Με τη Μούζη είχα για μήνες τεράστιο πρόβλημα με άγχος αποχωρισμού, σε βαθμό που είχα αρχίσει να απελπίζομαι, εκ των υστέρων έμαθα, ότι είναι συχνό φαινόμενο στα mini Schnauzer.
Αφού εφάρμοσα όσα λένε συνήθως οι εκπαιδευτές (μούγκα, αργές και χαλαρές κινήσεις, ένα τέταρτο πριν και μετά την απουσία μου κλπ κλπ), χωρίς σπουδαίο αποτέλεσμα, βρήκαμε τελικά την υγειά μας με ειδική μουσική. Τύφλα να έχει το xanax.. Αφού δεν το πίστευα.. Δοκίμασα πρώτα ειδική μουσική για σκυλιά με άγχος αποχωρισμού, στη συνέχεια μουσική διαλογισμού, και κατέληξα σε βρεφικά νανουρίσματα.. Αυτό δε, αποδείχθηκε το απόλυτο χιτάκι:
Σωτήριο! Δώδεκα ώρες διάρκεια και λείπεις ξέγνοιαστος. Βάλε το να παίζει κάνα 20λεπτο πριν φύγεις και ξέχνα το. Στη δική μου περίπτωση δε, η παντελής έλλειψη επικοινωνίας και αδιαφορία που διδάσκουν οι εκπαιδευτές δεν έπιασε και τόσο. Προτίμησα επιστρέφοντας να επαναλαμβάνω την ίδια λέξη που λέω και φεύγοντας, ώστε να συνδυάσει την εξαφάνιση με την εμφάνισή μου.. Στη αρχή για ελάχιστα χρονικά διαστήματα και σταδιακά τα μεγάλωνα. Απλά αργά και χαλαρά όλα.. Φωνή, κινήσεις.. "Εσύ στάσου εδώ, εγώ
θα γυρίσω".. Και επιστρέφοντας μετά τη σύντομη αδιαφορία, και με την ίδια απάθεια στη φωνή.. "Γεια σου κορίτσι μου.. πως κάνεις έτσι, αφού σου είπα ότι
θα γυρίσω".
Πίστεψα ότι έτσι, ακούγοντας το "θα γυρίσω" φεύγοντας, θα έχει την ίδια ώρα και την εικόνα της επιστροφής μου στο νου, οπότε θα είναι πιο ήρεμη. Σαν θεωρία δε ξέρω αν ευσταθεί, αλλά στην πράξη έκανε θαύματα. Και φυσικά η μουσικοθεραπεία λειτούργησε καλύτερα κι από το καλύτερο ηρεμιστικό. Εννοείται ότι πλέον το πρόβλημα είναι παρελθόν και μπορεί να μείνει και δωδεκάωρα χωρίς μουσική μόνη της χωρίς προβλήματα. Ήταν το μοναδικό πρόβλημα συμπεριφοράς που είχα ποτέ μαζί της, αλλά ήταν τεράστιο. Μπορώ να πω ότι άρχισα να απολαμβάνω πραγματικά τη συμβίωσή μου μαζί της, αφού το ξεπεράσαμε και επήλθε η αρμονία στη σχέση μας.