Κλείσαμε σχεδόν 3 μήνες συμβίωσης με την Ηλέκτρα μας .
Αυτό το πλάσμα μόνο να το ερωτευτεί μπορεί κάποιος τελικά.
Από την αρχή έδειξε ότι ήταν διατεθειμένη να μας δεχτεί σαν οικογένεια , έδειχνε να απολαμβάνει αλλά και να αποζητά την φροντίδα και το χάδι .
Στην αρχή όμως έδειχνε να μη θέλει να μπαίνει στο σπίτι , ακόμα και όταν την ξεγελάγαμε με μεζέδες για να την φέρουμε προς τα μέσα , μετά από λίγο έψαχνε τρόπους διαφυγής.
Τώρα πλέον όλα αυτά έχουν αλλάξει ριζικά .
Έχει αρχίσει όχι μόνο να απολαμβάνει τις ξάπλες της μέσα στο σπίτι αλλά ώρες ώρες δεν θέλει ούτε και να βγει έξω από αυτό .
Με τη Chanel τα πάνε περίφημα (αν εξαιρέσουμε το άγαρμπο παιχνίδι ) .
Επιτέλους η Chanel έμαθε να τρώει σαν κανονικό σκυλί χάρη στην Ήλεκτρα (όποιος δεν τρώει όλο το φαγητό και μάλιστα γρήγορα πάντα καραδοκεί μια Ηλέκτρα ) .
Το καλύτερο της είναι όταν έρχεται για χάδια , χώνει τη μουσούδα της ανάμεσα στα χέρια και στέκει ακίνητη με μόνο κινούμενο τμήμα την πελώρια ουρά της .
Με τα παιδιά είναι το κάτι άλλο , λες και αντιλαμβάνεται την υπεροχή του όγκου της και πάντα είναι πολύ προσεκτική τόσο στην ελευθερία που απλά παίζουν , όσο και στο Νάσο που πηγαίνει κοντά του και στέκετε δίπλα του .
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η Ήλεκτρα μας αποδέχτηκε ολοκληρωτικά και νοιώθει πλέον ότι είμαστε μια αγέλη.
Τελικά τα τσοπάνια είναι εθιστικά