Γεράματα...

[Morgan_A]

Όπως σας έχω πει και στο παρελθόν, έχω δύο σκυλιά, έχω το γνωστό εδώ μικρό..., εννοώ μικρό ηλικιακά και τον γεράκο μου, ο οποίος είναι ένα αρσενικό πεκινουά τώρα 17 ετών.

Μέχρι πριν ένα χρόνο, όλα πήγαιναν καλά με την υγεία του...
Βέβαια, είχαν λίγο αδυνατίσει οι αισθήσεις του..., για την ηλικία του όμως, ήταν πολύ φυσιολογικό αυτό και με την δική μου περιποίηση..., η ποιότητα της ζωής του..., ήταν πολύ καλή...

Όμως πριν ένα χρόνο, μετά το πρώτο εγκεφαλικό, όλα άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα... πολύ πιο γρήγορα.

Δυστυχώς μέχρι σήμερα, δηλαδή μέσα στον χρόνο αυτό, έχει υποστεί γύρω στα 7-8 εγκεφαλικά και η κατάστασή του πλέον, είναι πολύ άσχημη...

Εκτός του ότι, έχει πλέον σοβαρό πρόβλημα και με τα πίσω του πόδια και δεν μπορεί να σταθεί όρθιος... σχεδόν καθόλου, το χειρώτερο είναι ότι, τις τελευταίες εβδομάδες, έχει αρχίσει να κλαίει σχεδόν συνεχώς..., ιδιαίτερα τις βραδυνές ώρες...

Επειδή, όταν συμβαίνει αυτό..., δεν είναι ήρεμος..., αλλά προσπαθεί να βολευτεί... και δεν μπορεί, μου δίνει την εντύπωση, ότι πρέπει να πονάει..., γιατί τον βλέπω που υποφέρει...

Τον αγαπώ πολύ και δεν ξέρω τι να κάνω...???
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι τυρρανιέται...

Το τελευταίο διάστημα, έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ, ότι θα πρέπει να συνηθίζω στην ιδέα, ότι θα φύγει από κοντά μας... για πάντα.
Δεν είναι εύκολο..., είναι μαζί μας μια ολόκληρη ζωή...

Θα ήθελα..., να φύγει με φυσικό τρόπο..., ενώ μας έχει κοντά του.
Τώρα όμως, που τον βλέπω να ταλαιπωρείται έτσι..., δεν ξέρω τι να κάνω... :?

Θα ήθελα να μου πείτε τη γνώμη σας...
Ξέρω, ότι εσείς φίλοι μου, μπορείτε να νιώσετε τον πόνο μου...

 

[Skylos]

Δεν ξέρω τι να σε συμβουλεύσω Μόργκαν. Απλά στενοχωριέμαι.

 

[amangos]

όταν ο ηλικιωμένος άνθρωπος φτάσει να βασανίζεται, του κάνουμε ευθανασία?

Γιατί να υποφέρουν οι άνθρωποι τα γεράματα και τον φυσικό θάνατο, και να μην υποφέρουν τα σκυλιά μέχρι να πεθάνουν? Όσο και αν είναι σκληρό, είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Εγώ ξέρω ότι η ζωή είναι γλυκειά, όσο γέρος και να είσαι, ακόμα και όταν είσαι άρωστος, ακόμα και όταν υποφέρεις... Αλλιώς θα είχαμε καθημερινές αυτοκτονίες αναπήρων, καρκινοπαθών, ηλικιωμένων, κλπ.

Η αγάπη που αισθάνεσαι για όσους αγαπάς, και η αγάπη που αισθάνονται για εσένα οι άνθρωποι σου, είναι πάντα ανεκτίμητη, και αξίζει πάντα να ζήσεις ένα χρόνο ακόμα, μόνο και μόνο για να αισθανθείς έστω και μια ευτυχισμένη στιγμή.

Άλλωστε η ευτυχία δεν είναι για χόρταση, γι αυτό είναι ανεκτίμητη.

Ο θάνατος δεν έχει επιστροφή, ας γίνεται με φυσικό τρόπο όσο επώδυνος και αν είναι για τους άλλους που μένουν πίσω. Ο σκύλος, εαν αισθανθεί ότι δεν θέλει ο ίδιος να ζήσει άλλο (ή δεν μπορεί να αντέξει άλλο τους πόνους και την ζωή του), σταματάει μόνος του το φαγητό και περιμένει το μοιραίο. Στην φύση, όταν θα του τελείωνε το κουράγιο, θα εγκατέλειπε μόνος του την αγέλη, περιμένοντας το μοιραίο... Έτσι και αλλιώς, δεν θα μπορούσε να την ακολουθήσει άλλο.

Η ευθανασία τις περισσότερες φορές γίνεται για να μην υποφέρουμε εμείς, με πρόσχημα το να μην υποφέρει ο σκύλος μας.

Ξέρω ότι είναι επώδυνο να βλέπεις τον επί 17 χρόνια σύντροφο σου να υποφέρει.
Θα έρθει η ώρα του φυσιολογικά, δεν χρειάζεται να επιταχύνεις εσύ τα πράγματα.

 

[gevkarinian]

Συμφωνώ με amangos.

 

[vrmode]

Morgan, τον πήγες και σε άλλο γιατρό για να διασταυρώσεις άποψη?

Μερικές φορές η ευθανασία είναι αναπόφευκτη (όταν πλέον μιλάμε πόνους...)- αλλά πιστεύω ότι πριν κάνει κανείς να εξαντλήσει πρώτα όλες τις πιθανότητες. Εδώ βοηθά ένα κτηνίατρος που δεν το βάζει εύκολα κάτω (προτείνοντας ευθανασία) αλλά εξαντλεί πρώτα όλα τα μέσα...

 

[denis]

Συμφωνώ με amangos, αν πονάει κάντου όμως...

 

[spanielboy]

Πραγματικά λυπάμαι για το σκυλάκο σου φίλε.

Αλλά επειδή κανείς δεν πρέπει να επιτρέπει στον εαυτό του λύπηση, πιστεύω, πρέπει να εξαντλήσεις όλα τα περιθώρια ώστε να φύγει απόλυτα φυσιολογικά. Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω.

 

[ROTTIE]

Πολύ δύσκολη η απόφασή σου αγαπητή Morgan_A…

Σε καταλαβαίνω απόλυτα μιας που βρέθηκα στη θέση σου σχετικά πρόσφατα.
Την απόφασή σου θα πρέπει να την πάρεις με γνώμονα την ποιότητα της ζωής του ζώου και όχι την κάλυψη των συναισθηματικών σου αναγκών.

Ρίξε μια μάτια σε αυτό το άρθρο, το ποιο εγώ προσωπικά προσυπογράφω.

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ Ή ΔΥΣΘΑΝΑΣΙΑ;

Κάθε άνθρωπος (κάθε έμβιο ον) όπως έχει δικαίωμα στη ζωή έχει δικαίωμα και στο θάνατο. Ο θάνατος του καθενός μας είναι απόλυτα προσωπική του υπόθεση.

Η ευθανασία είναι μια πράξη αλτρουισμού. Η απόφαση για μια τέτοια πράξη πρέπει να λαμβάνεται υπό συνθήκες νηφαλιότητας και απαιτεί βαθιά σκέψη και περισυλλογή. Μια τέτοια απόφαση δεν είναι πάντα εύκολη. Από αυτό το σημείο ανακύπτουν τα ηθικά διλήμματα.

Στην κτηνιατρική η ευθανασία επιτρέπεται, αλλά είναι αυστηρά καθορισμένες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εφαρμόζεται. Ευθανασία λοιπόν ονομάζεται η θανάτωση ενός ζώου που υποφέρει (και όχι απλά πάσχει) από μια ανίατη ασθένεια. Πρόκειται για ιατρική πράξη (εφαρμόζεται αποκλειστικά και μόνο από κτηνίατρο), κατά την οποία τηρούνται κάποιες αρχές που επιφέρουν στο ζώο άμεσο και ταχύ θάνατο, χωρίς να υποφέρει. Όπως καταλαβαίνετε, τα δύο σημεία - κλειδιά είναι:
1) ότι το ζώο υποφέρει από την ασθένειά του, επομένως με την ευθανασία ανακουφίζεται, και
2) το ζώο πρέπει να πεθάνει με τέτοιο τρόπο ώστε τελικά να υποστεί ΕΥθανασία και όχι ΔΥΣθανασία.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι πάρα πολλοί ιδιοκτήτες ζώων συντροφιάς με το παραμικρό πρόβλημα υγείας ζητούν από τον κτηνίατρό τους ευθανασία. Δυστυχώς το επίπεδο των ιδιοκτητών στη χώρα μας είναι πάρα πολύ χαμηλό. Για τους περισσότερους ένα ζώο είναι ένα παιχνίδι (ίσως μόνο για τα Χριστούγεννα). Για ελάχιστους πρόκειται για μέλος της οικογένειάς τους. Ας μην ξεχνάμε ότι την ευθανασία δεν πρέπει να την ζητάει ο ιδιοκτήτης, αλλά πρέπει να την προτείνει ο κτηνίατρος. Αυτός είναι ο ειδικός που θα κρίνει αν η ποιότητα ζωής του ζώου είναι πια τόσο κακή, ώστε ο θάνατος να είναι καλύτερος γι' αυτό.

Η θανάτωση του ζώου με «ανθρωπιστικά» μέσα περιλαμβάνει συνήθως τη χορήγηση ενός γενικού αναισθητικού, έτσι ώστε το ζώο να χάσει πλήρως τις αισθήσεις του και στη συνέχεια την έγχυση ενός φαρμάκου που προκαλεί άμεσα την παύση της λειτουργίας της καρδιάς του. Πολλοί πιστεύουν ότι η ευθανασία προκαλεί δυσφορία στο ζώο. Όταν γίνεται σωστά, η ευθανασία είναι πραγματικά λυτρωτική.
[Toυ Ιωάννη Σάββα, Λέκτορα Κτηνιατρικής Αναισθησιολογίας ΑΠΘ. Απόσπασμα από σχόλιό του για την ευθανασία στο διαδικτυακό ημερολόγιο του συγγραφέα Νίκου Δήμου στις 15/3/2006 (http://savvas-i.vet.auth.gr/blog/ και http:// http://savvas-i.vet.auth.gr)]

Πηγή: http://tetrapodologein.gr/

 

[amangos]

Τα γεράματα είναι δύσκολα, για ανθρώπους και ζώα, τα ζώα τα βιώνουν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια τις περισσότερες φορές. Θυμάμαι τον Μπόνο. Ο Μπόνο πέθανε από καρδιακή ανακοπή, ενώ παίζαμε όλοι μαζί με την μπάλα, μέχρι να πέσει κάτω, έπαιζε ευτυχισμένος, ξαφνικά έκατσε, και μας κοίταζε... Πήγα κοντά του, ήταν απόλυτα ευτυχισμένος, αλλά ανήμπορος να σηκωθεί... Ξάπλωσε και το κεφάλι του και ξεψύχησε.
Δεν πίστευα στα ματια μου... Μια Κυριακή που είμασταν όλοι ευτυχισμένοι, ο χάρος θεώρησε σωστό να μου πάρει τον Μπόνο μέσα από τα χέρια.

Έφυγε σε 3 λεπτά... Η τελευταία του πνοή βγήκε στο στόμα μου, την ώρα που προσπαθούσα μάταια να του κάνω τεχνική αναπνοή... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Έπαθα σοκ, αλλά όσες φορές τον σκέφτομαι, τον ζηλεύω. Θέλω κι εγώ όταν φύγω, να φύγω τόσο ευτυχισμένος όσο ο Μπόνο, με ανθρώπους (ή και ζώα) που με αγαπάνε όσο τον αγαπουσαμε εμείς, προτιμώ να φύγω σε στιγμή ευτυχίας, παρά να πρέπει να περάσω ποιός ξέρει πόσα χρόνια μιζέριας και να μισήσω την ωρα και την στιγμή που γεννήθηκα...

Αλλά αυτό το θέλω για εμένα, αν είχα επιλογή, αυτό θα επέλεγα, δεν είναι εύκολο να το παίζουμε Θεοί και να αποφασίζουμε για τους άλλους.

Το τέρας το σκότωσα με ευθανασία...
Έχουν περάσει 6 χρόνια από τότε, ακόμα αισθανομαι ένοχος, ακόμα αισθανομαι τύψεις, ακόμα αισθάνομαι στο πρόσωπο μου την γλώσσα του που μουγλυφε τα δάκρυα... Ακόμα δεν έχω βρει άλλη λύση πως θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, παρ όλα αυτά δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου.

Αν είναι να κάνεις ευθανασία, βάλε κάποιον άλλον να το κάνει. Είναι τρομερό το να το σηκώνεις άψυχο το σώμα του, μετά από αυτό που εσύ επέλεξες να κάνεις στον σκύλο που αγαπάς. Κι αν είναι για το καλό του, μην το κάνεις ο ίδιος. Είναι πολύ επώδυνο.

Έχω χάσει 2 σκυλιά μέχρι τώρα. Το ένα με ξαφνικό και φυσιολογικό θάνατο, και το άλλο με ευθανασία. Ο θάνατος είναι σκληρός, ο πόνος μεγάλος, αλλά... το φυσιολογικό το αποδέχεσαι πολύ πιο εύκολα.

 

[vrmode]

Αν είναι να κάνεις ευθανασία, βάλε κάποιον άλλον να το κάνει. Είναι τρομερό το να το σηκώνεις άψυχο το σώμα του, μετά από αυτό που εσύ επέλεξες να κάνεις στον σκύλο που αγαπάς. Κι αν είναι για το καλό του, μην το κάνεις ο ίδιος. Είναι πολύ επώδυνο.

Aν τελικά πρέπει να γίνει, δεν είναι καλύτερο το ζώο να είναι κοντά στο αφεντικό ΤΟΥ την ώρα που γίνεται? Και μάλιστα το αφεντικό να φροντίσει ώστε το ζωάκι να φύγει "ήρεμα"?

 

[Morgan_A]

Σας ευχαριστώ, μέσα από την καρδι

Καλοί μου φίλοι, σας ευχαριστώ όλους σας, μέσα από την καρδιά μου...

Οι απαντήσεις σας και η συμπαράστασή σας..., μου δίνουν κουράγιο, για να αντιμετωπίσω αυτή την δύσκολη κατάσταση...

Σε όλη μου τη ζωή, είχα δίπλα μου σκυλιά και παρ΄ όλο που έχω αρκετές φορές αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις..., αισθανόμουν τυχερή... επειδή δεν είχε τύχει ποτέ μέχρι τώρα, να χρειασθεί να πάρω κάποια αντίστοιχη απόφαση...

Είχα ανέκαθεν την άποψη, ότι δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε, για κανένα λόγο..., τη ζωή ενός πλάσματος και ότι αυτή η απόφαση ανήκει αποκλειστικά και μόνο σ΄ Αυτόν που του την έχει δώσει...

Και βέβαια, η άποψή μου αυτή, δεν έχει αλλάξει ούτε και τώρα.

Θα πρέπει όμως, να σας εξομολογηθώ, ότι αν επρόκειτο για μένα..., δεν θα ήθελα σε καμμία περίπτωση, να παραμένω σε μια τραγική κατάσταση..., η οποία δεν θα επιδέχετο βελτίωση, υποφέροντας ένα συνεχόμενο μαρτύριο..., μόνο και μόνο επειδή ηθικά, δεν θα έπαιρνε κανείς την ευθύνη για να το σταματήσει...

Συγχρόνως δηλαδή και χωρίς να υπάρχει λογική..., πιστεύω και στο δικαίωμα στο θάνατο, κάτω από ιδιαίτερες περιπτώσεις...

Και αυτή τη στιγμή, αντιμετωπίζω αυτή ακριβώς την αντίφαση...

Όπως και ο φίλος μας ο "amangos", γνωρίζω καλά, ότι αν αναγκασθώ να πάρω για το σκυλί μου μια τέτοια απόφαση, δεν θα το συχωρήσω ποτέ στον εαυτό μου...

Το ίδιο όμως, δεν του συχωρώ την ανευθυνότητα..., όταν γυρνώ και βλέπω τα μάτια του ζώου μου, που με κοιτάζουν θλιμένα και με ικετεύουν... να κάνω κάτι... για να το ανακουφίσω, από την τραγική του μοίρα.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει λύση... και αυτό είναι βασανιστικό !!!
Ειλικρινά, τώρα που τον ακούω να κλαίει και να βογκάει..., με τις ώρες, ενώ εγώ στέκω δίπλα του, χωρίς να μπορώ να τον βοηθήσω, μου έρχεται τρέλα...!!!

Οι γιατροί μου έχουν πει να του δίνω σιρόπι παυσίπονο, αλλά πλέον δεν του κάνει τίποτα.


.


[/b]

 

[amangos]

Αν είναι να κάνεις ευθανασία, βάλε κάποιον άλλον να το κάνει. Είναι τρομερό το να το σηκώνεις άψυχο το σώμα του, μετά από αυτό που εσύ επέλεξες να κάνεις στον σκύλο που αγαπάς. Κι αν είναι για το καλό του, μην το κάνεις ο ίδιος. Είναι πολύ επώδυνο.

Aν τελικά πρέπει να γίνει, δεν είναι καλύτερο το ζώο να είναι κοντά στο αφεντικό ΤΟΥ την ώρα που γίνεται? Και μάλιστα το αφεντικό να φροντίσει ώστε το ζωάκι να φύγει "ήρεμα"?

Αυτό έπραξα... Ήμουνα εκεί.
Αλλά αν τελικά το είχα αποφύγει, ίσως να ήταν καλύτερα, γιατί οι τελευταίες σκηνές με στοιχειώνουν χρόνια τώρα...

 

[Dio]

Αν είναι να κάνεις ευθανασία, βάλε κάποιον άλλον να το κάνει. Είναι τρομερό το να το σηκώνεις άψυχο το σώμα του, μετά από αυτό που εσύ επέλεξες να κάνεις στον σκύλο που αγαπάς. Κι αν είναι για το καλό του, μην το κάνεις ο ίδιος. Είναι πολύ επώδυνο.

Aν τελικά πρέπει να γίνει, δεν είναι καλύτερο το ζώο να είναι κοντά στο αφεντικό ΤΟΥ την ώρα που γίνεται? Και μάλιστα το αφεντικό να φροντίσει ώστε το ζωάκι να φύγει "ήρεμα"?

Αυτό έπραξα... Ήμουνα εκεί.
Αλλά αν τελικά το είχα αποφύγει, ίσως να ήταν καλύτερα, γιατί οι τελευταίες σκηνές με στοιχειώνουν χρόνια τώρα...

Θα συμφωνήσω με την vrmode, πιστεύω το καλύτερο (όσο και αν μας στοιχιώνει μετά και όσο και αν μας πονάει να βλέπουμε) είναι να βρισκόμαστε κοντά στο σκυλί μας τις τελευταίες του ώρες. Σας βάζω παρακάτω ένα κείμενο που διάβασα κάποτε και το έχω πάντα μαζί μου και ελπίζω να το τηρήσω και να το τηρώ πάντα με το νέο μου σκυλί. Σας παραθέτω να διαβάσετε ειδικά την 10η εντολή που έχει σχέση με αυτό το Topic.

The 10 Commandments – From a Pet’s Standpoint

1) My life is likely to last 10-15 years. Any separation from you will be painful for me. Remember that before you get me.
2) Give me time to understand what you want from me.
3) Place your trust in me.
4) Don’t be angry with me for long, and don’t lock me up as punishment. You have your work, entertainment and friends. I only have you.
5) Talk to me sometimes. Even if I don’t understand your words, I understand your voice.
6) Be aware that however you treat me, I’ll never forget it.
7) Please don’t hit me. I can’t hit back, but I can bite and scratch and I really don’t want to do that.
8) Before you scold me for being uncooperative, obstinate, or lazy, ask yourself if something might be bothering me. Perhaps I’m not getting the right foods or I’ve been out in the sun too long or my heart is getting old and weak.
9) Take care of me when I get old. You too will grow old.
10) Go with me on difficult journeys. Never say “I can’t bear to watch” or “Let it happen in my absence”. Everything is easier for me if you are there. Remember, I love you.

 

[amangos]

The 10 Commandments – From a Pet’s Standpoint

1) My life is likely to last 10-15 years. Any separation from you will be painful for me. Remember that before you get me.
2) Give me time to understand what you want from me.
3) Place your trust in me.
4) Don’t be angry with me for long, and don’t lock me up as punishment. You have your work, entertainment and friends. I only have you.
5) Talk to me sometimes. Even if I don’t understand your words, I understand your voice.
6) Be aware that however you treat me, I’ll never forget it.
7) Please don’t hit me. I can’t hit back, but I can bite and scratch and I really don’t want to do that.
8) Before you scold me for being uncooperative, obstinate, or lazy, ask yourself if something might be bothering me. Perhaps I’m not getting the right foods or I’ve been out in the sun too long or my heart is getting old and weak.
9) Take care of me when I get old. You too will grow old.
10) Go with me on difficult journeys. Never say “I can’t bear to watch” or “Let it happen in my absence”. Everything is easier for me if you are there. Remember, I love you.

πολύ καλό!!!

 

[spanielboy]

Ενημερωνέ μας για την κατάσταση του σκύλου σου αν θες, εκτός κι αν σου είναι δύσκολο να γράφεις αυτά που περνάς.

Κουράγιο.

 

[Morgan_A]

Σας ευχαριστώ...

Σας ευχαριστώ και πάλι παιδιά, όλους σας...

Απέφυγα να σας ξαναγράψω, γιατί φοβήθηκα μήπως σας κουράζω..., περιγράφοντας συνεχώς το πρόβλημα, που δεν επιδέχεται βέβαια και κάποια λύση...
Ειλικρινά με συγκινεί η ευγενική σας συμμετοχή και η μεγάλη σας κατανόηση...

Η κατάσταση είναι η ίδια, το μόνο το οποίο βλέπω ότι τον ανακουφίζει..., κάπως, είναι η μεγάλη τρυφερότητα και τα πολλά χάδια...

Και αυτό κάνω συνεχώς..., μέχρι που έχω ένα σάκο που βάζουμε τα κουτάβια, όταν ακόμα δεν έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο των εμβολίων... και τον έχω συνεχώς κρεμμασμένο επάνω μου, για να με νιώθει κάπως περισσότερο κοντά του, τις ώρες που δεν μπορώ να τον κρατάω αγκαλίτσα και να τον χαϊδεύω...

Αν και δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες..., γιατί δεν μπορώ να ξέρω και την εξέληξη της κατάστασής του, αλλά την ευθανασία, την έχω αποκλείσει, τουλάχιστον προς το παρόν, αφού μόλις έβαλα στο μυαλό μου, ότι εγώ θα μπορούσα να βάλλω το χέρι μου, για να έρθει το τέλος..., λύγισα..., σχεδόν κόντεψα να τρελαθώ...

.

 

[Skylos]

Α ρε Μόργκαν... Κουράγιο!

 

[Dio]

Καλό κουραγιο Morgan.

 

[Morgan_A]

Σας ζαλίζω...

.

Και πάλι ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ , μέσα από την καρδιά μου, παιδιά σε όλους σας...

Σας ζαλίζω με το ίδιο θέμα και σας ζητώ συγνώμη, αλλά δεν μπορείς αυτές τις σκέψεις να τις μοιρασθείς με άλλον άνθρωπο, εκτός από κάποιον που αγαπάει τα σκυλιά του, όπως και εσείς εδώ...

Σκέφθομαι και προβληματίζομαι, πόσο δυσκολώτερα θα ήταν τα πρακτικά θέματα..., εάν το σκυλάκι αυτό, δεν ήταν τόσο μικρόσωμο...

Ήταν πάντα γύρω στα 5 κιλά, γιατί είχε ένα άψογο μυώδες σώμα... και τώρα είναι γύρω στα 2,5 κιλά, στην κυριολεξία έχει συρρηκνωθεί...

Έτσι είναι πολύ ευκολώτερο, να το φροντίζω, αλλά και να το κρατώ στην αγκαλιά μου, που το ανακουφίζει...

Έχω, όπως και κάποιοι από εσάς, τον μικρό μου..., που είναι πολύ μεγαλόσωμος και όταν σκέφθομαι, ότι θα μπορούσε να είναι αυτός στην θέση του γεράκου μου, τρομάζω...!!!!!!!!

Αλλά και γενικώτερα, τι θα γινόταν, εάν ήταν ένα οποιοδήποτε μεγαλόσωμο σκυλί...???
Πως θα μπορούσα να το κανακέψω...???

Τουλάχιστον, λόγω του μεγέθους του, αυτή τη στιγμή, μπορώ και του προσφέρω κάποια ανακούφιση..., που μπορεί να οφείλεται μόνο και μόνο σε ψυχολογικούς παράγοντες, αλλά ακόμα και έτσι, εγώ αισθάνομαι την ικανοποίηση ότι κάτι μπορώ και κάνω για εκείνον... και εκείνος καταφέρνει να αντιμετωπίζει την δύσκολη κατάστασή του, με μεγαλύτερο θάρρος και υπομονή...

Από την μία τον λατρεύω και δεν θέλω να μου φύγει για πάντα... και από την άλλη, παρακαλώ τον Θεό να τον λυπηθεί και να τον ξεκουράσει...

.

 

[Dio]

Συνέχισε να είσαι δίπλα του, να το χαιδεύεις, να το περιποιήσε, πάντα η αγάπη και η στοργή είναι ότι καλύτερο για ένα άρωστο σκυλί ή και άνθρωπο επίσης.
Η αγάπη σου και μόνο του δίνει τη δύναμη να αντέχει όλα αυτά που συμβαίνουν. Μην ξεχνάς τις 10 εντολές για το σκυλί που έγραψα παραπάνω, το πιστεύω ειλικρινά ότι το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για το σκύλο μας στις δύσκολες στιγμές είναι να είμαστε δίπλα του πάντα, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό για εμάς.

Σου εύχομαι ολόψυχα καλό κουράγιο.