Δεν την γνωρίζατε αλλά εδώ ξέρω ότι θα τα πω και κάποιος θα με καταλάβει.. Πριν 11 χρόνια κάποιος σε ένα χωριό της Μεσσηνίας βρήκε ένα κουτάβι σε μαύρο χάλι. Για καλή τύχη και δικιά μας και της Άρυας την μάζεψε, την έτρεξε στο γιατρό και αποφασίστηκε οικογενειακά να μας την φέρει Αθήνα. Ένα πλάσμα τρομαγμένο με κάθε ήχο και κάθε κίνηση. Πιθανότατα κακοποιημένο έλεγε όποιος την είχε δει.. Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη βόλτα έξω.. Μεσημέρι με απόλυτη ησυχία και κάναμε μια ώρα να πάμε μέχρι τη γωνία του δρόμου και να ξαναγυρίσουμε σχεδόν έρπειν. Περάσαμε υπέροχες στιγμές που μόνο τέτοια πλάσματα ξέρουν να προσφέρουν.. Ένα βράδυ έκλαιγα και ενώ ποτέ δεν έμπαινε στα δωμάτια χωρίς να της πούμε εμείς το οκ, πλησίασε δειλά δειλά μη και τη μαλώσω που μπήκε έτσι και χώθηκε στην αγκαλιά μου.. Ποτέ δεν ανέβηκε πάνω στη μητέρα μας που δεν ήθελε.. ποτέ δεν πήρε κάποια κάλτσα ή κάτι δικό μας. Σεβόταν κάθε όριο μας.. Εντάξει, έσπαγε λίγο το όριο του καναπέ που ανέβαζε το ποδαράκι της και ακουμπούσε το κεφάλι της μπας και τσιμπήσει κάνα χάδι. Αυτό ήθελε πάντα από μας. Δεν ενδιαφερόταν για παιχνίδια, να κάνει σκανταλιές κλπ. το μόνο που έκανε όταν μας έβλεπε ήταν να ξεβιδώνει ουρά και πισινό ερχόμενη δίπλα μας και κατευθείαν ανάσκελα για χάδια. 4 χρονών μας έκανε τεράστιο χουνέρι. Γυρνάμε από τη δουλειά και τη βρίσκουμε μέσα σε ό,τι σωματικό υγρό μπορεί να διαθέσει ένας οργανισμός. Τρεχάλα στο νοσοκομείο. Μας είπαν οι γιατροί ότι το έντερο δεν απορροφούσε τίποτα, οι εξετάσεις έδειχναν εικόνα κλινικά νεκρού σκυλιού και ότι δε θα επέστρεφε ποτέ σπίτι μας. Πριτς είπε η δεσποινίδα, θα σας τα σκίσω τα πτυχία!! Πρέπει να τιμήσω και το όνομα μου άλλωστε(ναι από την σειρά)! Μια εβδομάδα με ορό και ό,τι ήταν δυνατόν, ήταν σαν να αναστήθηκε.. Γύρισε στην οικογένεια της για άλλα 7 χρόνια.. Όσα μας κόπηκαν μάλλον κι εμάς με εκείνη την τρομάρα. Κάποια στιγμή η αδελφή μου μετακόμισε και μια και είχε εκείνη την κύρια ευθύνη, την πήρε μαζί της. Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να στέκεται στην πόρτα ακούνητη να περιμένει λιχουδιά από την μάνα μας όποτε άκουγε το αμάξι της μιας και ήταν πάντα το πρώτο πράγμα που έκανε όταν έμπαινε στο σπίτι. Πριν 2 χρόνια άρχισαν τα θέματα.. Μέσα σε όλα είχε και νεφρική ανεπάρκεια, πράγμα που τότε πάλεψε καλά. Απέκτησε μια παθολογική αγάπη και για την αδελφή μου, κάτι που δεν το διορθώσαμε ποτέ στην μικρή-μεγάλη μας πλέον,μάλλον γιατί δεν ξέραμε πότε θα ξεκινούσε το τέλος και δεν θέλαμε να της χαλάσουμε χατήρι. 2 μήνες τώρα άρχισε ο γερός κατήφορος.. Ό,τι και να κάναμε η κρεατινίνη ανέβαινε. Άρχισαν οι εμετοί. Έφτασε σε σημείο τις τελευταίες 2 μέρες να γυρνάει η αδελφή μου από τη δουλειά και να μη σηκώνεται από το κρεβατάκι της... Οπότε κάπως έτσι το πήραμε απόφαση. Χθες πήγαμε να κάνουμε πολλααααά χάδια, πολλές αγκαλιές. Ήταν τέτοιο πλάσμα που ενώ ήταν ξάπλα στα πόδια μας συνέχεια, κάποια στιγμή η αδελφή μου έκανε έναν ήχο σαν να πνίγεται ενώ μας περιέγραφε κάτι και πετάχτηκε να πάει δίπλα της.. Να ακουμπήσει το κεφάλι της πάνω στο πόδι της αφού δεν ανεβαίνουμε είπαμε καναπέ... Σήμερα το πρωί πήγαμε στην κτηνίατρο, την κάναμε μια αγκαλιά τα 3 άτομα που λάτρευε και ήταν ο κόσμος όλος για εκείνη.. και μέσα στην αγκαλιά μας κοιμήθηκε. Μας είπαν ότι με όσα είχε περάσει, ήταν θαύμα που έζησε τόσο.. Ξέρω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει πολλά πράγματα αλλιώς αυτά τα 11 χρόνια. Ξέρω όμως επίσης ότι έζησε 11 ευτυχισμένα χρόνια!
αυτή την φωτογραφία μας έστειλε ο άνθρωπος που την βρήκε και ήταν αρκετή για να της ανοίξουμε την οικογένεια μας..
πάντα το χάδι μας ήταν η ευτυχία της.. Ακόμα και όταν της έσπαγε τα νεύρα το δικό μου παρτσακλό.
η αγαπημένη μας..
και η τελευταία της χθές με την αδελφή μου...
Ευγνωμονώ που είχα την ευκαιρία αυτό το Πάσχα να παίξει με την δικιά μου και να την έχω σε βίντεο..
Κι ας άντεξε 5 λεπτά η μεγάλη μας...
Ευγνωμονώ για κάθε στιγμή που είχαμε μαζί της...
Μου λένε.. γι' αυτό δε θέλω σκύλο.. δεν αντέχω την απώλεια.
Κι όμως. Αυτός ο πόνος φαντάζει τόσο μικρός μπροστά στα 11 χρόνια που μας χάρισε..
Ευγνωμονώ για την αγάπη της!
αυτή την φωτογραφία μας έστειλε ο άνθρωπος που την βρήκε και ήταν αρκετή για να της ανοίξουμε την οικογένεια μας.. πάντα το χάδι μας ήταν η ευτυχία της.. Ακόμα και όταν της έσπαγε τα νεύρα το δικό μου παρτσακλό. η αγαπημένη μας.. και η τελευταία της χθές με την αδελφή μου...Ευγνωμονώ που είχα την ευκαιρία αυτό το Πάσχα να παίξει με την δικιά μου και να την έχω σε βίντεο..
Ευγνωμονώ για κάθε στιγμή που είχαμε μαζί της...
Μου λένε.. γι' αυτό δε θέλω σκύλο.. δεν αντέχω την απώλεια.
Κι όμως. Αυτός ο πόνος φαντάζει τόσο μικρός μπροστά στα 11 χρόνια που μας χάρισε..
Ευγνωμονώ για την αγάπη της!
