Έχω έναν αρσενικό σκύλο 2 χρόνων, ημίαμο, μοιάζει πολύ με γερμανικό ποιμενικό, αρκετά μεγαλόσωμο (40 κιλά).
Έχουμε αρκετά προβλήματα από άποψη συμπεριφοράς, τα οποία όμως προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε όσο μπορούμε. Ξεκίνησε ως πολύ κυριαρχικό κουτάβι, ζωηρό, απείθαρχο, αλλά έχει γίνει επιθετικός σε απρόβλεπτες -για εμάς- στιγμές.
Έχει επιτεθεί σε εμένα (που είμαι, θεωρητικά, το αφεντικό του) δύο φορές (και τις δύο σε σχέση με το φαγητό του, η δεύτερη όμως πρέπει να ήταν διόρθωση).
Τον σκύλο τον πήγαμε για εκπαίδευση όταν ήταν 5 μηνών (και μετά από την πρώτη του επίθεση σε μενα) όμως δεν καταφέραμε να λύσουμε το πρόβλημα.
Το θέμα μου είναι ότι ενώ τους τελευταίους μήνες ο σκύλος έχει βελτιωθεί ανέλπιστα πολύ σε σχέση με το παρελθόν και πίστευα πώς θα μπορέσουμε να βρουμε έναν τρόπο συμβίωσης, δεχόμενοι πως έχουμε ένα "δύσκολο" σκυλί, πριν λίγες μέρες επιτέθηκε σε ένα φιλικό πρόσωπο (που πριν λίγο τον χάιδευε) και έπεσα από τα σύννεφα, δεν το περίμενα καθόλου.
Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν μπορώ να τον κουμαντάρω σε περίπτωση που επιτεθεί σε εμένα ή στην αδερφή μου που μένουμε μαζί και δεν τον χειρίζεται καλά ή ακόμα χειρότερα, αν αγριέψει στην αδερφή μου και είναι μόνη της.
Μου έχουν προτείνει πολλές λύσεις, από να τον αμολήσω σε ένα βουνό μέχρι να του κάνω ευθανασία κι εγώ δεν ξέρω καθόλου τι να κάνω πια... Δεν συμπαθεί τους ξένους και δεν θα μπορέσει να συμβιώσει με κάποιον ξένο αν τον δώσω (θα είναι και επικίνδυνος)
Τον σκύλο τον λατρεύω πραγματικά και θέλω να κάνω ότι μπορώ καλύτερο για αυτόν, όμως δεν τον εμπιστεύομαι πλέον όπως έχουν τα πράγματα, ούτε και τον εαυτό μου απέναντί του.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω κάποια ιδέα που να μπορεί να δώσει λύση.
Έχουμε αρκετά προβλήματα από άποψη συμπεριφοράς, τα οποία όμως προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε όσο μπορούμε. Ξεκίνησε ως πολύ κυριαρχικό κουτάβι, ζωηρό, απείθαρχο, αλλά έχει γίνει επιθετικός σε απρόβλεπτες -για εμάς- στιγμές.
Έχει επιτεθεί σε εμένα (που είμαι, θεωρητικά, το αφεντικό του) δύο φορές (και τις δύο σε σχέση με το φαγητό του, η δεύτερη όμως πρέπει να ήταν διόρθωση).
Τον σκύλο τον πήγαμε για εκπαίδευση όταν ήταν 5 μηνών (και μετά από την πρώτη του επίθεση σε μενα) όμως δεν καταφέραμε να λύσουμε το πρόβλημα.
Το θέμα μου είναι ότι ενώ τους τελευταίους μήνες ο σκύλος έχει βελτιωθεί ανέλπιστα πολύ σε σχέση με το παρελθόν και πίστευα πώς θα μπορέσουμε να βρουμε έναν τρόπο συμβίωσης, δεχόμενοι πως έχουμε ένα "δύσκολο" σκυλί, πριν λίγες μέρες επιτέθηκε σε ένα φιλικό πρόσωπο (που πριν λίγο τον χάιδευε) και έπεσα από τα σύννεφα, δεν το περίμενα καθόλου.
Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν μπορώ να τον κουμαντάρω σε περίπτωση που επιτεθεί σε εμένα ή στην αδερφή μου που μένουμε μαζί και δεν τον χειρίζεται καλά ή ακόμα χειρότερα, αν αγριέψει στην αδερφή μου και είναι μόνη της.
Μου έχουν προτείνει πολλές λύσεις, από να τον αμολήσω σε ένα βουνό μέχρι να του κάνω ευθανασία κι εγώ δεν ξέρω καθόλου τι να κάνω πια... Δεν συμπαθεί τους ξένους και δεν θα μπορέσει να συμβιώσει με κάποιον ξένο αν τον δώσω (θα είναι και επικίνδυνος)
Τον σκύλο τον λατρεύω πραγματικά και θέλω να κάνω ότι μπορώ καλύτερο για αυτόν, όμως δεν τον εμπιστεύομαι πλέον όπως έχουν τα πράγματα, ούτε και τον εαυτό μου απέναντί του.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω κάποια ιδέα που να μπορεί να δώσει λύση.
