Σήμερα πήγα την Άρυα λίγο πιο μακριά από ότι συνήθως. Συγκεκριμένα προς μια πλατεία, που γενικά τις φοβάμαι γιατί συνήθως κυκλοφορούν πολλά σκυλιά… Αλλά είπα στον εαυτό μου ότι της χρωστάω μια μεγάλη βόλτα με ότι συνεπάγεται αυτό. Εκεί λοιπόν, μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Ένας σκύλος ακριβώς στο μέγεθος της Άρυας, ίδια τρίχα, ίδιο πρόσωπο, μόνο το χρώμα άλλαζε. Ήταν λυτός αλλά δεσποζόμενος. Φορούσε λουρί, και φάνηκε πολύ φιλικός. Εγώ έκανα πίσω και άφησα το φλέξι μακρύ. Για την ακρίβεια, απλώς το ξεκλείδωσα και την άφησα να επιλέξει τι θα κάνει. Ούτε αποχώρησα, ούτε την πήγα κοντά. Ο άλλος σκύλος την περίμενε ακίνητος, κούναγε την ουρά του, αλλά δεν πήγε κοντά. Πήγε όμως εκείνη, μόνη της. Τον μύρισε, άρχισε να κουνάει ουρά και του έκανε πρόσκληση για παιχνίδι. Που πραγματικά νομίζω πρώτη φορά στα χρονικά γίνεται αυτό. Αυτός έτρεξε προς τα πίσω και άρχισαν να παίζουν κυνηγητό. Πρώτα αυτός κυνήγαγε αυτήν και μετά το αντίθετο. Εγώ στο μεταξύ ήμουν στο κέντρο, έκαναν κύκλους γύρω από εμένα και γύρναγα σαν σβούρα. Χάρηκα πάρα πολύ, δεν έχετε ιδέα. Ήθελα να σας το πω. Δεν του γάβγισε ούτε μια φορά, ούτε του γρύλισε. Εγώ της έλεγα μπράβο συνέχεια και αυτή συνέχισε να παίζει. Μετά πήραμε τον δρόμο για το σπίτι.
