Σήμερα η Άρυα έκλεισε τα 2.
Έχω τόσα πολλά να θυμηθώ από αυτά τα 2 χρόνια μαζί σου. Την πρώτη ημέρα που ήρθες στο σπίτι και έκανες αισθητή την παρουσία σου και με το παραπάνω με τα κλάμματα, τα γαβγίσματα σου, τα όμορφα εκφραστικά κουταβίσια ματάκια σου που κοιτούσαν πάντα με ένα παράπονο. Θυμάμαι εκείνη την φορά που έφυγες από το λουρί και σε κυνηγούσα μέσα στον δρόμο ενώ εσύ νόμιζες ότι παίζαμε, και τσίριζα τόσο που με άκουσαν όλοι, αλλά δεν με ένοιαξε γιατί σε πήρα πίσω και ήσουν καλά. Σε ξέρουν όλοι στην γειτονιά. Σε ξέρουν ως Άρυα, Αριούμπα, Ούμπα, φωνακλά, hardcore dog hater, ΑγΡΙΑ και μόλις σε βλέπουν αλλάζουν πεζοδρόμιο.
Αν υπάρχει κάτι χαρακτηριστικό για εσένα είναι η συνήθεια να βάζεις τα πόδια σου πάνω στους ανθρώπους και να στέκεσαι όρθια, ακίνητη, μέχρι να σου πουν να κατέβεις. Ακόμη δε έχω καταλάβει γιατί το κανείς αλλά μου φαίνεται αστείο, λες και το κανείς επίτηδες για να τους εκνευρίσεις. Και ένα άλλο χαρακτηριστικό σου είναι η πεποίθησή σου ότι είσαι το μοναδικό σκυλί στον κόσμο. Τα υπόλοιπα πρέπει να αφανιστούν.
Κάθε πρωί που ξυπνάω ακουμπάς το κεφάλι σου στην άκρη του κρεβατιού και κουνάς την ουρά σου πέρα δώθε σαν να μου λες «Έλα, σήκω, πάμε έξω να τους γαβγίσω όλους». Και όταν βγαίνουμε συναντάμε και 2-3 που θα πουν «Αχ τι γλυκός, γεράκος ε;» Και έχουν πέσει έξω και στα 2.
Χαίρομαι τόσο πολύ που μπήκες στην ζωή μου και της έδωσες τόση μα τόση χαρά. Σε αγαπώ πολύ. Ελπίζω να ζήσουμε πολλά ακόμη χρόνια η μια δίπλα στην άλλη.
Χρόνια πολλά ομορφιά μου!