Εξημερωμένη Ήρα
- Thread starter harryf3
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ωραίο κείμενο! Με τον φίλο μου έχουμε κάνει συζητήσεις επί του θέματος, χωρίς να έχουμε καταλήξει κάπου. Μένουμε και εμείς με τα ερωτηματικά...
Κάποιες φορές που ο Lupus γαυγίζει και του λέω να σταματήσει για να μην ενοχληθούν οι γείτονες, περνάει από το μυαλό μου οτί καταπιέζω τα ένστικτα του. Δυστυχώς κερδίζουν οι γείτονες!
Κάποιες φορές που ο Lupus γαυγίζει και του λέω να σταματήσει για να μην ενοχληθούν οι γείτονες, περνάει από το μυαλό μου οτί καταπιέζω τα ένστικτα του. Δυστυχώς κερδίζουν οι γείτονες!
Πραγματικά πολύ ωραίο το κείμενο και ο προβληματισμός σου. Μου φαίνεται ότι γενικότερα έχουμε ανάγκη κάποιες φορές να βλέπουμε τα πράγματα με άλλη οπτική γωνία, αν και πλέον συμβαίνει σπάνια στη καθημερινότητά μας...
Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω είναι αν έχει παίξει ρόλο στη θεώρηση που παρουσιάζεις η ενασχολησή σου με τα αγροτικά θέματα και η -κατά κάποιο τρόπο- επιστροφή σου στη φύση. Θα μπορούσες να γράψεις το ίδιο κείμενο αν δεν είχες ασχοληθεί με τη φύση;
Μαρια, λες ότι η μονη εναλλακτικη που ειχαν τα σκυλια σου ηταν ο δρομος, και ετσι κι εγω θα μπορουσα να επαναλαβω αυτό που ειπε καποτε παλια ο φιλος Κοκονης, ότι η εναλλακτικη «καριερα» της Ηρας θα ηταν να φυλαει καμια μαντρα, και να δικαιολογήσω ετσι οποιονδηποτε εγκλεισμο και καταπιεση, ενισχυοντας τις όποιες αποφασεις και από το στερεοτυπο ότι ο σκυλος είναι ευτυχισμενος μονο κοντα στον ανθρωπο του και όλα τα άλλα είναι απλά αλατοπιπερο, και να πιστευω αυτό που θελω να πιστευω και να τα μεταφραζω όλα όπως με βολευουν, και ετσι να γλυτωνω από τον μεγαλο καποιες φορες κοπο που κανω για την ευζωια της, γιατι εκτος από την Ηρα εχω και μια δουλεια, ένα σπιτι και μια οικογενεια να «κινησω», και όλα είναι μια χαρα.
Φωτη, την σκυλα μου την πηρα όταν αρχισα να ασχολουμαι με τα αγροτικα για να με συνοδευει. Αλλιως πιθανοτατα θα ειχα μεινει με το μινι πινσερ που ηδη ειχα. Λογω της συνεχους επαφης με τη φυση μπορω να δω πολύ ευκολα την διαφορά στην ψυχολογια των σκυλιων μου στη φυση και στην πολη. Βεβαια στην λυκαινα είναι πολύ πιο εντονη, και πιστευω ότι δεν καταπιεζονται όλα τα σκυλια το ιδιο όταν είναι κλεισμενα σε ένα διαμερισμα.
Φωτη, την σκυλα μου την πηρα όταν αρχισα να ασχολουμαι με τα αγροτικα για να με συνοδευει. Αλλιως πιθανοτατα θα ειχα μεινει με το μινι πινσερ που ηδη ειχα. Λογω της συνεχους επαφης με τη φυση μπορω να δω πολύ ευκολα την διαφορά στην ψυχολογια των σκυλιων μου στη φυση και στην πολη. Βεβαια στην λυκαινα είναι πολύ πιο εντονη, και πιστευω ότι δεν καταπιεζονται όλα τα σκυλια το ιδιο όταν είναι κλεισμενα σε ένα διαμερισμα.
αυτές είναι σκέψεις που μου δημιουργούνται κι έμeνα ανa καιρούς...
κι ας είναι ο σκύλος μου απίστευτα ανθρωποκεντρικός κι ας ήταν και πρώην αδέσποτο..
κι ας έχει και ένα καρο αλλα κοινωνικά μη επιθυμητά "κουσουρακια".
θα θελα πολύ να είχα κι εγώ ένα αγρόκτημα με μεγάλη έκταση γης και μια μικρή αγέλη
(σε λογικά πλαίσια ας πούμε μέχρι 4 σκυλιά)
αυτό που λες το συνειδητοποίησα το καλοκαίρι που ήμασταν σε camping και ο μικρός βρέθηκε ας πούμε για πολλές μέρες κοντά στην φύση...
παρατηρήσαμε μεγάλες διαφορες θα σας πω μια πολύ μικρή λεπτομέρεια.
ο σκύλος άρχισε να χρησιμοποιεί την μύτη του μύριζε συνεχεια...
με το κεφάλι πάνω και μύριζε τον αέρα εδώ στην "τσιμεντούπολη" το κάνει σπανια kia υτό είναι σχεδόν μονο όταν βρέχει.
ήταν πιο ήρεμος, πιο σκύλος δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε
οι τύψεις με πιάνουν ακόμα παραπάνω και ακόμα και χτες το βραδυ πάλι συζητούσα αλλα σχεδόν μονολογούσα
ποσο θα ήθελα να προσφέρω στον μικρό ένα φιλαράκι για παρέα.
αλλα αυτή την στιγμή σωματικά δεν μπορώ δεν έχω την φυσική αντοχή - δύναμη να κάνω κουμάντο 2 σκυλιά στην βόλτα
που θα ξεπερνούν το σωματικό μου βάρος και μάλιστα το ένα έχει ήδη τα θεματάκια του.
κι επειδή κάθε φορα καταλήγω σε άτοπο και ήδη έχω πολλά στόματα να φροντίσω και να ταΐσω (+3 γατιά)
ονειροπολώ με τα ματια καρφωμένα στο υπερπέραν.:x:
κι ας είναι ο σκύλος μου απίστευτα ανθρωποκεντρικός κι ας ήταν και πρώην αδέσποτο..
κι ας έχει και ένα καρο αλλα κοινωνικά μη επιθυμητά "κουσουρακια".
θα θελα πολύ να είχα κι εγώ ένα αγρόκτημα με μεγάλη έκταση γης και μια μικρή αγέλη
(σε λογικά πλαίσια ας πούμε μέχρι 4 σκυλιά)
αυτό που λες το συνειδητοποίησα το καλοκαίρι που ήμασταν σε camping και ο μικρός βρέθηκε ας πούμε για πολλές μέρες κοντά στην φύση...
παρατηρήσαμε μεγάλες διαφορες θα σας πω μια πολύ μικρή λεπτομέρεια.
ο σκύλος άρχισε να χρησιμοποιεί την μύτη του μύριζε συνεχεια...
με το κεφάλι πάνω και μύριζε τον αέρα εδώ στην "τσιμεντούπολη" το κάνει σπανια kia υτό είναι σχεδόν μονο όταν βρέχει.
ήταν πιο ήρεμος, πιο σκύλος δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε
οι τύψεις με πιάνουν ακόμα παραπάνω και ακόμα και χτες το βραδυ πάλι συζητούσα αλλα σχεδόν μονολογούσα
ποσο θα ήθελα να προσφέρω στον μικρό ένα φιλαράκι για παρέα.
αλλα αυτή την στιγμή σωματικά δεν μπορώ δεν έχω την φυσική αντοχή - δύναμη να κάνω κουμάντο 2 σκυλιά στην βόλτα
που θα ξεπερνούν το σωματικό μου βάρος και μάλιστα το ένα έχει ήδη τα θεματάκια του.
κι επειδή κάθε φορα καταλήγω σε άτοπο και ήδη έχω πολλά στόματα να φροντίσω και να ταΐσω (+3 γατιά)
ονειροπολώ με τα ματια καρφωμένα στο υπερπέραν.:x:
Θα μπορούσα να βάλω τα κλάματα με το κείμενο σου..... αλλά δε θα το κάνω 
Είναι ακριβώς αυτό που νιώθω όταν παίρνω τον Άφρο από το κτήμα. Να εγκλωβίσω αυτή την αστείρευτη ενέργεια μέσα σε 4 τοίχους? Τί κι αν αφιερώνω ώρες της ημέρας σε βόλτες και τρέξιμο. Όταν τον βλέπω στο κτήμα από το πρωί μεχρι το βράδυ να γαζώνει 7 στρέματα ασταμάτητα. Όταν τον αφήνω εκεί όμως το βλάπω στο βλέμμα του, το νιώθω στην ενέργειά του, θέλει να είμαστε μαζί. Μαζί παντού!
Κάποιες στιγμές επιπλήτω τον εαυτό μου για την εγωιστική πλευρά του. Πως επιτρέπω αυτή την άγρια φύση να υποτάσετε στον ανθρώπινο τρόπο ζωής, στα πρέπει και μη όπως είπες.
Και μέσα σε όλες αυτες τις σκέψεις είναι σα να μπήγω ένα μαχαίρι στη καρδια μου, γιατί δε ξέρω, δε μπορώ να είμαι σίγουρη τί πραγματικά θέλει ο φίλος μου! και το κείμενο σου έστρειψε αυτό το μαχαίρι και πονέσε περισσότερο αυτός ο προβληματισμός μου.
Είναι ακριβώς αυτό που νιώθω όταν παίρνω τον Άφρο από το κτήμα. Να εγκλωβίσω αυτή την αστείρευτη ενέργεια μέσα σε 4 τοίχους? Τί κι αν αφιερώνω ώρες της ημέρας σε βόλτες και τρέξιμο. Όταν τον βλέπω στο κτήμα από το πρωί μεχρι το βράδυ να γαζώνει 7 στρέματα ασταμάτητα. Όταν τον αφήνω εκεί όμως το βλάπω στο βλέμμα του, το νιώθω στην ενέργειά του, θέλει να είμαστε μαζί. Μαζί παντού!
Κάποιες στιγμές επιπλήτω τον εαυτό μου για την εγωιστική πλευρά του. Πως επιτρέπω αυτή την άγρια φύση να υποτάσετε στον ανθρώπινο τρόπο ζωής, στα πρέπει και μη όπως είπες.
Και μέσα σε όλες αυτες τις σκέψεις είναι σα να μπήγω ένα μαχαίρι στη καρδια μου, γιατί δε ξέρω, δε μπορώ να είμαι σίγουρη τί πραγματικά θέλει ο φίλος μου! και το κείμενο σου έστρειψε αυτό το μαχαίρι και πονέσε περισσότερο αυτός ο προβληματισμός μου.
"Εσείς δηλαδή, προβληματίζεστε όντως τόσο πολύ, για την ζωή που τους προσφέρετε!!!
Τι να πω;
Εγώ πάλι καθόλου. Ούτε το σκέφτομαι σε τόσο βάθος..."
αρχιζω να διαβαζω το κειμενο...μπενω στο κλημα...και στο τελος "ξυπναω"... μια χαρα το βλεπω το τζοϊσι,γιατι να σκαω?
θα μας φανε τα αν,οτι κανουμε για να ειναι ευχαριστημενα καλο ειναι και το να ειναι γυρο μας συνιθως ειναι αυτο που θελουν περισσοτερο απ ολα.
Τι να πω;
Εγώ πάλι καθόλου. Ούτε το σκέφτομαι σε τόσο βάθος..."
αρχιζω να διαβαζω το κειμενο...μπενω στο κλημα...και στο τελος "ξυπναω"... μια χαρα το βλεπω το τζοϊσι,γιατι να σκαω?
θα μας φανε τα αν,οτι κανουμε για να ειναι ευχαριστημενα καλο ειναι και το να ειναι γυρο μας συνιθως ειναι αυτο που θελουν περισσοτερο απ ολα.
Εξαιρετικο κειμενο αλλα δεν θα το περιορισω αποκλειστικα στα σκυλια και θα πω, ποσοι απο εμας δεν νιωθουμε σαν την Ηρα, ποσοι λατρευουμε πραγματικα τον καναπε και το διαμερισμα (και δεν μιλαω για εμενα διοτι τα δικα μου δεδομενα αλλαξαν προσφατα)?
Θεωρω λοιπον διασκεδαζοντας λιγο, το ρομαντικο υφος πολλων απο εμας οτι, ολοι, ανθρωποι και ζωα, τραβαμε ενα-καποιο ζορι σε αυτη τη ζωη σε καποιους τομεις, αλλοι μικροτερο, αλλοι μεγαλυτερο, λογω τυχης, συνθηκων, συγκυριων και πολλων αλλων παραγοντων! Για τα δεδομενα τα δικα μου ας πουμε και για τις επιλογες που ειχα να κανω στη ζωη μου διαλεξα αυτο που πιστεψα οτι ειναι το καλυτερο για εμενα και μεσα απο αυτο νιωθω καλα, νιωθω ευτυχισμενος θα πω. Ε, της Ηρας της ελαχε αυτο, να "ζοριζεται" λιγο στην πολη οπως πιστευει ο κηδεμονας της.
Επειδη ομως η Ηρα και η καθε Ηρα δεν ειναι ικανη να κανει τετοιες επιλογες για τον εαυτο της και τη συνολικη ποιοτητα της διαβιωσης της και για τα δεδομενα της δικης της ζωης, ο Αρης διαλεξε με πολυ αγαπη το που θα βρισκεται και το πως θα ζει η Ηρα. Δεν την λυπαμαι καθολου οταν βρισκεται στο διαμερισμα, κι ας καταπιεζεται και λιγο οπως λες, το αγριο ενστικτο της. Ετσι πρεπει μαλλον, ετσι ειναι καλυτερα γι αυτην πρωτα απο ολους!
Θεωρω λοιπον διασκεδαζοντας λιγο, το ρομαντικο υφος πολλων απο εμας οτι, ολοι, ανθρωποι και ζωα, τραβαμε ενα-καποιο ζορι σε αυτη τη ζωη σε καποιους τομεις, αλλοι μικροτερο, αλλοι μεγαλυτερο, λογω τυχης, συνθηκων, συγκυριων και πολλων αλλων παραγοντων! Για τα δεδομενα τα δικα μου ας πουμε και για τις επιλογες που ειχα να κανω στη ζωη μου διαλεξα αυτο που πιστεψα οτι ειναι το καλυτερο για εμενα και μεσα απο αυτο νιωθω καλα, νιωθω ευτυχισμενος θα πω. Ε, της Ηρας της ελαχε αυτο, να "ζοριζεται" λιγο στην πολη οπως πιστευει ο κηδεμονας της.
Επειδη ομως η Ηρα και η καθε Ηρα δεν ειναι ικανη να κανει τετοιες επιλογες για τον εαυτο της και τη συνολικη ποιοτητα της διαβιωσης της και για τα δεδομενα της δικης της ζωης, ο Αρης διαλεξε με πολυ αγαπη το που θα βρισκεται και το πως θα ζει η Ηρα. Δεν την λυπαμαι καθολου οταν βρισκεται στο διαμερισμα, κι ας καταπιεζεται και λιγο οπως λες, το αγριο ενστικτο της. Ετσι πρεπει μαλλον, ετσι ειναι καλυτερα γι αυτην πρωτα απο ολους!
Last edited:
Αρη,
Μέσα στην τεράστια πίεση της καθημερινότητας, που περνάω τις τελευταίες εβδομάδες... δεν θα μπορούσα να μην σταθώ, έστω για λίγο, στο έξοχο κείμενο, στο βαθύ προβληματισμό και στις παράπλευρες σκέψεις που δημιουργεί η περιγραφή σου...
Καταρχήν, να σε ευχαριστήσω θερμά, μιάς και παρόμοια κείμενα δεν γράφονται εύκολα στις μέρες που ζούμε!!! Και να σχολιάσω λίγο (κατά τη "στατιστική" μου συνήθεια)...
Θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο (ή βιβλία - και, όντως, έχουν γραφτεί καποια), αλλά δεν είναι τώρα η ώρα... πολύ βιαστικά, λοιπόν, να πω δυό - τρία λόγια κι εγώ...
Για τη σκύλα σου και το σκυλάκο μου... για τον οποίο, πρώτος απ' όλους, μου τηλεφώνησες για να κουβεντιάσμουμε "μερικά πράγματα"... στο "χρωστάω"...
2. Απότι φαίνεται, same here... "σύμφωνα με τις γραφές" (και τώρα πλέον, live) και ο κούταβός μου, όταν σκοτεινιάζει, μεταμορφώνεται... έστω και στα "ορεινά" της πρωτεύουσας... και τότε, καθόμαστε και κουβεντιάζουμε (και όχι πάντα μόνοι μας): Ο μικρός μας έχει, σίγουρα, δυό όψεις... δεν ακολουθεί τους διάφορους τόνους του γκρί, αλλά (όπως και η Ηρα) έχει μόνο "μαύρο" - "άσπρο"... και νιώθεις ότι κάτι βράζει μέσα του, ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένος και λαγοκοιμάται... ναι, η όψη που κανείς δεν θέλει να γνωρίσει... και, όσο ο χώρος (και τα πρόσωπα) διαφοροποιείται (και δεν είναι πια ο δικός του, αλλά κάποιος νέος χώρος), τόσο περισσότερο αρχίζει κανείς και μιλάει για το "δαιμόνιο"...
3. Θα σου πω ένα πράγμα: Οταν ο μικρός μας έκελισε τους 6 μήνες, η γυναίκα μου, για πρώτη φορά (μετά από καιρό) δέχτηκε να αφήνει ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα, για να μπαίνει λίγος καθαρός αέρας!
Οσο για το "πρόθυμος"... νομίζω ότι είναι μάλλον υπερτιμημένη λέξη (understatement), σε σχέση με αυτό που νιώθει η Ήρα και ο μικρός μου...
4. Να σου το απομυθοποιήσω λιγάκι? Δεν απορώ: Φυλάει το μέρος κι εσένα!
Τα αρχέγονα ένστικτα επέβαλαν πάντοτε την αποφυγή άσκοπου τραυματισμού... και σε τέτοια "σκηνικά", τα ένστικτα αυτά επανέρχονται, σαν να ζούσε χτες στη μητέρα φύση...
5. Ακριβώς... σαν να έγραψα εγώ αυτή τη φράση!!! Αυτό νιώθω κι εγώ και αυτό προσπαθώ: Κάποια στιγμή, να τον καταπλήξω με την ανωτερότητά μου... και, ξέρεις κάτι? Το περιμένει πως και πως! Σαν να με παρακαλάει, σαν να με βοηθάει να γίνω περισσότερο αρχηγός...
6. Αυτό είναι πολύ βασικό... να μην ξέρεις τι είναι αυτό που δεν ξέρεις!
Και όχι μόνο εσύ, αλλά και άλλοι, έμπειροι άνθρωποι...
Να υπάρχει "κάτι" και να προσπαθείς να το μάθεις... και να το ψάχνεις, να μελετάς, να βλέπεις, να συζητάς... και πάλι, να σου λείπουν πράγματα... κάτι μα μην "δένει"... όση βοήθεια (και από όποιον) να παίρνεις... και, η μόνη σου ελπίδα να είναι να ξαναγυρνάς με προσδοκία στον ίδιο το σκύλο σου... μήπως βρει ένα τρόπο και "σου εξηγήσει"...
Και αυτό είναι που αποκαλώ καμμιά φορά "το μαγικό ταξίδι με το σκύλο"...
7. ...γιατί δεν γίνεται διαφορετικά... με τα σκυλιά που "έχουμε μπλέξει", είναι μονόδρομος... οφείλουμε να μάθουμε όλοι, όπως έμαθες εσύ...
8. Επ' αυτού, δεν νομίζω ότι έχω γράψει τα πάντα... εντάξει, δεν έχω βρεθεί (ακόμα) στο νοσοκομείο... αλλά, τα πόδια μου, τα χέρια μου, η μέση μου, μαρτυρούν τη στενή αυτή επαφή... και πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα!!!
9. Η φάση αυτή μου έχει, επίσης, συμβεί 2-3 φορές, σε διάφορες ηλικίες...
Σε όλες αυτές τις φορές, πάντα βρέθηκα ξαπλωμένος (εκτός από μία, που "νίκησα" οριακά), με τον κούταβο από πάνω μου... και πάντα το στόμα του βρισκόταν λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου...
Και πάντα... το στόμα αυτό ήταν ερμητικά κλειστό και σε κατεύθυνση μακριά από εμένα... χωρίς να χορέψει ποτέ το χορό του νικητή... αλλά με ένα θλιμμένο βλέμμα: "Εσύ δεν θα το ξανακάνεις αυτό ποτέ... κι εγώ, πάντα, θα σου δώσω αυτό που θέλεις, αρκεί να μου το ζητήσεις"...
Μας καθοδηγούν τα σκυλιά μας, Αρη... και όσο πιο "ακατέργαστα", τόσο περισσότερο μας καθοδηγούν...
10. Εντάξει, στην περίπτωσή μου... ας γίνει 3 ετών και βλέπουμε...
Γιατί, όσο οι "άλλοι" λένε πως, μεγαλώνοντας σκληραίνει και γίνεται (ακόμα πιο) δύσκολος... εγώ βλέπω πως (οριακά - αργά) μαλακώνει, στρογγυλεύει, δένεται, ξεκαθαρίζει πράγματα μέσα του...
11. Εδώ (μέχρι στιγμής) έχουμε μιά διαφοροποίηση: Μπορεί να ζει ανάμεσα σε ανθρώπους "που ξέρουν" (βασικό!)... μπορεί να ζει ανάμεσα σε ανθρώπους "που ξέρει" (δευτερεύον, αλλά πολύ σημαντικό!)... μπορεί να περνάει αδιάφορος ανάμεσα σε όλους (σχεδόν) τους ανθρώπους... και, νομίζω, μάλλον δεν θα αλλάξει μέχρι τα 3 χρόνια του...
Και, όση κοινωνικοποίηση να έχει πάρει, το θεματάκι του είναι με άλλα, μεγαλόσωμα - αρσενικά - κυριαρχικά σκυλιά... με φωτεινή εξαίρεση όλα τα αδέσποτα (ή χαμένα) σκυλιά...
Τώρα, αν αυτό το θεωρείς "εξημέρωση"... τότε και ο δικός μου είναι εξημερωμένος!
12. Ναι... η εξημέρωση (τείνω να πιστεύω) είναι μιά βιαιη διαδικασία...
Δεν το ήξερα ούτε εγώ...
Μεγάλη κουβέντα είχε πει τότε ο Κοκόνης και θα συμφωνήσω... υπάρχουν σκυλιά που, αν δεν "φτύσεις αίμα" μαζί τους, η εναλλακτική καριέρα τους είναι ακριβώς εκεί... δεν μπορεί να γίνει αλλιώς!
Και μη τολμήσεις να με ρωτήσεις, τώρα: "αφού το ξέρεις αυτό, γιατί απέκτησες το συγκεκριμένο σκυλι?"...
Μέσα στην τεράστια πίεση της καθημερινότητας, που περνάω τις τελευταίες εβδομάδες... δεν θα μπορούσα να μην σταθώ, έστω για λίγο, στο έξοχο κείμενο, στο βαθύ προβληματισμό και στις παράπλευρες σκέψεις που δημιουργεί η περιγραφή σου...
Καταρχήν, να σε ευχαριστήσω θερμά, μιάς και παρόμοια κείμενα δεν γράφονται εύκολα στις μέρες που ζούμε!!! Και να σχολιάσω λίγο (κατά τη "στατιστική" μου συνήθεια)...
Θα μπορούσε να γραφτεί βιβλίο (ή βιβλία - και, όντως, έχουν γραφτεί καποια), αλλά δεν είναι τώρα η ώρα... πολύ βιαστικά, λοιπόν, να πω δυό - τρία λόγια κι εγώ...
Για τη σκύλα σου και το σκυλάκο μου... για τον οποίο, πρώτος απ' όλους, μου τηλεφώνησες για να κουβεντιάσμουμε "μερικά πράγματα"... στο "χρωστάω"...
1. Να τα εκατοστήσεις, Αρη... και, αν χρειαστείς κάποια μικρή βοήθεια, στη συντήρηση (ή στη φύλαξη!), εδώ είμαστε!
2. Απότι φαίνεται, same here... "σύμφωνα με τις γραφές" (και τώρα πλέον, live) και ο κούταβός μου, όταν σκοτεινιάζει, μεταμορφώνεται... έστω και στα "ορεινά" της πρωτεύουσας... και τότε, καθόμαστε και κουβεντιάζουμε (και όχι πάντα μόνοι μας): Ο μικρός μας έχει, σίγουρα, δυό όψεις... δεν ακολουθεί τους διάφορους τόνους του γκρί, αλλά (όπως και η Ηρα) έχει μόνο "μαύρο" - "άσπρο"... και νιώθεις ότι κάτι βράζει μέσα του, ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένος και λαγοκοιμάται... ναι, η όψη που κανείς δεν θέλει να γνωρίσει... και, όσο ο χώρος (και τα πρόσωπα) διαφοροποιείται (και δεν είναι πια ο δικός του, αλλά κάποιος νέος χώρος), τόσο περισσότερο αρχίζει κανείς και μιλάει για το "δαιμόνιο"...
3. Θα σου πω ένα πράγμα: Οταν ο μικρός μας έκελισε τους 6 μήνες, η γυναίκα μου, για πρώτη φορά (μετά από καιρό) δέχτηκε να αφήνει ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα, για να μπαίνει λίγος καθαρός αέρας!
Οσο για το "πρόθυμος"... νομίζω ότι είναι μάλλον υπερτιμημένη λέξη (understatement), σε σχέση με αυτό που νιώθει η Ήρα και ο μικρός μου...
4. Να σου το απομυθοποιήσω λιγάκι? Δεν απορώ: Φυλάει το μέρος κι εσένα!
Τα αρχέγονα ένστικτα επέβαλαν πάντοτε την αποφυγή άσκοπου τραυματισμού... και σε τέτοια "σκηνικά", τα ένστικτα αυτά επανέρχονται, σαν να ζούσε χτες στη μητέρα φύση...
5. Ακριβώς... σαν να έγραψα εγώ αυτή τη φράση!!! Αυτό νιώθω κι εγώ και αυτό προσπαθώ: Κάποια στιγμή, να τον καταπλήξω με την ανωτερότητά μου... και, ξέρεις κάτι? Το περιμένει πως και πως! Σαν να με παρακαλάει, σαν να με βοηθάει να γίνω περισσότερο αρχηγός...
6. Αυτό είναι πολύ βασικό... να μην ξέρεις τι είναι αυτό που δεν ξέρεις!
Και όχι μόνο εσύ, αλλά και άλλοι, έμπειροι άνθρωποι...
Να υπάρχει "κάτι" και να προσπαθείς να το μάθεις... και να το ψάχνεις, να μελετάς, να βλέπεις, να συζητάς... και πάλι, να σου λείπουν πράγματα... κάτι μα μην "δένει"... όση βοήθεια (και από όποιον) να παίρνεις... και, η μόνη σου ελπίδα να είναι να ξαναγυρνάς με προσδοκία στον ίδιο το σκύλο σου... μήπως βρει ένα τρόπο και "σου εξηγήσει"...
Και αυτό είναι που αποκαλώ καμμιά φορά "το μαγικό ταξίδι με το σκύλο"...
7. ...γιατί δεν γίνεται διαφορετικά... με τα σκυλιά που "έχουμε μπλέξει", είναι μονόδρομος... οφείλουμε να μάθουμε όλοι, όπως έμαθες εσύ...
8. Επ' αυτού, δεν νομίζω ότι έχω γράψει τα πάντα... εντάξει, δεν έχω βρεθεί (ακόμα) στο νοσοκομείο... αλλά, τα πόδια μου, τα χέρια μου, η μέση μου, μαρτυρούν τη στενή αυτή επαφή... και πάλι καλά που δεν πάθαμε και τίποτα!!!
9. Η φάση αυτή μου έχει, επίσης, συμβεί 2-3 φορές, σε διάφορες ηλικίες...
Σε όλες αυτές τις φορές, πάντα βρέθηκα ξαπλωμένος (εκτός από μία, που "νίκησα" οριακά), με τον κούταβο από πάνω μου... και πάντα το στόμα του βρισκόταν λίγα εκατοστά από το πρόσωπό μου...
Και πάντα... το στόμα αυτό ήταν ερμητικά κλειστό και σε κατεύθυνση μακριά από εμένα... χωρίς να χορέψει ποτέ το χορό του νικητή... αλλά με ένα θλιμμένο βλέμμα: "Εσύ δεν θα το ξανακάνεις αυτό ποτέ... κι εγώ, πάντα, θα σου δώσω αυτό που θέλεις, αρκεί να μου το ζητήσεις"...
Μας καθοδηγούν τα σκυλιά μας, Αρη... και όσο πιο "ακατέργαστα", τόσο περισσότερο μας καθοδηγούν...
10. Εντάξει, στην περίπτωσή μου... ας γίνει 3 ετών και βλέπουμε...
Γιατί, όσο οι "άλλοι" λένε πως, μεγαλώνοντας σκληραίνει και γίνεται (ακόμα πιο) δύσκολος... εγώ βλέπω πως (οριακά - αργά) μαλακώνει, στρογγυλεύει, δένεται, ξεκαθαρίζει πράγματα μέσα του...
11. Εδώ (μέχρι στιγμής) έχουμε μιά διαφοροποίηση: Μπορεί να ζει ανάμεσα σε ανθρώπους "που ξέρουν" (βασικό!)... μπορεί να ζει ανάμεσα σε ανθρώπους "που ξέρει" (δευτερεύον, αλλά πολύ σημαντικό!)... μπορεί να περνάει αδιάφορος ανάμεσα σε όλους (σχεδόν) τους ανθρώπους... και, νομίζω, μάλλον δεν θα αλλάξει μέχρι τα 3 χρόνια του...
Και, όση κοινωνικοποίηση να έχει πάρει, το θεματάκι του είναι με άλλα, μεγαλόσωμα - αρσενικά - κυριαρχικά σκυλιά... με φωτεινή εξαίρεση όλα τα αδέσποτα (ή χαμένα) σκυλιά...
Τώρα, αν αυτό το θεωρείς "εξημέρωση"... τότε και ο δικός μου είναι εξημερωμένος!
12. Ναι... η εξημέρωση (τείνω να πιστεύω) είναι μιά βιαιη διαδικασία...
Να σε ευχαριστήσω κι εγώ, Τάκη!
Δεν το ήξερα ούτε εγώ...
Θα έλεγα ότι, επειδή ακριβώς έχουμε άλλα θέματα που μας βασανίζουν... αυτοί οι (παιδικοί, ίσως? - και σίγουρα ρομαντικοί!) προβληματισμοί είναι που μας κρατούν "ζωντανούς", μας αποτρέπουν από το να τρελλαθούμε...
Πόσο σε καταλαβαίνω... τώρα πλέον...
Μεγάλη κουβέντα είχε πει τότε ο Κοκόνης και θα συμφωνήσω... υπάρχουν σκυλιά που, αν δεν "φτύσεις αίμα" μαζί τους, η εναλλακτική καριέρα τους είναι ακριβώς εκεί... δεν μπορεί να γίνει αλλιώς!
Και μη τολμήσεις να με ρωτήσεις, τώρα: "αφού το ξέρεις αυτό, γιατί απέκτησες το συγκεκριμένο σκυλι?"...
Κι εγώ, από το ροζ συννεφάκι μου... δεν θα μπορούσα να αλλάξω ούτε μία λέξη!
Last edited:
Γιαννη, θα σταθω σε μερικα μονο κομματια από το εξοχο, όπως παντα, κειμενο σου.
Ετσι ακριβως γινοταν και γινεται ακομα καποιες φορες και με μας. Και το δυσκολο είναι όταν μας κοιτανε στα ματια με απορια ή αγχος με κεινο το βλεμμα που λεει «μα τι θελεις να κανω επιτελους»?
Αρκετες θα ελεγα. Πρωτον εμεις οι ιδιοι σαν ατομα. Μετα οι φυλες των σκυλων μας και οι ηλικιες που τους πηραμε. Αν την Ηρα την επαιρνα 2-3 μηνων, θα ηταν πιθανοτατα καποια πραγματα τελειως διαφορετικα και πιο ομαλα και ευκολα.
Μα δεν χρειαζεται να σε ρωτησω για κατι που εκανα κι εγω εστω και με διαφοροποιησεις, οπότε ξερω την απαντηση. Περα από τους κλασσικους λογους, η αγαπη και ο θαυμασμος για την φυλη, η φυλαξη κλπ κλπ, είναι και η προκληση.
Και, σίγουρα, είναι και αυτό που μου είχε γράψει κάποτε ο (συνονόματός σου) Grifos:
Σε παρακινεί να χαράξεις νέους δρόμους... να αλλάξεις (επιτέλους!) τρόπο διιαβίωσης...
Οπως κι εσένα σε παρακινεί (ή, αν θέλεις, σε βοηθάει) να φτιάξεις καινούργια κτήματα...
Ε, όχι και κάθε μέρα... την αφορμή αυτή την έδωσε το ωραίο κείμενο με τις σκέψεις του Αρη...
Κάθε μέρα σκεφτόμαστε (όλοι, φαντάζομαι) το φόρο που θα πληρώσουμε (λέμε, τώρα), το χαράτσι, τα πάσης φύσεως "μέτρα"... την επιβίωση... τη δική μας και των ζώων μας...
Και, σίγουρα, κάθε μέρα σκεφτόμαστε (κι εμείς τα τετριμμένα)... π.χ. "κατέβα κάτω απ' τον καναπέ, ρε μ@λ$κα!!!"... ή, "άααστοοοο, γιατί θα σου φάω το λαρρύγι!!!"...
Απλά, ο Αρης κι εγώ (αλλά, ας πούμε, και ο ptf και άλλοι - ίσως "ώριμοι νέοι", θα μου πεις?) είμαστε λίγο "περίεργοι τύποι"... τη βρίσκουμε με παρόμοιες συζητήσεις - αναζητήσεις - προσπάθειες - (αναγκαίες) δραστηριότητες... λειτουργεί σαν θάλαμος αποσυμπίεσης...
Δεν την προσπέρασα Αρη.
Απλώς δεν με εκφράζει
Τα σκυλιά μου...ναι...με σιγοντάρουν να κοντρολλάρω το στρες της καθημερινότητάς μου.
Αν επρόκειτο να μου το επιδεινώνουν, σκεφτόμενη συνεχώς όλα αυτά που συζητάτε...sorry αλλά...θα προτιμούσα να μην τα είχα...
Απλώς δεν με εκφράζει
Τα σκυλιά μου...ναι...με σιγοντάρουν να κοντρολλάρω το στρες της καθημερινότητάς μου.
Αν επρόκειτο να μου το επιδεινώνουν, σκεφτόμενη συνεχώς όλα αυτά που συζητάτε...sorry αλλά...θα προτιμούσα να μην τα είχα...
1. Ετσι... αρκεί να είσαι έτοιμος να "ακούσεις"... κι αυτό παίρνει χρόνο!
2. Σίγουρα, χρόνο για μας... για να καταλάβουμε τι δεν έχουμε κάνει με επάρκεια...
3. Τώρα, με τα φλάμπουρα... θίγεις ευαίσθητη χορδή!!!
