Αντίο σκύλε μου... λυπάμαι...

[Loukia]

Έχω δώσει σκύλο σε ηλικία 8 χρονών.
Το έκανα για να σώσω μια ζωή, τη δικιά του ή του άλλου σκύλου μου, 9.5 χρονών.
Ξαφνικά, μετα από 8 χρόνια αρμονικής συμβίωσης ο μικρός ήθελε να πάρει την αρχηγία. Ο μεγάλος δεν την παραχωρούσε και το σπίτι (ο κήπος για την ακρίβεια) έγινε πεδίο μάχης. Καθημερινά είχαμε άγριους καβγάδες, ανοιχτούς σβέρκους μια κατάσταση ανεκδιήγητη και τραγική.
Προσπαθήσαμε να τους έχουμε χώρια, αλλά αυτό δεν ήτανε και εύκολο. Πάλι συναντιόντουσαν και γινότανε της κακομοίρας ακόμη και με το συρματόπλεγμα ανάμεσα τους.
Το σπίτι μας είχε γίνει Κόσοβο, και έπαιρνε η μπάλα και τους υπόλοιπους (τη μικρόσωμη σκύλα μου και 2 γάτες που ζούσανε και οι τρεις εντός και εκτός σπιτιού).

Όταν πια αναγκαστήκαμε να δεχτούμε ότι δε θα σταματούσανε μέχρι να σκοτώσει ο ένας τον άλλον, καθώς κανείς δεν υποχωρούσε, αποφασίσαμε ότι το σπίτι δεν τους χωράει πλέον και τους δυο.
Αποφασίσαμε να δώσουμε τον μικρό γιατί ήτανε πιο καλόβολο ζώο, πιο εύκολο στο χειρισμό του και είχε καλύτερες πιθανότητες να προσαρμοστεί και να τα πάει καλά με τη νέα του οικογένεια.
Για καλή μας τύχη (ή καλύτερα, για ΤΕΡΑΣΤΙΑ κολοφαρδία μας) ένας καλός μας φίλος που ζει πολύ κοντά μας (σχεδόν στα 2 χλμ) και είχε πολλά σκυλιά είχε χάσει εκείνη την εποχή τον αρσενικό του, είχε πεθάνει. Η αγέλη είχε μείνει χωρίς αρχηγό, τα κορίτσια του είχανε αποσυντονιστεί και έψαχνε για μεγάλο σε ηλικία αρσενικό να αναλάβει την αρχηγία. Τον Έκτωρα τον ήξερε, το ίδιο και η γυναίκα του και τα παιδάκια του.

Μια μαύρη μέρα, πήρα τον Έκτωρα και βγήκαμε βόλτα. Τον πήγα στο καινούργιο του σπίτι όπου και τον εγκατέλειψα.
Τις επόμενες μέρες πήγα 2 φορές να τον δω. Αποφάσισα ότι του κάνω κακό και δεν ξαναπήγα. Μάλιστα ο Έκτωρας είναι και ο λόγος που δεν πηγαίνω πια στο σπίτι του φίλου μας.
Πέθανε πέρσι, αφού έζησε σχεδόν 4 χρόνια στο καινούργιο του σπίτι.

 

[kango1]

Όντως πολύ ωραίο θέμα..

Να απαντήσω και εγώ έτσι στεγνά ..ναι θα τον έδινα αν δεν μου έκανε ..μου είναι αδύνατον..

Αλλωστε τα πράγματα πάντα έχουν πολλές ματιές..

Στην δικη μου λοιπόν οπτική δεν θα έπαιρνα ποτε έναν σκύλο για να με εξυπηρετούσε πρακτικά κάπου και όχι συναισθηματικά.
Δηλαδή εγώ διαλέγω σύντροφο και όχι "εργαλείο".άρα δεν μπορώ να συμμεριστώ απόλυτα αυτόν που θα το έκανε.

Θα έπρεπε όπως είπε και η Λιζα να το πάρω εν γνώση μου για κάποια τέτοια χρήση, εν γνώση μου να μην δεθώ..(αδύνατο για εμενα) και έτσι αν κάτι στράβωνε να μπορούσα να το δώσω.

Από την άλλη και για κάτι τέτοιο να το προόριζα μάλλον θα καταντούσα να κράταγα και αυτό και να έπαιρνα και το άλλο το "καλο" που θα μου εκανε για αυτο που θα ήθελα..
Αρα εν όλιγοις μάλλον εγώ δεν κάνω για ορθολογιστικές σκέψεις.. οποτε δεν υπάρχει καμια περίπτωση να το εδινα πέρα από λοιμούς και καταποντισμούς..

 

[kango1]

Στην δικη μου λοιπόν οπτική δεν θα έπαιρνα ποτε έναν σκύλο για να με εξυπηρετούσε πρακτικά κάπου και όχι συναισθηματικά.
Δηλαδή εγώ διαλέγω σύντροφο και όχι "εργαλείο".άρα δεν μπορώ να συμμεριστώ απόλυτα αυτόν που θα το έκανε.

Nα συμπηρωσω εδω (επειδη δεν προλαβα) εκτος και αν ηταν η δουλεια μου.., εκει ειναι αλλο..
Αλλα οσο μιλαμε για τον σκυλο μου οχι ειναι ελαχιστες οι περιπτωσεις που θα το εκανα..θα επρεπε να μην ειχα δεθει αρα δεν θα ηταν ο σκυλος μου ..μπλα μπλα μπλα..

Θα πω μια ιστορια συντομη..
Το Μαλτεζακι μας το ειχαμε ζευγαρωσει και πηραμε τον γιο του με σκοπο να το κρατησουμε..
Ο ρουντι ομως επαθε καταθλιψη και δεν ετρωγε..
Σε καποια φαση μας ειπε ο κτηνιατρος διαλεξτε ή τον μικρο ή τον Ρουντη..
Ο γιος του ηταν 4 μηνων και τον ειχαμε δυο μηνες.., φυσικα διαλεξαμε τον Ρουντη που τον ειχαμε ηδη 4 χρονια..

Να αλλη μια περιπτωση λοιπον που θα το εδινα..
Αλλα θα πρεπει πραγματικα να ειναι οι συνθηκες τετοιες που να μην εχω αλλη επιλογη..

 

[galazio]

ετσι και μου δαγκωνε παιδι..θα ειχε φυγει με τις κωλοπαντιες, δεν θα τον εδινα καπου ομως..θα το στειρωνα και θα ανοιγα την πορτα και θα το αφηνα απ εξω, να ερχεται να τρωει και να πινει.
(και μην αρχισετε τωρα τα "θα αφηνες αδεσποτο το σκυλι, με τις επιθετικες τασεις"):maria:
ουτε με εκπαιδευση θα ηθελα να ασχοληθω..δεν θα το γουσταρα πλεον αυτο το σκυλι στο σπιτι μου.

 

[Tonini]

ετσι και μου δαγκωνε παιδι..θα ειχε φυγει με τις κωλοπαντιες, δεν θα τον εδινα καπου ομως..θα το στειρωνα και θα ανοιγα την πορτα και θα το αφηνα απ εξω, να ερχεται να τρωει και να πινει.
(και μην αρχισετε τωρα τα "θα αφηνες αδεσποτο το σκυλι, με τις επιθετικες τασεις"):maria:
ουτε με εκπαιδευση θα ηθελα να ασχοληθω..δεν θα το γουσταρα πλεον αυτο το σκυλι στο σπιτι μου.

Το σκυλί σου και το παιδί σου όπως το μάθεις λέγανε οι παλιοί...ίσως κατι ξέρουν παραπάνω..Χωρίς να θέλω να πω κάτι παράλογο, για όλα υπάρχει μια ισορροπία.

 

[Noela]

Συγκινήθηκα με την ιστορία της Loukia. :lloro:

Δεν έχω διαφορετική άποψη, θα έδινα τα σκυλιά μου αν για λόγους υγείας δε μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις τους. Και είναι κι απαιτητικά παναθεμά τα.
Την περίπτωση ξαφνικά να σφαχτούν μεταξύ τους δεν την είχα σκεφτεί.
Αν ένα σκυλί δε μου έκανε τη δουλειά για το οποίο το πήρα; Χμμμ. Και τα δυο τωρινά μου σκυλιά τα πήρα για δουλειά (από εργασιακές γραμμές ). Αν ήθελα απλά σύντροφο θα ήταν πάλι πρώην αδέσποτο. Αν κάποιο δε μου έκανε τη δουλειά για το οποίο το πήρα, θα χα δεθεί τόσο που αποκλείεται να το έδινα. Ίσως να έπαιρνα ένα ακόμα.

 

[amangos]

Είχα δώσει σκύλο, γιατί την επόμενη φορά που θα τσακωνόταν με τον άλλο μου σκύλο, δεν θα επιβίωνε. Τελικά, μετά από 4 χρόνια περίπου, την κοπάνησε από εκεί που ήταν, και ήρθε και με βρήκε.

 

[Natassa]

Είχα δώσει σκύλο, γιατί την επόμενη φορά που θα τσακωνόταν με τον άλλο μου σκύλο, δεν θα επιβίωνε. Τελικά, μετά από 4 χρόνια περίπου, την κοπάνησε από εκεί που ήταν, και ήρθε και με βρήκε.

αμάν βρε με τις ιστορίες σας.

Λουκία κ εσύ... με μιζέριασες πρωινιάτικα.

Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όταν κινδυνεύουν τα σκυλιά ή δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε όσα χρειάζονται, πρέπει να κάνουμε 2-3 βήματα πίσω από τον εγωισμό μας κ να βάλουμε σαν προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες.
Δεν χρειάστηκε ποτέ να δώσω κάποιο σκύλο, εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ να το κάνω, γιατί δένομαι με τα σκυλιά που γνωρίζω στον δρόμο, δεν θα δεθώ με κάποιο που μοιραζόμαστε τον ίδιο χώρο κ ζωή;
Κ τσοπάνης να 'μουν, που λέει ο λόγος, κ ένα είχα έναν σκύλο ο οποίος τελικά δεν μου΄κανε για τη δουλειά που το ήθελα κ είχα οικονομική δυνατότητα να το συντηρήσω, θα έπαιρνα άλλο ένα κ το άλλο θα το 'χα σαν πετ, καθαρά. Έτσι πιστεύω.

 

[chiara]

Σε παλαιά ελληνική ταινία ο Κ. Βουτσάς λέει: Εγώ είναι να τρουπώσω. Αμα τρουπώσω τότε τελείωσε. Ετσι και η chiara τρούπωσε

 

[macblack]

Η πιο ωραία απάντηση είναι από djdoctor, η στεγνή αλήθεια. Η τελευταία φράση στο video τα λέει όλα. Όταν αποφασίζεις να βάλεις ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια σου το σκέφτεσαι αρκετά πριν το κάνεις. Αν αποκτήσεις συνειδητά ένα ζώο δεν το αποχωρίζεσαι εύκολα (παρά μόνο αν συντρέχουν σοβαροί λόγοι και δεν μπορείς πλέον να του προσφέρεις μια αξιοπρεπή ζωή δίπλα σου). Αν πάρεις ζώο μόνο και μόνο γιατί είναι μόδα, ή γιατί θέλεις ένα γλυκούτσικο χνουδωτό σκυλάκι (που όταν μεγαλώσει θα γίνει σαν αρκούδα αλλά δεν σου το είπανε ούτε το έψαξες ποτέ) το αφήνεις άνετα με ένα σωρό δικαιολογίες (προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου ότι έκανες το σωστό)

 

[marina_manolo]

Και μια περίπτωση που δεν αναφέρθηκε.

Κάποιος είναι αναγκασμένος όχι ακριβώς να δώσει αλλά να αποχωριστεί το σκύλο του στην περίπτωση που το ζευγάρι χωρίζει. Κάποιος από τους δύο θα τον αποχωριστεί. Έτσι δεν είναι;