Έχω δώσει σκύλο σε ηλικία 8 χρονών.
Το έκανα για να σώσω μια ζωή, τη δικιά του ή του άλλου σκύλου μου, 9.5 χρονών.
Ξαφνικά, μετα από 8 χρόνια αρμονικής συμβίωσης ο μικρός ήθελε να πάρει την αρχηγία. Ο μεγάλος δεν την παραχωρούσε και το σπίτι (ο κήπος για την ακρίβεια) έγινε πεδίο μάχης. Καθημερινά είχαμε άγριους καβγάδες, ανοιχτούς σβέρκους μια κατάσταση ανεκδιήγητη και τραγική.
Προσπαθήσαμε να τους έχουμε χώρια, αλλά αυτό δεν ήτανε και εύκολο. Πάλι συναντιόντουσαν και γινότανε της κακομοίρας ακόμη και με το συρματόπλεγμα ανάμεσα τους.
Το σπίτι μας είχε γίνει Κόσοβο, και έπαιρνε η μπάλα και τους υπόλοιπους (τη μικρόσωμη σκύλα μου και 2 γάτες που ζούσανε και οι τρεις εντός και εκτός σπιτιού).
Όταν πια αναγκαστήκαμε να δεχτούμε ότι δε θα σταματούσανε μέχρι να σκοτώσει ο ένας τον άλλον, καθώς κανείς δεν υποχωρούσε, αποφασίσαμε ότι το σπίτι δεν τους χωράει πλέον και τους δυο.
Αποφασίσαμε να δώσουμε τον μικρό γιατί ήτανε πιο καλόβολο ζώο, πιο εύκολο στο χειρισμό του και είχε καλύτερες πιθανότητες να προσαρμοστεί και να τα πάει καλά με τη νέα του οικογένεια.
Για καλή μας τύχη (ή καλύτερα, για ΤΕΡΑΣΤΙΑ κολοφαρδία μας) ένας καλός μας φίλος που ζει πολύ κοντά μας (σχεδόν στα 2 χλμ) και είχε πολλά σκυλιά είχε χάσει εκείνη την εποχή τον αρσενικό του, είχε πεθάνει. Η αγέλη είχε μείνει χωρίς αρχηγό, τα κορίτσια του είχανε αποσυντονιστεί και έψαχνε για μεγάλο σε ηλικία αρσενικό να αναλάβει την αρχηγία. Τον Έκτωρα τον ήξερε, το ίδιο και η γυναίκα του και τα παιδάκια του.
Μια μαύρη μέρα, πήρα τον Έκτωρα και βγήκαμε βόλτα. Τον πήγα στο καινούργιο του σπίτι όπου και τον εγκατέλειψα.
Τις επόμενες μέρες πήγα 2 φορές να τον δω. Αποφάσισα ότι του κάνω κακό και δεν ξαναπήγα. Μάλιστα ο Έκτωρας είναι και ο λόγος που δεν πηγαίνω πια στο σπίτι του φίλου μας.
Πέθανε πέρσι, αφού έζησε σχεδόν 4 χρόνια στο καινούργιο του σπίτι.
Το έκανα για να σώσω μια ζωή, τη δικιά του ή του άλλου σκύλου μου, 9.5 χρονών.
Ξαφνικά, μετα από 8 χρόνια αρμονικής συμβίωσης ο μικρός ήθελε να πάρει την αρχηγία. Ο μεγάλος δεν την παραχωρούσε και το σπίτι (ο κήπος για την ακρίβεια) έγινε πεδίο μάχης. Καθημερινά είχαμε άγριους καβγάδες, ανοιχτούς σβέρκους μια κατάσταση ανεκδιήγητη και τραγική.
Προσπαθήσαμε να τους έχουμε χώρια, αλλά αυτό δεν ήτανε και εύκολο. Πάλι συναντιόντουσαν και γινότανε της κακομοίρας ακόμη και με το συρματόπλεγμα ανάμεσα τους.
Το σπίτι μας είχε γίνει Κόσοβο, και έπαιρνε η μπάλα και τους υπόλοιπους (τη μικρόσωμη σκύλα μου και 2 γάτες που ζούσανε και οι τρεις εντός και εκτός σπιτιού).
Όταν πια αναγκαστήκαμε να δεχτούμε ότι δε θα σταματούσανε μέχρι να σκοτώσει ο ένας τον άλλον, καθώς κανείς δεν υποχωρούσε, αποφασίσαμε ότι το σπίτι δεν τους χωράει πλέον και τους δυο.
Αποφασίσαμε να δώσουμε τον μικρό γιατί ήτανε πιο καλόβολο ζώο, πιο εύκολο στο χειρισμό του και είχε καλύτερες πιθανότητες να προσαρμοστεί και να τα πάει καλά με τη νέα του οικογένεια.
Για καλή μας τύχη (ή καλύτερα, για ΤΕΡΑΣΤΙΑ κολοφαρδία μας) ένας καλός μας φίλος που ζει πολύ κοντά μας (σχεδόν στα 2 χλμ) και είχε πολλά σκυλιά είχε χάσει εκείνη την εποχή τον αρσενικό του, είχε πεθάνει. Η αγέλη είχε μείνει χωρίς αρχηγό, τα κορίτσια του είχανε αποσυντονιστεί και έψαχνε για μεγάλο σε ηλικία αρσενικό να αναλάβει την αρχηγία. Τον Έκτωρα τον ήξερε, το ίδιο και η γυναίκα του και τα παιδάκια του.
Μια μαύρη μέρα, πήρα τον Έκτωρα και βγήκαμε βόλτα. Τον πήγα στο καινούργιο του σπίτι όπου και τον εγκατέλειψα.
Τις επόμενες μέρες πήγα 2 φορές να τον δω. Αποφάσισα ότι του κάνω κακό και δεν ξαναπήγα. Μάλιστα ο Έκτωρας είναι και ο λόγος που δεν πηγαίνω πια στο σπίτι του φίλου μας.
Πέθανε πέρσι, αφού έζησε σχεδόν 4 χρόνια στο καινούργιο του σπίτι.
