Στα δικά μου στατιστικά δείγματα, στα 3 αστείρωτα αρσενικά με τα όποια μεγάλωσα (κ δεν ζευγάρωσαν ΠΟΤΕ) επίσης δεν ασχοληθηκαμε ποτέ με τον προστάτη.
Στον έναν τον τωρινό, με evidently περίσσια τεστοστερονη, κ φυσιολογικό προς ελαφρά διογκωμενο προστάτη όταν στειρώθηκε, μπορεί να προϋπήρχαν οι προστατικές κύστες, μπορεί κ όχι, πάντως η μεγάλη συρρίκνωση δε βοήθησε σε τίποτα (θεωρητικά η συρρίκνωση δε μπορεί μεν να τις εξαλείψει αλλά μπορεί να βοηθήσει να μικρύνουν κ να προλάβει τη δημιουργία νέων). Κ οι πρώτες δεν επηρεάστηκαν κ η εναπομείνασα μικρή κύστη "γέμισε".
Έρευνες όπως αυτή (παλιά βέβαια), που ανέλυσαν τις περιπτώσεις 431 αρσενικών σκυλιών με κάποιου είδους προστατική ασθένεια (από απλή υπερπλασία μέχρι καρκίνωμα), από το σύνολο τον >15Κ αρσενικών σκυλιών που δέχτηκε η κλινική τους σε περίοδο 5 ετών καταλήγουν στο ότι δεν τεκμαίρεται η στείρωση να προκαλεί καρκίνωμα αλλά ότι βρίσκουν να ενισχύει την πρόοδο των όγκων.
Αυτή αποδίδει το καρκίνωμα σε γενετική προδιάθεση αλλά είναι ακόμα πιο απόλυτη κ δυσμενής κ προσδίδει μεγάλη αύξηση του ρίσκου καρκινωματος σε στειρωμένα χωρίς να διαφοροποιει επαρκώς το causation από το correlation.
Αυτή βρίσκει ότι η εμφάνιση καρκινωματος είναι ανεξάρτητη από τα ανδρογόνα (δλδ ότι η μείωση ανδρογόνων δεν επηρεάζει θετικά την (μη) εμφάνιση καρκινωματος) κ συνάδει με άλλες επιδημιολογικές έρευνες που βρίσκουν αυξημένο risk factor εμφάνισης καρκινωνατος σε στειρωμένα σκυλιά.
Αυτές όλες όμως είναι αρκετά έως πολύ παλιές. Κ εκεί είναι που πραγματικά με ενδιαφέρουν νεότερα δεδομένα αν υπάρχουν.
Γιατί υποθέτω ότι η υπερπλασία δημιουργεί γενικά μια φλεγμονική κατάσταση στην περιοχή, κ είναι πολύ καλά ερευνημένο κ έχει κατασταλάξει η επιστημονική κοινότητα (γενικά για όλα τα είδη) ότι χρονιές, ακόμα κ low grade, φλεγμονές είναι από τα μεγαλύτερα risk factors για εμφάνιση νεοπλασιών. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για καταστάσεις που δεν υφίστανται τέτοιες φλεγμονές (δλδ στειρωμένα από τη νεότητα).
Από την άλλη, νέες έρευνες όπως αυτή, χωρίς να αποκλείσουν τίποτα, καταλήγουν στο ότι ξέρουμε πολύ λίγα ακόμα για να αποκλείσουμε τη στείρωση ως πιθανό λόγο ή risk factor για την ανάπτυξη μελλοντικών νεοπλασιών. Που το σέβομαι κ το ακούω γιατί σε πολυπαραγοντικά θέματα που δεν έχουν κ τους πόρους να ερευνηθούν σωστά (μέθοδοι, δείγματα, ικανότητα για cross-analysis διαφόρων παραγόντων) είναι για μένα, επιστημονικά, το πιο ασφαλές μέχρι νεοτέρας από την επιστημονική κοινότητα.
Αυτό δε σημαίνει ότι με δεδομένη μια γενετική προδιάθεση, εγώ προσωπικά δεν το έχω σα μια ρεαλιστική πιθανότητα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Στον έναν τον τωρινό, με evidently περίσσια τεστοστερονη, κ φυσιολογικό προς ελαφρά διογκωμενο προστάτη όταν στειρώθηκε, μπορεί να προϋπήρχαν οι προστατικές κύστες, μπορεί κ όχι, πάντως η μεγάλη συρρίκνωση δε βοήθησε σε τίποτα (θεωρητικά η συρρίκνωση δε μπορεί μεν να τις εξαλείψει αλλά μπορεί να βοηθήσει να μικρύνουν κ να προλάβει τη δημιουργία νέων). Κ οι πρώτες δεν επηρεάστηκαν κ η εναπομείνασα μικρή κύστη "γέμισε".
Έρευνες όπως αυτή (παλιά βέβαια), που ανέλυσαν τις περιπτώσεις 431 αρσενικών σκυλιών με κάποιου είδους προστατική ασθένεια (από απλή υπερπλασία μέχρι καρκίνωμα), από το σύνολο τον >15Κ αρσενικών σκυλιών που δέχτηκε η κλινική τους σε περίοδο 5 ετών καταλήγουν στο ότι δεν τεκμαίρεται η στείρωση να προκαλεί καρκίνωμα αλλά ότι βρίσκουν να ενισχύει την πρόοδο των όγκων.
Αυτή αποδίδει το καρκίνωμα σε γενετική προδιάθεση αλλά είναι ακόμα πιο απόλυτη κ δυσμενής κ προσδίδει μεγάλη αύξηση του ρίσκου καρκινωματος σε στειρωμένα χωρίς να διαφοροποιει επαρκώς το causation από το correlation.
Αυτή βρίσκει ότι η εμφάνιση καρκινωματος είναι ανεξάρτητη από τα ανδρογόνα (δλδ ότι η μείωση ανδρογόνων δεν επηρεάζει θετικά την (μη) εμφάνιση καρκινωματος) κ συνάδει με άλλες επιδημιολογικές έρευνες που βρίσκουν αυξημένο risk factor εμφάνισης καρκινωνατος σε στειρωμένα σκυλιά.
Αυτές όλες όμως είναι αρκετά έως πολύ παλιές. Κ εκεί είναι που πραγματικά με ενδιαφέρουν νεότερα δεδομένα αν υπάρχουν.
Γιατί υποθέτω ότι η υπερπλασία δημιουργεί γενικά μια φλεγμονική κατάσταση στην περιοχή, κ είναι πολύ καλά ερευνημένο κ έχει κατασταλάξει η επιστημονική κοινότητα (γενικά για όλα τα είδη) ότι χρονιές, ακόμα κ low grade, φλεγμονές είναι από τα μεγαλύτερα risk factors για εμφάνιση νεοπλασιών. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για καταστάσεις που δεν υφίστανται τέτοιες φλεγμονές (δλδ στειρωμένα από τη νεότητα).
Από την άλλη, νέες έρευνες όπως αυτή, χωρίς να αποκλείσουν τίποτα, καταλήγουν στο ότι ξέρουμε πολύ λίγα ακόμα για να αποκλείσουμε τη στείρωση ως πιθανό λόγο ή risk factor για την ανάπτυξη μελλοντικών νεοπλασιών. Που το σέβομαι κ το ακούω γιατί σε πολυπαραγοντικά θέματα που δεν έχουν κ τους πόρους να ερευνηθούν σωστά (μέθοδοι, δείγματα, ικανότητα για cross-analysis διαφόρων παραγόντων) είναι για μένα, επιστημονικά, το πιο ασφαλές μέχρι νεοτέρας από την επιστημονική κοινότητα.
Αυτό δε σημαίνει ότι με δεδομένη μια γενετική προδιάθεση, εγώ προσωπικά δεν το έχω σα μια ρεαλιστική πιθανότητα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
