Αντίο...
.
Αντίο... πολυαγαπημένε μου Τζονάκη !!!
Καλό σου ταξίδι... καλέ μου φίλε !!!
Χθες το απόγευμα, με σπαραγμό ψυχής... αποχαιρέτησα το υπέροχο αυτό πλάσμα, που μου κράτησε συντροφιά με απερίγραπτη αφοσίωση και μοναδική αγάπη, για 17 ολόκληρα χρόνια.
Δυστυχώς, όσο κι΄ αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αποφύγω το μοιραίο...
Ο Τζονάκης μου, το λατρεμένο μου σκυλάκι, ήταν πάντα λαίμαργο... και τον τελευταίο καιρό, η μόνη του ευχαρίστηση, ήταν να του δίνω δύο - τρεις φορές την ημέρα να τρώει κάτι...
Αν και αυτό σε άλλη περίπτωση, θα τον είχε παχύνει, ο Τζονάκης μου το τελευταίο χρόνο, είχε μείνει μισός...
Τις δύο όμως τελευταίες μέρες, δεν έβαζε πια στο στοματάκι του τίποτα...
Με το ζόρι, κατάφερνα να του δίνω λίγο νεράκι, με την σύριγκα΄, όπως τους δίνουμε κάποιο φάρμακο...
Οι πόνοι του, θα πρέπει να ήταν αφόριτοι, γιατί έκλαιγε συνεχώς και συγχρόνως, έβγαζε κάθε τόσο κάποιες κραυγές απελπησίας...
Ο Τζονάκης μου, είχε τα τελευταία χρόνια πρόβλημα και με την καρδούλα του, το οποίο αντιμετωπίζαμε με φάρμακα.
Όπως όμως μου εξήγησε χθες ο γιατρός, η καρδιακή ανεπάρκεια, δημιουργεί πολλές φορές και θρομβώσεις... και με δεδομένο το πόσο πονούν οι θρομβώσεις σε εμάς, καταλαβαίνω γιατί έκλαιγε και φώναζε σχεδόν συνεχώς...
Όταν είδα, ότι πλέον δεν έβαζε στο στόμα του τίποτα τα δύο τελευταία εικοσιτετράωρα, κατάλαβα ότι όσο περισσότερο μένει στην ζωή, τόσο περισσότερο υποφέρει και μόνο.
Με οδύνη ψυχής και με την καρδιά κομμάτια, αποφάσισα ότι θα έπρεπε να κάνω γι΄ αυτόν, ότι θα ήθελα σε κάποια αντίστοιχη περίπτωση..., να κάνουν αυτοί που με αγαπούν για μένα και τον πήρα και πήγαμε στον γιατρό και κάναμε ευθανασία...
Σας ζητώ συγνώμη εάν σας κούρασα και αν σας στεναχώρησα... με την περιπέτειά μας...
.
.
Αντίο... πολυαγαπημένε μου Τζονάκη !!!
Καλό σου ταξίδι... καλέ μου φίλε !!!
Χθες το απόγευμα, με σπαραγμό ψυχής... αποχαιρέτησα το υπέροχο αυτό πλάσμα, που μου κράτησε συντροφιά με απερίγραπτη αφοσίωση και μοναδική αγάπη, για 17 ολόκληρα χρόνια.
Δυστυχώς, όσο κι΄ αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να αποφύγω το μοιραίο...
Ο Τζονάκης μου, το λατρεμένο μου σκυλάκι, ήταν πάντα λαίμαργο... και τον τελευταίο καιρό, η μόνη του ευχαρίστηση, ήταν να του δίνω δύο - τρεις φορές την ημέρα να τρώει κάτι...
Αν και αυτό σε άλλη περίπτωση, θα τον είχε παχύνει, ο Τζονάκης μου το τελευταίο χρόνο, είχε μείνει μισός...
Τις δύο όμως τελευταίες μέρες, δεν έβαζε πια στο στοματάκι του τίποτα...
Με το ζόρι, κατάφερνα να του δίνω λίγο νεράκι, με την σύριγκα΄, όπως τους δίνουμε κάποιο φάρμακο...
Οι πόνοι του, θα πρέπει να ήταν αφόριτοι, γιατί έκλαιγε συνεχώς και συγχρόνως, έβγαζε κάθε τόσο κάποιες κραυγές απελπησίας...
Ο Τζονάκης μου, είχε τα τελευταία χρόνια πρόβλημα και με την καρδούλα του, το οποίο αντιμετωπίζαμε με φάρμακα.
Όπως όμως μου εξήγησε χθες ο γιατρός, η καρδιακή ανεπάρκεια, δημιουργεί πολλές φορές και θρομβώσεις... και με δεδομένο το πόσο πονούν οι θρομβώσεις σε εμάς, καταλαβαίνω γιατί έκλαιγε και φώναζε σχεδόν συνεχώς...
Όταν είδα, ότι πλέον δεν έβαζε στο στόμα του τίποτα τα δύο τελευταία εικοσιτετράωρα, κατάλαβα ότι όσο περισσότερο μένει στην ζωή, τόσο περισσότερο υποφέρει και μόνο.
Με οδύνη ψυχής και με την καρδιά κομμάτια, αποφάσισα ότι θα έπρεπε να κάνω γι΄ αυτόν, ότι θα ήθελα σε κάποια αντίστοιχη περίπτωση..., να κάνουν αυτοί που με αγαπούν για μένα και τον πήρα και πήγαμε στον γιατρό και κάναμε ευθανασία...
Σας ζητώ συγνώμη εάν σας κούρασα και αν σας στεναχώρησα... με την περιπέτειά μας...
.