Διάβασα το θέμα και από ότι κατάλαβα η συζήτηση δεν μπορεί να καταλήξει με σαφήνεια κάπου. Αν και στην αρχή νόμιζα ότι θα έχει μια κατάληξη σε στυλ «ποτέ βία» κ.λ.π. Σύμφωνα με αυτά που διάβασα η χρήση βίας είναι ένα πιο άμεσος, γρήγορος και πιο «εύκολος» τρόπος εκπαίδευσης του σκύλου, απαιτεί ελάχιστη ψυχική επαφή χωρίς όμως να έχει τόσο καλά αποτελέσματα. Όμως αποτελεί έως ένα ποσοστό ένα φυσιολογικό μέρος της ζωή του αφού δεν του είναι κάτι τελείως ξένο ακόμα και έως κουτάβι η ίσως πιθανά να επιβάλετε και έως ένα ποσοστό για κάποιο διάστημα.
Από την άλλη η μη-βία απαιτεί κόπο, χρόνο, υπομονή και κυρίως μια «γέφυρα επικοινωνίας» με το ζώο και έχει καλύτερα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Όμως πρακτικά είναι αρκετά δύσκολο αφού τα προβλήματα ξεκινάνε από την πρώτη μέρα που πάτε το σκυλί σας στο σπίτι.
Από ότι κατάλαβα η ουσία είναι κάπου στο ενδιάμεσο, σε μια διαρκή ισορροπία με σωστές αναλογίες και από τα δυο, πιθανότατα στην αρχή περισσότερος εξαναγκασμός και αργότερα περισσότερο κατανόηση αφού με την καθημερινή τριβή θα μπορεί ο ένας να «διαβάζει» τον άλλο.
Αρκετά καλό το παράδειγμα της lone wolf σχετικά με την μητέρα και το κουτάβι αλλά προϋποθέτει να υπάρχει πάντα η ίδια νηφαλιότητα και ισορροπία αλλά δυστυχώς όλες οι μέρες, οι ώρες και οι καταστάσεις δεν είναι ίδιες όποτε μπορεί να λειτουργήσει μόνο έως ένα ποσοστό.
Όπως το ίδιο συμβαίνει και με τα επαναλαμβανόμενα «μη» όπου τις πιο πολλές φορές όχι μόνο δεν φέρουν αποτελέσματα αλλά συνήθως οδηγούν στην αντίθετη κατάσταση αλλά σε τελική ανάλυση βγαίνουν παρά πολύ εύκολα και αυθόρμητα όπως π.χ. μη-μη- Μη- ΜΗ!- ΜΗ!!!!- ΜΗ ΣΟΥ ΛΕΩ!!!!! Κ.λ.π
Κάτι αντίστοιχο δηλαδή που συμβουλεύει και η παιδαγωγική για τα παιδιά, όχι πολλά «μη» και «ποτέ βία» αφού είναι γνωστό ότι τα σκυλιά έχουν τον ψυχισμό και το μυαλό ενός μικρού παιδιού. Φυσικά κανένας δεν αναφέρει για άμεσες καταστάσεις εκεί είναι απόφαση δική σου όταν π.χ. το παιδί πλησιάζει το δαχτυλάκι του στην πρίζα η σκαρφαλώνει ο κάγκελο του μπαλκονιού..
Εκεί προσωπικά του μαυρίζεις τον ποπό και δεν διακινδυνεύεις ούτε μια στα χίλια να το ξανακάνει…
θα μου πείτε ότι έπρεπε να το είχα προβλέψει όπως π.χ. να έβαζα τάπες στις πρίζες, αλλά δεν ελέγχεις πάντα το περιβάλλον, ούτε και το παιδί η το σκυλί είναι εσώκλειστα. κάποια στιγμή θα βρεθούν σε ένα άλλο περιβάλλον όπως π.χ. σε ένα ξένο σπίτι που δεν θα έχει καλυμμένες τις πρίζες…
Για να μη βάλω τον ανθρώπινο παράγοντα λάθους ( Φτου! Ξέχασα να βάλω το καπάκι στο τάδε, είναι δυο μέρες ανοιχτό, πως και δεν πήγε..)
Συγνώμη που ξέφυγα από το θέμα, ελπίζω να μην είναι άστοχος ο παραλληλισμός…
Προσωπικά είμαι κατά της βίας αλλά οφείλω να αναγνωρίσω ότι κάποιες φορές είναι δραστική. Υπάρχουν όμως άλλες φορές, κυρίως όταν υπάρχει η «πολυτέλεια» του χρόνου που πρέπει να είναι η τελευταία λύση, όπως συμβαίνει μερικές φορές με την σκυλίτσα μας, μπορεί να γαβγίζει επί μια ώρα και το μόνο που ζητά είναι να πας για δυο λεπτά και να την χαϊδέψεις επειδή νιώθει μοναξιά…
Εκεί η βία δεν κάνει τίποτα…
