Πάντα ήμουν ιδιοκτήτρια ημίαιμου, κ πρώτη φορά τώρα, έχουμε κ καθαρόαιμο στην οικογένεια (κ αυτό γιατί ήταν όνειρό μου να'χω tervuren, με την ομορφιά, την ενέργεια κ όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής).
Από την άλλη, η λίλλυ εκτός του ότι είναι πανέμορφη (το προηγούμενο 3ημερο ήμουν Αγρίνιο με τη Λώρα για να τη δω... κ έχει γίνει ακόμη πιο κούκλα!!), είναι το πιο σοβαρό-νεαρό σκυλί που'χω συναντήσει. Αποπνέει μία σοφία- μία ηρεμία, θα γαβγίσει μόνο όταν υπάρχει ουσιαστικός λόγος κ αν κ ποτέ δεν εκπαιδεύτηκε να περπατάει με λουρί, δεν της κάνω τη παραμικρή διόρθωση όταν είμαστε μαζί βόλτα έξω στο Αγρίνιο (σε αντίθεση με το κατσικοΛωρο-κάτσικό μου
), είναι τρομερά στοργική κ ανθρωποκεντρική (αλλά τα πάει καλά με όλα τα ζώα), αλλά ταυτόχρονα τα μάτια της βγάζουν μία μελαγχολία...
Η λίζα μου κ αυτή ήταν από τα καλύτερα σκυλιά που'χα ποτέ... Δεν χρειάστηκε ποτέ να της κάνω παρατήρηση για ζημιές μέσα στο σπίτι, έξω πάντα με ακολουθούσε χωρίς λουρί κ με περίμενε έξω από τα μαγαζιά κ γενικά πιστεύω ότι τα ημίαιμα προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα στην καθημερινότητά μας, μια κ έχουν ζήσει σε αυτή παλαιότερα....
Η λώρα, σαν καθαρόαιμο, έχει άλλα χαρακτηριστικά που αγαπώ σε αυτή, αλλά σίγουρα είναι πιο "ξέγνοιαστη" (ας μου επιτραπεί ο όρος).
Δεν έχει βιώσει την έλειψη ιδιοκτήτη, φαγητού, στέγης ή το χάδι... κ αυτό νομίζω ότι είναι ένα από τα στοιχεία που κάνει τα ημίαιμα να ξεχωρίζουν -πράγματα που'χω δει κ στη λίλλυ κ -παλαιότερα- τη λίζα.
Ίσως κακώς που τα ερμηνεύω με ανθρώπινα κριτήρια, αλλά βλέπω μία ''ευγνωμοσύνη'' προς το πρόσωπό μας σε αυτά τα σκυλιά.
Απλά το σίγουρο είναι ότι με την επιλογή καθαρόαιμου σκύλου, ξέρεις τί παίρνεις κ τα χαρακτηριστικά κ τη συμπεριφορά που θα συναντήσεις...