορέσει να ξεπεράσει το φόβο της. Έτσι και έγινε, όμως δεν ξεπέρασε ποτέ τη φοβία της και γενικά πολύ σπάνια τον έβγαζε μόνη της για βόλτα.
Εκείνο τον καιρό άρχισε να γράφει τακτικά στο φόρουμ και ανέφερε μερικά στοιχεία από τα προβλήματα τα δικά της και του Μάρλευ.
Νομίζω ότι στην ουσία αναβίωσε η παλιά της φοβία για τα σκυλιά, κυρίως όχι απέναντι στο Μάρλευ, αλλά στα άλλα σκυλιά όταν εκείνη θα βγάζει βόλτα τον δικό της. Φαντάζεται ότι θα τους επιτεθούν και ότι δεν θα ξέρει τι να κάνει, πώς να τον προστατέψει από τα άλλα σκυλιά και παράλληλα πως θα κρατήσει τον ίδιο όταν ορμάει στα άλλα.
Μεγαλοποιεί το οτιδήποτε απλό συμβαίνει στο δρόμο και τρέμει τις συναντήσεις με γάτες, ανθρώπους και κυρίως άλλα σκυλιά.
Μικρά προβλήματα υπάρχουν αλλά στην πραγματικότητα είναι όλα υπό έλεγχο, όχι επειδή σε εμένα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά επειδή δεν συμβαίνει ούτε στην Κούλα ούτε στην 50 κιλών αδερφή της …
Μια εικόνα για το Μάρλευ και τη σχέση της με τη Δάφνη, μπορείτε να πάρετε στο τόπικ: Ο Μάρλεϋ κι εμείς
Μέχρι το καλοκαίρι η κατάσταση φαινόταν καλή, χωρίς σοβαρά προβλήματα στη βόλτα, πάντα όμως Δάφνη είχε μια φοβία με το Μάρλευ – κυρίως τι θα κάνει αν περάσει δίπλα της άνθρωπος, γάτα και κυρίως σκύλος.
Το καλοκαίρι του 13 ο Μάρλευ πήγε σε νησί μαζί με τη Δάφνη και το φίλο της. Υπήρχε σπίτι με αυλή, οπότε όλα ΟΚ, ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες όπου ο Μάρλευ ήταν φιλικός με ανθρώπους που πρωτογνώριζε.
Λίγο πριν την επιστροφή και εντελώς στα καλά καθούμενα ο νεαρός δάγκωσε μια ξαδέρφη της. Δεν υπήρξε προειδοποίηση, δεν την έβλεπε για πρώτη φορά και λίγο πιο πριν η κοπέλα τον χάιδευε.
Από εκεί και μετά η ψυχολογία της Δάφνης άλλαξε δραματικά.
Με την επιστροφή στην Αθήνα φοβόταν να τον βγάλει μόνη της έξω για τουαλέτα, οπότε έγιναν τουαλέτα του Μάρλευ τα λευκά μάρμαρα της βεράντας.
Όταν επιστρέψαμε και εμείς στην Αθήνα, μου ζήτησε να την βοηθήσω τις πρώτες φορές και να τον βγάλουμε μαζί βόλτα, για να μπορέσει να ξεπεράσει το φόβο της. Έτσι και έγινε, όμως δεν ξεπέρασε ποτέ τη φοβία της και γενικά πολύ σπάνια τον έβγαζε μόνη της για βόλτα.
Εκείνο τον καιρό άρχισε να γράφει τακτικά στο φόρουμ και ανέφερε μερικά στοιχεία από τα προβλήματα τα δικά της και του Μάρλευ.
Νομίζω ότι στην ουσία αναβίωσε η παλιά της φοβία για τα σκυλιά, κυρίως όχι απέναντι στο Μάρλευ, αλλά στα άλλα σκυλιά όταν εκείνη θα βγάζει βόλτα τον δικό της. Φαντάζεται ότι θα τους επιτεθούν και ότι δεν θα ξέρει τι να κάνει, πώς να τον προστατέψει από τα άλλα σκυλιά και παράλληλα πως θα κρατήσει τον ίδιο όταν ορμάει στα άλλα.
Μεγαλοποιεί το οτιδήποτε απλό συμβαίνει στο δρόμο και τρέμει τις συναντήσεις με γάτες, ανθρώπους και κυρίως άλλα σκυλιά.
Μικρά προβλήματα υπάρχουν αλλά στην πραγματικότητα είναι όλα υπό έλεγχο, όχι επειδή σε εμένα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά επειδή δεν συμβαίνει ούτε στην Κούλα ούτε στην 50 κιλών αδερφή της …
Μια εικόνα για το Μάρλευ και τη σχέση της με τη Δάφνη, μπορείτε να πάρετε στο τόπικ: Ο Μάρλεϋ κι εμείς
Σε σχέση με το φόρουμ και τη Δάφνη: οι συζητήσεις που διάβασε και οι απαντήσεις που πήρε της έχουν φανεί πολύ χρήσιμες ενισχύοντας κατά πολύ τις γνώσεις της για τα σκυλιά και μεταφέροντας αρκετή από αυτή τη γνώση σε εμάς.
Από την άλλη πλευρά, η συμμετοχή της στο φόρουμ νομίζω ότι μεγάλωσε την ανασφάλεια και τις φοβίες της, μια που πολύ τακτικά μας αναφέρει δύσκολα περιστατικά που διάβασε στο φόρουμ ότι συνέβησαν στη βόλτα και αυτό την δυσκολεύει ακόμα περισσότερο να ασχοληθεί σοβαρά με το Μάρλευ.
Δεν μπορώ να δω όλα όσα διάβασε, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα έχουν εκφραστεί τερατολογίες και υπερβολές, ενισχύοντας φοβίες οι οποίες δεν υπάρχουν στους υπόλοιπους 3 της οικογένειας που δεν έχουμε διαβάσει όλα αυτά.
Λόγω της μικρής μου συμμετοχής στο φόρουμ δεν έχω το δικαίωμα να δίνω συμβουλές, θα ήθελα όμως να σημειώσω πως πολλές φορές θα πρέπει να κρατάμε το μέτρο σε όσα γράφουμε, μια που δεν είναι δύσκολο να παρερμηνευτούν από κάποιους αναγνώστες.
Από τον περασμένο Σεπτέμβρη και μετά, αλλάξαμε εκπαιδευτή, στηριζόμενοι και στις καλές απόψεις από το φόρουμ. Επιλέξαμε ένα πρόγραμμα κοινωνικοποίησης με πολλές βόλτες μεγάλης παρέας σκύλων, το οποίο λειτούργησε θετικά και για τον Μάρλευ και για την αυτοπεποίθηση της Δάφνης.
Το βασικό πρόβλημα εδώ ήταν ότι η εκπαίδευση γινόταν στην άλλη άκρη της Αθήνας, δίπλωμα έχει μόνο η Χαρά, εμείς λείπαμε για μεγάλα διαστήματα και αυτοκίνητο σε κυκλοφορία υπάρχει μόνο ένα στην οικογένεια. Οπότε η συμμετοχή σε αυτές τις εκδηλώσεις ήταν περιορισμένη σε αριθμό – 1-2 φορές το μήνα, αντί για 3 φορές τη βδομάδα.
Πριν δύο μήνες και αμέσως μετά το δάγκωμα στον πατέρα μου, η Δάφνη σταμάτησε να βγάζει βόλτα το Μάρλευ. Φοβόταν τι θα συμβεί στη βόλτα και δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Από την άλλη πλευρά η Χαρά κουράστηκε να το κάνει μόνη της καθημερινά και όταν είδε ότι τα άσπρα μάρμαρα της βεράντας ξαναέγιναν η τουαλέτα του Μάρλευ, ουσιαστικά τα παράτησε και αυτή.
Επιστρέφοντας με την Κούλα στην Αθήνα είδαμε ότι τα κορίτσια δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, αποδεχτήκαμε ότι επαναλαμβάνεται η ιστορία με την Αλκυόνη και αποφασίσαμε να το πάρουμε επάνω μας, μια που αισθανόμαστε το μπαγάσα μέλος της οικογένειας.
Μέχρι τότε απλά συμμετείχαμε σε όσα αφορούσαν το Μάρλευ, με τα κορίτσια να έχουν την ευθύνη και να είναι τα αφεντικά του. Από εκεί και μετά το πήραμε πάνω μας με σχεδόν μηδενική συμμετοχή πλέον από τα κορίτσια, μια που όταν είδαν πως ασχοληθήκαμε εμείς, τους έφυγε το άγχος και τα παράτησαν.
Αρχικά η κατάσταση πήγε πολύ καλά, με το σκύλο να βελτιώνεται σε όλα τα επίπεδα, μέχρι που κάποια στιγμή με δάγκωσε και εμένα – εντελώς απρόκλητα.
Τις λεπτομέρειες δεν τις επαναλαμβάνω - τις έχω γράψει στο σχετικό πόστ.
Από την άλλη πλευρά, η συμμετοχή της στο φόρουμ νομίζω ότι μεγάλωσε την ανασφάλεια και τις φοβίες της, μια που πολύ τακτικά μας αναφέρει δύσκολα περιστατικά που διάβασε στο φόρουμ ότι συνέβησαν στη βόλτα και αυτό την δυσκολεύει ακόμα περισσότερο να ασχοληθεί σοβαρά με το Μάρλευ.
Δεν μπορώ να δω όλα όσα διάβασε, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα έχουν εκφραστεί τερατολογίες και υπερβολές, ενισχύοντας φοβίες οι οποίες δεν υπάρχουν στους υπόλοιπους 3 της οικογένειας που δεν έχουμε διαβάσει όλα αυτά.
Λόγω της μικρής μου συμμετοχής στο φόρουμ δεν έχω το δικαίωμα να δίνω συμβουλές, θα ήθελα όμως να σημειώσω πως πολλές φορές θα πρέπει να κρατάμε το μέτρο σε όσα γράφουμε, μια που δεν είναι δύσκολο να παρερμηνευτούν από κάποιους αναγνώστες.
Από τον περασμένο Σεπτέμβρη και μετά, αλλάξαμε εκπαιδευτή, στηριζόμενοι και στις καλές απόψεις από το φόρουμ. Επιλέξαμε ένα πρόγραμμα κοινωνικοποίησης με πολλές βόλτες μεγάλης παρέας σκύλων, το οποίο λειτούργησε θετικά και για τον Μάρλευ και για την αυτοπεποίθηση της Δάφνης.
Το βασικό πρόβλημα εδώ ήταν ότι η εκπαίδευση γινόταν στην άλλη άκρη της Αθήνας, δίπλωμα έχει μόνο η Χαρά, εμείς λείπαμε για μεγάλα διαστήματα και αυτοκίνητο σε κυκλοφορία υπάρχει μόνο ένα στην οικογένεια. Οπότε η συμμετοχή σε αυτές τις εκδηλώσεις ήταν περιορισμένη σε αριθμό – 1-2 φορές το μήνα, αντί για 3 φορές τη βδομάδα.
Πριν δύο μήνες και αμέσως μετά το δάγκωμα στον πατέρα μου, η Δάφνη σταμάτησε να βγάζει βόλτα το Μάρλευ. Φοβόταν τι θα συμβεί στη βόλτα και δεν μπορούσε να το ξεπεράσει. Από την άλλη πλευρά η Χαρά κουράστηκε να το κάνει μόνη της καθημερινά και όταν είδε ότι τα άσπρα μάρμαρα της βεράντας ξαναέγιναν η τουαλέτα του Μάρλευ, ουσιαστικά τα παράτησε και αυτή.
Επιστρέφοντας με την Κούλα στην Αθήνα είδαμε ότι τα κορίτσια δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, αποδεχτήκαμε ότι επαναλαμβάνεται η ιστορία με την Αλκυόνη και αποφασίσαμε να το πάρουμε επάνω μας, μια που αισθανόμαστε το μπαγάσα μέλος της οικογένειας.
Μέχρι τότε απλά συμμετείχαμε σε όσα αφορούσαν το Μάρλευ, με τα κορίτσια να έχουν την ευθύνη και να είναι τα αφεντικά του. Από εκεί και μετά το πήραμε πάνω μας με σχεδόν μηδενική συμμετοχή πλέον από τα κορίτσια, μια που όταν είδαν πως ασχοληθήκαμε εμείς, τους έφυγε το άγχος και τα παράτησαν.
Αρχικά η κατάσταση πήγε πολύ καλά, με το σκύλο να βελτιώνεται σε όλα τα επίπεδα, μέχρι που κάποια στιγμή με δάγκωσε και εμένα – εντελώς απρόκλητα.
Τις λεπτομέρειες δεν τις επαναλαμβάνω - τις έχω γράψει στο σχετικό πόστ.
Last edited:
Όλα τα παραπάνω δίνουν μια συνολική εικόνα για τον Μάρλευ, τις ιδιαιτερότητες του, αλλά και τις δικές μας ιδιαιτερότητες.
Τα καινούρια στοιχεία είναι τα εξής:
Μετά τις τηλεφωνικές οδηγίες του εκπαιδευτή για τις οποίες έχω ήδη κάνει αναφορά, δεχτήκαμε την επίσκεψη του στο σπίτι μας.
Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στους γύρω δρόμους και συνεχίσαμε με συζήτηση εφ’ όλης της ύλης. Φυσικά μας απάντησε σε όλα τα ερωτήματα που του βάλαμε.
Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο Μάρλευ έκατσε σαν «κότα» στη βόλτα δίπλα στο εκπαιδευτή. Έμαθα και εγώ κάποια στοιχεία για τον καλύτερο έλεγχο του.
Σχετικά με τα δαγκώματα:
Το πιο σημαντικό σημείο είναι πως κατά τον εκπαιδευτή, τα δαγκώματα του νεαρού βλάκα μας, δεν έχουν στόχο να κάνουν ζημιά, αλλά να προφυλάξουν τα κατά τη δική του κρίση «κεκτημένα». Δηλαδή δεν πάει για να δαγκώσει στο λαιμό και να σκοτώσει, αλλά για να αποτρέψει κάτι που αυτός θεωρεί λανθασμένο. Επίσης δεν δαγκώνει και κρατάει – δαγκώνει και αφήνει.
Σχετικά με τη θέση του στην οικογένεια/αγέλη: ενώ δέχεται κάποιους άλλους σας αρχηγούς, η ιδιομορφία του είναι ότι πολύ σύντομα διεκδικεί και πάλι να γίνει αυτός ο αρχηγός.
Αυτό σημαίνει και θα σημαίνει ότι μετά από κάποια χαλάρωση δική μας, σχεδόν πάντα θα θελήσει να διεκδικήσει την αρχηγία.
Αυτό γίνεται με τα κορίτσια και την Κούλα, ακόμα και με εμένα αν περάσουμε αρκετή ώρα σε χάδια και παιχνίδια.
Με απλά λόγια, «θέλει το Γερμανό του» - είναι πολύ πιο σωστός στη συμπεριφορά του αν είναι συνεχώς υποταγμένος, αν δέχεται διαταγές.
Δεν είναι αυτό που θέλουμε εμείς φυσικά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το τελικό συμπέρασμα – άποψη του εκπαιδευτή είναι ότι είναι δυνατό να ζήσουμε αρμονικά με το Μάρλευ, μόνο όμως αν είμαστε πάντα διατακτικοί μαζί του. Όταν είναι έξω από το crate, θα πρέπει να τον έχουμε δίπλα μας με το λουρί ακόμα και όταν καθόμαστε στο σαλόνι ή όταν δουλεύουμε στον υπολογιστή.
Επίσης: δεν αναμένει ουσιαστική αλλαγή και βελτίωση της συμπεριφοράς του με την πάροδο του χρόνου, αλλά μάλλον επιδείνωση όταν αρχίσει να έχει ενοχλήσεις σε ζητήματα υγείας από γηρατειά, αρθρικά κλπ.
Όλα τα παραπάνω θα ισχύσουν εφ’ όσον δεν έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε κήπο, αυλή ή οποιοδήποτε άλλο χώρο που θα επιτρέπει σε ένα σκύλο με το μέγεθος του να κινείται ελεύθερα κάποιες τουλάχιστον ώρες τις μέρας και η μόνη έξοδος του θα είναι 2-3 βόλτες καθημερινά. Ρεαλιστική προοπτική για να πάμε σε σπίτι με κήπο, δεν υπάρχει.
Τα παραπάνω δεν είναι αυτά που θα θέλαμε εμείς όταν σκεπτόμαστε να αποκτήσουμε σκύλο.
Η εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας ήταν ένας σκύλος παρέας, χαδιάρης, που θα κυκλοφορούσε ελεύθερος μέσα στο σπίτι και θα κούναγε την ουρά του σε όσους τακτικούς επισκέπτες ήξερε ότι είναι φίλοι μας και συγγενείς μας.
Με βάση τα παραπάνω, ο εκπαιδευτής κατέληξε ότι η συμβίωση μας με το Μάρλευ δεν μπορεί ποτέ να γίνει ευχάριστη όσο δεν θα έχουμε ελεύθερο/ανοιχτό χώρο να του δώσουμε.
Εκτός από εμάς που δεν θα χαρούμε το σκύλο μας, η κατάσταση θα είναι ακόμα χειρότερη για αυτόν, μια που δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί είναι τόσο περιορισμένος, γιατί ζει μια τόσο υποβαθμισμένη ζωή εντελώς διαφορετική με τη φύση του και το χαρακτήρα του.
Είναι αυτονόητο ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν επειδή όταν πριν 2,5 χρόνια οι τότε 20χρονες κόρες μου αποφάσισαν ότι ήθελαν σκύλο, δεν είχαν καμία ιδέα για το τι είδους σκύλο έπρεπε να διαλέξουν, ενώ το ίδιο ίσχυε και για εμένα και την Κούλα που κακώς δεν εμπλακήκαμε στην επιλογή τους.
Η συμβουλή του εκπαιδευτή είναι να δώσουμε το Μάρλευ στον κατάλληλο άνθρωπο και η ευθανασία δεν υπάρχει σαν επιλογή για το συγκεκριμένο σκύλο και εφ’ όσον δεν συμβεί κάτι δραματικό.
Μας διαβεβαίωσε ότι ο σκύλος θα είναι ευτυχής αν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον και άνθρωπός.
Μας διαβεβαίωσε ότι δεν θα στενοχωρηθεί καθόλου αν χάσει εμάς, αρκεί να πάει σε μέρος και άνθρωπο κατάλληλο για αυτόν.
Μας διαβεβαίωσε ότι ο σκύλος μας θα είναι άλλος σκύλος σε άλλο περιβάλλον παρέα με άλλο άνθρωπο που να έχει μια μικρή έστω εμπειρία με σκυλιά και να τα αγαπάει. Ότι δεν θα είναι τόσο δύσκολος όσο νομίζουμε και στο κατάλληλο περιβάλλον καθόλου επικίνδυνος για το νέο ιδιοκτήτη. Ότι για αυτόν μπορεί να γίνει ο τέλειος σκύλος.
Μας έπεισε τέλος πως δεν είναι κατακριτέο να δώσουμε το σκύλο μας. Μας είπε πως οι σχέσεις με τα σκυλιά δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και στις τελευταίες αν διαπιστώσεις πως δεν ταιριάζεις με κάποιον, απλά χωρίζεις - όσο και αν τον αγαπάς ή τον αγάπησες στο παρελθόν. Πολλές φορές είναι η καλύτερη λογική επιλογή που εξασφαλίζει καλύτερο μέλλον και για τα δύο μέρη ακόμα και για σχέσεις ή γάμους, γιατί να μην είναι λοιπόν έτσι και για τη σχέση μας με ένα σκύλο?
Επομένως, οι επιλογές που έχουμε είναι εξής δύο μόνο:
1. Συνυπάρχουμε με το Μάρλευ και κάνουμε ότι μπορούμε για να περνάμε όσο γίνεται καλύτερα και εμείς και αυτός, γνωρίζοντας ότι τα όρια θα είναι στενά.
2. Ψάχνουμε να το δώσουμε κάπου που θα είναι καλά για αυτόν – όχι να τον ξεφορτωθούμε.
Έχω ακούσει τερατολογίες ότι ο Μάρλευ θα φάει το οποιοδήποτε νέο αφεντικό και διάφορα άλλα με τη Δάφνη να τα πιστεύει ακράδαντα.
Η αλήθεια είναι πως ο Μάρλευ δεν είναι εύκολος σκύλος, αλλά στον κατάλληλο χώρο και με τον κατάλληλο άνθρωπο θα γίνει αστέρι.
Άλλωστε είναι κούκλος και πολύ καλός όταν δεν κάνει βλακείες, αλλά τις βλακείες τις κάνει κυρίως επειδή είναι μέσα σε διαμέρισμα ενώ η φύση αυτού του σκύλου είναι να ζει έξω. Και επειδή μαζί μας δεν ξεκίνησε σωστά – δεν ξέραμε.
Για να κλείσω αυτή την τεράστια τοποθέτηση:
Αν κάποιος από εσάς έχει υπ’ όψη του κάποια καλή ιδέα: Κάπου όπου θα δώσουμε το σκύλο μας και θα περάσει αυτός καλά, αλλά θα τον χαρεί και ο νέος ιδιοκτήτης, ας μας το προτείνει.
Εμείς ψάχνουμε ήδη.
Αν δεν βρούμε τον κατάλληλο άνθρωπο, θα τον κρατήσουμε εμείς και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μειώσουμε τα αρνητικά για όλους μας.
Τα καινούρια στοιχεία είναι τα εξής:
Μετά τις τηλεφωνικές οδηγίες του εκπαιδευτή για τις οποίες έχω ήδη κάνει αναφορά, δεχτήκαμε την επίσκεψη του στο σπίτι μας.
Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στους γύρω δρόμους και συνεχίσαμε με συζήτηση εφ’ όλης της ύλης. Φυσικά μας απάντησε σε όλα τα ερωτήματα που του βάλαμε.
Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο Μάρλευ έκατσε σαν «κότα» στη βόλτα δίπλα στο εκπαιδευτή. Έμαθα και εγώ κάποια στοιχεία για τον καλύτερο έλεγχο του.
Σχετικά με τα δαγκώματα:
Το πιο σημαντικό σημείο είναι πως κατά τον εκπαιδευτή, τα δαγκώματα του νεαρού βλάκα μας, δεν έχουν στόχο να κάνουν ζημιά, αλλά να προφυλάξουν τα κατά τη δική του κρίση «κεκτημένα». Δηλαδή δεν πάει για να δαγκώσει στο λαιμό και να σκοτώσει, αλλά για να αποτρέψει κάτι που αυτός θεωρεί λανθασμένο. Επίσης δεν δαγκώνει και κρατάει – δαγκώνει και αφήνει.
Σχετικά με τη θέση του στην οικογένεια/αγέλη: ενώ δέχεται κάποιους άλλους σας αρχηγούς, η ιδιομορφία του είναι ότι πολύ σύντομα διεκδικεί και πάλι να γίνει αυτός ο αρχηγός.
Αυτό σημαίνει και θα σημαίνει ότι μετά από κάποια χαλάρωση δική μας, σχεδόν πάντα θα θελήσει να διεκδικήσει την αρχηγία.
Αυτό γίνεται με τα κορίτσια και την Κούλα, ακόμα και με εμένα αν περάσουμε αρκετή ώρα σε χάδια και παιχνίδια.
Με απλά λόγια, «θέλει το Γερμανό του» - είναι πολύ πιο σωστός στη συμπεριφορά του αν είναι συνεχώς υποταγμένος, αν δέχεται διαταγές.
Δεν είναι αυτό που θέλουμε εμείς φυσικά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Το τελικό συμπέρασμα – άποψη του εκπαιδευτή είναι ότι είναι δυνατό να ζήσουμε αρμονικά με το Μάρλευ, μόνο όμως αν είμαστε πάντα διατακτικοί μαζί του. Όταν είναι έξω από το crate, θα πρέπει να τον έχουμε δίπλα μας με το λουρί ακόμα και όταν καθόμαστε στο σαλόνι ή όταν δουλεύουμε στον υπολογιστή.
Επίσης: δεν αναμένει ουσιαστική αλλαγή και βελτίωση της συμπεριφοράς του με την πάροδο του χρόνου, αλλά μάλλον επιδείνωση όταν αρχίσει να έχει ενοχλήσεις σε ζητήματα υγείας από γηρατειά, αρθρικά κλπ.
Όλα τα παραπάνω θα ισχύσουν εφ’ όσον δεν έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε κήπο, αυλή ή οποιοδήποτε άλλο χώρο που θα επιτρέπει σε ένα σκύλο με το μέγεθος του να κινείται ελεύθερα κάποιες τουλάχιστον ώρες τις μέρας και η μόνη έξοδος του θα είναι 2-3 βόλτες καθημερινά. Ρεαλιστική προοπτική για να πάμε σε σπίτι με κήπο, δεν υπάρχει.
Τα παραπάνω δεν είναι αυτά που θα θέλαμε εμείς όταν σκεπτόμαστε να αποκτήσουμε σκύλο.
Η εικόνα που είχαμε στο μυαλό μας ήταν ένας σκύλος παρέας, χαδιάρης, που θα κυκλοφορούσε ελεύθερος μέσα στο σπίτι και θα κούναγε την ουρά του σε όσους τακτικούς επισκέπτες ήξερε ότι είναι φίλοι μας και συγγενείς μας.
Με βάση τα παραπάνω, ο εκπαιδευτής κατέληξε ότι η συμβίωση μας με το Μάρλευ δεν μπορεί ποτέ να γίνει ευχάριστη όσο δεν θα έχουμε ελεύθερο/ανοιχτό χώρο να του δώσουμε.
Εκτός από εμάς που δεν θα χαρούμε το σκύλο μας, η κατάσταση θα είναι ακόμα χειρότερη για αυτόν, μια που δεν θα καταλάβει ποτέ γιατί είναι τόσο περιορισμένος, γιατί ζει μια τόσο υποβαθμισμένη ζωή εντελώς διαφορετική με τη φύση του και το χαρακτήρα του.
Είναι αυτονόητο ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν επειδή όταν πριν 2,5 χρόνια οι τότε 20χρονες κόρες μου αποφάσισαν ότι ήθελαν σκύλο, δεν είχαν καμία ιδέα για το τι είδους σκύλο έπρεπε να διαλέξουν, ενώ το ίδιο ίσχυε και για εμένα και την Κούλα που κακώς δεν εμπλακήκαμε στην επιλογή τους.
Η συμβουλή του εκπαιδευτή είναι να δώσουμε το Μάρλευ στον κατάλληλο άνθρωπο και η ευθανασία δεν υπάρχει σαν επιλογή για το συγκεκριμένο σκύλο και εφ’ όσον δεν συμβεί κάτι δραματικό.
Μας διαβεβαίωσε ότι ο σκύλος θα είναι ευτυχής αν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον και άνθρωπός.
Μας διαβεβαίωσε ότι δεν θα στενοχωρηθεί καθόλου αν χάσει εμάς, αρκεί να πάει σε μέρος και άνθρωπο κατάλληλο για αυτόν.
Μας διαβεβαίωσε ότι ο σκύλος μας θα είναι άλλος σκύλος σε άλλο περιβάλλον παρέα με άλλο άνθρωπο που να έχει μια μικρή έστω εμπειρία με σκυλιά και να τα αγαπάει. Ότι δεν θα είναι τόσο δύσκολος όσο νομίζουμε και στο κατάλληλο περιβάλλον καθόλου επικίνδυνος για το νέο ιδιοκτήτη. Ότι για αυτόν μπορεί να γίνει ο τέλειος σκύλος.
Μας έπεισε τέλος πως δεν είναι κατακριτέο να δώσουμε το σκύλο μας. Μας είπε πως οι σχέσεις με τα σκυλιά δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και στις τελευταίες αν διαπιστώσεις πως δεν ταιριάζεις με κάποιον, απλά χωρίζεις - όσο και αν τον αγαπάς ή τον αγάπησες στο παρελθόν. Πολλές φορές είναι η καλύτερη λογική επιλογή που εξασφαλίζει καλύτερο μέλλον και για τα δύο μέρη ακόμα και για σχέσεις ή γάμους, γιατί να μην είναι λοιπόν έτσι και για τη σχέση μας με ένα σκύλο?
Επομένως, οι επιλογές που έχουμε είναι εξής δύο μόνο:
1. Συνυπάρχουμε με το Μάρλευ και κάνουμε ότι μπορούμε για να περνάμε όσο γίνεται καλύτερα και εμείς και αυτός, γνωρίζοντας ότι τα όρια θα είναι στενά.
2. Ψάχνουμε να το δώσουμε κάπου που θα είναι καλά για αυτόν – όχι να τον ξεφορτωθούμε.
Έχω ακούσει τερατολογίες ότι ο Μάρλευ θα φάει το οποιοδήποτε νέο αφεντικό και διάφορα άλλα με τη Δάφνη να τα πιστεύει ακράδαντα.
Η αλήθεια είναι πως ο Μάρλευ δεν είναι εύκολος σκύλος, αλλά στον κατάλληλο χώρο και με τον κατάλληλο άνθρωπο θα γίνει αστέρι.
Άλλωστε είναι κούκλος και πολύ καλός όταν δεν κάνει βλακείες, αλλά τις βλακείες τις κάνει κυρίως επειδή είναι μέσα σε διαμέρισμα ενώ η φύση αυτού του σκύλου είναι να ζει έξω. Και επειδή μαζί μας δεν ξεκίνησε σωστά – δεν ξέραμε.
Για να κλείσω αυτή την τεράστια τοποθέτηση:
Αν κάποιος από εσάς έχει υπ’ όψη του κάποια καλή ιδέα: Κάπου όπου θα δώσουμε το σκύλο μας και θα περάσει αυτός καλά, αλλά θα τον χαρεί και ο νέος ιδιοκτήτης, ας μας το προτείνει.
Εμείς ψάχνουμε ήδη.
Αν δεν βρούμε τον κατάλληλο άνθρωπο, θα τον κρατήσουμε εμείς και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μειώσουμε τα αρνητικά για όλους μας.
Θανάση...ειλικρινά δεν βρίσκω τι να πω.
Είναι απόλυτα κατανοητή και ξεκάθαρη η θέση σας. Μπράβο σε σας, για την ωριμότητα των σκέψεών σας και μπράβο και στον εκπαιδευτή σας για τις συμβουλές του.
Κανένας μας δεν θα κατέκρινε ποτέ, την απόφασή σας να δώσετε τον Μάρλευ. Και εύχομαι πραγματικά, να βρει τελικά τον δάσκαλό του. Φαντάσου, ότι σε άλλα χέρια, αγαπητέ Θανάση, ο σκύλος αυτός, θα έβλεπε ήδη τα ραδίκια ανάποδα, είτε από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες, είτε ζώντας ως αδέσποτος. Εχετε κάνει τα πάντα γι'αυτόν και είναι σίγουρα προς τιμήν σας.
Μακάρι να βρει γρήγορα, τον κατάλληλο γι'αυτόν ιδιοκτήτη κι εσείς μόλις και αν και όταν μπορέσετε πάλι, την κουνιστή ουρά, που τόσο επιθυμείτε. Το σπίτι σας ΠΡΕΠΕΙ, να αποκτήσει τον σκύλο των ονείρων του
Είναι απόλυτα κατανοητή και ξεκάθαρη η θέση σας. Μπράβο σε σας, για την ωριμότητα των σκέψεών σας και μπράβο και στον εκπαιδευτή σας για τις συμβουλές του.
Κανένας μας δεν θα κατέκρινε ποτέ, την απόφασή σας να δώσετε τον Μάρλευ. Και εύχομαι πραγματικά, να βρει τελικά τον δάσκαλό του. Φαντάσου, ότι σε άλλα χέρια, αγαπητέ Θανάση, ο σκύλος αυτός, θα έβλεπε ήδη τα ραδίκια ανάποδα, είτε από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες, είτε ζώντας ως αδέσποτος. Εχετε κάνει τα πάντα γι'αυτόν και είναι σίγουρα προς τιμήν σας.
Μακάρι να βρει γρήγορα, τον κατάλληλο γι'αυτόν ιδιοκτήτη κι εσείς μόλις και αν και όταν μπορέσετε πάλι, την κουνιστή ουρά, που τόσο επιθυμείτε. Το σπίτι σας ΠΡΕΠΕΙ, να αποκτήσει τον σκύλο των ονείρων του
Θες να μας πεις τα ονοματα των εκπαιδευτών που εχετε δει;
(Και βαλτε και καμια φωτο του. Όλο μαρλευ ακουω και μαρλευ δε βλέπω.)
(Και βαλτε και καμια φωτο του. Όλο μαρλευ ακουω και μαρλευ δε βλέπω.)
Εδώ betty έχει μπόλικες: http://www.dogforum.gr/v3/εμείς.και.τα.σκυλιά.μας-13/ο.μάρλεϋ.κι.εμείς-27166/
