Δυστυχώς, το 1986 ο Δρ Breber αφήνει τη SACC της οποίας υπήρξε η κινητήρια δύναμη και τα προγράμματα αναπαραγωγής του Δρ Breber με τον Basir (γιος του Dauno και της Tipsi) μεταφέρονται στο εκτροφείο του Giancarlo Malavasi στη Μάντοβα. Ο Stafano Gandolfi, ο Gianantonio Sereni και ο Fernando Casolino σε μεγάλο βαθμό ανέλαβαν το έργο της λειτουργίας του SACC. Λόγω της αποχώρησης του Δρ Breber αποφασίστηκε ότι το πρόγραμμα αναπαραγωγής πρέπει να προχωρήσει με κάθε κόστος.
Το 1986 η SACC μαθαίνει ότι υπάρχουν 30 νέοι σκύλοι που προσθέτουν 11 νέες και πολύ χρήσιμες γραμμές αίματος για το πρόγραμμα αποκατάστασης. Οι συνεδριάσεις πραγματοποιήθηκαν σε πολλές περιοχές της χώρας για να φέρουν σε επαφή όσο το δυνατόν περισσότερους λάτρεις της φυλής, καθώς και να αυξήσουν την προβολή της φυλής. Σε αυτές τις συναντήσεις έγιναν πολλές δοκιμές και μετρήσεις, με τον Δρ Αντόνιο Morsiani να επεξεργάζεται το επίσημο πρότυπο το οποίο το 1987, κυρώθηκε από την ENCI. Το 1989 με την έγκριση της ENCI ο SACC ανοίξε ένα «Libro Apperto» (Ανοιχτό Βιβλίο) για την καταγραφή των ενηλίκων Cane Corso. Αυτά έπρεπε να συμμορφώνονται με τα πρότυπα της φυλής και να έχουν όλα τατουάζ, από το 1989 έως το 1992 καταγράφονται πάνω από 500 σκυλιά.
Από το 1992 στην ENCI (Italian kennel Club) προστίθενται επίσης στο βιβλίο κουτάβια που γεννήθηκαν από εγκεκριμένους επιβήτορες και θηλυκά και καταγράφονται στο Libro Apperto.
Εν τω μεταξύ, το 1990 το Cane Corso παρουσιάστηκε στην FCI (Διεθνής Κυνολογική Ομοσπονδία) στη Βερόνα, στην ευρωπαϊκή επίδειξη στην Ιταλία. Εκεί παρουσιάστηκε στην Ομοσπονδία η «Σύνοψη των μορφολογικών χαρακτηριστικών" που συντάχθηκε από έναν από τους επτά επίσημους κριτές που ήταν διορισμένοι από την ENCI, τον κριτή Morsiani. Ο Morsiani έδωσε το έγγραφο στην Επιτροπή FCI Standard, στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ισπανικά (τις 4 επίσημες γλώσσες που χρησιμοποιούνται από την FCI). Δεκαπέντε Cane Corso παρουσιάστηκαν στην ίδια επιτροπή αυτή την ημέρα. Η SACC ενημερώθηκε από την FCI μετά την επίδειξη και τους ζητήθηκε να ερευνήσουν και να προσδιορίσουν τις Cane Corso γραμμές αίματος που περιλαμβάνονται στο Libro Apperto. Αυτό ήταν ένα άχαρο καθήκον, που αφορούσε την εκτύπωση καρτών με βάση τα στοιχεία που παρέχονται από την ENCI. Η έρευνα έπρεπε να πραγματοποιείται σε όλα τα σκυλιά από τη γέννηση τους, από το πρώτο σκυλί που εγγράφηκε και τους απογόνους του και σε κάθε κάρτα (πιστοποιητικό) που εκδίδονταν για να καταχωρείται μια γέννα.
Η SACC υπέβαλε επίσημη αίτηση και στην ENCI για την αναγνώριση του Cane Corso τον Ιούλιο του 1992 ως πράγματι μια ιθαγενή φυλή της Ιταλίας. Τον Σεπτέμβριο του επόμενου έτους περίπου 100 Cane Corso παρουσιάστηκαν σε τρεις από τους διορισμένους κριτές της ENCI (Bernini, Bonetti, και Vandoni) ως τελική απόδειξη της ύπαρξής τους. Με τη λήψη πολύ ευνοϊκών εκθέσεων από τους κριτές η ENCI αποδέχθηκε και επικύρωσε στην SACC το αίτημα να αναγνωρίσει το Cane Corso ως τη 14η ιταλική φυλή στις 20 Ιανουαρίου 1994. Αργότερα το ίδιο έτος, η ENCI επιτρέπει στα Cane Corso να εμφανίζονται σε εκθέσεις της. Για να αποκτήσουν τον τίτλο του Campionato Sociale, έπρεπε να έχει διεξαχθεί μία εξέταση για HD (Hip δυσπλασία). Η εξέταση αυτή πρέπει να διεξάγεται και να συντονίζεται από τον ιταλικό Κτηνιατρικό Σύλλογο (AIVPA, Associazione Italiana Veterinari Animali Piccoli).
Αυτό ήταν το εφαλτήριο για να τεθεί σε τροχιά ένα ερευνητικό πρόγραμμα για καταγραφή του συνόλου του πληθυσμού των Cane Corso. Αυτά τα στοιχεία μαζί με στοιχεία που συγκέντρωσε ο καθηγητής Claudio Peruccio, ένας εμπειρογνώμονας για κληρονομικές διαταραχές της όρασης στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, καθώς και ολόκληρη η γραπτή αναφορά των ενεργειών για την αποκατάσταση της φυλής, το πλήρες πρότυπο, ιστορική περιγραφή της φυλής, τα αποτελέσματα της ανάλυσης των ανατομικών σχεδίων με κυνικές έμμετρες αναλογίες παρουσιάστηκαν στην FCI. Όλα αυτά ήταν αναγκαία αν το Cane Corso ήθελε να πάρει τη διεθνή αναγνώριση.
Τον Μάιο του 1996, στην Πόλη του Arese στην περιφέρεια της Λομβαρδίας της Ιταλίας, κοντά στο Μιλάνο, συγκεντρώνονται τα καλύτερα των Cane Corso. Είχε συμφωνηθεί ότι ο Boris θα επιλεγεί για να μετρηθεί ως το πρότυπο της φυλής του Cane Corso σε όλο τον κόσμο.
Μετά την ικανοποίηση των απαιτήσεων για την αναγνώριση της φυλής που τίθενται από την FCI, το Cane Corso γίνεται αποδεκτό τον Δεκέμβριο του 1996 και αναγνωρίζεται επίσημα ως φυλή Cane Corso Italiano.
Η SACC παίρνει άδεια από την ENCI να κάνει εξετάσεις εργασίας, CAL-1, οι οποίες θα είναι προϋπόθεση, για να απονεμηθεί ο τίτλος του Πρωταθλητή Ιταλίας και Πρωταθλητή Κόσμου, κάτι που θα γίνει πραγματικότητα την 1η Ιανουαρίου 1997.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη το Cane Corso εξαπλώνεται γρήγορα, καθώς το 1990 έχουμε γέννες στη Γαλλία και τη Γερμανία.
Το 1999, 13 Corso θα συγκεντρωθούν στη Βρετανία, σε ένα σεμινάριο όπου κάποιοι τα παρουσιάζουν για αξιολόγηση. Στην Ολλανδία η ΟΣΤΣ, η οποία λειτουργεί από το 1997, λαμβάνει επίσημη αναγνώριση από τον Αύγουστο του 2000. Το Corso είναι γνωστό στη Δανία, τη Σουηδία, τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, μεταξύ πολλών άλλων.
Αναφορές:
Cane Corso, Special Rare-Breed Ed, Emily Bates, 2005.
www.itacor.com.au
www.canecorsoitaliano.net
www.canecorso.org.uk
www.canecorso.org
The Friends of Cane Corso
http://www.abouttimecanecorso.com/Recovery.html