Καλημέρα στα μέλη του φόρουμ! Διαβάζω χρόνια τα νήματα του φόρουμ, περίπου απο το 2011 αλλά ποτέ δεν έγινα μέλος μιας και ήμουν σε στάδιο μελέτης - συνεχούς εκμάθησης και δεν θεωρούσα ότι μπορούσα να προσφέρω κάποια γνώση αλλά καθώς επίσης και όποιες απορίες μου είχαν ήδη διατυπωθεί και υπάρχουν πάρα πολλά θέματα απο τα οποία έμαθα πολλά πράγματα.
Είμαι λοιπόν κοπέλα, 24 χρονών και ζω σε κωμόπολη. Έχω έρθει σε επαφή απο πολύ μικρή με "τα ζώα του χωριού", καθώς είμαστε πόλη με αρκετούς κτηνοτρόφους και πήγαινα συχνά να περάσω τον ελεύθερό μου χρόνο με φίλους εκεί στην παιδική μου ηλικία. Ο λόγος που το αναφέρω είναι επειδή δεν έχω βρεθεί ποτέ χωρίς την παρουσία κάποιου ζώου δίπλα μου. Ας πούμε ότι απλά... χρειάζομαι την παρουσία τους? ίσως λόγω κάποιων βιωμάτων ήταν μία απο τις δύο πηγές αστείρευτης δύναμης και αγάπης.
Στο σπίτι μου όπου διαθέτουμε 600 μέτρα αυλή με δέντρα είχε ο πατέρας μου έναν κόπρο όπου είχαμε μαζέψει από τις πλατείες και που έζησε μαζί μας μέχρι 12 χρονών. Με εμβόλια, κολάρο με ταυτότητα, χωρίς αλυσίδες και με τέτοια λατρεία στον πατέρα μου που δεν έφευγαν απο την περίμετρο της αυλής ούτε με ανοιχτή την αυλόπορτα. Επίσης βοηθάει και το γεγονός ότι το σπίτι είναι αρκετά απομονωμένο και δίπλα σε δάσος. Ο λόγος που δεν έμπαινε στο σπίτι ήταν επειδή η μαμά μου είχε τις γάτες της.
Μετά απο κάποια γεγονότα κατέληξα μόνη μου με τον αδερφό μου και οι εν ζωή γατούλες μας με συνόδευσαν στην διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής. Πριν δύο χρόνια τελείωσα με την σχολή και γύρισα στο πατρικό μείον μιας γάτας. Έτσι υιοθέτησα ένα κουταβάκι ημίαιμο σπιτζάκι. Αρσενικό, λευκό. Τον Τέρρορ. Δεν μπορώ να περιγράψω το δέσιμό μας. Ήμασταν σαν ένας οργανισμός. Μεγάλωσε μέσα στο σπίτι μαζί με την γάτα μου (απο την οποία πήρε κάποιες γατίσιες συμπεριφορές.). Έβγαλε πολύ κυριαρχικό χαρακτήρα και απευθύνθηκα σε εκπαιδευτή όταν ήταν 3,5 μηνών ώστε να μαθω να είμαι και εγώ πιο πειθαρχημένη. Ο Τέρρορ μου που λέτε ήταν ένα σκυλί πανέξυπνο. Μάθαινε γρήγορα και κάθε μέρα με την άσκηση και το παιχνίδι είχαμε και ασκήσεις μυαλού ώστε να κουράζεται επαρκώς.
Ερχόταν παντού μαζί μου με αποτέλεσμα να μάθει και σε διαμέρισμα για όταν κάναμε επισκέψεις. Με επιμονή και υπομονή, στους δέκα περίπου μήνες έγινε άλλο σκυλί. Απο εκεί που προσπαθούσε να κυριαρχήσει σε κάθε καινούργιο που γνώριζε (σκύλο είτε άνθρωπο) όχι επιθετικά φυσικά, έγινε αρνάκι, λουκουμάς. Φύλακας συνέχισε να είναι με την έννοια του συνεγερμού (Ολιγόλεπτο γάβγισμα μέχρι να σηκωθώ όρθια). Εαν συνεχίσω να μιλάω για εκείνον, θα μου πάρει σελίδες.
Για να ολοκληρώσω, ο Τέρρορ μου έφτασε στα 1,7 χρονών και απεβίωσε απο φόλα. Την είχαν πασαλείψει στην αυλόπορτα και δεν την πρόσεξα το πρωί. Ο πόνος που έχω νιώσει είναι... Οι τύψεις? Ένα μαύρο χάος. Έχω χάσει ανθρώπους και μπορώ να πω ότι αυτός ο θάνατος μου στοίχισε περισσότερο. Δεν μπορεί να το καταλάβει κανένας εδώ που μένω. Ίσως είναι παράλογο. Πρώτη φορά απο την μέρα που γεννήθηκα το σπίτι μου είναι άδειο. Εδώ και δύο εβδομάδες έχω χάσει την ρουτίνα μου. Το ξύπνημα στις 5, την πρωινή βόλτα, το μεσημεριανό παιχνίδι, την απογευματινή βόλτα, τις ώρες εκπαίδευσης, το βραδινό χαλάρωμα. Όλα μπάχαλο. Εχω γίνει καχύποπτη γιατί δεν μπορώ να βρώ τον υπαίτιο. Έχει βιώσει κάποιος παρόμοιο πόνο? Είμαι όντως υπερβολική?
Έχω πολλά ακόμα να πώ καθώς και για την προοπτική να υιοθετήσω ένα σκυλάκι σε λίγο καιρό.
Είμαι λοιπόν κοπέλα, 24 χρονών και ζω σε κωμόπολη. Έχω έρθει σε επαφή απο πολύ μικρή με "τα ζώα του χωριού", καθώς είμαστε πόλη με αρκετούς κτηνοτρόφους και πήγαινα συχνά να περάσω τον ελεύθερό μου χρόνο με φίλους εκεί στην παιδική μου ηλικία. Ο λόγος που το αναφέρω είναι επειδή δεν έχω βρεθεί ποτέ χωρίς την παρουσία κάποιου ζώου δίπλα μου. Ας πούμε ότι απλά... χρειάζομαι την παρουσία τους? ίσως λόγω κάποιων βιωμάτων ήταν μία απο τις δύο πηγές αστείρευτης δύναμης και αγάπης.
Στο σπίτι μου όπου διαθέτουμε 600 μέτρα αυλή με δέντρα είχε ο πατέρας μου έναν κόπρο όπου είχαμε μαζέψει από τις πλατείες και που έζησε μαζί μας μέχρι 12 χρονών. Με εμβόλια, κολάρο με ταυτότητα, χωρίς αλυσίδες και με τέτοια λατρεία στον πατέρα μου που δεν έφευγαν απο την περίμετρο της αυλής ούτε με ανοιχτή την αυλόπορτα. Επίσης βοηθάει και το γεγονός ότι το σπίτι είναι αρκετά απομονωμένο και δίπλα σε δάσος. Ο λόγος που δεν έμπαινε στο σπίτι ήταν επειδή η μαμά μου είχε τις γάτες της.
Μετά απο κάποια γεγονότα κατέληξα μόνη μου με τον αδερφό μου και οι εν ζωή γατούλες μας με συνόδευσαν στην διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής. Πριν δύο χρόνια τελείωσα με την σχολή και γύρισα στο πατρικό μείον μιας γάτας. Έτσι υιοθέτησα ένα κουταβάκι ημίαιμο σπιτζάκι. Αρσενικό, λευκό. Τον Τέρρορ. Δεν μπορώ να περιγράψω το δέσιμό μας. Ήμασταν σαν ένας οργανισμός. Μεγάλωσε μέσα στο σπίτι μαζί με την γάτα μου (απο την οποία πήρε κάποιες γατίσιες συμπεριφορές.). Έβγαλε πολύ κυριαρχικό χαρακτήρα και απευθύνθηκα σε εκπαιδευτή όταν ήταν 3,5 μηνών ώστε να μαθω να είμαι και εγώ πιο πειθαρχημένη. Ο Τέρρορ μου που λέτε ήταν ένα σκυλί πανέξυπνο. Μάθαινε γρήγορα και κάθε μέρα με την άσκηση και το παιχνίδι είχαμε και ασκήσεις μυαλού ώστε να κουράζεται επαρκώς.
Ερχόταν παντού μαζί μου με αποτέλεσμα να μάθει και σε διαμέρισμα για όταν κάναμε επισκέψεις. Με επιμονή και υπομονή, στους δέκα περίπου μήνες έγινε άλλο σκυλί. Απο εκεί που προσπαθούσε να κυριαρχήσει σε κάθε καινούργιο που γνώριζε (σκύλο είτε άνθρωπο) όχι επιθετικά φυσικά, έγινε αρνάκι, λουκουμάς. Φύλακας συνέχισε να είναι με την έννοια του συνεγερμού (Ολιγόλεπτο γάβγισμα μέχρι να σηκωθώ όρθια). Εαν συνεχίσω να μιλάω για εκείνον, θα μου πάρει σελίδες.
Για να ολοκληρώσω, ο Τέρρορ μου έφτασε στα 1,7 χρονών και απεβίωσε απο φόλα. Την είχαν πασαλείψει στην αυλόπορτα και δεν την πρόσεξα το πρωί. Ο πόνος που έχω νιώσει είναι... Οι τύψεις? Ένα μαύρο χάος. Έχω χάσει ανθρώπους και μπορώ να πω ότι αυτός ο θάνατος μου στοίχισε περισσότερο. Δεν μπορεί να το καταλάβει κανένας εδώ που μένω. Ίσως είναι παράλογο. Πρώτη φορά απο την μέρα που γεννήθηκα το σπίτι μου είναι άδειο. Εδώ και δύο εβδομάδες έχω χάσει την ρουτίνα μου. Το ξύπνημα στις 5, την πρωινή βόλτα, το μεσημεριανό παιχνίδι, την απογευματινή βόλτα, τις ώρες εκπαίδευσης, το βραδινό χαλάρωμα. Όλα μπάχαλο. Εχω γίνει καχύποπτη γιατί δεν μπορώ να βρώ τον υπαίτιο. Έχει βιώσει κάποιος παρόμοιο πόνο? Είμαι όντως υπερβολική?
Έχω πολλά ακόμα να πώ καθώς και για την προοπτική να υιοθετήσω ένα σκυλάκι σε λίγο καιρό.
