Είμαι κατάλληλος χαρακτήρας για ένα Rottweiler;
- Thread starter Asmodeus
- Ημερομηνία δημιουργίας
- Status
Ιστοριούλα σε σεντονάκι:
Πριν από μερικά χρόνια, ένας πελάτης επιστρέφοντας οικογενειακώς (2+6 παιδιά, ναι με βανάκι) από το εξωτερικό "έπεσε" πάνω σε ένα εκτροφείο ChowChow στην Ουγγαρία. Να μην τα πολυλογώ επέστρεψε κατά 1600€ φτωχότερος, με ένα κουτάβι 8 εβδομάδων, με πεντιγκρί και βιβλιάριο με τα πρώτα εμβόλια και την αποπαρασίτωση.
Οι συνθήκες ιδανικές. Σπίτι με κήπο, παιδιά στην εφηβεία, οικονομική άνεση, αγάπη για τα σκυλιά, προθυμία ενημέρωσης. Εμπειρία 0 (ολογράφως μηδεν).
Σε 48 ώρες το κουτάβι άρχισε διάρροιες και εμετούς. Πανικός. 2 κτηνίατροι, 1 κλινική, πλήθος εξετάσεων (όλες καθαρές), 3 διαφορετικές αγωγές (αντιβίωση+ορός, αντιβίωση+ορός+αντιχολερικά, κορτιζόνη+αντιβίωση+ορός+σπασμολυτικά+αντιόξινα). Συμφωνούσαν όλοι πάντως στο "κοτοπουλάκι & ρυζάκι". Τους είπαν θα συνέλθει και τους το έδωσαν πίσω.
Το κουτάβι υποτονικό έως ετοιμοθάνατο.
Μου το έφεραν για να πεθάνει στα χέρια μου, "για να μην το δουν τα παιδιά". Δυο ενήλικες που είχαν μεγαλώσει 6 παιδιά, είχαν πανικοβληθεί από ένα άρρωστο κουτάβι. Δεν ήξεραν πως να επικοινωνήσουν, πως να το "διαβάσουν". Δυσκολευόντουσαν να του δώσουν ακόμη και την αντιβίωση (που κακώς ήταν σε σιρόπι).
Το κράτησα 15 μέρες. Το πήγα στον δικό μου γιατρό. Αλλάξαμε λίγο την αγωγή. Την πρώτη εβδομάδα δεν είδαμε σπουδαία βελτίωση. Μετά ζωντάνεψε.
Όταν ήρθαν να το πάρουν ήταν ένα φυσιολογικό υγιέστατο κουτάβι. Η τελική διάγνωση ασαφής ως συνήθως. Λίγο "τον πείραξαν τα εμβόλια, ήταν λιγότερο από 8 εβδομάδων", λίγο "δεν το έπιασε καλά το αντιπαρασιτικό", λίγο "κάτι έφαγε και τον πείραξε", λίγο "σέρνεται μια άσχημη γαστρεντερίτιδα αυτήν την εποχή", λίγο "η αλλαγή περιβάλλοντος και το άγχος αποχωρισμού" απ' όλα ακούσαμε. Ο καθένας τον χαβά του.
Το απαντητικό email από την εκτροφέα ήρθε με 1 εβδομάδα καθυστέρηση και το μόνο που έλεγε ήταν "είναι από την αλλαγή περιβάλλοντος, αλλά μην του δώσετε κοτόπουλο, είναι αλλεργικός". Τρία πουλάκια κάθονταν.
Τέλος καλό όλα καλά.
Αλλά: Όσο καιρό ήταν κοντά μου, τον σκεφτόμουν σαν το κουτάβι ΜΟΥ (ακόμη και τώρα που είναι πια ένας παλιόγερος "κουτάβι ΜΟΥ" τον λέω όταν τον βλέπω) και στα δεκάδες τηλεφωνήματα και τις καθημερινές επισκέψεις, των γονιών και των παιδιών μιλούσαν για το κουτάβι ΤΟΥΣ. Και κανείς τους δεν σκέφτηκε να το επιστρέψει στην Ουγγαρία και να πάρει άλλο.
Δεν ξέρω τι έχει το κουτάβι, δεν ξέρω αν είναι σοβαρό ή όχι. Δεν ξέρω αν έχει θεραπευτεί. Δεν ξέρω αν χρειάζεται όντως αυτή η ρημάδα η "κοπράνων". Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι έφταιγαν και ποιος ή ποιοι έκαναν λάθη και παραλείψεις. Ένα ξέρω.
Όλες αυτές τις μέρες που ο Asmodeus γράφει εδώ μέσα για την περιπέτεια αυτή που περνάει, ούτε μια, μα ούτε μια φορά δεν το αποκάλεσε το "κουτάβι ΜΟΥ". Η διαφορά θα ήταν τεράστια.
Πριν από μερικά χρόνια, ένας πελάτης επιστρέφοντας οικογενειακώς (2+6 παιδιά, ναι με βανάκι) από το εξωτερικό "έπεσε" πάνω σε ένα εκτροφείο ChowChow στην Ουγγαρία. Να μην τα πολυλογώ επέστρεψε κατά 1600€ φτωχότερος, με ένα κουτάβι 8 εβδομάδων, με πεντιγκρί και βιβλιάριο με τα πρώτα εμβόλια και την αποπαρασίτωση.
Οι συνθήκες ιδανικές. Σπίτι με κήπο, παιδιά στην εφηβεία, οικονομική άνεση, αγάπη για τα σκυλιά, προθυμία ενημέρωσης. Εμπειρία 0 (ολογράφως μηδεν).
Σε 48 ώρες το κουτάβι άρχισε διάρροιες και εμετούς. Πανικός. 2 κτηνίατροι, 1 κλινική, πλήθος εξετάσεων (όλες καθαρές), 3 διαφορετικές αγωγές (αντιβίωση+ορός, αντιβίωση+ορός+αντιχολερικά, κορτιζόνη+αντιβίωση+ορός+σπασμολυτικά+αντιόξινα). Συμφωνούσαν όλοι πάντως στο "κοτοπουλάκι & ρυζάκι". Τους είπαν θα συνέλθει και τους το έδωσαν πίσω.
Το κουτάβι υποτονικό έως ετοιμοθάνατο.
Μου το έφεραν για να πεθάνει στα χέρια μου, "για να μην το δουν τα παιδιά". Δυο ενήλικες που είχαν μεγαλώσει 6 παιδιά, είχαν πανικοβληθεί από ένα άρρωστο κουτάβι. Δεν ήξεραν πως να επικοινωνήσουν, πως να το "διαβάσουν". Δυσκολευόντουσαν να του δώσουν ακόμη και την αντιβίωση (που κακώς ήταν σε σιρόπι).
Το κράτησα 15 μέρες. Το πήγα στον δικό μου γιατρό. Αλλάξαμε λίγο την αγωγή. Την πρώτη εβδομάδα δεν είδαμε σπουδαία βελτίωση. Μετά ζωντάνεψε.
Όταν ήρθαν να το πάρουν ήταν ένα φυσιολογικό υγιέστατο κουτάβι. Η τελική διάγνωση ασαφής ως συνήθως. Λίγο "τον πείραξαν τα εμβόλια, ήταν λιγότερο από 8 εβδομάδων", λίγο "δεν το έπιασε καλά το αντιπαρασιτικό", λίγο "κάτι έφαγε και τον πείραξε", λίγο "σέρνεται μια άσχημη γαστρεντερίτιδα αυτήν την εποχή", λίγο "η αλλαγή περιβάλλοντος και το άγχος αποχωρισμού" απ' όλα ακούσαμε. Ο καθένας τον χαβά του.
Το απαντητικό email από την εκτροφέα ήρθε με 1 εβδομάδα καθυστέρηση και το μόνο που έλεγε ήταν "είναι από την αλλαγή περιβάλλοντος, αλλά μην του δώσετε κοτόπουλο, είναι αλλεργικός". Τρία πουλάκια κάθονταν.
Τέλος καλό όλα καλά.
Αλλά: Όσο καιρό ήταν κοντά μου, τον σκεφτόμουν σαν το κουτάβι ΜΟΥ (ακόμη και τώρα που είναι πια ένας παλιόγερος "κουτάβι ΜΟΥ" τον λέω όταν τον βλέπω) και στα δεκάδες τηλεφωνήματα και τις καθημερινές επισκέψεις, των γονιών και των παιδιών μιλούσαν για το κουτάβι ΤΟΥΣ. Και κανείς τους δεν σκέφτηκε να το επιστρέψει στην Ουγγαρία και να πάρει άλλο.
Δεν ξέρω τι έχει το κουτάβι, δεν ξέρω αν είναι σοβαρό ή όχι. Δεν ξέρω αν έχει θεραπευτεί. Δεν ξέρω αν χρειάζεται όντως αυτή η ρημάδα η "κοπράνων". Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι έφταιγαν και ποιος ή ποιοι έκαναν λάθη και παραλείψεις. Ένα ξέρω.
Όλες αυτές τις μέρες που ο Asmodeus γράφει εδώ μέσα για την περιπέτεια αυτή που περνάει, ούτε μια, μα ούτε μια φορά δεν το αποκάλεσε το "κουτάβι ΜΟΥ". Η διαφορά θα ήταν τεράστια.
Εξαρτάται τον σκύλο. Κι εμένα τα δικά μου, μεγάλα σκυλιά πολύ ενεργητικά μια χαρά ζουν σε διαμέρισμα, με πολλές βόλτες όμως και πολύ εκτόνωση. Και λίγο ακόμη θα το ήθελαν. Δεν είναι φυσιολογικό να κλείνεις μεγάλες φυλές σε κουτί όπως δεν ήταν φυσιολογικό που κλειστήκαμε κι εμείς εκεί αλλά όολα αυτά είναι μεγάλη ιστορία.
Και όλα βέβαια εξαρτιούνται από το πως έχεις τον σκύλο.
Όπως επίσης αυτό που λες ότι δεν θα έρπεπε να έχουμε παρά μόνο αν ήμασταν πιο μεγάλοι από 65 ή δεν ξέρω κι εγώ τι ναι πολλοί λίγοι έπρεπε να έχουν σκύλο πως να το κάνουμε τώρα; Ή μάλλον, πολύ λίγων οι σκύλοι περνούν πραγματικά καλά. Και όχι συγκριτικά ...Δηλαδή όχι να πούμε ότι ααα από το να ήταν στον δρόμο περνάει καλύτερα εδώ..αλλά να πούμε ότι οι ανάγκες του καλύπτονται 100%.
δ
. Τα σκυλιά μου προσαρμόζονται (χωρίς υπερβολές ) στην ζωή μου , υπάρχουν εποχές που είμαι κοντά στο ιδανικό και εποχές που είμαι μακρυά , δεν μπορώ να έχω τύψεις και για αυτό, έτσι λειτουργεί η αγέλη μου και δεν πιστεύω ότι τα κακοποιώ .
Να σου πω την δική μου άποψη, αν εξαιρέσουμε τα βασικά (φαγητό, γιατρός , εκτόνωση ) νομιζω ότι στην ζωή δεν υπάρχει τίποτα τέλειο, πάντα θα έπρεπε να δίνουμε λίγο παραπάνω στα παιδιά μας , στα σκυλιά μας , στους συντρόφους μας στην δουλειά μας και στους φίλους μας
. Τα σκυλιά μου προσαρμόζονται (χωρίς υπερβολές ) στην ζωή μου , υπάρχουν εποχές που είμαι κοντά στο ιδανικό και εποχές που είμαι μακρυά , δεν μπορώ να έχω τύψεις και για αυτό, έτσι λειτουργεί η αγέλη μου και δεν πιστεύω ότι τα κακοποιώ .
η δικη μου πειρα εχει δειξει οτι ο σκυλος ειναι προσωπολατρης...
τον ενδιαφερει πολυ περισσοτερο η παρεα παρα ο χωρος κατι που εχω διαπιστωσει απειρες φορες στα δικα μου...
προτιμα να ειναι σε χωρο 1χ1 παρεα παρεα με εμενα παρα σε δασος μονος του...συμπεριφορικα καθαρα μιλωντας...
την συγκεκριμενη συνειδητοποιηση την εκανα πολλα χρονια πριν και απο τοτε ειμαι λιγοτερο αυστηρος στο κομματι εκτονωσης,χωρις αυτο φυσικα να μειωνει σε τιποτα την σημασια της...
τον ενδιαφερει πολυ περισσοτερο η παρεα παρα ο χωρος κατι που εχω διαπιστωσει απειρες φορες στα δικα μου...
προτιμα να ειναι σε χωρο 1χ1 παρεα παρεα με εμενα παρα σε δασος μονος του...συμπεριφορικα καθαρα μιλωντας...
την συγκεκριμενη συνειδητοποιηση την εκανα πολλα χρονια πριν και απο τοτε ειμαι λιγοτερο αυστηρος στο κομματι εκτονωσης,χωρις αυτο φυσικα να μειωνει σε τιποτα την σημασια της...
Αν το θέτεις έτσι, και αν ο θεματοθέτης λείπει από το σπίτι μέχρι το απόγευμα, όπως οι περισσότεροι από μας, δεν πρέπει να επιλέξει σκύλο ο ίδιος, αλλά όποιος από την οικογένεια είναι περισσότερες ώρες στο σπίτι. Αρα το αρχικό θέμα θα έπρεπε να λέει "είναι η μάνα μου/ο αδερφός μου/ο παππούς κατάλληλος για ροτβάιλερ"...
Πιθανά να χρειάζεται να ξαναδιαβάσεις το τοπικ από την αρχή...
Να ρωτησω ...αν την έχει πει ..μπέμπα είναι καλό ή πρέπει να την έχει αποκαλέσει "κουτάβι ΜΟΥ"
Ίσως να μου ξέφυγε και να τον αδικώ.
Αλλά:
Η έμφαση (εξ' ου και τα κεφαλαία) δεν ήταν στην προσφώνηση (κουτάβι, μπέμπα, μωρό, σκυλί κλπ.) αλλά στο κτητικό ΜΟΥ. Και τη "σκατούλα ΜΟΥ" να έλεγε το ίδιο θα ήταν. Θεωρεί το κουτάβι δικό του ή είναι ένα κουτάβι κάποιου άλλου που ενδέχεται στο μέλλον να γίνει δικό του;
Αλλά:
Η έμφαση (εξ' ου και τα κεφαλαία) δεν ήταν στην προσφώνηση (κουτάβι, μπέμπα, μωρό, σκυλί κλπ.) αλλά στο κτητικό ΜΟΥ. Και τη "σκατούλα ΜΟΥ" να έλεγε το ίδιο θα ήταν. Θεωρεί το κουτάβι δικό του ή είναι ένα κουτάβι κάποιου άλλου που ενδέχεται στο μέλλον να γίνει δικό του;
και εγώ λείπω από το σπίτι μέχρι το βράδυ και τα σκυλιά ειναι με την κόρη μου αλλά μόλις γυρίσω δεν βλέπουν κανέναν άλλον ειναι και τα 3 (τώρα 4) τριγύρω μου, ακόμα δεν βρίσκω κάτι λάθος να ανήκει ο σκύλος σε μια οικογένεια ?
δηλαδή δεν μπορει να ειναι κοινή απόφαση ? να είναι κοινός σκύλος ? τι κάνουμε όσοι δεν μένουμε μόνοι μας ? παίρνουμε έναν σκύλο ο καθένας ?
Συγνώμη το έχουμε πιάσει το θέμα από τα μαλλιά και το τραβάμε όσο δεν πάει άλλο, σε λίγο θα ζητήσουμε βιογραφικό και ένα ψυχολογικό προφίλ από όλα τα μέλη της οικογένειας του παιδιού που τόλμησε να πάρει σκύλο
H εντύπωση που έχω από το παιδί δεν είναι ότι έκανε κάποιο έγκλημα. Είναι ότι ήταν απροετοίμαστος για τα πρακτικά θέματα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι π.χ. η γιαγιά μου που δεν είχε διαβάσει και δεν ήξερε τη θεωρία για το τι κάνεις με ένα σκύλο, ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει πρακτικά θέματα, όπως ότι δεν μπορεί να περιμένεις το σκυλί να κατουράει 2 φορές τη μέρα ή τι να κάνει όταν το κουτάβι αρρωστήσει. Ο θεματοθέτης, είχε μια θεωρητική ιδέα για το τι θα ήθελε από τη σχέση του με ένα σκύλο, αλλά δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα ενός σκύλου. Δε δηλώνει τίποτα κακό για τις προθέσεις του αυτό. Αλλά επιβεβαιώνει για εμένα ότι θεωρία και πράξη διαφέρουν πάρα πολύ και ότι καμιά φορά η εικόνα που αποκτάμε από ιντερνετ, βιβλία κλπ για το πώς να μεγαλώσουμε ένα κατοικίδιο, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Εξάλλου όλοι οι νεοι ιδιοκτήτες κουταβιού (ή σχεδόν όλοι) παθαίνουν έναν πανικό και όλα να πάνε τέλεια. Εδώ εχω την εντύπωση ότι οι θεωρητικές προσδοκίες του θεματοθέτη μάλλον δεν τον προετοίμασαν για την πραγματική κατάσταση με ένα κουτάβι.
@elpinor καταρχήν μπράβο σε εσένα για την φροντίδα του κουταβιού.
Όμως κατά κατά τα λοιπά η ιστορία που περιγράφεις δεν έχει σχέση με αυτήν του θεματοθέτη.
) ουσιαστικά, λόγω απόστασης, δεν είχε τη δυνατότητα επιλογής-επιστροφής.
Όμως κατά κατά τα λοιπά η ιστορία που περιγράφεις δεν έχει σχέση με αυτήν του θεματοθέτη.
Η οικογένεια του πελάτη σου με το κουτάβι "τους" (που το φόρτωσαν αλλού
) ουσιαστικά, λόγω απόστασης, δεν είχε τη δυνατότητα επιλογής-επιστροφής.
Το τερματισαμε χωρις να ξερουμε καν τι εχει/ειχε το κουταβι......
Δεν έκανα τίποτε εξωτικό που να αξίζει μπράβο. Απλά ήξερα να φροντίζω ένα κουτάβι, πράγμα που εκείνοι δεν ήξεραν. Ζήτησαν βοήθεια, την έδωσα. Αλλά ναι, από την πρώτη στιγμή το θεωρούσαν δικό τους.@elpinor καταρχήν μπράβο σε εσένα για την φροντίδα του κουταβιού.
Όμως κατά κατά τα λοιπά η ιστορία που περιγράφεις δεν έχει σχέση με αυτήν του θεματοθέτη.
Η οικογένεια του πελάτη σου με το κουτάβι "τους" (που το φόρτωσαν αλλού
Όσο για το θέμα της επιστροφής, το εκτροφείο (αν και καθυστερημένα κατά την γνώμη μου), προσφέρθηκε και να στείλει κάποιον να παραλάβει το κουτάβι & να πληρώσει όλα τα ιατρικά έξοδα αν προέκυπτε ευθύνη τους. Το μόνο που ζήτησαν ήταν αντίγραφα των εξετάσεων και (φυσικά) γνωμάτευση γιατρού στα αγγλικά.
Οκ παιδια , επειδη πολλοι βλεπω οτι δεν πιστευουν αυτα που γραφω δεν υπαρχει κανενα νοημα να συνεχισω να γραφω εδω μεσα , την υποχρεωση που ειχα προς εσας να σας πω τη συνεχεια την εκπληρωσα , οποιος θελει με πιστευει οποιος θελει οχι ( μπορει να πλασει μια δικια του ιστορια που να τον ικανοποιει καλυτερα και τον εγωισμο του και τον ψυχισμο του). Ευχαριστω οσους νοιαστηκαν και βοηθησαν και οσους εκαναν καλοπροαιρετη κριτικη.
Last edited:
Αν και δε μ'αρέσει που συνεχίζω το οφφ τόπικ, δε μπορώ να συμφωνήσω με τη σχέση μεγέθους-ανάγκη εκτόνωσης. Θα συμφωνήσω ότι γενικά η ζωή στις πόλεις και τα διαμερίσματα είναι περιοριστική για όλους, δίποδους και τετράποδους.
Όλα μας τα σκυλιά θέλαν όσο παραπάνω εκτόνωση γινόταν. Κανένα δεν θα παιζε τον ψόφιο κοριό στο να έβγαινε 8 φορές τη μέρα, στο να έμενε 8 ώρες έξω, στο να είχε μια αυλάρα να μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει, στο να πήγαινε κάθε μέρα ολοήμερες βόλτες στα πουρνάρια. Υπάρχουν σκυλιά που δε γουστάρουν τόσα πολλά και είναι σπιτογατοσκυλα, αλλά δε μου χει τύχει τέτοια περίπτωση ως τώρα. Αλλά και τα δύο μεσαίου μεγέθους είχαν 2πλάσια ενέργεια από τα άλλα δυο που ήταν 2πλάσια σε μέγεθος και ενώ οι μεγάλοι πάντα κάποια στιγμή αράζανε, οι δυο κοντοί θέλαν πάντα να πάνε πιο μακριά, πιο γρήγορα, πιο πολύ ώρα. Ο Άρης ειδικά... που έχει (ανησυχητικά) τις χαμηλότερες αντοχές από όλους τους άλλους, δε μαζεύεται με τίποτα. Ο θεόκοντος (ημίαιμος) τζακρασελίνος της κολλητής μου, δεν εκτονώνεται με τίποτα. Με τί-πο-τα. Άλλα του μεγέθους του δεν πάνε ούτε 3 τετράγωνα και γυρνάνε τα αφεντικά τους πίσω.
Θέλω να πω, δεν είναι θέμα μεγέθους. Είναι καθαρά θέμα ταμπεραμέντου.
Όλα μας τα σκυλιά θέλαν όσο παραπάνω εκτόνωση γινόταν. Κανένα δεν θα παιζε τον ψόφιο κοριό στο να έβγαινε 8 φορές τη μέρα, στο να έμενε 8 ώρες έξω, στο να είχε μια αυλάρα να μπαινοβγαίνει όποτε γουστάρει, στο να πήγαινε κάθε μέρα ολοήμερες βόλτες στα πουρνάρια. Υπάρχουν σκυλιά που δε γουστάρουν τόσα πολλά και είναι σπιτογατοσκυλα, αλλά δε μου χει τύχει τέτοια περίπτωση ως τώρα. Αλλά και τα δύο μεσαίου μεγέθους είχαν 2πλάσια ενέργεια από τα άλλα δυο που ήταν 2πλάσια σε μέγεθος και ενώ οι μεγάλοι πάντα κάποια στιγμή αράζανε, οι δυο κοντοί θέλαν πάντα να πάνε πιο μακριά, πιο γρήγορα, πιο πολύ ώρα. Ο Άρης ειδικά... που έχει (ανησυχητικά) τις χαμηλότερες αντοχές από όλους τους άλλους, δε μαζεύεται με τίποτα. Ο θεόκοντος (ημίαιμος) τζακρασελίνος της κολλητής μου, δεν εκτονώνεται με τίποτα. Με τί-πο-τα. Άλλα του μεγέθους του δεν πάνε ούτε 3 τετράγωνα και γυρνάνε τα αφεντικά τους πίσω.
Θέλω να πω, δεν είναι θέμα μεγέθους. Είναι καθαρά θέμα ταμπεραμέντου.
ακριβώς - εγώ έχω 2 ακραίες περιπτώσεις στην ίδια φυλή
η Χαρά θέλει να γυρίζει πίσω μετά από 10 λεπτά βόλτας, περπατάει σιγά μεχρι και ξαπλώνει. Στον κήπο ενώ τα άλλα τρέχουν αυτή κάνει την ανάγκη, ξαπλώνει και τα βλέπει, πολύ σπάνια την πιάνει η τρέλα για να παίξει.
Από την άλλη ο Μάρκο μπορεί να βολτάρει όλη μέρα και στον κήπο να τρέχει ασταμάτητα σαν το Βέγγο.
Η Barbie και η Φρόσω είναι κάπου ενδιάμεσα.
Οπότε πραγματικά είναι ατομικό το θέμα και δεν έχει να κάνει με το μέγεθος ή τη φυλή.
Γενικά ναι, συμφωνώ ότι όλα είναι ατομικά, αλλά κάποιες φυλές δεν έχουν στην πλειοψηφία κάποια επίπεδα ενέργειας που κυμαίνονται; Δηλαδή το τζακ ράσελ τώρα... ημίαιμο ξε-ημίαιμο ε δεν το περιμένεις συνήθως να κάτσει κάτω στη μισή ώρα. Ή καλύτερα, ποτέ
Σε ρωτάω βασικά γιατί με τα χαβανέζ ας πούμε δεν ξέρω και τι παίζει.
ναι, βασικά είναι σκυλιά με αρκετη ενεργεια, όχι σαν τα jrt αλλα είναι παιχνιδιάρικα και με πολλες αντοχές. Τη Χαρα απλως θα τη χαρακτηριζα τεμπέλικο και πολυ συνασθηματικό χαβανέζ - ενα τυπικό lap dogΓενικά ναι, συμφωνώ ότι όλα είναι ατομικά, αλλά κάποιες φυλές δεν έχουν στην πλειοψηφία κάποια επίπεδα ενέργειας που κυμαίνονται; Δηλαδή το τζακ ράσελ τώρα... ημίαιμο ξε-ημίαιμο ε δεν το περιμένεις συνήθως να κάτσει κάτω στη μισή ώρα. Ή καλύτερα, ποτέ
Σε ρωτάω βασικά γιατί με τα χαβανέζ ας πούμε δεν ξέρω και τι παίζει.
Το γεγονός ότι ο εκτροφέας αρνήθηκε να κάνει μια καλλιέργια κοπράνων (της τάξης των 20€ όπως γράφτηκε και πιο πάνω) ενόσω το κουτάβι ήταν σε κρίσιμη κατάσταση και ενώ η καλλιέργεια μπορεί να έριχνε φως στην υπόθεση, το θεωρώ απαράδεκτο. Κάπου εκεί θα έσπαγε η σχέση μου μαζί του και για αυτό το λόγο - αν αποφάσιζα ότι δεν θα κρατήσω την κουτάβα τελικά - θα ζητούσα τα λεφτά μου πίσω και θα έκοβα κάθε σχέση.
Το ότι ο θεματοθέτης πήγε το κουτάβι στον εκτροφέα για να έχει καλύτερη ανάρρωση δεν το θεωρώ παράλογο. Ως άπειρος ιδιοκτήτης το σκέφτηκε σαν ασφαλέστερη λύση μέσα στον πανικό του.
Για το ότι ο θεματοθέτης δεν κράτησε το κουτάβι τελικά, επίσης δεν θα τον στείλω στην κρεμάλα. Όταν έχεις πάει by the book, όταν βλέπεις ότι τα έχεις κάνει όλα σωστά και φαντάζεσαι ότι πήρες τον ιδανικό σκύλο από την ιδανική πηγή τότε περιμένεις να ζήσεις ένα ειδύλιο και όχι να ξεκινήσεις με το καλημέρα σας στην κόλαση. Αλλιώς θα έπαιρνες και ένα αδέσποτο ροτ (ένα σωρό υπάρχουν στα καταφύγια) με τα καλαζάρ του, με τις ερλείχειες του και τις ψώρες του και εκει πια λες οκ... πάμε συνειδητά για πόλεμο.
Όταν πήρα την Κάρλα (7-8 μηνών κουτάβι και ζούσε στη Σαλαμίνα όπου η σκνίπα κάνει πάρτυ) την πήρα από τον εκτροφέα της αργά το βράδυ και το επόμενο πρωί έτρεξα για σναπ τεστ καλαζάρ, μιας και τότε το καλαζάρ μου ακουγόταν ως εφιάλτης. Όταν βγήκε αρνητικό ανακουφίστηκα. Αν έβγαινε θετικό, ειλικρινά δεν ξέρω αν θα την κρατούσα εκείνη την εποχή, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Είχα ήδη περάσει την κόλαση των κτηνιατρείων με τον προηγούμενο σκύλο - δεν ξέρω αν θα άντεχα τότε να συμβιώσω με σκύλο προβληματικό από την αρχή και να ξαναδώ το ίδιο "έργο". Ήθελα το "ειδύλιό μου", πως να το κάνουμε...
Το ότι ο θεματοθέτης πήγε το κουτάβι στον εκτροφέα για να έχει καλύτερη ανάρρωση δεν το θεωρώ παράλογο. Ως άπειρος ιδιοκτήτης το σκέφτηκε σαν ασφαλέστερη λύση μέσα στον πανικό του.
Για το ότι ο θεματοθέτης δεν κράτησε το κουτάβι τελικά, επίσης δεν θα τον στείλω στην κρεμάλα. Όταν έχεις πάει by the book, όταν βλέπεις ότι τα έχεις κάνει όλα σωστά και φαντάζεσαι ότι πήρες τον ιδανικό σκύλο από την ιδανική πηγή τότε περιμένεις να ζήσεις ένα ειδύλιο και όχι να ξεκινήσεις με το καλημέρα σας στην κόλαση. Αλλιώς θα έπαιρνες και ένα αδέσποτο ροτ (ένα σωρό υπάρχουν στα καταφύγια) με τα καλαζάρ του, με τις ερλείχειες του και τις ψώρες του και εκει πια λες οκ... πάμε συνειδητά για πόλεμο.
Όταν πήρα την Κάρλα (7-8 μηνών κουτάβι και ζούσε στη Σαλαμίνα όπου η σκνίπα κάνει πάρτυ) την πήρα από τον εκτροφέα της αργά το βράδυ και το επόμενο πρωί έτρεξα για σναπ τεστ καλαζάρ, μιας και τότε το καλαζάρ μου ακουγόταν ως εφιάλτης. Όταν βγήκε αρνητικό ανακουφίστηκα. Αν έβγαινε θετικό, ειλικρινά δεν ξέρω αν θα την κρατούσα εκείνη την εποχή, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Είχα ήδη περάσει την κόλαση των κτηνιατρείων με τον προηγούμενο σκύλο - δεν ξέρω αν θα άντεχα τότε να συμβιώσω με σκύλο προβληματικό από την αρχή και να ξαναδώ το ίδιο "έργο". Ήθελα το "ειδύλιό μου", πως να το κάνουμε...
Σχωράτε με αλλά δεν βλέπω πουθενά κακή πρόθεση ή αδιαφορία εκ μέρους του παληκαριού... Πήρε κουτάβι από εκτροφείο, δεν άκουσε αυτούς που του έλεγαν να μην ανησυχεί (εμού συμπεριλαμβανομένης), πήγε σε τρεις-τέσσερις γιατρούς, δεν έβγαινε συμπέρασμα και μετά το πήγε πίσω στο εκτροφείο. Εμπιστεύτηκε τον εκτροφέα από την αρχή, δεν ψυλλιάστηκε αλλά πάλι κι εγώ να ήμουν στη θέση του δεν ορκίζομαι ότι θα ήμουν πιο πονηρεμένη απέναντι στον εκτροφέα.
Το ότι επέλεξε εν τέλει να πάρει άλλο κουτάβι κι εμένα μου φάνηκε κάπως αλλά, εκτός του ειδυλλίου που αναφέρει η @vrmode, παίζει έντονα και ο φόβος ότι μπορεί να μην ανταπεξέλθει στις ανάγκες του, το κουτάβι να μην επιβιώσει και να φταίει αυτός... Δεν ξέρω, απλά δε θέλω να κρίνω τον άπειρο ιδιοκτήτη γιατί κι εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι θα το χειριζόμουν πιο σωστά ή πιο ψύχραιμα το πράγμα...
Το ότι επέλεξε εν τέλει να πάρει άλλο κουτάβι κι εμένα μου φάνηκε κάπως αλλά, εκτός του ειδυλλίου που αναφέρει η @vrmode, παίζει έντονα και ο φόβος ότι μπορεί να μην ανταπεξέλθει στις ανάγκες του, το κουτάβι να μην επιβιώσει και να φταίει αυτός... Δεν ξέρω, απλά δε θέλω να κρίνω τον άπειρο ιδιοκτήτη γιατί κι εγώ δεν είμαι σίγουρη ότι θα το χειριζόμουν πιο σωστά ή πιο ψύχραιμα το πράγμα...
- Status
