Πάντως... για να μην ξεχνιόμαστε, κάποιος πάλαι ποτέ γνωστός πρώην πρόεδρος του Οφιρε που είχε και την ιδιότητα του εκπαιδευτή, είχε οργανώσει μια εκδρομή με τα σκυλια μας στα Μέθανα, και... ο ενήλικος αρσενικός σκύλος του, άρπαξε ένα κουτάβι αρσενικό ροτβάηλερ, έτσι, για τσαμπουκά, και του ξέσκισε τον λαιμό του, και δεν υπάκουε στο άσε!!!
Τα ουρλιαχτά του πιτσιρικά αρσενικού, θα τα θυμάμαι για όλη μου την ζωή, καθώς και οι υπόλοιποι ντόπιοι που έτρεξαν να δούνε την σφαγή.
Όταν τα πράγματα ηρέμησαν (με τους σκύλους, γιατί εμείς είμασταν σοκαρισμένοι), ο τότε αντιπρόεδρος και τσιράκι του προέδρου, και καλά εκπαιδευτής κι αυτός, μας είπε σε εμάς τους νέους (δόκιμους τότε), ότι... αυτά τα σκυλιά είναι άγρια και όταν θολώσει το μυαλό τους, τίποτα δεν τα σταματά!!!
Ευτυχώς, οι άνθρωποι εκείνοι είναι παρελθόν για τον ΟΦΙΡΕ, αλλά το παρόν του, είναι επίσης άθλιο, λόγω πλήρους ανυπαρξίας-απραξίας.
Εαν όμως δούμε τα πράγματα όσο είναι δυνατόν αντικειμενικά, εαν ο πρώην έστω πρόεδρος-εκπαιδευτής δεν μπορούσε να πειθαρχήσει τον ενήλικο αρσενικό του, και ο αντιπρόεδρος του ομίλου και υποτίθεται κι εκείνος εκπαιδευτής, φοβόταν τα σκυλιά της φυλής, τότε... τι περιμένουμε από έναν τύπο, σε κάποιο χωριό της Κρήτης? Μην τρελαθούμε!!!
Εαν υπήρχε ένας όμιλος φυλής, με παρουσία, με δραστηρότητες, με σεμινάρια, με επιμονή στην εργασία, στην βασική υπακοή, στα τεστ χαρακτήρα κλπ, και μόνο έμπειροι και υπεύθυνοι σκυλοιδιοκτήτες κατείχαν τέτοια σκυλιά, υπό την εποπτεία (και την ευθύνη θα έλεγα) του Ομίλου, δεν θα είχαμε τέτοια φαινόμενα που δυσφημούν αυτά τα υπέροχα σκυλιά, εφ όσον είναι σωστά κοινωνικοποιημένα, ιεραρχημένα, και εκπαιδευμένα.