48 μέρες αγόρι μου κι ακόμη δεν ξέρω, αν ο χρόνος σταμάτησε εκείνο το βράδυ, ή ήταν μόλις χθες...
Ηθελα, αμέσως μετά και στο ίδιο ποστ, να βάλω το παρακάτω βίντεο. Και θυμήθηκα ότι κάποιος σχολίασε, ότι έχω ακόμη έναν σκύλο. Δεν θυμάμαι ποιός, συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να πάω πίσω να διαβάσω, τα όσα υπέροχα γράψατε. Είναι δύσκολο ακόμη. Και θα ξαναπέσω και πάνω στο ποστ της Αμαλίας και...άστα να πάνε...
Λογικό λοιπόν οι νεότεροι, να μην θυμούνται το Δαφνάκι
Η αλήθεια είναι ότι δεν γράφω συχνά γι'αυτήν. Είναι η γλύκα μου. Το καλύτερο σκυλάκι του κόσμου. Που όμως, παλεύει όλη της την ζωή, με τις μυριάδες φοβίες της. Σχεδόν, τρέμει και που ζει. Και είναι κρίμα, γιατί πραγματικά, δυσκολεύεται να ευχαριστηθεί ακόμη και τα πιο απλά πράγματα. Οπως το να φάει. Ετσι κι εγώ, την αφήνω στην ησυχία της, να περνάει τις ώρες της, όπως εκείνη θέλει.
Ο Μάρκος...η περιπτωσάρα μου, μπαίνει στα 6!!! Απίστευτο, πως περάσανε έτσι τα χρόνια. Δύσκολα, αλλά μοναδικά. Να είναι καλά, γιατί με κάνει και ξεχνιέμαι. Μεταξύ πολλών άλλων συναισθημάτων βέβαια... Και με κάνει να τον καμαρώνω. Ολο και περισσότερο. Ο κοπράκος, που από το πουθενά και με το τίποτα, βρίσκεται να μοιράζεται επεισοδιακά βάθρα, με "μηχανάκια" στα μισά του χρόνια, ίσως και περισσότερο, σχεδιασμένα, γεννημένα, χρυσοπληρωμένα και υπερ-εκπαιδευμένα...επί τούτου!
Κάπως έτσι, η ζωή...παλεύει να συνεχιστεί