To να μπορούμε να διακρίνουμε και να εκφράσουμε τα λάθη μας δε χρησιμεύει στο να πούμε "οκ, γτπ είμαστε, ας πάμε να ψοφήσουμε" ΟΥΤΕ "ε και τι να γίνει, έτσι είναι και δεν αλλάζει", αλλά για μα μπορούμε να μάθουμε, να διορθώσουμε και να βελτιώσουμε. Εντάξει οι μετά το 'αλλά' ήταν λίγοι αλλά καίριοι στην εξελικτική διαδικασία του ανθρώπου, του μόνου όντος που από όσο ξέρουμε έχει τη νοητική δυνατότητα να ενεργήσει μακροσκοπικά. Οι δε πριν το 'αλλά' στατιστικά πλειοψηφούν, δε λέω.
Αγαπημένος ο νιχιλισμός, αλλά αν το δεις
πραγματικά ρεαλιστικά είναι άκρατα ρομαντικός και ουτοπικός κι αυτός. Μεχρι εδώ, θαρρώ συμφωνούμε
@canis. Αλλά εγώ δε βλέπω να έχει τέτοιο χαρακτήρα η κουβέντα, τουναντίον είναι εξαιρετικό θέμα (μπράβο Ιωάννα), με πολύ μορφωτικό χαρακτήρα.
Αλλά πάλι εγώ ψάχνω και τη χρήσιμη πληροφορία πίσω από τις ταινίες του χόλυγουντ και δεν κολλάω στις κοινωνικές παθογένειες που απεικονίζει (και ουχί
διαμορφώνει), μαζί με τις κοινωνικές αρετές, όπως έκανε πάντα η τέχνη σε όλες τις εκφάνσεις της άλλωστε