Σήμερα μετα από αρκετο καιρό που μπήκα στο φόρουμ ήταν το πρώτο θέμα που αντίκρισα και πάγωσα. Δεν απάντησα γιατί δεν ήξερα τι να γράψω. Από το πρωί μέχρι και τώρα είναι συνέχεια στο μυαλό μου η μικρή σου. Στη βόλτα με το Λούκι την έβλεπα μπροστά μου και ας μην την είχα γνωρίσει από κοντά.
Χρυσούλα λάβε υπόψη τα λόγια του Γιάννη που παραθέτω,
<<Είναι, σχεδόν, μονόδρομος: Πάντα, σε παρόμοιες περιπτώσεις, ανείπωτης "ήττας"... κλαίμε τους νεκρούς μας και διασώζουμε τη σημαία μας...
Και, για σένα...
"οι νεκροί σου" είναι η Κλαίρη... ίσως θα κλάψεις, μέχρι να μην υπάρχει άλλο δάκρυ να κυλήσει...
"η σημαία σου" είναι η βαθύτατη αγάπη σου για το "σκύλο"... και για τον άνθρωπο... ">>
Κουράγιο!