Και πάνω που λέγαμε ότι μεγαλώσαμε κάπως και περιορίσαμε τις μαλ...ε...τις βλακείες sorry...κάπως, τσουπ να 'τες και πάλι από την αρχή και πάλι προς την δόξα να τραβούν.
Και πάλι καβαλάμε σκυλιά [τι τραβάνε κάτι δόλια μικρόσωμα δεν λέγεται
] και το χειρότερο...καβαλάμε τους δικούς μας ανθρώπους. Δηλαδή...βασικά την μανούλα και τον καλύτερό της φίλο. Τον οποίο και ξανακατουρήσαμε ψες. Ναι...ok...στο πάρκο πάλι, στον χώρο του πάλι, λυτός αυτή την φορά και εντελώς στην ψύχρα. Χωρίς να είναι σε στιγμές έξαψης και χωρίς να αποσπάται sea-mol, από τίποτα. Ετσι...απλά. Νωρίτερα, είχε πλευρίσει και κάτι άλλους, αλλά με τους τρίτους, δεν παίρνω τα μάτια μου από πάνω του και τους ψιλιάζω να προσέχουν. Με τους δικούς μου και δη έμπειρους σκυλάδες, ξεχνιέμαι δυστυχώς :-s
Ισως τελικά να σημαίνει..."Εγώ είμαι πάνω από σένα, μου ανήκεις και δεν μασάω και σε μαρκάρω"; :???: