Λοιπόν, να πάρω την ιστορία από την αρχή.
Μια φίλη, αφού την έπεισα να μην πάρει κουτάβι από σκυλέμπορα όπου είχε κλείσει κουτάβι αρχικά, αγόρασε ένα γλυκύτατο θηλυκό λάμπραντορ από εκτροφέα με επωνυμία και με πολύ καλό pedigree (το λέω για να αποφύγουμε συζητήσεις περί αυτού). Το αγόρασε 5 μηνών.
Η κοπέλα ζει σε πολυκατοικία με τον άντρα της και τον γιο της. Ο σκύλος από την πρώτη μέρα εκδήλωσε επιθετηκότητα προς άλλα σκυλιά και ανθρώπους (πλησίαζε γαβγίζοντας με την τρίχα σηκωμένη). Την δεύτερη μέρα, δάγκωσε την αδερφή της. Οταν ήρθα να την δω, έξω δεν με άφηνε να την χαϊδέψω, μέσα στο σπίτι γάβγιζε και όταν προσπαθούσα να την πλησιάσω με απέφευγε. Οταν κατάφερνα να την χαϊδεψω, σιγά σιγά πήγαινε προς τα πίσω για να αποφύγει το χέρι μου.
Μετά από ένα μήνα (τώρα είναι 6 μηνών), μόνο το πρόβλημα με άλλα σκυλιά λύθηκε. Τώρα παίζει και χαίρεται όταν βλέπει άλλο σκύλο. Αλλά με τους ανθρώπους μια απ' τα ίδια. Στην αρχή πίστεψα πως είναι έλλειψη κοινωνικοποίησης, όμως... Γρυλλίζει στο γιο της, γαβγίζει στους επισκέπτες, επιτήθεται ανθρώπους στο δρόμο (δεν δαγκώνει).
Πήγανε λοιπόν σήμερα σε εκπαιδευτή και τους είπε πως ο σκύλος έχει τέτοιο χαρακτήρα (έτσι γεννήθηκε δηλαδή, δεν έχει σχέση με την κοινωνικοποίηση - σημειωτέον η αδερφή της από την ίδια τοκετοομάδα είναι μια φιλικότατη σκυλίτσα, τυπικό λάμπραντορ), πως είναι τέλειος σκύλος για φύλαξη και για κυνήγι, αλλά όχι για διαμέρισμα και για την πόλη... και πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να δαγκώσει στο μέλλον... και πως μπορούν να προσπαθήσουν με εκπαίδευση αλλά... δεν μπορούν να εγγυηθούν πως θα πετύχει
Η κοπέλα είναι σήμερα όλη μέρα στα κλάμματα γιατί μάλλον θα αποχωριστούν την Αναμπέλα...
Δωστε μου τα φώτα σας... γιατί εγώ δεν το πιστεύω... τόση ατυχία πια
Μια φίλη, αφού την έπεισα να μην πάρει κουτάβι από σκυλέμπορα όπου είχε κλείσει κουτάβι αρχικά, αγόρασε ένα γλυκύτατο θηλυκό λάμπραντορ από εκτροφέα με επωνυμία και με πολύ καλό pedigree (το λέω για να αποφύγουμε συζητήσεις περί αυτού). Το αγόρασε 5 μηνών.
Η κοπέλα ζει σε πολυκατοικία με τον άντρα της και τον γιο της. Ο σκύλος από την πρώτη μέρα εκδήλωσε επιθετηκότητα προς άλλα σκυλιά και ανθρώπους (πλησίαζε γαβγίζοντας με την τρίχα σηκωμένη). Την δεύτερη μέρα, δάγκωσε την αδερφή της. Οταν ήρθα να την δω, έξω δεν με άφηνε να την χαϊδέψω, μέσα στο σπίτι γάβγιζε και όταν προσπαθούσα να την πλησιάσω με απέφευγε. Οταν κατάφερνα να την χαϊδεψω, σιγά σιγά πήγαινε προς τα πίσω για να αποφύγει το χέρι μου.
Μετά από ένα μήνα (τώρα είναι 6 μηνών), μόνο το πρόβλημα με άλλα σκυλιά λύθηκε. Τώρα παίζει και χαίρεται όταν βλέπει άλλο σκύλο. Αλλά με τους ανθρώπους μια απ' τα ίδια. Στην αρχή πίστεψα πως είναι έλλειψη κοινωνικοποίησης, όμως... Γρυλλίζει στο γιο της, γαβγίζει στους επισκέπτες, επιτήθεται ανθρώπους στο δρόμο (δεν δαγκώνει).
Πήγανε λοιπόν σήμερα σε εκπαιδευτή και τους είπε πως ο σκύλος έχει τέτοιο χαρακτήρα (έτσι γεννήθηκε δηλαδή, δεν έχει σχέση με την κοινωνικοποίηση - σημειωτέον η αδερφή της από την ίδια τοκετοομάδα είναι μια φιλικότατη σκυλίτσα, τυπικό λάμπραντορ), πως είναι τέλειος σκύλος για φύλαξη και για κυνήγι, αλλά όχι για διαμέρισμα και για την πόλη... και πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να δαγκώσει στο μέλλον... και πως μπορούν να προσπαθήσουν με εκπαίδευση αλλά... δεν μπορούν να εγγυηθούν πως θα πετύχει
Η κοπέλα είναι σήμερα όλη μέρα στα κλάμματα γιατί μάλλον θα αποχωριστούν την Αναμπέλα...
Δωστε μου τα φώτα σας... γιατί εγώ δεν το πιστεύω... τόση ατυχία πια