Έχοντας περάσει παρόμοια κατάσταση κι εγώ σε συμβουλεύω να μην τις πιέσεις και να περιμένεις από αυτές να κάνουν το πρώτο βήμα. Η δικιά μου έκανε μια βδομάδα να κουνηθεί από το κρεβάτι της. Πιπί και φαγητό, μόνο όταν έμενε μόνη της. Γενικά μου πήρε καιρό για να την κάνω σκύλο
και ένα χρόνο μετά, μπορώ να πω ότι είμαστε σε ένα μεσαίο επίπεδο, καταλαβαίνω τους φόβους της (πλέον μπορώ να προβλέψω καταστάσεις και συμπεριφορές) και δεν την πιέζω....την αφήνω να πάρει το χρόνο της και αργά αργά κάνουμε και ένα βήμα παραπάνω.
Θα σου πω αυτό που έκανε η εκπαιδεύτριά μας ... κάτσε στο πάτωμα, έχε κοτόπουλο βρασμένο (κατά προτίμηση, μιας και είναι το λιγότερο παχυντικό και δε μπορεί να του αντισταθεί κανένας
) και πέτα το κοντά τους ... και σιγά σιγά πέτα το όλο και πιο κοντά σου και όταν πια αρχίσουν να τρώνε από το χέρι σου, εκεί αρχίζεις τους χορούς, τα πανηγύρια και τα χίλια μπράβο. Δεν έχεις οπτική επαφή μαζί τους, γιατί θα καθυστερήσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Θέλει μεγάλη υπομονή και επιμονή. Πέρασαν πάρα πολλά, δεν είχαν αγάπη από κανέναν και φαντάζομαι ότι δεν θα ξέρουν καν τί σημαίνει 'χάδι'.