Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ημιδεσποζόμενο σκυλάκι (η Αλντα μου), που ζούσε στο γραφείο μου, σε έναν δρόμο κοντά σε ένα σχολείο.
Κάθε πρωί, κατά τις 8 έπαιζε με τα παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο, και μετά ξαναγυρνούσε στον "χώρο" του.
Το μεσημέρι, στο σχόλασμα, δεν κρατιότανε με τίποτα μέσα στο γραφείο... Έβγαινε και έπαιζε με τα παιδιά...
Μια μέρα, την βρήκα να σέρνεται σαν το φίδι... Την πήγα κατευθείαν στον γιατρό, νόμιζα πως κάποιο αυτοκίνητο την είχε χτυπήσει.
Μετά από ακτινογραφίες, εξονυχιστική εξέταση κλπ, ο γιατρός μου είπε πως το σκυλί είναι κακοποιημένο, το χτύπησαν και το βίασαν!!!
Αρχικά το κομμάτι του βιασμού μου φάνηκε υπερβολικό.
Όμως, μόλις συνήλθε το σκυλί και ήταν σε θέση να περπατήσει, η Αλντίτσα ότα άκουγε τα παιδιά, κρυβότανε!!!
Όταν βγαίναμε από το γραφείο, η Άλντα με ακολουθούσε μόνο όταν προχωρούσα σε αντίθετη κατεύθυνση από το σχολείο...
Έτσι σιγουρεύτηκα πως ότι κι αν συνέβη, συνέβη στο σχολείο από παιδιά.
Μετά από καμμιά 10αριά μέρες, κάποια γειτόνισα με ρώτησε για την υγεία της Άλντας, και μου είπε πως το Σάββατο, 3-4 παιδιά την είχαν δέσει, και αφού την σάπισαν στο ξύλο μέσα στο προαύλιο του σχολείου (που τα ακολούθησε εκεί από μόνη της), την κρατούσαν ακίνητη και έβαλαν το λυκόσκυλο τους να την βιάσει (σημειοτέον ότι η Άλντα ήταν στειρωμένη)
Η Άλντα, για χρόνια, ούτε στο λουρί δεν ακολουθούσε την κατεύθυνση προς το σχολείο, μουλάρωνε τα πόδια της κάτω και δεν προχωρούσε.
Κάποτε το ξεπέρασε, αλλά πάντα ήταν τρομερά φοβισμένη όταν περνούσε (στο λουρί) δίπλα στο σχολείο. Φυσικά δεν ξανα έπαιξε με τα παιδιά (εκτός από τα δικά μου).
Τελικά η Άλντα κατέληξε στο σπίτι μου. Ήταν ο πρώτος μου σκύλος.
Κάθε πρωί, κατά τις 8 έπαιζε με τα παιδάκια που πήγαιναν στο σχολείο, και μετά ξαναγυρνούσε στον "χώρο" του.
Το μεσημέρι, στο σχόλασμα, δεν κρατιότανε με τίποτα μέσα στο γραφείο... Έβγαινε και έπαιζε με τα παιδιά...
Μια μέρα, την βρήκα να σέρνεται σαν το φίδι... Την πήγα κατευθείαν στον γιατρό, νόμιζα πως κάποιο αυτοκίνητο την είχε χτυπήσει.
Μετά από ακτινογραφίες, εξονυχιστική εξέταση κλπ, ο γιατρός μου είπε πως το σκυλί είναι κακοποιημένο, το χτύπησαν και το βίασαν!!!
Αρχικά το κομμάτι του βιασμού μου φάνηκε υπερβολικό.
Όμως, μόλις συνήλθε το σκυλί και ήταν σε θέση να περπατήσει, η Αλντίτσα ότα άκουγε τα παιδιά, κρυβότανε!!!
Όταν βγαίναμε από το γραφείο, η Άλντα με ακολουθούσε μόνο όταν προχωρούσα σε αντίθετη κατεύθυνση από το σχολείο...
Έτσι σιγουρεύτηκα πως ότι κι αν συνέβη, συνέβη στο σχολείο από παιδιά.
Μετά από καμμιά 10αριά μέρες, κάποια γειτόνισα με ρώτησε για την υγεία της Άλντας, και μου είπε πως το Σάββατο, 3-4 παιδιά την είχαν δέσει, και αφού την σάπισαν στο ξύλο μέσα στο προαύλιο του σχολείου (που τα ακολούθησε εκεί από μόνη της), την κρατούσαν ακίνητη και έβαλαν το λυκόσκυλο τους να την βιάσει (σημειοτέον ότι η Άλντα ήταν στειρωμένη)
Η Άλντα, για χρόνια, ούτε στο λουρί δεν ακολουθούσε την κατεύθυνση προς το σχολείο, μουλάρωνε τα πόδια της κάτω και δεν προχωρούσε.
Κάποτε το ξεπέρασε, αλλά πάντα ήταν τρομερά φοβισμένη όταν περνούσε (στο λουρί) δίπλα στο σχολείο. Φυσικά δεν ξανα έπαιξε με τα παιδιά (εκτός από τα δικά μου).
Τελικά η Άλντα κατέληξε στο σπίτι μου. Ήταν ο πρώτος μου σκύλος.
:?:
