Αγαπημένοι καλησπέρα,
Μερικές μέρες πριν σας έγραφα για ανάσες κι αισθάνομαι ότι αυτό το "φως στο τούνελ" που έγραφα όταν πρωτοδημιούργησα αυτό το νήμα είχε πολλές έννοιες για μένα -περισσότερες από όσες φανταζόμουν.
Στο παρόν το φως λοιπόν, είναι οι ανάσες. Κατέληξα ότι δεν μπορούμε να παλεύουμε με την μικρή κοντή μου αν δεν ηρεμήσουμε με τα θέματα υγείας. Εχουμε μπροστά μας στείρωση, βιοψία, μία παγκρεατίτιδα που διαβάζω ότι είναι υπεύθυνη για "κρυφό πόνο" - το οποίο όπως ξέρουμε ενισχύει την αντιδραστικότητα στους σκύλους.
Στο επόμενο άμεσο μέλλον η μικρή δεν θα εκτίθεται πάνω από 1 φορά την ημέρα σε εξωτερικό περιβάλλον το οποίο θα φροντίσω αυτή την περίοδο της "ανάπαυσης" θα είναι εκτός αστικού ιστού, με απουσία ερεθισμάτων. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί χώρος και χρόνος στο μυαλό της για να αναπτύξει νέες - λειτουργικές - συμπεριφορές. Κάτι που στο περιβάλλον που είμαστε, εκτιθέμενη συστηματικά με το γενικευμένο άγχος της δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει.
Θα μου πείτε, καλά τα λές ρε Μαίρη, που θα κάνει την τουαλέτα του το ζωντανό τις υπόλοιπες φορές της ημέρας (οι 3 για εμάς σε αυτή τη φάση είναι στανταράκι).
Μπαλκόνι παιδιά. Το "οχυρώνω" με ό,τι χρειάζεται - καλαμωτή (πλαστική χωρίς κενά) και πανί σκίασης ώστε να μην βλέπει έξω (την στρεσάρει ακόμη κι αν δεν υπάρχει τίποτα), κουρτινούλες που έχω ήδη στο μπαλκόνι , πάνα κι άγιος ο Θεός.
Θα ταλαιπωρηθούμε λίγο την 1η εβδομάδα μέχρι να ξαναθυμηθεί την πάνα, αλλά δεν πειράζει.
Κατά τα άλλα, το πλάνο είναι καθημερινά 1 ώρα το πρωί στας εξοχάς. Αυτοκινητάκι, τσαντούλα, μακρύς οδηγός και παίρνουμε βουνά, μονοπάτια, λαγκάδια, πεδιάδες, παραλίες και κάνουμε τα πάντα: sniffaris, bonding, recall, υπακοή, engage-disengage, ό,τι θέλω να κάνω εξάσκηση για να το χρησιμοποιήσω στην τρέλα της πόλης.
Έχω σκεφτεί και μέσα στο σπίτι να κάνω κάποιες αλλαγές για καλύτερη διαχείριση του φόβου της σε ό,τι αφορά τους ήχους αλλά και την περατζάδα από το παράθυρο (ο καναπές στον οποίο ανεβαίνει για να αγναντεύει μάλλον θα αλλάξει θέση στο σαλόνι).
Κάποιοι μπορεί να με θεωρήσετε τρελή (είμαι λίγο γενικά), αλλά ξέρετε μέσα σε όλη αυτή την τρελοιστορία βλέπω πως 6 μήνες πριν ήμουν μία άλλη.
Ήμουν αυτή που ήθελε να "φτιάξει" τον σκύλο της για να ζήσει τη ζωή που φανταζόταν μαζί του.
Σήμερα είμαι αυτή που έχει αποδεχτεί την κατάσταση και ψάχνει λύσεις να προσαρμοστεί. Το σοκαριστικό ξέρετε ποιο είναι;
Ότι αν με ρωτούσατε πριν 1 χρόνο "τι διατίθεσαι να θυσιάσεις για τον σκύλο που πρόκειται να αποκτήσεις", δεν πρόκεται να έλεγα ΠΟΤΕ όλα αυτά τα οποία σήμερα θυσιάζω -και με πλήρη αποδοχή και συνειδητότητα.
Μάλιστα αν μου έλεγαν ότι το σκυλί μου θα ήταν reactive και τι συνεπάγεται αυτό, ενδεχομένως να μην έμπαινα στη διαδικασία να το αποκτήσω. Και να σας πω δεν ντρέπομαι που το λεω. ΓΙατί είναι δύσκολο να ξεβολεύεσαι. Κι όποιος με κρίνει, ας αναρωτηθεί ποια θα ήταν η δική του στάση σε ένα πιθανό δύσκολο ξεβόλεμα.
Σήμερα λοιπόν, θυσιάζω πολλά, αλλά δεν με νοιάζει. Γιατί ό,τι έχασα σε επίπεδο καθημερινότητας, συνήθειας, πολυτέλειας το κέρδισα σε επίπεδο ανθρωπιάς.
Και τι πιο ανθρώπινο από το να μάθεις να ακούς και να σέβεσαι τις ανάγκες ενός άλλου ζωντανού πλάσματος; Σκύλου, ή ανθρώπου, δεν έχει καμία σημασία!
ΥΓ. Α, παιδιά, επειδή στο account που έχω ξεκινήσει πολλοί καλοί άνθρωποι-εκπαιδευτές μου στέλνουν διάφορα για να με βοηθήσουν, έλαβα το πιο δημοφιλές πρωτόκολλο ηρεμίας (Dr. Karen Overall) για όποιον θέλει να πειραματιστεί με το υψηλής ενέργειας σκυλάκι του μέσα στο σπίτι. Chears!
Karen-Overall-Relaxation-Protocol.pdf
(δεν μπορείτε να το κατεβάσετε μετά από κάποιες ημέρες λήγει το λινκ!)
