Μου το ξανάπαν και της έχω ρίξει λίγο την ποσότητα. Πριν κανα μήνα την είχα ζυγίσει ήταν 37kg περίπου.
Τώρα που βρήκα το χωραφάκι θα χάσει βάρος έννοια σου..
Τώρα που βρήκα το χωραφάκι θα χάσει βάρος έννοια σου..
Η ιστορία μιας υιοθεσίας
- Thread starter Pepev50
- Ημερομηνία δημιουργίας
Day 330
Η Θάλεια μας νομίζω περνάει φάση κουταβιού. Θέλει να παίζει συνέχεια. Έρχεται συνεχώς με τα παιχνίδια της στο στόμα και μας τσιγκλάει. Με μένα παίζει πιο δυνατά, θυμάται οτι έχει δόντια και νύχια, ενώ με την μαμά της είναι κυρίως πέτα μου το παιχνίδι και χάδια. Το πολύ να της ρίξει καμιά κουτουλιά όταν τρέχουν και οι 2 να πιάσουν το μπαλάκι. Όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Στο σπίτι εξακολουθεί να είναι καταπληκτική. Δεν κάνει τίποτα που να μας ενοχλεί.
Στην βόλτα σαφώς πιο υπάκουη, πλέον τα 4ποδα ερεθίσματα δεν είναι λόγος να εξαρθρώσουμε τα χεράκια του μπαμπά. 6 στις 10 φορές θα με ακούσει και δεν θα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Η φάση είναι οτι απο τότε που έριξε τη μαμά κάτω σε μια βόλτα, μαζί της είναι πολύ πιο ήσυχη απ ότι μαζί μου. Μπορεί να ναι τυχαίο, μπορεί και οχι.
Αυτό που πραγματικά έχει ενδιαφέρον (για μένα) είναι η σχέση της με τους ανθρώπους. Η Θάλεια στην βόλτα δεν ήθελε να μας πλησιάσει κάποιος σε ακτίνα μικρότερη των 3 μέτρων. Είτε ήταν πεζός, είτε σε ποδήλατο, αυτοκίνητο κλπ. Έχουμε κάνει 4 συναντήσεις με έναν εκπαιδευτή του οποίου ο ρόλος ήταν να μας βλάψει. Απο τότε που αρχίσαμε τις εκπαιδεύσεις, ο κύκλος ¨ανοχής¨ μικραίνει. Πλέον περνάμε και στο 1,5 μέτρο χωρίς να κάνει καμία κίνηση. Πλέον ούτε καν τον κοιτάει προκλητικά και κατάματα. Απλά τους παρατηρεί χαλαρά.
Πραγματικά περιστατικά :
Σταματάει άνθρωπος στα 2m οποίος ρωτάει για τον σκύλο και αν μπορεί να τον χαϊδέψει. Του λέω μισό λεπτό να σας συστήσω, μιλάω στη Θάλεια με ήρεμο τόνο (πχ θα πας για χαδάκια?) και εκείνη χαλαρώνει πλήρως, θα πάει, θα μυρίσει και θα χαϊδευτεί. Μπορεί και να πηδήξει πάνω του απο χαρά.
Σε άλλον ο οποίος έχει σταματήσει στην απέναντι πλευρά του δρόμου και φωνάζει μέσα απο το αυτοκίνητο για να με ρωτήσει μια διεύθυνση, δεν τον ακούω καθώς η Θάλεια δαιμονίζεται. Όσο πιο δυνατά φωνάζει εκείνος τόσο πιο πολύ γαβγίζει η Θάλεια. Στο τέλος έφυγε χωρίς απάντηση.
Για να μην μακρηγορώ, αν μιλήσω εγώ ήρεμα σε αυτόν που μας πλησιάζει δεν έχει κανένα πρόβλημα. Αν δεν του μιλήσω το σκυλί νομίζει οτι είναι ανεπιθύμητος. Το ίδιο συμβαίνει και στο σπίτι. Όταν περάσουν μπροστά απο την πόρτα άσχετοι πλασιέ κλπ της γυρνάει το μάτι. Αν σηκωθεί κάποιος απο τους 2 μας και δει οτι πάμε ν' ανοίξουμε, σταματάει μόνη της. Απαξ και τον βάλουμε εμείς στο σπίτι δεν κάνει κιχ, είναι δικός μας.
Το τελευταίο 2μηνο έχω παρατηρήσει οτι μυρίζει ούρα και κόπρανα άλλων σκύλων πολύ επίμονα. Πλέον κατουράει 5-6 φορές σε μια 20λεπτη βόλτα. Παλαιότερα τα έκανε σε 2-3 μεγαλύτερες δόσεις. Επίσης πέφτει και τρίβεται στο χώμα, στο γρασίδι κλπ (χωρίς να έχει κάποιο ψοφίμι). Σας είχα πει στο παρελθόν οτι έχουμε εκει γύρω 2-3 σκυλιά τα οποία είναι όλη μέρα στους δρόμους. Με όλα αυτά είμαστε φίλοι και είναι όλα αρσενικά. Όταν πάμε βόλτα και μας πετύχουν μας ακολουθούν. Έβαλα μια μέρα την Θάλεια και άλλο ένα στο περιφραγμένο οικόπεδο. Ενώ ο αρσενικός (πιτμουλοειδές) είχε όρεξη για παιχνίδι εκείνη έπαιζε ατσούμπαλα. Πήδαγε πάνω του, τον έσπρωχνε κλπ (οχι επιθετικά όπως). Εγώ καθόμουν σε μια άκρη και τα παρατηρούσα. Κάποια στιγμή ο αρσενικός ήρθε για χάδια (τον έχω χαϊδέψει άπειρες φορές) και κουλουριάστηκε ανάμεσα στα πόδια μου να κάτσει. Τι ήταν να το κάνει ο δόλιος, ήρθε η Θάλεια με φόρα και του ρίχνει μια κουτουλιά.... μάλλον θα ζήλεψε. Ωστόσο φρόντισα να τα βρουν και μετά τα χάιδευα και τα 2 μαζί χωρίς τίποτε περίεργο. Μετά απο λίγες μέρες στη βόλτα βρήκε ένας φίλος της (τσοπάνος) ένα κόκκαλο το οποίο το μύριζε, μόλις είδε η Θάλεια οτι είναι τροφή έκανε να τον δαγκώσει αλλά πρόλαβα και την τράβηξα. Ο τσοπάνος πήρε το κόκκαλο και εξαφανίστηκε, η Θάλεια άφρισε. Έκτοτε, κάθε φορά που εκείνος μυρίζει κάτι σε σημείο που δεν μπορεί να δει η Θάλεια τι είναι, πάει αμέσως κάπως τσαμπουκαλεμένη. Εγώ δεν την αφήνω και την διορθώνω. Ωστόσο έχω παρατηρήσει το εξής. Όσες φορές την διορθώνω και είμαστε μόνοι μας, συνετίζεται αμέσως και με κοιτάει στα μάτια. Αν είναι άλλο σκυλί ή γατί μπροστά δεν είναι και τόσο συνεργάσιμη. Ας πούμε θα συνετιστεί αφού γίνω αρκετά αυστηρός και δεν με κοιτάει καν. Κοιτάζει αλλού, ούτε τον άλλο σκύλο ούτε εμένα. Παίζει να νοιώθει οτι την προσβάλλω μπροστά στο άλλο ζώο? Νοιώθουν έτσι τα σκυλιά? Και αν ναι τι στάση πρέπει να κρατήσω? Εγω θέλω να είμαι δίκαιος μαζί της αλλά χωρίς να κάνει οτι γουστάρει.
Γενικά είναι ένα πολύ καλό σκυλί. Έχουμε δεθεί πάρα πολύ με τη φώκια. Ωστόσο αν την αφήσεις λίγο λάσκα, το εκμεταλλεύεται με την πρώτη ευκαιρία. Το να κρατάμε σταθερό πρόγραμμά νομίζω είναι το κλειδί. Έτσι ξέρει και αυτή πότε θα συμβεί τι και δεν έχουμε γκρίνιες. Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που την μαλώσαμε για κάτι. Ααα ναι χθες το βράδυ για ένα γατί
Καταφέραμε και την αδυνατίσαμε 1-2 κιλάκια. Με πεζοπορίες στο βουνό και τρέξιμο. Έχουμε μειώσει και κάτι λίγα γραμμάρια την τροφή της. Πλέον είναι πιο ευκίνητη, η διαφορά στην κίνησή της είναι σημαντική. Κάναμε και εξετάσεις. Όλες οι τιμές είναι φυσιολογικές και αρνητική σε καλαζάρ και ερλιχίωση. Την ταΐζουμε barf και μια φορά την εβδομάδα δικό μας φαγητό.
Αυτά τα νέα μας
Η Θάλεια μας νομίζω περνάει φάση κουταβιού. Θέλει να παίζει συνέχεια. Έρχεται συνεχώς με τα παιχνίδια της στο στόμα και μας τσιγκλάει. Με μένα παίζει πιο δυνατά, θυμάται οτι έχει δόντια και νύχια, ενώ με την μαμά της είναι κυρίως πέτα μου το παιχνίδι και χάδια. Το πολύ να της ρίξει καμιά κουτουλιά όταν τρέχουν και οι 2 να πιάσουν το μπαλάκι. Όλα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο.
Στο σπίτι εξακολουθεί να είναι καταπληκτική. Δεν κάνει τίποτα που να μας ενοχλεί.
Στην βόλτα σαφώς πιο υπάκουη, πλέον τα 4ποδα ερεθίσματα δεν είναι λόγος να εξαρθρώσουμε τα χεράκια του μπαμπά. 6 στις 10 φορές θα με ακούσει και δεν θα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Η φάση είναι οτι απο τότε που έριξε τη μαμά κάτω σε μια βόλτα, μαζί της είναι πολύ πιο ήσυχη απ ότι μαζί μου. Μπορεί να ναι τυχαίο, μπορεί και οχι.
Αυτό που πραγματικά έχει ενδιαφέρον (για μένα) είναι η σχέση της με τους ανθρώπους. Η Θάλεια στην βόλτα δεν ήθελε να μας πλησιάσει κάποιος σε ακτίνα μικρότερη των 3 μέτρων. Είτε ήταν πεζός, είτε σε ποδήλατο, αυτοκίνητο κλπ. Έχουμε κάνει 4 συναντήσεις με έναν εκπαιδευτή του οποίου ο ρόλος ήταν να μας βλάψει. Απο τότε που αρχίσαμε τις εκπαιδεύσεις, ο κύκλος ¨ανοχής¨ μικραίνει. Πλέον περνάμε και στο 1,5 μέτρο χωρίς να κάνει καμία κίνηση. Πλέον ούτε καν τον κοιτάει προκλητικά και κατάματα. Απλά τους παρατηρεί χαλαρά.
Πραγματικά περιστατικά :
Σταματάει άνθρωπος στα 2m οποίος ρωτάει για τον σκύλο και αν μπορεί να τον χαϊδέψει. Του λέω μισό λεπτό να σας συστήσω, μιλάω στη Θάλεια με ήρεμο τόνο (πχ θα πας για χαδάκια?) και εκείνη χαλαρώνει πλήρως, θα πάει, θα μυρίσει και θα χαϊδευτεί. Μπορεί και να πηδήξει πάνω του απο χαρά.
Σε άλλον ο οποίος έχει σταματήσει στην απέναντι πλευρά του δρόμου και φωνάζει μέσα απο το αυτοκίνητο για να με ρωτήσει μια διεύθυνση, δεν τον ακούω καθώς η Θάλεια δαιμονίζεται. Όσο πιο δυνατά φωνάζει εκείνος τόσο πιο πολύ γαβγίζει η Θάλεια. Στο τέλος έφυγε χωρίς απάντηση.
Για να μην μακρηγορώ, αν μιλήσω εγώ ήρεμα σε αυτόν που μας πλησιάζει δεν έχει κανένα πρόβλημα. Αν δεν του μιλήσω το σκυλί νομίζει οτι είναι ανεπιθύμητος. Το ίδιο συμβαίνει και στο σπίτι. Όταν περάσουν μπροστά απο την πόρτα άσχετοι πλασιέ κλπ της γυρνάει το μάτι. Αν σηκωθεί κάποιος απο τους 2 μας και δει οτι πάμε ν' ανοίξουμε, σταματάει μόνη της. Απαξ και τον βάλουμε εμείς στο σπίτι δεν κάνει κιχ, είναι δικός μας.
Το τελευταίο 2μηνο έχω παρατηρήσει οτι μυρίζει ούρα και κόπρανα άλλων σκύλων πολύ επίμονα. Πλέον κατουράει 5-6 φορές σε μια 20λεπτη βόλτα. Παλαιότερα τα έκανε σε 2-3 μεγαλύτερες δόσεις. Επίσης πέφτει και τρίβεται στο χώμα, στο γρασίδι κλπ (χωρίς να έχει κάποιο ψοφίμι). Σας είχα πει στο παρελθόν οτι έχουμε εκει γύρω 2-3 σκυλιά τα οποία είναι όλη μέρα στους δρόμους. Με όλα αυτά είμαστε φίλοι και είναι όλα αρσενικά. Όταν πάμε βόλτα και μας πετύχουν μας ακολουθούν. Έβαλα μια μέρα την Θάλεια και άλλο ένα στο περιφραγμένο οικόπεδο. Ενώ ο αρσενικός (πιτμουλοειδές) είχε όρεξη για παιχνίδι εκείνη έπαιζε ατσούμπαλα. Πήδαγε πάνω του, τον έσπρωχνε κλπ (οχι επιθετικά όπως). Εγώ καθόμουν σε μια άκρη και τα παρατηρούσα. Κάποια στιγμή ο αρσενικός ήρθε για χάδια (τον έχω χαϊδέψει άπειρες φορές) και κουλουριάστηκε ανάμεσα στα πόδια μου να κάτσει. Τι ήταν να το κάνει ο δόλιος, ήρθε η Θάλεια με φόρα και του ρίχνει μια κουτουλιά.... μάλλον θα ζήλεψε. Ωστόσο φρόντισα να τα βρουν και μετά τα χάιδευα και τα 2 μαζί χωρίς τίποτε περίεργο. Μετά απο λίγες μέρες στη βόλτα βρήκε ένας φίλος της (τσοπάνος) ένα κόκκαλο το οποίο το μύριζε, μόλις είδε η Θάλεια οτι είναι τροφή έκανε να τον δαγκώσει αλλά πρόλαβα και την τράβηξα. Ο τσοπάνος πήρε το κόκκαλο και εξαφανίστηκε, η Θάλεια άφρισε. Έκτοτε, κάθε φορά που εκείνος μυρίζει κάτι σε σημείο που δεν μπορεί να δει η Θάλεια τι είναι, πάει αμέσως κάπως τσαμπουκαλεμένη. Εγώ δεν την αφήνω και την διορθώνω. Ωστόσο έχω παρατηρήσει το εξής. Όσες φορές την διορθώνω και είμαστε μόνοι μας, συνετίζεται αμέσως και με κοιτάει στα μάτια. Αν είναι άλλο σκυλί ή γατί μπροστά δεν είναι και τόσο συνεργάσιμη. Ας πούμε θα συνετιστεί αφού γίνω αρκετά αυστηρός και δεν με κοιτάει καν. Κοιτάζει αλλού, ούτε τον άλλο σκύλο ούτε εμένα. Παίζει να νοιώθει οτι την προσβάλλω μπροστά στο άλλο ζώο? Νοιώθουν έτσι τα σκυλιά? Και αν ναι τι στάση πρέπει να κρατήσω? Εγω θέλω να είμαι δίκαιος μαζί της αλλά χωρίς να κάνει οτι γουστάρει.
Γενικά είναι ένα πολύ καλό σκυλί. Έχουμε δεθεί πάρα πολύ με τη φώκια. Ωστόσο αν την αφήσεις λίγο λάσκα, το εκμεταλλεύεται με την πρώτη ευκαιρία. Το να κρατάμε σταθερό πρόγραμμά νομίζω είναι το κλειδί. Έτσι ξέρει και αυτή πότε θα συμβεί τι και δεν έχουμε γκρίνιες. Δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που την μαλώσαμε για κάτι. Ααα ναι χθες το βράδυ για ένα γατί
Καταφέραμε και την αδυνατίσαμε 1-2 κιλάκια. Με πεζοπορίες στο βουνό και τρέξιμο. Έχουμε μειώσει και κάτι λίγα γραμμάρια την τροφή της. Πλέον είναι πιο ευκίνητη, η διαφορά στην κίνησή της είναι σημαντική. Κάναμε και εξετάσεις. Όλες οι τιμές είναι φυσιολογικές και αρνητική σε καλαζάρ και ερλιχίωση. Την ταΐζουμε barf και μια φορά την εβδομάδα δικό μας φαγητό.
Αυτά τα νέα μας
Σχωράτε με, ξέχασα τις φωτογραφίες
Attachments
@Pepev50 Η πιο όμορφη ιστορία που έχω διαβάσει στο forum.. Και ο τίτλος της είναι ιδανικος..
Με την εμπειρία τι έκανε η δικιά μου.το "Φώκια" παίζει να ναι και το πιο light απο αυτά που τη φωνάζουμε
Επικοινώνησα με τη φιλοζωική που την πήρα για να μου πει που βρίσκεται έστω ένα από τα κουτάβια της, ώστε να τα φέρω σε επαφή. Σκέφτηκα οτι θα αρέσει πολύ αυτό στη Θάλεια και θέλω να της δώσω αυτή τη χαρά. Πιστεύετε οτι θα αναγνωρίσει πως είναι δικό της? 4 μήνες έχουν περάσει.
Την πήγα στη μαμά της μετά από 11 μήνες. Η μάνα μόλις την είδε ήθελε να την κάνει κομμάτια. Καινούργιος σκύλος στη φωλιά, ίσως να σκεφτόταν. Την πήρε στο λουρί και την έβαλε στο σπίτι η κοπέλα που μου την έδωσε, ενώ εγώ κράταγα και χάιδευα τη μαμά. Την πλησίασα πολύ αργά και ενώ η δικιά μου είχε ανέβει σχεδόν στην κοπέλα, και ως δια μαγείας, το γύρισε στο κλάμα και έγλυφε το "παιδί" της, σε πόδια, αυτιά ράχη. Σα να έκανε μπάνιο κουτάβι.
Μετά από μιά εβδομάδα που πήγα να πάρω πίσω τη Σερς, η μάνα έκλαιγε όπως όταν την είχα πρωτοπάρει τον Ιούνιο του 2016.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θυμούνται με ότι είδα. Δεν γνωρίζουν πιθανά φάτσα, αφού το μικρό, μεγαλώνει. Μυρωδιά όμως παίζει να μην ξεχνάνε ποτέ.
Αύριο κλείνουμε 1 χρόνο μαζί !
Ααα ρε Θαλούρι.. να σαι καλά ρε σκυλούνι μου
(η πρώτη φωτο είναι απο την μέρα που πήγαμε να την πάρουμε)
Ααα ρε Θαλούρι.. να σαι καλά ρε σκυλούνι μου
(η πρώτη φωτο είναι απο την μέρα που πήγαμε να την πάρουμε)
Attachments
H εικόνα προφίλ σου...Είναι πραγματικά άλλο σκυλί!
Να περάσετε πολλά χρόνια ακόμα μαζί!!
