Είχα το προηγούμενο σκυλάκι μου απο 11 χρονών. Γεννηθηκε την ημερα που πεθανε ο πατερας μου, και το θεωρησα σημαδιακο. Μεγαλωσαμε μαζι. Τα 5 χρονια μετα το θανατο του μπαμπα μου, ήμασταν μόνες μας. Μόνες. Απορώ πως τα καταφέραμε. Την έχασα πέρυσι τον Οκτωβρη απο γηρατειά, 15 χρονών, μη φανταστεις. Έζησε μια πολύ όμορφη ζωή. Όμως ο τρόπος που έφυγε, είναι απλώς αξεπέραστος. Ήταν το μεγαλύτερο " σ' αγαπω που θα μου πει ποτέ άνθρωπος.."
Έλειπα ένα μήνα στην Αμερική, για ένα χειρουργείο καρκίνου του αγοριού μου. Οι στιγμές που ζήσαμε εκεί... Απερίγραπτες. Δύσκολες και μοναχικές, γεμάτες απόγνωση και χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Γυρνώντας στην Ελλάδα, ήμουν ΤΟΣΟ ανακουφισμένη που θα ξαναβλεπα το κοριτσακι μου, μου ειχε λείψει τόσο πολύ. Με το που μπαίνω σπίτι, παρατάω τις βαλίτσες στην πόρτα και τρέχω στο σπιτι. Ρωτάω που είναι η μικρη μου και η μητερα μου μου λεει " στο μπαλκονι, εδω και 2 μερες δεν θελει να μπει μεσα, μαλλον σε περιμενει. Βγαίνω στο μπαλκονι, και με το που με βλέπει, σηκώνεται και έρχεται τρεκλίζοντας προς τα εμενα, κουνωντας την ουρα της. Όταν έφτασε στην αγκαλιά μου, κατέρρευσε... Την πήρα αγκαλια και την πήγα στο κρεβατάκι της, όπου περάσαμε 5 εφιαλτικές ώρες. 5 ωρες στο πάτωμα, να της λεω ποσο την αγαπαω, να την παρακαλαω να μη φυγει, να της λεω ποσο πολυ με εχει βοηθησει και τι καλο σκυλι που ειναι, πως δεν αντεχω να τη χάσω, και άλλα πολλά. Μετά απο 5 ωρες που προσπαθούσε να φύγει η Gale, και έχοντας πια πάθει εγκεφαλοπάθεια, φώναξα τον κτηνίατρο. Της κάναμε μια ηρεμιστική ένεση, κι έπειτα την κοιμίσαμε. Όταν ήρθαν να την πάρουν για το νεκροταφείο, δεν ήθελα να την αφήσω να φύγει, ήμουν πεσμενη πάνω της.
Όπως μου είπε έπειτα η μητέρα μου, το σκυλι ήταν 6 μέρες ζωντανό- νεκρο. Δε σηκωνοταν, ετρωγε απειροελαχιστα, ποναγε, εκλαιγε. Όμως με περίμενε, κι αυτό είναι αξεπέραστο.
Μου λείπει τρομερά. Αν και η σχέση που εχω με τη Sheeva είμαι πεπεισμένη πως είναι πλέον σχέση ζωής, ακόμα κοιτάζω την άκρη του λουριου στη βόλτα και βλέπω εκείνη. Ακόμα κλαίω τα βράδια. Δε νομίζω πως γίνεται να ξεπεραστεί ποτέ μια τόσο ανιδιοτελης σχέση... Ίσως όταν χάνεις ένα σκύλο να είναι πιο οδυνηρο κι απο το να χάνεις άνθρωπο. Ελπίζω να υπάρχει κάπου και να με σκέφτεται έστω λίγο.
