Διαβάζω και ξαναδιαβάζω, το πολύ καλό ποστ σου #30, έχοντας στο μυαλό μου το δικό μου συγκεκριμένο κουτάβι στην θέση του δικού σου και συνεχώς χαμογελάω.
Με την καλή έννοια, γιατί είσαι και παρεξηγιάρης.
Sorry αλλά μόνο ως επιστημονική φαντασία μπορώ να το εκλάβω. Σε καμμία περίπτωση ως εκπαιδευτική μέθοδο, για το συγκεκριμένο ξαναλέω κουτάβι. Σε καμμία όμως. Είναι πολύ ρομαντικό για να μπορεί να εφαρμοσθεί, σ'έναν κακιασμένο ανεμοστρόβιλο, που δουλεύει τις μασέλες σαν ραπτομηχανή, όπως ο Μαρκούλης. Στο λέω με μεγάλη σιγουριά. Οχι για να αλλάξεις γνώμη και μέθοδο, αλλά για να δεχθείς ότι κάποιοι οργανισμοί, απαιτούν τόνους πίεσης για να ανταπεξέλθουν. Και ακόμη και τότε, δεν θα θέλουν καθόλου να συνεργαστούν. Και όταν τους αφήνεις μόνους στο σπίτι για να τους τσεκάρεις, μπορεί και να βρεις μόνο τα δοκάρια, στην επιστροφή. Εμένα στο δια ταύτα, με ενδιαφέρει ο σκύλος μου να με υπακούει. Του αρέσει ή όχι. Αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει αρμονική συμβίωση. Στο μικρό μου διαμέρισμα, με τρία σκυλιά, δεν υπάρχει δημοκρατία. Η απόλυτη δικτατορία. Οχι τυρρανία. Οχι απαραιτήτως τουλάχιστον. Εχω δύο σκυλιά που θα μπορούσε και να τους ταιριάζει το μοτίβο που περιγράφεις και ένα που θα το έκανε κορδέλες, πριν προλάβεις καν να του το εξηγήσεις.
Καταλαβαίνεις καθόλου τι θέλω να πω; Ελπίζω πως ναι.